του Ελευθέριου Ν. Κοσμίδη, Contributor Editor
αρθρογραφεί για katanixi.gr

Εγώ δικαστής, εγώ κριτής εγώ σταυρωτής. “Σταυρωθήτω” η απόφασις. Στόχος γίνεται πάντοτε το αρνίο, ο ποιμήν ο καλός, ο πατήρ, ο φίλος, ο Καπετάνιος (.. δυστυχώς και ο Φάρος), στόχος γίνεται ο γέροντας…

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Είναι εκείνες οι στιγμές που κοιτάζουμε στο μέσα της καρδιάς μας, άλλοτε βλέπουμε μια σκοτεινιά, άλλοτε πάλι βλέπουμε αντανακλάσεις της φαντασίας και σπανιότερα πάνω στην καθάρια της παλμοσύνη καθρεφτίζεται η αληθινή εικόνα του εαυτού.

Τη σκοτεινιά τη θρέφει η απειρία μας η πνευματική. Είναι που κάνουμε το κεφάλι μας αεροδρόμιο και προσγειώνονται δίχως έλεγχο κάθε λογής λογισμοί, κάθε λογής πετούμενες σκέψεις, φοβίες, φαντασίες και ερμηνείες για τη ζωή μας. 

Λεφούσι πνευματικό που κρύβει καταιγίδες και αστραπόβροντα. Στεκόμαστε αποσβολωμένοι, τρέμουμε και μόνο στη θέα της επερχόμενης καταιγίδας, όταν στερείται η ψυχή πνευματικής εμπειρίας.

Τότε αντί να αρπάξουμε τα όπλα τα γνωστά, την ευχή, την εξαγόρευση, τη σχέση με τον γέροντα, τη Θεία Κοινωνία, από μια παρόρμηση πνευματική, βρισκόμαστε χωρίς να το πολυκαταλάβουμε στο κέντρο της σκοτεινιάς, στο μέσον της θυέλλης. Τότε με κρυμμένο το φώς του Ήλιου της δικαιοσύνης χώνουμε το κεφάλι καταγής στρουθοκαμηλίζοντας.

Μα το πλάσμα του Θεού κοιτάζει ψηλά, γι’ αυτό λέγεται άνθρωπος. Όταν έρθει η στιγμή που θα ξετρυπώσουμε την κεφαλή μας από τη σκοτεινιά της τρύπας, τότε ο μισόκαλος διάβολος που είναι πατέρας της παραπλάνησης και της εξαπάτησης φωτίζει με ψεύτικα φώτα την καρδιά μας και την καλεί σε δράση. 

Μια τρελή πορεία δίχως πυξίδα, δίχως “καπετάνιο”, με δίχως το φώς του “φάρου” για οδοδείχτη. Μήτε ο χρόνος, μήτε η θάλασσα, μήτε η στεριά, συμμαχούν με  εμάς. Κοιτάζοντας τότες την καρδιά βλέπουμε μόνο φαντασίες και ψεύδη. 

Αλλοιώνονται όλα τα ερείσματα, θεριεύει ο εγωϊσμός και παραμερίζεται η αγάπη. Εξαφανίζονται εμπειρίες και θαύματα, σκαλώνει ο νους σε παραφουσκωμένα θέλω. Η αυτολύπηση και τα ενοχικά σύνδρομα γίνονται τερατόμορφα θέλω, ο κατήφορος μονόδρομος και η πορεία μας ελεύθερη πτώση.

Τότε, δικαιωμένοι με ψεύτικες αλήθειες, ντοπαρισμένοι από τεχνητά κατασκευάσματα του νου, διαλεγόμενοι, μονολογούμε και μονολογώντας δικάζουμε και καταδικάζουμε τους πάντες και τα πάντα. Τότε ο Άννας και ο Καϊάφας μέσα μας φαίνονται λίγοι, τότε ο Πιλάτος φαντάζει αρνάκι. Εγώ δικαστής, εγώ κριτής, εγώ σταυρωτής.

Στο εδώλιο κατηγορούμενος ο γέροντας, εις τύπον εκείνου: “Σταυρωθήτω” η απόφασις. “Σταυρωθήτω” ξανά και ξανά. Κάθε λόγος καρφί πικρό στις παλάμες του γέροντα, κάθε κουβέντα λόγχη στην πλευρά του, κάθε λέξη που αρθρώνεται χολή και όξος. Στόχος γίνεται πάντοτε το αρνίο, ο ποιμήν ο καλός, ο πατήρ, ο φίλος, ο Καπετάνιος (.. δυστυχώς και ο Φάρος), στόχος γίνεται ο γέροντας…

Ξανά Γολγοθάς, ξανά Σταύρωση εκείνου που δεν έχει μάθει να ζητά, μονάχα δίνει, εκείνου που δέχεται τους εμπτυσμούς, τους κολαφισμούς, τα μαστιγώματα, τους ήλους, τη χολή, τη λόγχη.

“Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, καὶ τί μοι ἀνταπέδωκας;”

Η πρόνοια του Θεού όμως μεριμνά για τα πλάσματά Του. Ο γέροντας εκείνος που υβρίστηκε, που κολαφίστηκε, που μαστιγώθηκε, που σταυρώθηκε για άλλη μια φορά από εμάς, βρίσκει τον τρόπο, γίνεται φρένο στον κατήφορο, γίνεται αλεξίπτωτο στην πτώση, διαλύει τη φαντασία, αποδιώχνει το σκότος της πλάνης και βγάζει τις ψυχές μας στο Φως το αληθινό. Αυτή είναι η Ορθοδοξία μας, αδελφοί, αυτή είναι η μυσταγωγία της πίστεως, το ορθόδοξο βίωμα, το θαύμα.

Υ.Γ. (2015) Απείρου ευγνωμοσύνης ένεκεν πάλιν και πολλάκις, στο γέροντά μου παπα – Νικόλα Μανώλη, το μάστορα τον πνευματικό, τον έμπειρο, τον απλούν. Ευχόμενος μέσα από την καρδιά μου, ο Σταυρωθείς Κύριος να μας λυπηθεί και να αποδώσει δικαιοσύνη στην αδικία που βιώνουμε, ενορίτες του Ι. Βυζ. Ναού Προφήτη Ηλία Θεσσαλονίκης, πνευματικά τέκνα και ακροατές των ομιλιών του πατρός Νικολάου.

Υ.Γ. (2022) Ξαναδιαβάζοντας ετούτες τις γραμμές, 7 χρόνια μετά από την συγγραφή τους, με βιωμένο τον αβάσταχτο πόνο του κατά σάρκα αποχωρισμού από τον γέροντα, με ένα μικρό παράπονο στο βλέμμα για τις αδικίες που δεν αποκαταστάθηκαν, αλλά με τη βεβαιότητα πως όλα είναι στην Πρόνοια του Θεού, δεν μένει παρά να βαδίσουμε απαρέγκλιτα στα βήματά του ομολογητή γέροντά μας με κάθε θυσία, να μιμηθούμε το παράδειγμά του, να αγωνιζόμαστε καθημερινά για να τον συναντήσουμε στο άυλο. Το τροπάριο που ψάλλεται μετά το Δοξαστικό Μεγάλη Τετάρτη εσπέρας (όρθρος της Μεγάλης Πέμπτης) στο Και Νυν είναι για όλα τα πνευματικά τέκνα του γέροντά μας ένας αποκαλυπτικός Ορθόδοξος πνευματικός οδηγός επιβίωσης σε καιρό παναιρέσεως. 

«Μυσταγωγῶν σου, Κύριε, τοὺς μαθητάς, ἐδἰδασκες λέγων• Ὦ φίλοι, ὁρᾶτε, μηδεὶς ὑμᾶς χωρίσει μου φόβος• εἰ γὰρ πάσχω, ἀλλ’ ὑπὲρ τοῦ κόσμου• Μὴ οὖν σκανδαλίζεσθε ἐν ἐμοί• οὐ γὰρ ἦλθον διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχήν μου λύτρον ὑπὲρ τοῦ κόσμου. Εἰ οὖν ὑμεῖς φίλοι μου ἐστέ, ἐμὲ μιμεῖσθε• ὁ θέλων πρῶτος εἶναι ἔστω ἒσχατος• ὁ δεσπότης ὡς ὁ διάκονος• μείνατε ἐν ἐμοί, ἵνα βότρυν φέρητε• ἐγὼ γάρ εἰμι τῆς ζωῆς ἡ ἄμπελος». 

Καλή Ανάσταση σε όλους! 

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra