Ποίημα του Ιωάννη Πουναρτζόγλου

Ποίημα αφιερωμένο στο διετές μνημόσυνο του μακαριστού γέροντά μας, π.Νικολάου Μανώλη

Μίας στιγμής η θύμηση
είναι σημαδεμένη
κάθε τεκνίου σου καρδιά
απότομα σκισμένη

Μια Κυριακή ξημέρωσε
και μάτωσε η καρδιά μας
κοιμήθηκε ο γέροντας
κοιμήθηκε η χαρά μας

Ήσουν το αποκούμπι μας
ο ‘βλογημένος κίων
το «συν» μέσα στο βίο μας
που ‘ναι γεμάτος «μείον»

Όλους εμάς αγκάλιασες
μ’ υπομονή και κόπο
κάτεχες τη διάκριση
ήξερες και τον τρόπο

Μ’ αγάπη μας εβάσταζες
γλυκά μας ευλογούσες
στο άυλο να φτάσουμε
εσύ μας προσκαλούσες

Με μέγιστη ταπείνωση
άκουγες τους καημούς μας
τα πάθη τα αμέτρητα
τους προβληματισμούς μας

Μύστης της νοεράς ευχής
Χριστός μέσ’ στην καρδιά σου
πρωταθλητής προσκομιδής
ευχόσουν τα παιδιά σου

Στον εαυτό σου αυστηρός
“βούτυρο” στα παιδιά σου
και πάντα είχες ανοιχτή
για μας την αγκαλιά σου

Στη ζυγαριά σου βρίσκονταν
Χριστός ή η βόλεψή σου
μα ‘γερνε πάντα στον Χριστό
σε όλη τη ζωή σου

Αγόγγυστα στη μέριμνα
του λογικού ποιμνίου
πιστός εσύ διάκονος
του Εσφαγμένου Αρνίου

Έρως ακαταμάχητος
αγάπη που ‘ναι αιώνια
φλόγα ακατάσβεστη
που καίει τα δαιμόνια

Το παλικάρι του Χριστού
τ’ Αγάθωνος καμάρι
κρίμα για τους διώκτες σου
δεν πήρανε χαμπάρι

Όλους εμάς να συγχωρείς
για όλους να πρεσβεύεις
κι όταν σε χρειαζόμαστε
γρήγορα να οδεύεις

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI