Της Ολυμπίας
αποκλειστικά για την katanixi.gr

«Ὁ θάνατος ἔχει τό δικό του ρολόι, τό ὁποῖο δέν συμφωνεῖ μέ τό δικό μας ρολόι» (Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

ΣΤ΄ Μέρος

Ἐκεῖνος πού ἔχει θεσπίσει τήν μετάνοια εἶναι ὁ Δημιουργός μας, ὁ ὁποῖος μᾶς ἐδημιούργησε ἐκ τοῦ μηδενός. Ἄν πράγματι γνωρίσουμε τήν ἄπειρη καί τήν ἀνέκφραστη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρός τό βυθισμένο στήν ἁμαρτία ἀνθρώπινο γένος, τότε θά πάρουμε θάρρος, διότι γιά μᾶς, ἀκριβῶς καί πρός χάριν μας ὁ Κύριος ἐπετέλεσε τό μέγιστο ἔργο τῆς ἐνανθρωπήσεώς Του!

Ἄς πλησιάσουμε ταπεινά τόν Δημιουργό μας γεμάτοι ἀπό Πίστη, Θεῖον ζῆλο καί μέ ἄπειρη εὐγνωμοσύνη.

Ἄς ἀρχίσουμε νά ζοῦμε μέ τήν ἀληθινή μετάνοια, καί ἄςσυμφιλιωθοῦμε διά μέσου αὐτῆς πρός τόν Πανάγαθο Τριαδικό Θεό, σύμφωνα μέ τόν λόγο τοῦ Ἁγίου Εὐαγγελίου:

– «Πεπλήρωται ὁ καιρός καί ἤγγικεν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ· μετανοεῖτε καί πιστεύετε ἐν τῷ εὐαγγελίω» (Μάρκ. 1, 15)

“Συμπληρώθηκε ὁ καθορισμένος καιρός καί ἔφτασε ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Μετανοεῖτε καί πιστεύετε στό χαρμόσυνο αὐτό μήνυμα”.

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, στό λόγο του περί τῆς δικῆς μας μετανοίας ἀναφέρει τά ἑξῆς: “Ἀδελφοί μου, σήμερα, σέ αὐτή τήν πόλη πέθαναν δεκαπέντε ἄνθρωποι. (6)

Τό ἴδιο συνέβη χθές καί προχθές.

Καθημερινά πεθαίνουν περίπου δεκαπέντε ἄνθρωποι.

Αὐτός εἶναι περίπου ὁ μέσος ὅρος νεκρῶν στό Βελιγράδι.

– Ἄν γιά αὐτούς τούς νεκρούς κύλησαν ἔστω δέκα πέντε δάκρυα, σκεφτεῖτε πώς γιά αὐτούς πού πέθαναν κατά τή διάρκεια μισοῦ αἰώνα, θά ἔχει σχηματιστεῖ μία λίμνη δακρύων!

Αὐτά τά πικρά δάκρυα εἶναι τό ἁλάτι τῆς ζωῆς, διαφυλάσσουν, συντηροῦν τή ζωή.

Αὐτά τά πικρά δάκρυα ἐξισορροποῦν τή ζυγαριά, πού φέρει στό ἕνα ζύγι τά δάκρυα καί στό ἄλλο ζύγι τά πολλά γέλια, τήν ἀπόλαυση καί τήν ἁμαρτία αὐτῆς τῆς πόλης.

– Τόσο πολύτιμα καί τρυφερά εἶναι τά ἀνθρώπινα δάκρυα γιά τούς νεκρούς!

Κυλοῦν κάθε μέρα καί κάθε νύχτα ἀδιάκοπα.

Χύνονται ἀπό τά μάτια τῶν μανάδων, τῶν πατεράδων, τῶν γυναικῶν, τῶν ἀνδρῶν, τῶν παιδιῶν καί τῶν φίλων.

Ἡ πύλη τοῦ νεκροταφείου καθημερινά ἀνοίγει –ἡ πύλη τοῦ θανάτου ποτέ δέν κλείνει– καί μέσω αὐτῆς τῆς πύλης, καθημερινά σέ αὐτήν τήν πόλη, δεκαπέντε ἀνθρώπινα πλάσματα ἐγκαταλείπουν αὐτή τή ζωή.

– Δεκαπέντε ἄνθρωποι καθημερινά!

Αὐτό σημαίνει σέ δύο μῆνες ἕνα ὁλόκληρο τάγμα στρατοῦ καί ἔξι τάγματα σέ μία χρονιά.

Ὑπολόγισε ἄνθρωπε, ποιά εἰσφορά σέ ἀνθρώπους καί σέ δάκρυα πλήρωσε ἡ ἀνθρωπότητα γιά τή ζωή, κατά τή διάρκεια μόνον τῆς ἐποχῆς πού ζεῖς.

Θυμήσου πώς ὁ φόρος αὐτός εἶναι μόνον ἕνα μέρος τῆς ἀξίας τῆς ζωῆς σου.

Μάθε νά σέβεσαι τή ζωή τή δική σου καί τῶν ἄλλων, σάν τό πιό πολύτιμο πράγμα, τή ζωή πού μόνον ὁ Θεός, ὁ Δημιουργός μπορεῖ νά χαρίσει σ’ αὐτόν τόν κόσμο.

Καί αὔριο θά πεθάνουν ἄλλοι δεκαπέντε ἄνθρωποι.

Καί ἀνάμεσά τους μπορεῖ νά εἴμαστε ἐσύ καί ἐγώ, φίλε μου.

