Υπήρξαν ένα σωρό συναντήσεις προ του γεγονότος αυτού-Βαρθολομαίος με Ιερώνυμο, Πάιατ με Φανάρι και Αρχιεπισκοπή- κι όμως εμείς επιλέγουμε να πιστέψουμε το λιγότερο τεκμηριωμένο «σενάριο» που «διέρρευσε» από την Αρχιεπισκοπή, ότι ο Ιερώνυμος δεν ήξερε ότι ο σχισματικός Επιφάνιος θα εμφανιζόταν στο Φανάρι.

Η καλλιέργεια ψευδαισθήσεων εδώ παρηγορεί τον αργό μας θάνατο, δεν κάνει τίποτε άλλο. Εξευμενίζει το πρόσωπο του εχθρού, διαστρεβλώνει την πραγματικότητα, αφήνει στον αντίπαλο το πεδίο ελεύθερο και του δίνει χρόνο για να «νομιμοποιήσει» την αυθαιρεσία του. Γιατί το κάνουμε αυτό συνέχεια στους εαυτούς μας;

Βεβαίως και πρέπει να έχουμε ελπίδες, αλλά στις δικές μας ενέργειες, και κυρίως στην πίστη μας στον Θεό. Όχι στο «τι μπορεί να συνέβη» σε έναν άνθρωπο ο οποίος μας έχει προδώσει επανειλημμένως.

Καταρχάς, εάν αυτό είχε συμβεί ο Αρχιεπίσκοπος θα έπρεπε να είχε αποχωρήσει αμέσως. Έτσι θα ενεργούσαν οι Πατέρες μας. Εάν όντως αυτό συνέβη, το ότι έμεινε δείχνει πόσο ελαφρά αντιλαμβάνεται την θέση που έχει. Συμπροσεύχεται με σχισματικό ενώ γνωρίζει ότι αντιπροσωπεύει εκείνη την στιγμή εκατομμύρια Ορθόδοξους Έλληνες. Και δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και ο δικός του «λογαριασμός» με τον Θεό. Πόσο υπόλογος νοιώθει εκείνη την στιγμή για αυτό που κάνει απέναντι στον Θεό. Πόσο τον ελέγχει η δική του συνείδηση.

Πώς τον «κόβετε» όμως τώρα εσείς; Ήξερε ή δεν ήξερε; Αλλά ακόμη και αν δεν ήξερε (πράγμα που δεν τεκμηριώνεται παρά μόνο στην δική μας φαντασία) τον βλέπετε να του καίγεται καρφί;

Φανταστείτε τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, τον Μέγα Βασίλειο, τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, να τους έφερναν ξαφνικά μπροστά τους έναν σχισματικό σαν τον Επιφάνιο, να συμπροσεύχονταν ήσυχα μαζί του (επειδή βρέθηκαν προ εκπλήξεων!), να τον ασπάζονταν, να χαριεντίζονταν με δωράκια και γελάκια, και μετά να βγαίναν παρεΐτσα στον προαύλιο χώρο για να πιουν λεμονάδα!

ΜΗΝ ΚΑΛΛΙΕΡΓΟΥΜΕ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ.

Φαίη.

ΠΗΓΗ