Ποίημα της Χριστίνας Τράντζα
αποκλειστικά για την katanixi.gr

«Ὤ πόση…! Σοῦ χρωστῶ Χριστέ μου
ἀληθινή ἀγάπη κι’ αἰώνια εὐγνωμοσύνη»!

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

---

«Ὤ πόση…! Σοῦ χρωστῶ Χριστέ μου

ἀληθινή ἀγάπη κι’ αἰώνια εὐγνωμοσύνη»!

Μέσ’ ἀπ’ τά βάθη τῆς ἀθλίας μου ψυχῆς

θά τό φωνάζω σ’ ὅλους, μέχρι νά «μαθευτεῖ»,

πώς μόνον ἡ μονάκριβη, ἡ δική Σου ἀγάπη

μόνον αὐτή, γιά μένα, εἶναι ἀπείρως δυνατή

κι’ ἀπ’ ὅλες τίς ἄλλες εἶναι ἡ πιό σημαντική!

Ὁ λογισμός μοῦ λέει, γιά τούτη τήν ἀγάπη

τοῦ «πλησίον» καί τοῦ δικοῦ μας ἀδελφοῦ

τήν ψυχή, πώς ἀξίζει νά ’ναι συμπονετική

ἡ ταπεινή καρδιά μου, γιά νά λιώσει ὁ πάγος

τῆς σκληροκαρδίας, καί ἔτσι φεύγει τό ἄλγος,

ἀπ’ τῆς πατρικῆς ἀγάπης Σου τό «πύρωμα»!

Κι’ ὅμως μόνον «αὐτή» σπάζει τό «φράγμα

τοῦ ἤχου», τῆς «μυστικῆς» ἁπαλῆς φωνῆς μου,

εἶν’ αὐτή ἡ «ἀληθινή ἀγάπη κι’ εὐγνωμοσύνη»!

«Ὤ πόση…! Σοῦ χρωστῶ Χριστέ μου

ἀληθινή ἀγάπη κι’ αἰώνια εὐγνωμοσύνη»!

Σύμέ σύνδεσες πατρικά μέ τόν παπα–Νικόλα,

μ’ ἔφερες στό πετραχήλι του τήν «ὕστατη ὥρα».

Δίπλα ἀπ’ τόν δικό Σου τόν γνήσιο Ποιμένα,

νά πιῶ τό δροσερό νερό τῆς ἁγνῆς Πίστης

στῆς ἀρετῆς τό δρόμο, γυρεύοντας Ἐσένα!

Μαζί μέ τόν «οὐρανοδρόμο» Σου τόν ἅγιο Γέροντα

τῆς ἀδιάλειπτης εὐχῆς, μέ τῆς τελείας ὑπακοῆς

τό βίωμα στούς ὤμους του, βαδίζοντας μέ πόνο

συνοδοιπόροι γίναμε στό δύσβατο μονοπάτι ἐκεῖνο

τῶν σκληρῶν ἀγώνων γιά τήν Πίστη, μέ μαρτύριο.

Ἀπ’ τῆς ὑπομονῆς τήν Χάρη κεραστήκαμε τοῦ Θεοῦ

τό δῶρο, ὅλοι μαζί μέ τῆς «Κατάνυξης» τό διακόνημα

καί πάντα ἐκεῖνος μιλάει μέ λόγο δυνατό στό κήρυγμα,

μᾶς παρηγορεῖ γιά τίς λογῆς–λογῆς θλίψεις τῆς ζωῆς!

Καλύπτει ἡ εὐχή του κάθε πνευματική ἀνάγκη τῆς ψυχῆς.

Τῆς φιλτάτης Ὀρθοδοξίας εἶναι ἕνα μοναδικό «διαμάντι»,

ἐκπλήρωσε τό ἱερό καθήκον του γιά τήν ὑπεράσπισή της.

«Ὤ αὐτός, ὁ ἄνθρωπος τῆς ἔμπρακτης Ὁμολογίας

εἶναι ἕνας ἀληθινός τοῦ Χριστοῦ μας Μάρτυρας»!

«Ἐτοιμάστε τίς καρδιές σας», ἀντηχεῖ ἡ γλυκιά φωνή του…

«Ὅλοι μαζί στόν Παράδεισο» γιά τοῦ οὐρανοῦ τό «πάρτυ».

