(πνευματικού τέκνου του π. Νικολάου)

Γιατί ήσουν μαχητής, ομολογητής, μπροστάρης, άξιος και παραδοσιακός ποιμένας που το μόνο που σε ένοιαζε ήταν να αρέσεις στον Χριστό…

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Μου λείπεις, μας λείπεις. Όταν έμαθα ότι κοιμήθηκες, έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν ήμουν καλά και το ήξερες καλύτερα από όλους. Πάλευα για την ζωή μου. Εσύ με τις ευχές και τις προσευχές σου κατάφερες να μεσιτεύσεις στον Κύριο κι Εκείνος να με επαναφέρει στη ζωή. Δεν πρόλαβα τότε να σε πενθήσω, αν και νομίζω ότι κι αυτό εσύ το φρόντισες. Με προστάτευες με την προσευχή σου να μην στεναχωρηθώ, για να μην ταραχθώ και παλινδρομήσω. Ευχαριστώ τον Κύριό μας που με φρόντισε ακόμα και σ’ αυτό.

Μου λείπεις, μας λείπεις. Δεν πρόλαβα να σε αποχαιρετήσω κι αυτό με πληγώνει. Δεν πρόλαβα να σου πω πολλά από αυτά που ήθελα. Αν και 27 χρόνια στο πετραχήλι σου, κάθε μέρα ήταν κάτι νέο για μένα. Νιώθω ότι δεν σε χορτάσαμε, αλλά μην είμαι αχάριστη. Μας εκπαίδευσες καλά, αν κι εμείς είμαστε ακόμα σε νηπιακή κατάσταση. Τελικά είναι η ευκαιρία μας να ωριμάσουμε πνευματικά και να δούμε τον θάνατο με άλλο μάτι. Αυτό πάντα μας το έλεγες και πάντα μας τόνιζες ότι οι ορθόδοξοι δεν πρέπει να φοβούνται τον θάνατο.

Μου λείπεις, μας λείπεις. Πάντα σε ένιωθα σαν σαρκικό πατέρα. Κι αυτό γιατί εσύ μας το μετέδωσες. Ήταν τέτοια η αγάπη σου για τα πνευματικά σου παιδιά, που όπως παραδεχόσουν πολλές φορές, δεν μπορούσες να τα ξεχωρίσεις από τα σαρκικά σου παιδιά. Πώς να μην σε νιώθω λοιπόν σαν σαρκικό μου πατέρα; Αυτή η καρδιά σου ήταν πελώρια, απέραντη, ορθάνοιχτη. Ακόμη και τους διώκτες σου αγαπούσες. Όσο σε κυνηγούσαν, τόσο τους ευχόσουν.

Μου λείπεις, μας λείπεις. Έστω κι αν ξέρω ότι είσαι εκεί που ονειρευόσουν να είσαι, δεν παύεις να μου λείπεις και ανθρωπίνως να σε ψάχνω. Είσαι κοντά στον Χριστό που τόσο αγάπησες, στην Παναγία μας, στον Γέροντά σου, στους Αγίους που τόσο θαύμαζες.

Μου λείπεις, μας λείπεις. Νιώθω μόνη και ορφανή. Όμως και πάλι άφησες στο πόδι σου άξιο και πανάξιο άνθρωπο, ο οποίος μας αγκαλιάζει και μας αναπαύει. Η Πρεσβυτέρα σου, η Πρεσβυτέρα μας. Μπορεί η ίδια να βιώνει τον μεγαλύτερο πόνο και θλίψη απ’ όλους μας, αλλά είναι εκεί και μας στηρίζει μέχρι να ξανασταθούμε στα πόδια μας και μέχρι να βρούμε τον νέο πνευματικό που θα μας αναλάβει. Πόσο περήφανος ήσουν πάντα για εκείνη και πόσο τυχεροί και περήφανοι είμαστε που την έχουμε!

Μου λείπεις, μας λείπεις. Γιατί ήσουν μαχητής, ομολογητής, μπροστάρης, άξιος και παραδοσιακός ποιμένας που το μόνο που σε ένοιαζε ήταν να αρέσεις στον Χριστό. Καμία έκπτωση σε αυτό δεν δεχόσουν κι αυτό μας το μετέδωσες και προσπαθούμε να το εφαρμόσουμε. Άραγε θα τα καταφέρουμε; Να μας εύχεσαι από εκεί που είσαι, να κρατήσουμε ανόθευτη την πίστη μας στον Άγιο Τριαδικό Θεό μακριά από πλάνες και αιρέσεις. Όσο αμαρτωλοί κι αν είμαστε, πάντα θα προσπαθούμε και πάντα θα πέφτουμε και θα σηκωνόμαστε. Μας έλεγες… “βάλε αρχή, κάθε μέρα να βάζεις αρχή. Την ευχή να μην ξεχνάς, συνέχεια να λες την ευχή”. Προσπαθώ, αλήθεια στο λέω προσπαθώ, αν και τώρα προσπαθώ να συνέλθω και να ξεμπερδευτώ, γιατί η κοίμησή σου είναι φορτίο πρωτόγνωρο.

Μου λείπεις, μας λείπεις. Μου λείπουν οι κατσάδες σου, οι πατρικές αγκαλιές σου, το γέλιο σου, το χιούμορ σου, η ζωντάνια σου, η άδολη καρδιά σου, η φωνή σου, οι συζητήσεις μας, οι συμβουλές σου, η αγάπη σου, το βλέμμα σου που μας διάβαζε από χιλιόμετρα… όλα μου λείπουν από εσένα, αλλά ο Θεός δεν θα μας αφήσει. Θα μας οικονομήσει καλό πνευματικό πατέρα, γιατί μάθαμε από εσένα να έχουμε στόχο υψηλό. Να κοιτάμε πρωτίστως την ουσία και την ποιότητα της πίστης που θα διαθέτει ο πνευματικός που ψάχνουμε. Μας έμαθες να αγαπάμε τον Θεό και να μην θέλουμε να Τον στεναχωρήσουμε. Έτσι ήσουν πάντα φιλότιμος και δοτικός.

Μου λείπεις, μας λείπεις. Και ξέρεις γιατί; Επειδή ήσουν γλυκός, τρυφερός και μαλακός μαζί μας, αν κι εμείς συνέχεια σε στεναχωρούσαμε. Ήσουν αυστηρός με τον εαυτό σου αλλά έλιωνες από αγάπη για όλους μας. Μου λείπουν ακόμα και οι διαφωνίες μας, γιατί πάντα έβγαινε κάτι καλό από αυτό. Γκρίνιαζα και διαμαρτυρόμουν συνέχεια αλλά τελικά είχες ένα μαγικό τρόπο να τιθασεύεις τον δύσκολο χαρακτήρα μου και τελικά να σε υπακούω, χωρίς να καταλάβω πώς έγινε αυτό.

Μου λείπεις, μας λείπεις. Αυτήν την ασφάλεια που ένιωθα στο πετραχήλι σου, ελπίζω να την γευθούν κάποια στιγμή στην ζωή τους όλοι οι άνθρωποι, γιατί αυτή η αίσθηση δεν περιγράφεται με λόγια. Ακόμα και στην απόφασή σου να αποτειχιστείς και να σε ακολουθήσω, δεν δίστασα ούτε μια στιγμή, γιατί ήξερα πως ό,τι κάνεις είναι ιεροκανονικό, ευλογημένο, παραδοσιακό και ορθοδοξότατο. Εξάλλου είχες τους καλύτερους καθοδηγητές. Τον Γέροντα Αγάθωνα, τον σαρκικό σου πατέρα τον γλυκύτατο παπά Χαράλαμπο και τον Πατέρα Θεόδωρο Ζήση. Με τέτοιους οδηγούς πώς ήταν δυνατόν να φοβηθούμε; Εγγυημένα “όλοι μαζί στον Παράδεισο”, όπως χαρακτηριστικά έλεγες νυχθημερόν.

Μου λείπεις, μας λείπεις. Αν συνεχίσω και απαριθμώ τους λόγους για τους οποίους μου λείπεις και μας λείπεις, τότε βλέπω να μην τελειώνω ποτέ. Μου λείπεις γι’ αυτό που ήσουν, μα κυρίως για την γλυκιά και ιερή σου τρέλα. Αυτή με τράβηξε κοντά σου από την πρώτη μέρα και το γεγονός ότι με δέχτηκες όπως ακριβώς ήμουν, αν και ήξερες τα χάλια που κουβαλούσα. Νομίζω ότι αυτό κάνει και ο Χριστός μας. Ανοίγει την αγκαλιά Του και μας δέχεται όπως είμαστε, με την προοπτική να Του παραδώσουμε ό,τι κακό υπάρχει μέσα μας. Του δίνουμε τις αμαρτίες μας και μας δίνει τον Παράδεισο. Αυτό δεν είναι το ζητούμενο; Αυτό δεν ήθελες πάντα κι εσύ;

Ήσουν άξιος συνεχιστής της ορθόδοξης διδασκαλίας και πανάξιος πνευματικός-εξομολογητής-καθοδηγητής-καθηγητής-πατέρας….και οι ιδιότητες που θεάρεστα κατέχεις δεν έχουν τελειωμό. Ξέρεις όμως κάτι; Τώρα δεν θα μου λείπεις τόσο! Γιατί θα βάλω αρχή όπως ήθελες και θα προσπαθήσω με νύχια και με δόντια να σε κάνω περήφανο.

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra