Άρθρο της Παναγιώτας Κεμανετζή
αρθρογραφεί για katanixi.gr

Μια αναδρομή στους καιρούς των δεινών της ανθρωπότητας…

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Οι δηλώσεις του Σεβασμιωτάτου Νιγηρίας, σχετικά με τις προσαρμογές στον τρόπο της Θείας Μετάληψης εξαιτίας του κορωνοϊού, έγιναν η αφορμή για μερικές σκέψεις πάνω στο φλέγον θέμα.

Στο πηδάλιο και τον ΚΗ’ κανόνα της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου αναφέρεται ότι:

 «Ἐπειδή ἐν διαφόροις ἐκκλησίαις μεμαθήκαμεν, σταφυλῆς ἐν τῷ θυσιαστηρίῳ προσφερομένης κατά τι κρατῆσαν ἔθος, τούς λειτουργούς ταύτην τῇ ἀναιμάκτῳ τῆς προσφορᾶς θυσίᾳ συνάπτοντας, οὕτως ἅμα τῷ λαῷ διανέμειν ἀμφότερα, συνείδομεν, ὥστε μηκέτι τοῦτό τινα τῶν ἱερωμένων ποιεῖν, ἀλλ’ εἰς ζωοποίησιν καί ἁμαρτιῶν ἄφεσιν, τῷ λαῷ τῆς προσφορᾶς μόνης μεταδιδόναι· ὡς ἀπαρχήν δέ τήν τῆς σταφυλῆς λογιζομένους προσένεξιν, ἰδικῶς τούς ἱερεῖς εὐλογοῦντας, τοῖς αἰτοῦσι ταύτης μεταδιδόναι, πρός τήν τοῦ δοτῆρος τῶν καρπῶν εὐχαριστίαν, δι’ ὧν τά σώματα ἡμῶν, κατά τόν θεῖον ὅρον, αὔξει τε καί ἐκτρέφεται. Εἴ τις οὖν κληρικός, παρά τά διατεταγμένα ποιήσοι, καθαιρείσθω».

Σχετικά με αυτόν τον Κανόνα, έχουμε να σημειώσουμε τα εξής: στους προηγούμενους αιώνες του Χριστιανισμού, οι πιστοί συνέδραμαν τους ασθενείς από λοιμώδεις και θανατηφόρες νόσους. Στα τέλη του 7ου αιώνα μΧ, εμφανίστηκε  το έθιμο της ευλόγηση των πρωτογεννημάτων της Αμπέλου, στην  εορτή της Μεταμορφώσεως . Εκεί παρενέβη η Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος, διακηρύσσοντας πως οι πιστοί θα έπρεπε να κοινωνούν άπαντες το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, χωριστά από οτιδήποτε άλλο. Μετά τη διακέλευση αυτή, δηλαδή την Θεία Μετάληψη των υγιών και ασθενών πιστών αδιακρίτως από το ίδιο Ποτήριο, αυτή η παράδοση συνεχίστηκε για αιώνες, ακόμα και με το σύγχρονο πέρασμα επικίνδυνων ασθενειών, χωρίς ποτέ να αναφερθεί θάνατος από την Θεία Κοινωνία.

Τον 18ο αιώνα, πριν να ξεσπάσει  η Ελληνική επανάσταση, το υπόδουλο γένος  βρισκόταν υπό καθεστώς εξαθλίωσης. Ωστόσο, η Εκκλησία είχε φροντίσει να κοινωνεί τους ασθενείς από πανώλη και τους μόρτες, οι οποίοι είχαν ως καθήκον τους να απομακρύνουν τα νεκρά από την ασθένεια σώματα σε τόπο ταφής. Και αυτό συνέβαινε την εποχή που οι υγιείς απέφευγαν τους ασθενείς και τους νεκροθάφτες, οι οποίοι, αν και είχαν αποκτήσει ανοσία, κουβαλούσαν το μικρόβιο.

Τον καιρό εκείνο, κάποιοι ιερείς, επειδή είχαν το φόβο του μικροβίου, έθεταν την Θεία Κοινωνία μέσα σε μια μικρή κοιλότητα της ρώγας του σταφυλιού -αφού είχαν αδειάσει εν μέρει το περιεχόμενο από πριν- ώστε να μεταλάβουν τους πιστούς χωρίς να κινδυνεύουν από την πανώλη. Αυτό ήρθε να διορθώσει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, τονίζοντας το ανεπίτρεπτο της ενέργειας, και επισημαίνοντας την μετάδοση της Θείας Μετάληψης με την ίδια λαβίδα, μέσω ειδικού σκεύους ανάλογου με αυτό που έχει μαζί του ο ιερέας όταν επισκέπτεται τους ασθενείς και ετοιμοθάνατους κατ’οίκον.

Και σε καιρούς (πραγματικών) πανδημιών, δεινών, «λοιμών, λιμών, καταποντισμών» και διωγμών, η Εκκλησία μας ποτέ δεν είχε αμπαρώσει τις πόρτες της έως τώρα. Πάντα αντιμετώπιζε τις αντιξοότητες, αυξάνοντας τις Θείες Λειτουργίες, τις δεήσεις, τις Ακολουθίες, τις λιτανείες, τους εράνους, τα κηρύγματα.

Γι’ αυτό και δεν υπάρχει κανένας κανόνας, καμιάς οικουμενικής συνόδου, που να διακηρύσσει απαγορεύσεις στους πιστούς σε περίπτωση πανδημιών: όπως την απαγόρευση του ασπασμού των εικόνων ή της λήψης αγιασμού ή την υποχρέωση να παρθούν κάποιου είδους εξειδικευμένα μέτρα. Γιατί ποτέ δεν νοείτο Εκκλησία αποστειρωμένη, ούτε θεωρητικά ούτε πρακτικά.

Και μια σκέψη ακόμα: εκτός από το γεγονός ότι ποτέ κανείς από τους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας δεν διανοήθηκε να μιλήσει για προληπτικά μέτρα και αλλαγή στον τρόπο Μετάληψης, πώς μπορούμε να μιλάμε για ευλαβική τήρηση της εκκλησιαστικής μας παράδοσης, όταν η Θεία Λειτουργία και η Θεία Μετάληψη προσαρμόζονται στα «θέλω» κάθε πολιτικής ηγεσίας με το όποιο πρόσχημα;

Για ποιαν ατόφια Εκκλησιαστική κληρονομιά μιλάμε; Πώς μπορεί ένα ακριβό παλιό κόσμημα να παραμείνει ακριβό αν του αλλάζουμε τη σύσταση και προσθέτουμε σε αυτό συνέχεια κράματα άλλων φθηνών μετάλλων; Η αξία του διατηρητέου είναι ακριβώς αυτή: το να παραμένει αναλλοίωτο στο χρόνο. Χωρίς προσμείξεις, χωρίς παρεμβάσεις, γνήσιο, όπως μας παραδόθηκε από τους Αγίους Πατέρες.

Αν η εκκλησιαστική παράδοση αλλάζει συνέχεια, πώς θα διατηρήσει την αξία της, και τι είδους αξία θα είναι αυτή εφόσον θα έχει τροποποιηθεί κατά καιρούς στα μέτρα πολιτικών σκοπιμοτήτων; 

Και για να απαντήσουμε τελικά στον Μητροπολίτη Νιγηρίας: Δεν είναι θρησκευτικά αναλφάβητοι όσοι ιερείς δεν υπακούουν στις επιταγές του κάθε πολιτικού κόμματος, Σεβασμιώτατε. Ορθοτομούντες τον λόγον της αληθείας είναι.

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra

Δείτε σχετικά: 
– Πατέντα για γέλια και για κλάματα: Ανέπαφη Θεία Κοινωνία
– Με ατομικές αποστειρωμένες λαβίδες και χαρτοπετσέτες η Θεία Κοινωνία στην Αμερική
– Θεία Κοινωνία με πλαστικά κουταλάκια
– Απαράδεκτη μετάδοση Θείας Κοινωνίας από επίσκοπο της Σερβικής Εκκλησίας
– Δεν έχουμε σιχαθεί οδηγία περισσότερο από αυτή της αιρετίζουσας Εκκλησίας της Αμερικής