Άρθρο της Ελένης Παπασταματάκη
αρθρογραφεί για katanixi.gr

Οι υπεύθυνοι του προγράμματος τονίζουν την αναγκαιότητα που υπάρχει στη σύγχρονη εποχή…  

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Ένα «ιδιαίτερο» εκπαιδευτικό πρόγραμμα θα πραγματοποιηθεί από το Κέντρο Επιμόρφωσης και Δια Βίου Μάθησης του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και το οποίο θα έχει τίτλο «Ανακουφιστική φροντίδα και ποιμαντική μέριμνα».

Ως επιστημονικός υπεύθυνος του προγράμματος, που θα υλοποιηθεί εξ αποστάσεως, είναι ο Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης, Καθηγητής του Τμήματος Θεολογίας στη Θεολογική Σχολή, σύμφωνα με την ανακοίνωση. Αναρωτιόμαστε κατ’ αρχήν αν ο επιστημονικός υπεύθυνος είναι ο πατήρ Βασίλειος Καλλιακμάνης και λόγω τυπογραφικού λάθους δεν αναφέρεται η ιδιότητα του ως ιερέας ή αν πρόκειται για άλλο πρόσωπο και απλή συνωνυμία…ή μήπως κάτι άλλο;

Σύμφωνα με την ανακοίνωση «Στόχος του προγράμματος είναι να καταστήσει προσιτή την έννοια της «Ανακουφιστικής φροντίδας» στους εκπαιδευόμενους να καταρτίσει τους φροντιστές ασθενών τελικού (και όχι μόνο) σταδίου, αναδεικνύοντας τις δυνατότητες στήριξης και προσφοράς της Ορθόδοξης χριστιανικής θεολογίας σε όσους νοσούν και έχουν ανάγκη ανθρώπινης συμπαράστασης… Αντικείμενο της ανακουφιστικής φροντίδας και της παρηγορητικής μέριμνας δεν είναι η αντικατάσταση της θεραπείας που ακολουθεί ο ασθενής, αλλά η συμπληρωματική παροχή «αγωγής» που αποσκοπεί στη βελτίωση της ποιότητας ζωής στη χρονική περίοδο της νόσου, από τη διάγνωση μέχρι την ύφεση ή την υποτροπή και το τελικό στάδιο… Το πρόγραμμα παρέχει γνώσεις σχετικά με τη διαχείριση της ασθένειας τόσο από τον ασθενή, αλλά και από τις άμεσα πληθυσμιακές ομάδες που σχετίζονται μαζί του…»

Μάλιστα οι υπεύθυνοι του προγράμματος τονίζουν την αναγκαιότητα που υπάρχει στη σύγχρονη εποχή, για την έρευνα και μελέτη των αδιεξόδων του πόνου, των πνευματικών αναζητήσεων και των αναγκών των ασθενών…

Η ανακοίνωση αυτού του προγράμματος μας οδηγεί σε δύο συμπεράσματα:

Είτε ποιμαντική της ανακουφιστικής φροντίδας ΔΕΝ υπήρχε μέχρι σήμερα και την ανακαλύψαμε με τη μορφή ταχύρρυθμου σεμιναρίου και online και 70 ευρώ μόνο!…

Είτε πρόκειται για κατήχηση των φροντιστών υγείας, ώστε να αντιμετωπίσουν Ορθόδοξα τις περιπτώσεις ανακουφιστικής φροντίδας. Γιατί όμως δεν το λέμε ξεκάθαρα; Γιατί να ντρεπόμαστε να πούμε τη λέξη κατήχηση;

Φυσικά και η Ποιμαντική είναι συμφυΐα με την Εκκλησία μας, καθώς ο Μέγας Αρχιποιμένας είναι ο Χριστός μας και το ποίμνιο είναι ο λαός του Θεού.

Ο ιερέας ονομάζεται αλλιώς και ποιμένας, διότι εκτός από το να ιερουργεί έχει αναλάβει και την ευθύνη για τη θρησκευτική, πνευματική και ηθική ανάπτυξη του ποιμενόμενου. Αυτό αποτελεί την Ποιμαντική. Σε αυτήν την συνάφεια του πνεύματος της Ποιμαντικής της Εκκλησίας μας έρχεται να ακουμπήσει και η στοργή της Εκκλησίας ως μητέρας προς τα τέκνα της τα οποία διέρχονται ποικίλους πειρασμούς και δυσκολίες.

Εμπερικλείει τη θυσιαστική αγάπη, τη φροντίδα και το αμείωτο ενδιαφέρον της Εκκλησίας μας, ώστε ο λαός του Θεού να βαδίσει τη στενή και τεθλιμμένη οδό, όχι με απογοήτευση, όχι με κατάθλιψη, αλλά με ελπίδα στον Αναστάντα Κύριο και στη μέλλουσα ζωή η οποία είναι αιώνια και γεμάτη από την τρυφή του Παραδείσου. «Ένθα εστίν ευφραινομένων η κατοικία»!

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στην Ορθόδοξη πίστη μας, η αρρώστια, ο πόνος, λειτουργούν ευεργετικά για τις ψυχές, και τότε οι ψυχές αυτές με την αμέριστη αγάπη και καρδιακή προσευχή του πνευματικού πατέρα, αναλαμβάνουν την δοκιμασία τους και βαδίζουν την οδό του Κυρίου.

«Τας βουλάς του Θεού, όπως εργάζεται δια να μας σώσει, δεν τας γνωρίζει κανείς. Πάντως όμως με όποιο τρόπο γίνονται είναι ωφέλιμες αδιάφορον ότι εμείς λυπούμεθα και μας φαίνεται ότι εγκατελείφθημεν από του Θεού. Δεν έπεται ότι ημάρτομεν ή επταίσαμεν και μας έγινε κακό, αλλ’ έπεται ότι δια μέσου της λύπης συγχωρούνται τα από μικρής ηλικίας πταίσματα. Τυχόν να έχωμεν ολίγον υπερηφάνειαν και δια της θλίψεως μας γεννάται μεγάλη ταπείνωσις». (Έκφρασις Μοναχικής Εμπειρίας, Γέροντος Ιωσήφ, Επιστολή 65^η )

«Καθότι αι θλίψεις είναι χάρις και δώρον παρά Κυρίου. Λοιπόν, χωρίς να το θέλετε, ομολογείτε ότι είσαστε τέκνα εκλεκτά του Θεού. Διότι «ον αγαπά παιδεύει, μαστιγεί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται» (Έκφρασις Μοχαχικής Εμπειρίας, Γέροντος Ιωσήφ Επιστολή 67^η )

Πόσο όμορφα τακτοποιούν τα της Πίστεως οι Άγιοί μας! Ο πόνος, η αρρώστια ακόμα και αυτός ο θάνατος δεν είναι απορριπτέα στην Ορθοδοξία μας. Η στενή και τεθλιμμένη οδός που μας μίλησε ο Κύριος είναι ο ασφαλής δρόμος για να βαδίσει ο χριστιανός. Ούτε η αρρώστια θεωρείται κατάρα ή φανέρωση απόρριψης από τον Θεό, όπως πιστεύουν οι προτεστάντες, οι οποίοι παρουσιάζουν την ζωή των χριστιανών σαν παιδική χαρά.

Τουναντίον! Όσο πνευματικότερος γίνεται ο άνθρωπος τόσο βαθύτερος είναι ο πόνος του καθώς συμπάσχει με την κάθε ψυχή που οδυνάται. «Ο γαρ λέγων, τις ασθενεί, και ουκ ασθενώ; Τις σκανδαλίζεται, και ουκ εγώ πυρούμαι»;, μας λέει ο Απόστολος Παύλος στην προς Κορινθίους Επιστολή, 11, 29. Για να ομολογήσει σε άλλο σημείο: Εμείς οι απόστολοι, λέει, είμαστε «ως λυπούμενοι αεί δε χαίροντες» (Β΄ Κορ. 6,10) και «Υπερπερισσεύομαι τη χαρά επί πάση τη θλίψει ημών». (Β΄Κορ. 7, 4).

Ακόμα και για αυτόν τον θάνατο η Εκκλησία μας έχει να παραδώσει στους ανθρώπους την ποιμαντική της φροντίδα. Γράφει ο ομολογητής ιερέας, Ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής πατέρας Θεόδωρος Ζήσης στο βιβλίο του με τίτλο «Ο θάνατος και τα μετά θάνατον»: «Ο απόστολος Παύλος απευθυνόμενος στους Θεσσαλονικείς λέγει… “Οὐ θέλομεν δέ ὑμᾶς ἀγνοεῖν, ἀδελφοί, περί τῶν κεκοιμημένων, ἵνα μή λυπῆσθε καθώς καί οἱ λοιποί οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα”. Και αυτό που λέει ο απόστολος Παύλος είναι βασική χριστιανική θέση και βασική σύσταση της Εκκλησίας μας, ότι εμείς οι χριστιανοί δεν πρέπει να λυπόμαστε για τους κεκοιμημένους «καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα». Με τη σύσταση αυτή ο απόστολος Παύλος μας συνιστά ότι πρέπει να αποφύγουμε την απόγνωση, την απελπισία…ο χριστιανός απέναντι αυτής της απογνώσεως έχει να αντιτάξει την ελπίδα…Ο χριστιανός πιστεύει ότι ο θάνατος δεν είναι το τέρμα…αλλά η αρχή μιας νέας ζωής και μιας νέας κατάστασεως…» Και αφού ο πατέρας Θεόδωρος παραθέτει και άλλους αποστολικούς λόγους καταλήγει στο συμπέρασμα «Έχουμε ξεφύγει πλέον από την χριστιανική βιοθεωρία».

Εδώ ακριβώς εστιάζεται το πρόβλημα, αυτό ακριβώς που αναφέρουν στην ανακοίνωση του προγράμματος «την αναγκαιότητα που υπάρχει στη σύγχρονη εποχή, για την έρευνα και μελέτη των αδιεξόδων του πόνου, των πνευματικών αναζητήσεων και των αναγκών των ασθενών…». 

Είναι αυτό το πρόβλημα που εγκατέστησαν στα σπλάχνα των Ορθοδόξων οι ρεμβαστές της Δύσεως, αυτοί όλοι οι της Εκκλησίας κληρικοί και θεολόγοι, οι οποίοι αποθέωσαν τον προτεσταντικό χριστιανισμό και τον εισήγαγαν στην Ορθόδοξη Ελλάδα μας. Μόλυναν  το ταπεινό φρόνημα της Ορθόδοξης ψυχής που έμαθε να συμβιώνει με τον πόνο, τον οποιοδήποτε πόνο, της φτώχειας, της ορφάνιας, της εγκατάλειψης και να ψηλαφεί με αυτόν τον τρόπο τον σταυρικό θάνατο του Χριστού μας, να φέρει το δικό του σταυρό και έτσι συσταυρούμενος να γεύεται και την ελπίδα και χαρά του Αναστάντος Κυρίου.

Όμως αυτό το υγιές Ορθόδοξο φρόνημα το μετάλλαξαν οι αγαπούληδες οικουμενιστές και έδωσαν έναν νερόβραστο χριστιανισμό, άνευρο, χλιαρό και φτιασιδωμένο με ψεύτικα στολίδια που μονάχα βαραίνουν τις ψυχές. Έβγαλαν οι παμπόνηροι δυτικόφρονες τον σταυρό από τις Εκκλησίες μας, αυτό το λάβαρο της Ορθοδοξίας και στη θέση του έβαλαν τη σημαία του διαβόλου, την άνεση την καλοπέραση, τον εαυτούλη… Αρρώστησαν τους χριστιανούς με λογής λογής ψυχασθένειες, με καταθλίψεις και κρίσεις πανικού, με ψυχικά αδιέξοδα και αυτοκτονίες…

Και τώρα προσπαθούμε να μορφώσουμε το ποίμνιο με σεμινάρια για τις αρχέγονες χριστιανικές αρετές!

Θλίψη και μόνο θλίψη για τις “επιμορφώσεις” που εμπορεύονται τις ανάγκες του ποιμνίου…

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra

Δείτε σχετικά:
– Μας προβληματίζει η “Γαλιλαία”
– Η χριστιανική αρετή της μνήμης του θανάτου
– Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ΠΡΟΤΙΜΟΤΕΡΟΣ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