Ἄς φανταστοῦμε πώς ἐγώ καί ἐσύ, θά εἴμαστε ἀνάμεσα σ’ αὐτούς τούς δεκαπέντε.

Ἄς σκεφτοῦμε ὅτι ἐγώ καί ἐσύ, αὔριο τό βράδυ θά ξαπλώνουμε ὄχι στό κρεβάτι μας, ἀλλά σέ τάφο στό νεκροταφεῖο, δύο μέτρα βαθιά κάτω ἀπό τό χῶμα.

– Σέ αὐτή τήν περίπτωση, ἄς ἀναρωτηθοῦμε, τί θά ἦταν ἀναγκαῖο νά κάνουμε ἐγώ καί ἐσύ, αὐτές τίς τελευταῖες ὧρες ποῦ μᾶς ἀπομένουν σ’ αὐτή τή ζωή;

– Μήπως θά ἦταν καλό, νά περάσουμε τόν λίγο καιρό ποῦ μᾶς ἀπομένει, διασκεδάζοντας ἤ πηγαίνοντας στό θέατρο;

– Ἤ νά μετρήσουμε τά χρήματά μας καί τούς πολύτιμους λίθους μας;

– Ἤ νά μαλώσουμε μέ τούς γείτονες ἤ νά κριτικάρουμε τά ἔργα τῶν ἄλλων;

– Μήπως νά περάσουμε τίς τελευταῖες ὧρες μας τρώγοντας καί πίνοντας;

– Μήπως νά ἀσχοληθοῦμε μέ τό ντύσιμό μας, νά φορέσουμε τά καινούργια μας ροῦχα, περιφρονώντας ἐκείνους ποῦ δέν ἔχουν ροῦχα σάν τά δικά μας;

– Ὅλα αὐτά θά ἐλαφρύνουν τό βάρος χιλίων κιλῶν χώματος, ποῦ θά ρίξουν αὔριο τό βράδυ πάνω στό σῶμα μας;

– Μήπως νά περάσουμε τίς τελευταῖες ὧρες μας, σχεδιάζοντας τήν ἐκδίκηση τῶν ἐχθρῶν μας, πού καί οἱ ἴδιοι σύντομα θά ἀνήκουν σέ μία δεκαπεντάδα ποῦ θά «περάσει» τήν πύλη τοῦ νεκροταφείου;

Πρίν ἀπαντήσουμε, ἄς μήν ξεχάσουμε πώς ἐγώ καί ἐσύ, αὔριο θά εἴμαστε σάπιο χῶμα κάτω ἀπό τή γῆ, ἐντελῶς ἀκίνητοι, βουβοί, χωρίς ἀναπνοή.

– Ἄς ἀναρωτηθοῦμε, μήπως ὑπάρχει κάτι πιό καλό καί πιό σημαντικό ἀπ’ ὅλα ὅσα ἀναφέρθηκαν;

Ἴσως κάποιος θά πεῖ πώς καλό θά ἦταν νά βροῦμε κάποιον τρόπο νά γλιτώσουμε τόν θάνατο καί νά ἀφήσουμε τήν αὐριανή δεκαπεντάδα νά ταξιδέψει χωρίς ἐμᾶς.

Καί ἐμεῖς νά φύγουμε ἀπ’ αὐτόν τόν κόσμο σέ ἕνα ἤ σέ δύο χρόνια, ἤ σέ δέκα χρόνια ἤ σέ πενήντα χρόνια μέ ἄλλη δεκαπεντάδα.

– Πῶς ὅμως νά πολεμήσει κανείς ἐναντίον τοῦ θανάτου;

Ὁ θάνατος δέν γνωρίζει πολιτικά κόμματα, γιά νά προστατεύει τό κάθε μέλος του καί νά βοηθᾶ στήν πραγματοποίηση τῆς κάθε ἐπιθυμίας του.

Ὁ θάνατος στέκεται πάνω ἀπό κάθε κόμμα καί πάνω ἀπό κάθε ἐθνικότητα, πάνω ἀπό τά γηρατειά καί τή νεότητα, πιό πάνω ἀπό τήν ὑγεία καί τήν ἀρρώστια, πιό πάνω ἀπό τά γέλια καί τά δάκρυα.

Ὁ θάνατος ἔχει τό δικό του ρολόι, τό ὁποῖο δέν συμφωνεῖ μέ τό δικό μας ρολόι”.

Κι’ ἐμεῖς ἀληθινά ἄς μιμούμαστε σέ ὁλόκληρη τήν ἐπίγεια ζωή μας τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Ὅπως ἀκριβῶς ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, πάντοτε μᾶς διδάσκει: «Πορευθέντες δέ μάθετε τί ἐστιν ἔλεον θέλω καί οὐ θυσίαν.

Οὐ γάρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν» (Ματθ. 9, 13).

Ἄς ἔχουμε ἀδέλφια μου, συνεχῶς στά χείλη μας τήν καρδιακή εὐχή:«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν».

Ἀμήν, γένοιτο!

Συνεχίζεται…

6. Ἡ μετάνοια. Ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος. (Ἐκφωνήθηκε στόν καθεδρικό ναό τοῦ Βελιγραδίου, σέ περίοδο νηστείας). https://i-n-agioy-nikolaoy-toy-neoy.webnode.gr/

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra

Δείτε σχετικά:
– Ο Κύριος περιμένει από εμάς μετάνοια και έλεος (Α΄Μέρος, Β΄, Γ΄, Δ΄, Ε΄)