Ὁ Γέροντας ποτέ δέ φοβήθηκε τό ψέμα μέ τήν «πλάνη»

πού τοῦ φορτώναν οἱ κάθε «λογῆς» ἐχθροί στήν πλάτη

λέγοντάς τον συνήθως, «οὐ κατ’ ἐπίγνωση ζηλωτή

καί πλανεμένο», καθώς «ἡ δέ καρδία μου ἀγρυπνεῖ

διά τό πλῆθος τοῦ ἔρωτος» ἀπαντᾶ ἐκεῖνος, μέ ἀγάπη!

Μά δέν βαδίζουν οἱ αἱρετικοί πάνω στό δρόμο τόν «ὀρθό»

καί δέν βασίζονται στό «θεμέλιον» τοῦ Χριστοῦ τό σταθερό,

μιλοῦν μέ «ἀγαπολογία» γιά μιά ἄλλη «δαιμονική» ἀγάπη.

Αὐτό τό «πρωτοπαλίκαρο» τοῦ ἁγίου Γέροντα Ἀγάθωνα,

«λιοντάρι» μέσα στό κόσμο ἦτανε γιά τήν «ἄμωμη» πίστη,

πρῶτος «ἐμπάργκο»ἔβαλε σ’ ὁλόκληρο τό Ὄρος τοῦ Ἄθωνα

καί στό «4Ε» κανάλι τῆς «Λυδίας», ἀπό ἀγάπη στήν Ὀρθοδοξία

μέγιστο «ἐμπάργκο» ἔβαλε καί γιά τήν «Ἀποστολική Διακονία».

Μέσ’ ἀπ’ τήν «ἱεροκανονική Ἀποτείχιση», πρός τό Μητροπολίτη

Ἄνθιμο τήν«πλάνη» νά ἀφήσει γιά νά σωθεῖ κι’ ἡ Θεσσαλονίκη,

τιμοῦμε τόν «Ἄξιον» Πρεσβύτερον μέ βάση ἅγιον «Κανόνα»! 1

«Ὤ αὐτός, ὁ ἄνθρωπος τῆς ἔμπρακτης Ὁμολογίας

εἶναι ἕνας ἀληθινός τοῦ Χριστοῦ μας Μάρτυρας»!

«Ὤ, πόση…! Σοῦ χρωστῶ Χριστέ μου

ἀληθινή ἀγάπη κι’ αἰώνια εὐγνωμοσύνη»!

Αὐτή καθεαυτή ἡ ἀγάπη τοῦ Παναγίου Θεοῦ,

πόσο ὡραία εἶναι αὐτή ἡ μόνη ἀληθινή ἀγάπη!

Ὤ αὐτή, ἡ ἀγάπη Σου εἶναι ὁ σωστός δρόμος

τῆς σωτηρίας μας, ὁ «ζηλευτός μονόδρομος».

Ἄν Σέ ἀκολουθήσουμε μέ τό Ἅγιο Εὐαγγέλιο,

μόνον τότε θά κληρονομήσουμε τήν αἰώνια ζωή.

Ὤ αὐτή, ἡ ἀγάπη πού ἔχει αἰτία καί θεμέλιο

τόν Ἰησοῦ Χριστό, εἶν’ ἡ μόνη σταθερή

ἀκατάλυτη Θεία δύναμη, λατρεία μυστική.

«Μόνον αὐτή ἡ γνήσια ἀγάπη Σου, Χριστέ μου

φέρνει στήν ψυχή καθαρή καί ἀνόθευτη χαρά».

«Ὤ ἐμεῖς, οἱ ταπεινοί ὁδοιπόροι τῆς γῆς».

Ὤ πόσο…! Ἀναγκαία ἡ δική μας ὑπομονή

σέ πειρασμούς, μέ τίς δοκιμασίες τῆς ζωῆς.

Ἀναγκαία πάλι εἶναι κι’ ἀπό μᾶς ἡ ταπεινή

ἀποδοχή τοῦ «τρόπου» ἐλέους τοῦ Θεοῦ,

καθώς Ἐκεῖνος «βλέπει» κάθε μας πορεία

μέσ’ ἀπ’ τήν προοπτική τῆς αἰωνίου ζωῆς.

«Ὤ αὐτός, ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀγάπης

εἶναι ἕνας ἀληθινός ἐπίγειος ἄγγελος»!

Γιά τούτη τήν ἀγάπη γνωρίζουν νά ὁμιλοῦν

οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι, «ἀλλά κι’ αὐτοί ἀνάλογα

μέ τόν βαθμό τῆς Θείας ἐλλάμψεως» αὐτοί ποθοῦν

τή δόξα Σου νά δοῦν, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τῆς γῆς.

Ἡ ἀγάπη αὐτή ὁλίγον κατ’ ὁλίγον μεταβάλλει

κάθε πιστό ἄνθρωπο, τόν μεταμορφώνει πάλι,

ἀπό ἐπίγειο ἄγγελο σέ «ἐπουράνιον» ἄνθρωπο.

«Μόνον αὐτή ἡ γνήσια ἀγάπη Σου, Χριστέ μου

φέρνει στήν ψυχή καθαρή καί ἀνόθευτη χαρά».

«Ὤ, πόση…! Σοῦ χρωστῶ Χριστέ μου

ἀληθινή ἀγάπη κι’ αἰώνια εὐγνωμοσύνη»!

Εἶπεν ὁ Κύριος, «ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω»! 2

«Ὁ φιλῶν τήν ψυχήν αὐτοῦ ἀπολέσει αὐτήν

καί ὁ μισῶν τήν ψυχήν αὐτοῦ ἐν τῷ κόσμῳ

τούτῳ, εἰς ζωήν αἰώνιον φυλάξει αὐτήν.

Ἐάν ἐμοί διακονῇ τις, ἐμοί ἀκολουθείτω,

καί ὅπου εἰμί ἐγώ, ἐκεῖ καί ὁ διάκονος ὁ ἐμός ἔσται·

καί ἐάν τις ἐμοί διακονῇ, τιμήσει αὐτόν ὁ Πατήρ.

Νῦν ἡ ψυχή μου τετάρακται, καί τί εἴπω;

Πάτερ, σῶσόν με ἐκ τῆς ὥρας ταύτης.

Ἀλλά διά τοῦτο ἦλθον εἰς τήν ὥραν ταύτην.

Πάτερ, δόξασόν σου τό ὄνομα.

Ἦλθεν οὖν φωνή ἐκ τοῦ οὐρανοῦ·

καί ἐδόξασα καί πάλιν δοξάσω». 3

«Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἔνεκεν»!

---

• 1. Ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση: «Δέν εἶναι σχίσμα ἡ Ἀποτείχιση. Ὀφειλόμενες ἐξηγήσεις». “Ἡ διακοπή μνημοσύνου τοῦ αἱρετικοῦ ἤ αἱρετίζοντος ἐπισκόπου συνιστᾶται ἀπό τόν 15ο Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου (861) τοῦ Μεγάλου Φωτίου, ὅταν ὁ ἐπίσκοπος δημοσίως κηρύσσει «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ», δηλαδή φανερά, ἀπροκάλυπτα, κάποια αἵρεση, καταδικασμένη ἀπό Συνόδους ἤ Ἁγίους Πατέρες. Ἡ διακοπή μνημοσύνου ἀφορᾷ τόν οἰκεῖο ἐπίσκοπο καί ὄχι ὅλους τούς ἐπισκόπους τῆς Ἐκκλησίας. Ἕκαστος κληρικός διακόπτει τό μνημόσυνο τοῦ δικοῦ του ἐπισκόπου… Εἶναι σαφές ὅτι ἡ χρήση τῆς λέξεως Ἀποτείχιση προϋποθέτει ὅτι ὑπάρχει κάποιος κίνδυνος, κάποιος ἐχθρός, γιά τήν προφύλαξη ἀπό τόν ὁποῖο ὑψώνει κανείς ἕνα τεῖχος. Στήν ἐκκλησιαστική γλώσσα ἡ ἔννοια αὐτή τῆς Ἀποτειχίσεως φραστικά εἰσάγεται ἀπό τόν 15ο Κανόνατῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου ἐπί Μεγάλου Φωτίου (861), ὅπου εἶναι σαφέστατο καί ἡλίου φαεινότερο ποιός εἶναι ὁ κίνδυνος πού ἐπιβάλλει τήν Ἀποτείχιση. Αὐτός εἶναι ἡ αἵρεση καί οἱ αἱρετικοί ἐπίσκοποι.”…
• 2. (Ματθ. 13, 9)
• 3. (Ἰωάν. 12, 25–28)

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra