Γράφει η “Ερατώ”
αποκλειστικά για την katanixi.gr

Ο Κύριος, όμως, όταν θέλει, φανερώνει το φως Του ακόμη και στα ανήλιαγα υπόγεια των άχαρων και άψυχων μεγαλουπόλεων.

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Ήδη από τη δεκαετία του 1960, η Θεσσαλονίκη άρχισε να μετατρέπεται από ένα μεγάλο χωριό σε μια αχανή μεγαλούπολη.

Στη θέση των παλαιών μονοκατοικιών και αρχοντικών άρχισαν να φυτρώνουν άκομψες, τις περισσότερες φορές, πολυκατοικίες. Η ανοικοδόμηση στόχο είχε τη φιλοξενία στην πόλη, ανθρώπων της επαρχίας που αναζητούσαν μια ευκαιρία για καλύτερη διαβίωση. Η προσφορά εργασίας σε μια μεγαλούπολη είναι πάντα μεγαλύτερη, αν και η Ελλάδα τότε ακόμη παρέμενε χώρα αγροτική.

Ωστόσο, μετά τον πόλεμο και την κοινωνικο-οικονομική –όσο το δυνατόν- σταθεροποίηση, ο κόσμος αναζητούσε το καινούριο, νέους ορίζοντες, μακριά από την κλειστή κοινωνία της επαρχίας, των χωραφιών και της αγροτιάς.

Για την επίτευξη αυτού του στόχου, προωθήθηκε η λεγόμενη αντιπαροχή των πάλαι ποτέ όμορφων μονοκατοικιών της πόλης. Εξαρχής, η «πρόοδος» αυτή και η εξέλιξη ενθουσίασε, χαροποίησε τη μέχρι πρότινος ρημαγμένη Ελλάδα. Και, φυσικά, συνεχίστηκε και συνεχίζεται με ραγδαίους ρυθμούς, σε σημείο τέτοιο που να δίνονται άδειες για εφταώροφες και οχταώροφες οικοδομές. Έτσι, τα τελευταία «οχυρά-στολίδια, οι μονοκατοικίες» πέφτουν εν ονόματι της σύγχρονης ανοικοδόμησης.

Ντουβάρια, που, ναι, φιλοξενούν πρόσωπα, ποικίλες ψυχές. Διαμερίσματα που λαμβάνουν κάτι από το χαρακτήρα των ενοίκων τους. Ωστόσο, στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο, το ένα δίπλα από το άλλο, χωρίς, ορισμένες φορές, χώρο για μια ανάσα. Κρυμμένος ο ουρανός, κρυμμένη η θάλασσα, κρυμμένα τα βουνά, κρυμμένα τα άστρα. Δε διακρίνεται τίποτα πίσω από τα τεράστια ύψη των απέραντων πολυκατοικιών, εκ των οποίων, μάλιστα, ορισμένες δεν έχουν καν χάρη και ομορφιά. Είναι άψυχες. Σκέτο τσιμέντο.

Έτσι, λοιπόν, άρχισαν σταδιακά να ‘τσιμεντοποιούνται’ και οι ψυχές μας. Σε αντιπαροχή μπήκαν κι αυτές. Γκρεμίστηκαν οι όμορφοι, ανθόσπαρτοι κήποι τους, τα ξύλινα, γεμάτα γούστο και μεράκι παντζούρια τους, τα μικρά, χαριτωμένα μπαλκονάκια τους, από τα οποία έβγαιναν οι άνθρωποι και αντίκριζαν τα δημιουργήματα του Θεού, τον Ίδιο τον Θεό. Ισοπεδώθηκαν, αντί να ανυψωθούν, τα ρομαντικά και αγνά συναισθήματα, που φώλιαζαν στις ψυχές των ανθρώπων της επαρχίας.

Στο άρθρο δεν υπάρχει διάθεση για ωραιοποίηση ή δαιμονοποίηση καμιάς εποχής και κανενός προσώπου. Πάντοτε οι άνθρωποι είχαν τα πάθη τους, τις αρετές και τα ελαττώματά τους, όμως ο εγκλωβισμός στα διαμερίσματα-κλουβιά έχει ως αποτέλεσμα και τον εγκλωβισμό της καρδιάς στο εγώ και όχι στο εμείς.

Αντιπαροχή, λοιπόν, στα σπίτια, αντιπαροχή και στις ψυχές μας. Ο Κύριος, όμως, όταν θέλει, φανερώνει το φως Του ακόμη και στα ανήλιαγα υπόγεια των άχαρων και άψυχων μεγαλουπόλεων.

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra