τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση
Ὁμότιμου Καθηγητή Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

Κήρυγμα τήν Κυριακή πρό τῆς Ὑψώσεως, 10.9.2023

1. Προγραμματισμός ὁμιλητικοῦ ἔργου

Κυριακή πρό τῆς Ὑψώσεως σήμερα καί ἤδη ἔχουμε μπεῖ ἀπό τήν 1η Σεπτεμβρίου στό νέο ἐκκλησιαστικό ἔτος. Στά κηρύγματά μας τίς Κυριακές, μετά τήν ἀνάγνωση τοῦ Εὐαγγελίου, ἀκολουθοῦμε ἀνά ἔτος καί ἑρμηνεύουμε εἴτε τίς εὐαγγελικές εἴτε τίς ἀποστολικές περικοπές ἤ ἀκόμη καί τούς βίους καί τά ἔργα τῶν ἑορταζομένων Ἁγίων, ὅταν ἡ μνήμη τους συμπέσει ἡμέρα Κυριακή. Ἐξαιροῦνται οἱ μεγάλες δεσποτικές καί θεομητορικές ἑορτές, κατά τίς ὁποῖες τό κήρυγμα παρουσιάζει τήν μεγάλη θεολογική καί σωτηριολογική σημασία αὐτῶν τῶν ἑορτῶν.

Κατά τό περασμένο ἐκκλησιαστικό ἔτος (ἀπό τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2022) παρουσιάσαμε βίους Ἁγίων κυρίως, ὅταν δέν εἴχαμε ἄλλες μεγάλες ἑορτές. Ἐφέτος, ἄν ἀκολουθούσαμε τόν συνήθη τριετῆ κύκλο (Εὐαγγέλιο, Ἀπόστολος, Ἅγιοι), ἔπρεπε νά ἑρμηνεύσουμε καί νά σχολιάσουμε τίς εὐαγγελικές περικοπές. Ἐπειδή ὅμως στόν λογισμό μου ἐπιμένει ἡ ἰδέα νά ἀσχοληθοῦμε καί μέ λειτουργικά θέματα, θά ἀρχίσουμε προσεχῶς μέ κάτι λειτουργικό, πού ἔχει σχέση ὅμως καί μέ τά εὐαγγέλια, ὁπότε οὐσιαστικά θά εἶναι ἑρμηνεία καί σχολιασμός εὐαγγελικῶν περικοπῶν. Πρόκειται γιά τά ἕνδεκα (11) ἑωθινά εὐαγγέλια, πού διαβάζονται μέ τήν σειρά ἀπό τό 1^ο ἕως τό 11^ο στούς ὄρθρους τῶν Κυριακῶν, μετά τήν ἀνάγνωση τῶν ὁποίων ἀκολουθεῖ ὁ ἀσπασμός τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου. Ἔχουν ὅλα σχέση μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, καί τό περιεχόμενό τους ποιητικά τό ἐπαναλαμβάνει πρίν ἀπό τούς Αἴνους τό λεγόμενο Ἐξαποστειλάριο καί στό τέλος τῶν Αἴνων τό Δοξαστικό Ἐωθινό. Αὐτά τά τρία στοιχεῖα τοῦ Ὄρθρου, τό Ἐωθινό Εὐαγγέλιο, τό Ἐξαποστειλάριο καί τό Δοξαστικό τῶν Αἴνων, ἔχουν πάντα τό ἴδιο περιεχόμενο, ὅπως θά δοῦμε. Σήμερα στόν Ὄρθρο διαβάσαμε τό γ´ Ἐωθινό Εὐαγγέλιο. Θά περιμένουμε ὅμως νά διαβασθοῦν καί τά ὑπόλοιπα ὀκτώ. Καί ὅταν αὐτό γίνει, τότε τήν Κυριακή στίς 12 Νοεμβρίου πού θά διαβασθεῖ καί πάλι τό πρῶτο, θά ἀρχίσουμε τήν ἑρμηνεία καί τόν σχολιασμό τῶν ἕνδεκα Ἑωθινῶν Εὐαγγελίων πού θά μᾶς φθάσει μέχρι καί τόν Ἰανουάριο τοῦ 2024, σύν Θεῷ, γεροί νά εἴμαστε. Μετά ἔχω στόν νοῦ μου ἄλλο ἐπίσης λειτουργικό θέμα ὀκτώ Κυριακῶν, τούς Ἀναβαθμούς τῶν ὀκτώ ἤχων, καί φθάνουμε στό Τριώδιο καί στήν Ἁγία Τεσσαρακοστή.

Μέχρι νά ἀρχίσουμε τώρα, περί τά μέσα Νοεμβρίου νά ἀσχολούμαστε μέ τά Ἑωθινά Εὐαγγέλια, κατά τίς Κυριακές πού ἔχουμε μπροστά μας (μέτρησα ἐννέα μαζί μέ τήν σημερινή) θά ἀσχολούμαστε κατ᾽ ἐπιλογήν μέ τίς εὐαγγελικές καί ἀποστολικές περικοπές ἤ μέ τίς μνῆμες ἁγίων, ξεχωριστά ἤ συνδυαστικά.

Στό σημερινό κήρυγμα θά προσπαθήσουμε συνδυαστικά νά ἀναφερθοῦμε καί στά τρία. Ἐπειδή σήμερα εἶναι Κυριακή πρό τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἐπέλεξαν ὥστε καί οἱ δύο περικοπές, ἡ ἀποστολική καί ἡ εὐαγγελική, νά ἔχουν σχέση μέ τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ. Στήν σύντομη εὐαγγελική περικοπή, τήν ὁποία ἀκούσαμε ἀπό τό Κατά Ἰωάννην Ἅγιο Εὐαγγέλιο, ὁ Χριστός συνομιλώντας μέ τόν Ἰουδαῖο νομοδιδάσκαλο, ἐκ τῶν Φαρισαίων, Νικόδημο, τόν γνωστό νυκτερινό μαθητή, τόν μετέπειτα Ἅγιο Νικόδημο, ὁ ὁποῖος, μαζί μέ τόν Ἅγιο Ἰωσήφ, τόν ἀπό Ἀριμαθαίας, ἐκήδευσαν τόν Χριστό καί γνωρίζοντας ὅτι ὁ Νικόδημος ὡς νομοδιδάσκαλος ἐγνώριζε πολύ καλά τήν Παλαιά Διαθήκη τοῦ παρουσιάζει τό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ, ἀφοῦ προηγουμένως στήν συζήτηση τοῦ ἐδίδαξε τό μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος, ὡς μέσο ἀναγεννήσεως τοῦ ἀνθρώπου. Τοῦ λέγει λοιπόν ὅτι, ὅπως δέν σώζεται κανείς, ἄν δέν βαπτισθεῖ, «ἐάν μή τις γεννηθῇ ἄνωθεν οὐ δύναται ἰδεῖν τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ», τό ἴδιο, γιά νά σωθεῖ πρέπει νά πιστεύσει καί στό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ εἰς τό ὅτι δηλαδή ὁ Θεός ἀγάπησε τόσο πολύ τούς ἀνθρώπους, τόν κόσμο, ὥστε ἀποφάσισε, οἰκονόμησε, εὐδόκησε νά ὑψωθεῖ ἐπάνω στόν Σταυρό ὁ Μονογενής Του Υἱός, ὥστε κάθε ἕνας πού πιστεύει εἰς Αὐτόν νά μή χαθεῖ, ἀλλά νά ἔχει αἰώνια ζωή. Καί τοῦ φέρνει σάν παράδειγμα, σάν προτύπωση τοῦ Σταυροῦ ἀπό τήν Π. Διαθήκη, τόν χάλκινο ὄφι, τό χάλκινο φίδι, πού ὕψωσε ὁ Μωϋσῆς στήν ἔρημο σέ σχῆμα σταυροῦ, ὥστε σύμφωνα μέ ἐντολή τοῦ Θεοῦ νά σώζονται ὅσοι Ἰσραηλίτες εἶχαν δαγκαθῆ ἀπό φίδια δηλητηριώδη ἀτενίζοντας τό χάλκινο φίδι. Ἀκούσαμε προηγουμένως ἐπί λέξει τί εἶπε ὁ Χριστός: «Καί καθώς Μωϋσῆς ὕψωσε τόν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ᾽ ἔχη ζωήν αἰώνιον. Οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ᾽ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον». Εἶχαν κουρασθῆ νά βαδίζουν ἐπί πολλά ἔτη μέσα στήν ἔρημο οἱ Ἑβραῖοι, μέσα στόν καύσωνα, στίς βροχές, στίς ἀρρώστιες, στούς πολέμους, στήν ἔλλειψη τροφῶν, ἀφοῦ περιορίζονταν μόνον στό ἄνοστο μάννα, καί ἄρχισαν νά γογγύζουν, νά γκρινιάζουν, ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καί ἐναντίον τοῦ Μωϋσῆ πού τούς ἔβγαλε ἀπό τήν δουλεία τῆς Αἰγύπτου γιά νά τούς ὁδηγήσει ἐλεύθερους στήν γῆ τῆς ἐπαγγελίας, στήν Παλαιστίνη. Καί ὁ Θεός παιδαγωγικά, γιά νά τούς συνετίσει ἔστειλε φίδια δηλητηριώδη πού ἐδάγκαναν τόν λαό, καί πέθαιναν ἀπό τά δηλητήριά τους πολλοί Ἰσραηλίτες: «Καί ἀπέστειλε Κύριος εἰς τόν λαόν τούς ὄφεις τούς θανατοῦντας καί ἔδακνον τόν λαόν, καί ἀπέθανε λαός πολύς τῶν υἱῶν Ἰσραήλ». Εὐτυχῶς γρήγορα κατάλαβαν ὅτι ἦταν παιδαγωγική τιμωρία γιά τήν ἀχαριστία καί ἀγνωμοσύνη τους καί συντετριμμένοι μπροστά στόν φόβο τοῦ θανάτου παρακάλεσαν τόν Μωυσῆ νά προσευχηθεῖ ὥστε νά τούς συγχωρήσει ὁ Θεός καί νά σταματήσει τό κακό· «ἡμάρτομεν ὅτι κατελαλήσαμεν κατά τοῦ Κυρίου καί κατά σοῦ· εὖξαι οὖν πρός Κύριον, καί ἀφελέτω ἀφ᾽ ἡμῶν τόν ὄφιν». Ἁμαρτήσαμε, γιατί κατακρίναμε τόν Θεό καί σένα· προσευχήσου πρός τόν Θεό νά μᾶς γλυτώσει ἀπό τά φίδια.

2. Δέν μᾶς σώζει οὔτε ὁ Βούδας, οὔτε ὁ Κομφούκιος, οὔτε ὁ Μωάμεθ, οὔτε ἄλλος ἱδρυτής θρησκείας

Ἡ Εὐαγγελική Περικοπή λοιπόν ὁλοφάνερα ἀπό τό στόμα τοῦ ἴδιου τοῦ Σταυρωθέντος Χριστοῦ μᾶς διδάσκει ὅτι δέν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος καί ἄλλος τρόπος νά σωθοῦμε ἀπό τό κακό καί τήν ἁμαρτία, ἀπό τίς δηλητηριώδεις δαγκανιές τοῦ νοητοῦ ὄφεως, τοῦ Διαβόλου, παρά μόνον ἀπό τό νά πιστεύσουμε στόν Σταυρωθέντα Χριστό. Ὁ Θεός δέν ἔστειλε στόν κόσμο, γιά νά τόν σώσει, οὔτε τόν Βούδα, οὔτε τόν Κομφούκιο, οὔτε τόν Μωάμεθ, οὔτε ἄλλους ἱδρυτές θρησκειῶν. Ἔστειλε τόν Μονογενῆ του Υἱό, τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, γιά νά δείξει ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι σώζονται, μόνον ὅταν πιστεύσουν στό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ, στήν διά τοῦ Ἐσταυρωμένου Χριστοῦ Σωτηρία. Φανέρωσε ἔτσι ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ μοναδική ὁδός σωτηρίας, καί γι᾽ αὐτό χάνονται ὅσοι ἀκολουθοῦν ἄλλους δρόμους, ἄλλα μονοπάτια. Ὅσοι διδάσκουν διαφορετικά καί κηρύττουν διαφορετικά, ὅπως πολλοί οἰκουμενιστές πατριάρχες, ἐπίσκοποι, κληρικοί καί θεολόγοι διαστρέφουν τό Εὐαγγέλιο. Δέν εἶναι τοῦ Χριστοῦ ἀλλά τοῦ Ἀντιχρίστου. Ὁ Νικόδημος ἄκουσε τόν Χριστό, ἄφησε τόν Ἰουδαϊσμό, τήν Συναγωγή, καί ἦλθε στήν Ἐκκλησία, καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι. Πῶς λοιπόν ἰσχυρίζονται τά ἀντίθετα οἱ Οἰκουμενιστές; Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος σέ νέους τῆς Ἑβραϊκῆς Συναγωγῆς τῆς Νέας Ὑόρκης συνέστησε νά μείνουν στήν θρησκεία τους, γιατί καί ἐκεῖ σώζονται. Καί ὁ εἰς ἄλλα πολλά αἱρετίζων ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρος σοφιστικά καί παραπλανητικά ἐδίδαξε ὅτι, ὅπως στήν κορυφή ἑνός βουνοῦ ἀνεβαίνει κανείς ἀπό πολλά μονοπάτια καί ὄχι ἀπό ἕνα, ἔτσι καί τήν σωτηρία τήν ἐπιτυγχάνει ὄχι μόνο καί ἀποκλειστικά μέ τόν Χριστό, ἀλλά καί μέ τίς ἄλλες θρησκεῖες.

Τούς διαψεύδουν ὅμως τά πλήθη τῶν Ἁγίων, τά ἑκατομμύρια τῶν ἀνθρώπων πού ἄφησαν τίς θρησκεῖες τους καί ἀκολούθησαν τόν Χριστό. Τούς διαψεύδει περισσότερο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὁ πρώην ζηλωτής τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καί διώκτης τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὁ ὁποῖος μέ τό ἱεραποστολικό του ἔργο καί τίς θεόπνευστες ἐπιστολές του ἐξεχριστιάνισε τόν τότε ἐπηρμένο, ἀλλά βουτηγμένο στήν πλάνη τῆς εἰδωλολατρίας, ἑλληνορωμαϊκό κόσμο. Ἄλλαξε τήν ζωή, τά ἤθη, τήν συμπεριφορά τῶν ἀνθρώπων· ξερίζωσε τήν ἀθεΐα, τίς αἱρέσεις, τίς κάθε εἴδους ἁμαρτίες καί ἀνηθικότητες, τήν κυριαρχία τῆς σάρκας καί τοῦ κόσμου, καί ἔστρεψε τήν ἀνθρωπότητα στήν ἀρετή καί στήν ἁγιότητα, ἀπό τήν γῆ στόν οὐρανό. Τόν ἀκούσαμε καί σήμερα στήν ἀποστολική περικοπή ἀπό τήν Πρός Γαλάτας Ἐπιστολή νά ἀπευθύνεται πρός Ἰουδαΐζοντες Χριστιανούς, δηλαδή πρός Ἑβραίους, πού, ἐνῶ εἶχαν γίνει Χριστιανοί, δέν ξεκολλοῦσαν ἀπό τόν Ἰουδαϊσμό, ἀλλά κρατοῦσαν ἀπό ἐκεῖ πολλά στοιχεῖα, ὅπως τήν περιτομή, μόνο καί μόνο γιά νά εἶναι ἀρεστοί στούς ὁμοφύλους τους καί νά μή διώκονται γιά τήν πίστη τους στόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, «μόνον ἵνα μή τῷ Σταυρῷ τοῦ Χριστοῦ διώκωνται». Ἔμοιαζαν μέ τούς σημερινούς χλιαρούς Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι γιά νά ἀποφύγουν τούς διωγμούς καί τίς συκοφαντίες, συμπορεύονται μέ τούς Οἰκουμενιστές καί κατηγοροῦν ἐμᾶς πού κουβαλοῦμε τόν Σταυρό τῆς διωκόμενης Ὀρθοδοξίας, τόν Σταυρό τῆς Ὁμολογίας. Ξεσπαθώνει ὀργισμένος ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καί τούς λέγει: Σᾶς γράφω μέ τά ἴδια μου τά χέρια. Μήν ἀκολουθεῖτε αὐτούς πού ἔχουν κοσμικό φρόνημα, αὐτούς πού θέλουν «εὐπροσωπῆσαι ἐν σαρκί», νά εἶναι ἀρεστοί καί νά περνοῦν καλά μέ ὑλικά ἀγαθά καί ἀξιώματα, καί νά καυχῶνται γι᾽ αὐτό, ἐπαινούμενοι καί ἐγκωμιαζόμενοι, ὅπως δυστυχῶς πολλοί, οἱ περισσότεροι τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀρχόντων σήμερα. Ἐγώ, λέγει, δέν καυχῶμαι γιά τίποτε, παρά μόνο γιά τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, χάρις στόν ὁποῖο ὁ κόσμος ἔχει πιά γιά μένα πεθάνει καί ἐγώ ἔχω πεθάνει, γιά τόν κόσμο: «Ἐμοί δέ μή γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μή ἐν τῷ Σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι᾽ οὗ ἐμοί κόσμος ἐσταύρωται, κἀγώ τῷ κόσμῳ».

3. Σωματική καί πνευματική ἀδελφότητα

Αὐτόν τόν δρόμο τῆς καύχησης γιά τόν Ἐσταυρωμένο Χριστό ἀκολούθησαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι, καί πιό ἐμφαντικά οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι προσέφεραν καί τή ζωή τους, ἀνταποκρινόμενοι στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο, πού ἔφθασε μέχρι τοῦ σημείου νά σταυρωθεῖ γιά νά νικήσει τό κακό, τήν ἁμαρτία καί νά γίνει ὑπόδειγμα ἀκακίας, ἀνεξικακίας, συγχωρητικότητας, μή βίας, ἀπόσπασης ἀπό τά τερπνά καί εὐχάριστα τῆς σάρκας καί τοῦ κόσμου. Αὐτόν τόν δρόμο ἀκολούθησαν καί οἱ ἑορτάζουσες σήμερα γυναῖκες μάρτυρες, οἱ τρεῖς κατά σάρκα ἀδελφές, Μηνοδώρα, Μητροδώρα καί Νυμφοδώρα. Μικρασιάτισες τήν καταγωγή ἀπό τήν περιοχή τῆς Βιθυνίας, ἡ ὁποία μᾶς ἔδωσε πολλούς μάρτυρες, μαρτύρησαν κατά τόν μεγάλο διωγμό τοῦ Διοκλητιανοῦ καί τοῦ συνάρχοντός του Μαξιμιανοῦ κατά τό 304-305 μ.Χ. Παιδιά Χριστιανῶν γονέων δέν ἀκολούθησαν τόν συνήθη κοσμικό τρόπο ζωῆς, ἀλλά ἀποφάσισαν νά μείνουν διά βίου καθαρές καί ἁγνές, ζώντας σέ ἕνα ἀπομακρυσμένο ἀπό τήν κοντινή πολιτεία τόπο, ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ ὡς μοναχές. Ἔγιναν γνωστές γιά τά χαρίσματα καί τήν ἀρετή τους, καί πολλοί εἰδωλολάτρες ἐγίνοντο Χριστιανοί, οἱ δέ Χριστιανοί ἐνισχύονταν στήν πίστη τους. Αὐτό ἔγινε γνωστό στόν εἰδωλολάτρη ἡγεμόνα τῆς περιοχῆς Φρόντωνα, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ ἐνημέρωσε τόν αὐτοκράτορα Μαξιμιανό, ἀποφάσισε μέ κάθε τρόπο, μέ κολακεῖες καί ἀπειλές, νά τίς κάνει νά ἀρνηθοῦν τόν Χριστό καί νά προσκυνήσουν τά εἴδωλα. Στήν ἐκτενῆ περιγραφή τοῦ μαρτυρίου τους, πού συνέγραψε ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Μεταφραστής, καταγράφονται ὅλοι οἱ διάλογοι μεταξύ τοῦ ἡγεμόνος καί τῶν τριῶν ἀδελφῶν, οἱ ὁποῖες δέν ἄφησαν κανένα περιθώριο ἐλπίδος στόν ἄρχοντα νά τίς μεταστρέψει ἤ νά τίς ἐκφοβίσει. Ἀκόμη καί ὅταν παρουσίασε αἱμόφυρτο καί παραμορφωμένο ἀπό τά βασανιστήρια τό ἄψυχο σῶμα τῆς μεγαλύτερης ἀδελφῆς, τῆς Μηνοδώρας, μπροστά στίς δύο ἄλλες γιά νά φοβηθοῦν, αὐτές ἐνισχύθηκαν πιό πολύ, γιατί ἤθελαν νά τήν μιμηθοῦν καί νά τήν ἀκολουθήσουν μέχρι θανάτου στήν ἀγάπη της γιά τόν Χριστό. Τό ἴδιο ἔγινε καί ὅταν μετά τά φρικτά βασανιστήρια τῆς δεύτερης, τῆς Μητροδώρας, ἔμεινε μόνη ἡ μικρότερη ἡ Νυμφοδώρα. Ἀκολούθησε καί αὐτή τίς δύο ἀδελφές της, καί ἐπαληθεύθηκε ἔτσι αὐτό πού εἶπε στόν ἡγεμόνα ἡ μεγαλύτερη ἡ Μηνοδώρα, ὅταν τίς ἀπειλοῦσε μέ βασανιστήρια καί θάνατο. Τοῦ εἶπε ὅτι μέ τόν θάνατό μας θά δείξουμε ὅτι εἴμαστε ἀδελφές περισσότερο ὡς ψυχές, καί ὄχι ὡς σώματα. Καί ὅπως προήλθαμε ἀπό μία γαστέρα, ἔτσι θά ὑποστοῦμε τόν ἴδιο θάνατα γιά τήν πίστη καί τήν εὐσέβεια. Ἔτσι καί μετά τόν θάνατο δέν θά διαλυθεῖ ὁ ἀδελφικός μας δεσμός, ἀλλά θά παραμείνουμε ἑνωμένες ὡς ἀδελφές αἰωνίως, ἄν δείξουμε σ᾽ αὐτόν πού μᾶς ἔπλασε ὡς ἀδελφές κατά σάρκα ὅτι ἔχουμε καί ἀδελφά τά φρονήματα, ὅτι εἴμαστε ἀδελφές καί κατά πνεῦμα.

Εἶναι ἐκπληκτικά ἐντυπωσιακό, ὅταν ἡ σαρκική συγγένεια συνοδεύεται καί ἀπό τήν πνευματική, καί ἐξ ἴσου σημαντικό, ὅταν χωρίς νά εἴμαστε σωματικά, κατά σάρκα συγγενεῖς, ἀποκτοῦμε πνευματική συγγένεια καί ἀδελφότητα, ὅπως συμβαίνει μέ ὅλους ἐμᾶς πού ἀκολουθοῦμε τόν εὐλογημένο δρόμο τῆς Ὁμολογίας, τῆς φίλης Ὀρθοδοξίας, τῆς Ἀποτείχισης, ἀκολουθώντας τόν δρόμο τοῦ Ἐσταυρωμένου Χριστοῦ, τοῦ ἀποτειχισθέντος ἀπό τούς ἀρχιερεῖς καί τούς ἄρχοντες τῆς ἐποχῆς του.

Γνωρίζω ὅτι θά περιμένατε σήμερα στό κήρυγμα νά ἀκούσετε κάποιο λόγο γιά ὅσα θλιβερά καί σωματοκτόνα συμβαίνουν στήν πατρίδα μας μέ τίς πυρκαγιές καί τίς πλημμύρες, ἀλλά καί μέ πολλά ἀπάνθρωπα καί ἀπίστευτα στήν συμπεριφορά συνανθρώπων μας. Ὑπάρχει ἑρμηνεία καί ἐξήγηση γιά ὅλα αὐτά; Ἔπαυσε ὁ Θεός νά φροντίζει καί νά ἀγαπᾶ τούς ἀνθρώπους; Μήπως οἱ ἄνθρωποι, καί μάλιστα οἱ Χριστιανοί καί τώρα οἱ Ὀρθόδοξοι, προκαλοῦμε τήν παιδαγωγική ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά συνέλθουμε καί νά συνετισθοῦμε; Θά προσπαθήσουμε στό κήρυγμα τῆς ἑπόμενης Κυριακῆς νά φωτίσουμε τίς ἀπορίες αὐτές μέ τό φῶς τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ἀμήν.

• 1. Τό ψάλλουμε αὐτό καί στήν τρίτη Στάση τῶν Ἐγκωμίων, τό βράδυ τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς: «Ἰωσήφ κηδεύει σύν τῷ Νικοδήμῳ νεκροπρεπῶς, τό Κτίστην». Καί σέ ἄλλο τροπάριο: Σῶμα τό ζωηφόρον, ὁ Ἰωσήφ κηδεύει μετά τοῦ Νικοδήμου».
• 2. Ἰω. 3,3.
• 3. Ἰω. 3,14-16.
• 4. Ἀριθμοί 21, 4-10.
• 5. Γαλ. 6, 11-18.
• 6. Ἑορτάζουν στίς 10 Σεπτεμβρίου.
• 7. Βλ. Συμεων Λογοθετου Του Μεταφραστου, Μαρτύριον τῶν Ἁγίων γυναικῶν Μηνοδώρας, Μητροδώρας καί Νυμφοδώρας 4, PG 115, 657: «Ταύτῃ δέ καί μᾶλλον ἀδελφαί δόξομεν, καί ἀδελφαί τάς ψυχάς μᾶλλον ἤ τά σώματα, εἰ ὥσπερ μία γαστήρ ἡμᾶς ὤδινεν, οὕτω καί θάνατος εἷς ὑπέρ εὐσεβείας τελειώσει, καί θάλαμος ὁ αὐτός ὑποδέξεται. Οὕτως οὐ λυθήσεται ἡμῖν ἡ φιλία οὐδέ ἀφ᾽ ἡμῶν διαστησόμεθα, ἀλλά διηνεκῆ τήν ἀδελφότητα ἑαυταῖς καί τήν συζυγίαν τηρήσομεν, εἰ τῷ ἀδελφάς ἡμᾶς πλάσαντι ἀδελφά καί τά φρονήματα παραστήσομεν».

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI