«Νά διορθώσῃς καί νά ἐξαφανίσῃς ἀπό τήν ρίζα, τίς κακές προλήψεις αὐτῆς –τῆς θύμησης– καί τά εἴδωλα» (Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης)

Ἐπιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Μέρος 22ον

«Ἀδελφοί μου, ἐνδυναμοῦσθε ἐν Κυρίῳ καί ἐν τῷ κράτει τῆς ἰσχύος Αὐτοῦ. Ἐνδύσασθε τήν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ πρός τό δύνασθαι ὑμᾶς στῆναι πρός τάς μεθοδείας τοῦ διαβόλου» (Πρός Ἐφεσ. 6, 10-11).

Ἡ μνήμη τοῦ θανάτου θεωρεῖται ἡ ἀναγκαιότερη ἀπό ὅλες τίς πνευματικές ἐργασίες ὡς μέσο τελειώσεως, γέννημα καί μητέρα τῆς λεπτολόγου ἐξετάσεως τῶν ἁμαρτιῶν, τῆς εὐχάριστης ἀποδοχῆς τῆς ἀτιμίας, τῆς προσευχῆς καί τῆς φυλακῆς τοῦ νοός ἀλλά καί ὡς ἰσχυρός πολέμιος τῆς πνευματικῆς ἀναισθησίας.  

Θεωρεῖται σπουδαῖος ἐκεῖνος ὁ ἀγωνιστής ὁ ὁποῖος περιμένει καθημερινά τόν θάνατο καί ἅγιος ἐκεῖνος πού τόν ἐπιθυμεῖ. 

Ὅμως αὐτός πού παραμένει προσκολλημένος μόνον στά γήϊνα καί φθαρτά δέν εἶναι δυνατόν νά διατηρεῖ τή μνήμη τοῦ θανάτου του, ἐνῶ ἐκεῖνος πού τήν κάθε μέρα τή θεωρεῖ ὡς τήν τελευταία τῆς ἐπίγειας ζωῆς του δέν ὑποπίπτει εὔκολα σέ ἁμαρτίες.

Ἡ καθαρή συνείδηση εἶναι ἕνας ἀνεκτίμητος σύμβουλος καί θά πρέπει νά τήν ἔχουμε, μετά τόν Θεό, ὡς φρουρό καί γνώμονα γιά τόν πνευματικό μας ἀγῶνα. 

Ἐνίοτε ὅταν αὐτή παύει νά πραγματοποιεῖ τόν ἔλεγχό μας, τότε ἀσφαλῶς καί ἐφιστᾶται ἡ προσοχή, μήπως αὐτό ὀφείλεται στήν ἄμβλυνση τῆς συνείδησης, λόγω τῆς ἀμέλειας, τῆς ἀμετανοησίας καί τῆς συσσώρευσης τοῦ πλήθους τῶν ἁμαρτημάτων ἐντός τῆς ψυχῆς.

Ὁ Ὅσιος Νικόδημος, στό ἔργο του ὁ «Ἀόρατος Πόλεμος», γιά αὐτόν τόν «Ἀόρατον» Πόλεμο τοῦ Κυρίου ἐναντίον τοῦ διαβόλου, γράφει τά ἑξῆς: 

“Αὐτός εἶναι ὁ πρῶτος καί κυριώτερος τρόπος, τόν ὁποῖον πρέπει νά ἔχῃς παντοτεινό ἔργο γιά νά διορθώσῃς, ἀγαπητέ, τήν φαντασία καί τήν θύμησί σου. (81)

– Τί λέω; 

Νά διορθώσῃς καί νά ἐξαφανίσῃς ἀπό τήν ρίζα, τίς κακές προλήψεις αὐτῆς – τῆς θύμησης– καί τά εἴδωλα. 

Αὐτός ὁ ὁποῖος τρόπος, ὅσο εἶναι καρποφόρος καί ὠφέλιμος, τόσο εἶναι καί κουραστικός.

Καί ὅσο εἶναι κουραστικός, τόσο εἶναι καί δυσκολοεπιχείρητος (γιά νά μήν πῶ καί δυσκολοπίστευτος), κοντά στούς πολλούς καί μάλιστα στούς δικούς μας σοφούς καί διδασκάλους τοῦ τωρινοῦ αἰῶνα.

Οἱ ὁποῖοι δέν θέλουν νά πιστέψουν στήν διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τόσων καί τόσων Θεοφόρων Πατέρων, πού διδάσκουν αὐτόν τόν τρόπο στό νεοτύπωτο βιβλίο τῆς Φιλοκαλίας, τό ὁποῖο εἶναι πιό πολύτιμο ἀπό κάθε βαρύτιμο πετράδι, στεροῦνται δίκαια τούς καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τούς ὁποίους ἀπολαμβάνουν πολλοί ἀμαθεῖς καί ἀγράμματοι: 

– “Τά ἀπέκρυψε αὐτά ὁ Θεός, κατά τό λόγιο, ἀπό σοφούς καί συνετούς καί τά φανέρωσε στά νήπια”. «Ἐν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἠγαλλιάσατο τῷ πνεύματι ὁ Ἰησοῦς καί εἶπεν· ἐξομολογοῦμαί σοι, πάτερ, κύριε τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, ὅτι ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπό σοφῶν καί συνετῶν, καί ἀπεκάλυψας αὐτά νηπίοις· ναί, ὁ πατήρ, ὅτι οὕτως ἐγένετο εὐδοκία ἔμπροσθέν σου» (Λουκ. 10, 21). 

Γιατί, ὅσοι δέν πιστεύουν σ᾿ αὐτή τή νοερή ἐργασία, οὔτε νά καταλάβουν μποροῦν τήν ὠφέλεια πού προέρχεται ἀπό αὐτή κατά τό· “Ἄν δέν πιστεύσετε, δέν θά καταλάβετε”, «καί ἐάν μή πιστεύσητε, οὐδέ μή συνιῆτε» (Ἡσαΐας 7, 9).

Ὅταν βλέπῃς ὅτι ὁ νοῦς σου κουράζεται καί δέν μπορεῖ πιά νά μείνη μέσα στήν καρδιά καί στήν προσευχή τοῦ νοῦ πού γίνεται μέσα σέ αὐτή, τότε χρησιμοποίησε καί τόν δεύτερο τρόπο:

– Δηλαδή, ἄφησε τό νά βγαίνῃ ἔξω καί νά ἀσχολῆται μέ μελέτες καί παρατηρήσεις καί σέ νοήματα Θεῖα καί πνευματικά, τόσο σέ αὐτά πού περιέχονται μέσα στίς Γραφές, ὅσο καί αὐτά πού βρίσκονται στά κτίσματα, ἰδιαίτερα στά νοητά, τά ὁποῖα λέγονται στήν καθομιλουμένη μεταφυσικά καί ἀφηρημένα τῆς ὕλης. 

Γιατί, αὐτά τά πνευματικά νοήματα, συγγενῆ μέ τόν νοῦ ἔχουν καί τήν λεπτότητα καί τήν ἰδιότητα τοῦ ἄϋλου, δέν τόν ἀφήνουν νά παχαίνῃ, ἀλλά τόν κάνουν μέ εὐκολία νά ἐπιστρέψη στόν τόπο τῆς καρδιᾶς καί νά ἑνωθῇ πάλι μέ τήν νοερή μνήμη τοῦ Θεοῦ. 

Γι᾿ αὐτό λέει, ὁ Θεῖος Μάξιμος, «ὅτι μόνη ἡ πρᾶξις δέν μπορεῖ νά κάνῃ τόν νοῦ ἀπαθῆ, ἄν δέν τόν διαδέχονται πολλές καί ποικίλες θεωρίες». 

Πρόσεξε ὅμως, νά μή ἀσχολῆσαι στούς λόγους τῶν ὑλικῶν σωμάτων καί ζῴων, δηλαδή στά λεγόμενα φυσικά, ἀφοῦ εἶσαι ἀκόμη ἐπαθῇς. 

Γιατί μή ὄντας ὁ νοῦς σου ἐλεύθερος ἀπό τίς μοχθηρές φαντασίες τῶν αἰσθητῶν, πρίν νά διαπεράσῃ μέσα στούς πνευματικούς καί ἄϋλους λογισμούς, πού βρίσκονται μέσα στά σώματα καί στά ζῷα, πιάνεται ἀπό μόνο τήν ἐξωτερική μορφή τους καί τήν ἐπιφάνεια· καί εὐχαριστημένος σέ αὐτή, ἀποκτᾷ ψεύτικες δοξασίες καί πάθη, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Μάξιμος, ἀντί νά βρῇ ἀπάθεια καί ἀλήθεια, καθώς τό ἔπαθαν τόσοι καί τόσοι φιλόσοφοι, πού καλοῦνται φυσικοί.

Ἤ χρησιμοποίησε καί τόν γ´ τρόπο γιά ἀνάπαυσι καί παρηγοριά τοῦ νοῦ σου· δηλαδή, φαντάσου τά Μυστήρια τῆς ζωῆς καί τοῦ Πάθους τοῦ Κυρίου.

Δηλαδή τήν Γέννησί Του στό σπήλαιο, τήν Ὑπαπαντή Του στό Ναό· τήν Βάπτισί Του στόν Ἰορδάνη, τήν Σαρανταήμερη νηστεία Του στήν ἔρημο· τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου Του, τά διάφορα θαύματα πού ἔκανε· τήν Μεταμόρφωσί Του στό Θαβώρ, τό νίψιμο τῶν ποδιῶν τῶν μαθητῶν Του, τήν παράδοσι τῶν Μυστηρίων, τήν προδοσία Του, τά Πάθη Του· τόν Σταυρό Του, τόν Ἐπιτάφιό Του· τήν Ἀνάστασί Του καί τήν Ἀνάληψί Του.

Τά κάθε εἴδους βάσανα τῶν Μαρτύρων καί τίς μακροχρόνιες ἀσκήσεις τῶν Ὁσίων.

Τό ἴδιο, μπορεῖς, ἀκόμη γιά τήν συντριβή τῆς καρδιᾶς σου καί τήν μετάνοια, νά φαντάζεσαι τό μυστήριο καί τήν φοβερή ὥρα τοῦ θανάτου σου, τήν τρομερή ἡμέρα τῆς Κρίσεως, τά διάφορα εἴδη τῶν αἰωνίων Κολάσεων.

Δηλαδή, τίς λίμνες τῆς αἰώνιας φωτιᾶς· τίς κατασκότεινες καί ὑπόγειες φυλακές· τούς πολύ κρύους τάφους· τά σκουλίκια πού πίνουν αἷμα, τήν συντροφιά μέ τούς δαίμονες.

Φαντάσου ἀκόμη καί τήν ἀπόλαυσι τῆς ἀπερίγραπτης χαρᾶς καί τήν οὐράνια ἐκείνη βασιλεία τῶν δικαίων τήν αἰώνια δόξα καί μακαριότητα· τόν ἦχο ἐκείνων πού ἑορτάζουν τήν ἕνωσι μέ τό Θεό καί τήν παντοτεινή γνωριμία καί συγκατοίκησι ὅλων τῶν Ἁγίων (82).

Ἀλλά, γνώριζε, ὅτι δέν σοῦ λέω νά ἀσχολῆσαι πάντα μέ αὐτά, ἀλλά νά τά μεταχειρίζεσαι μόνο κάποτε κάποτε καί μερικές φορές, ὥσπου νά ξεκουρασθῇ ὁ νοῦς σου καί πάλι νά ἐπιστρέψη στήν καρδιά καί ἐκεῖ νά ἐργάζεται τό ἀφάνταστο καί ἀσχημάτιστο, διά μέσου τῆς καρδιακῆς μνήμης τοῦ Θεοῦ. 

Γιατί, ὅπως ὅλα τά Φ ε ρ έ ο ι κ α ζῷα, δηλαδή αὐτά πού κουβαλᾶνε μαζί τό σπίτι τους (σάν τά σαλιγκάρια καί τίς χελῶνες) καί τά ὄστρακα, δέν ἀναπαύονται πουθενά ἀλλοῦ, παρά μέσα στά ὄστρακα, πού εἶναι ντυμένα καί μέσα στίς τρῦπες τους, ἔτσι καί ὁ νοῦς, μέ φυσικό τρόπο, σέ τίποτα ἄλλο δέν ἀναπαύεται τόσο, ὅσο, στό νά βρίσκεται μέσα στό σῶμα πού φοράει.

Δηλαδή, μέσα στό θάλαμο τῆς καρδιᾶς καί στόν ἐσωτερικό ἄνθρωπο καί ἀπό ἐκεῖ, σάν ἀπό καμία πολεμήστρα, νά πολεμᾷ τούς λογισμούς καί τούς ἐχθρούς καί τά πάθη, πού ἐκεῖ μέσα εἶναι κρυμμένα, ἄν καί οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι αὐτό δέν τό γνωρίζουν (83).

Πάνω ἀπό ὅλα σου λέω, ὅτι γιά νά πολεμᾷς καί νά προφυλάγεσαι καλά, μήν ἀφίνης τήν φαντασία καί τήν ἐνθύμησί σου νά θυμᾶται ὅλα ἐκεῖνα, πού εἶδες ἤ ἄκουσες ἤ μυρίστηκες ἤ γεύτηκες ἤ ἔπιασες καί ἰδιαιτέρως, τά ἄσεμνα καί κακά. 

Γιατί ἔχει ἐπιβεβαιωθῇ μέ τήν δοκιμή, πώς περισσότερο πόλεμο κάνει κάποιος νά ἐλευθερωθῇ ἀπό τήν φαντασία καί τήν ἐνθύμησι ἑνός πράγματος, παρά ἀπό τήν ἰδία τήν αἴσθησί του. 

Ἐπειδή τό νά ἰδῆ κανείς –ὑποθετικά λέμε– ἤ νά μήν ἰδῆ ἕνα πρόσωπο μέ πάθος, αὐτό εἶναι εὔκολο καί πόλεμο τόσο δέν ἔχει· ὅταν ὅμως τό ἰδῆ καί τό περιεργασθῇ, δέν εἶναι πλέον εὔκολο, ἀλλά χρειάζεται πόλεμος καί ἀγῶνας, γιά νά βγάλη τήν ἐνθύμησι τοῦ προσώπου ἐκείνου ἀπό τήν φαντασία του.

Καί πολλές φορές, μία μονάχα, ἐμπαθής καί περίεργη ματιά, πού ρίξαμε σέ ἕνα ὄμορφο πρόσωπο, μᾶς ἐντυπώνει στή φαντασία τόσο βαθιά τήν ἐνθύμησί του, πού πολεμοῦμε σαράντα ἤ πενήντα χρόνια, μέχρι καί αὐτά τά γηρατειά μας καί δέν μποροῦμε νά ἐξαλείψουμε ἐκείνη τήν ἐνθύμησι καί φαντασία. 

Καί εἶναι ἄξιο γιά γέλια, ὅτι τό πρόσωπο ἐκεῖνο γερνάει καί ἀσχημαίνει ἤ πεθαίνει καί γίνεται χῶμα· καί πολλές φορές ἐμεῖς οἱ ἴδιοι πιάνουμε μέ τά χέρια μας τά ὀστᾶ του στόν τάφο, ἀλλά ἡ φαντασία μας κρατεῖ τόσο σφικτά καί δυνατά τήν εἰκόνα του, πού πάντα τό νομίζει γιά νέο καί γιά ζωντανό.

Καί ἔτσι σάν παράλογη καί τυφλή, μᾶς κάνει νά ἁμαρτάνουμε μέ αὐτό στή καρδία, σάν νά ἦταν καί ἀληθινό, τόσο ὅταν εἴμαστε ξύπνιοι, ὅσο καί ὅταν κοιμώμαστε (84).

Ἀκόμη σοῦ ὑπενθυμίζω, νά φυλαχθῇς καλά καί νά μή πιστεύῃς ἤ τελείως νά δέχεσαι ὡς ἀληθινό, ἄν δῇς ξύπνιος ἤ ἐνῷ κοιμᾶσαι, μέσα ἀπό τήν καρδιά σου ἤ ἔξω κανένα σχῆμα, ὅπως φῶς ἤ φωτιά ἤ σάν εἶδος ἀγγέλου ἤ ἁγίου ἤ κάτι ἄλλο παρόμοιο, ὅ,τι κι’ ἄν εἶναι”.

Ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἐδῶ μᾶς συμβουλεύει πατρικά, κυρίως μέ τήν ταπείνωση καί πάντοτε μέσα ἀπό τήν πράξη μέ σοφά λόγια, ὡς ἑξῆς: «Καί ἄρχισε τό ἔργο, καί πολέμησε γιά νά νικήσῃς· καί βέβαια ἀπό αὐτά θά ἀποκτήσῃς τήν ὁλοκληρωτική ἐλπίδα στόν Θεό. 

Μέ τά τέσσερα αὐτά ὅπλα ὁπλίσου, ἀδελφέ μου, σάν ὁπλισμό πολύ ἀσφαλῆ καί ἀναγκαῖο, γιά νά γίνῃς νικητής σέ αὐτόν τόν ἀόρατο πόλεμο καί γιά νά λάβης τό στεφάνι. 

– Καί αὐτά εἶναι: Τό α΄ νά μήν ἐμπιστεύεσαι ποτέ τόν ἑαυτόν σου, τό β΄ νά ἔχῃς πάντα ὅλο σου τό θάρρος καί τήν ἐλπίδα στό Θεό, τό γ΄ νά ἀγωνίζεσαι πάντα· καί τό δ΄ νά προσεύχεσαι».

Ἀδελφοί μου, ἐμεῖς ἄς ζητήσουμε νά ἐνδυναμωθοῦμε ἀπό τόν Ἴδιο τόν Κύριο, ἄς ἐνδυθοῦμε τήν πανοπλία τοῦ Θεοῦ, ἄς ἀντισταθοῦμε γιά νά δυνηθοῦμε κατά τήν ἡμέρα ἐκείνη τῆς πονηρίας, νά ἀναδειχθοῦμε νικητές. 

Ἄς ἐργαστοῦμε μέσα ἀπό τήν ἰσχυρή δύναμη τοῦ Θεοῦ, γιά τήν κατάκτηση τῶν ἐπουρανίων ἀφθάρτων ἀγαθῶν, τῆς δικαιοσύνης, κι’ ἀκόμη αὐτῆς τῆς θεωρίας τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ σύμφωνα μέ τόν Ψαλμό τοῦ Δαυΐδ: «Ἐγώ δέ ἐν δικαιοσύνῃ ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ Σου χ ο ρ τ α σ θ ή σ ο μ α ι ἐν τῷ ὀφθῆναι μοι τήν δόξαν Σου» (Ψαλμός 16, 15). 

Ἀμήν, γένοιτο!

Συνεχίζεται…

• 81. Ὁ «Ἀόρατος Πόλεμος» Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου. Ἀπόδοση στή νέα Ἑλληνική: Ἱερομόναχος Βενέδικτος. Ἔκδοση Συνοδείας Σπυρίδωνος Ἱερομονάχου, Νέα Σκήτη, Ἅγιον Ὄρος. http://users.uoa.gr https://www.imaik.gr
• 82. Ἄν μέ αὐτά τά Θεῖα νοήματα καί τίς μελέτες ζωγράφιζες, ἀδελφέ, τόν χάρτη τῆς φαντασίας σου, ὄχι μόνο θά γλυτώσῃς ἀπό τίς πονηρές ἐνθυμήσεις καί κακούς λογισμούς, ἀλλὰ καί θά ἐπαινεθῇς μέ παρρησία σέ ἐκείνη τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως· γιατί λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος στόν λόγο περί Παρθενίας, ὅτι κάθε ἄνθρωπος πού βρίσκεται στό σῶμα του, παρομοιάζεται μέ ἕνα ζωγράφο, πού ζωγραφίζει κάποια εἰκόνα μέσα σέ ἀπόκρυφο τόπο. Καθώς λοιπόν ὁ ζωγράφος ἐκεῖνος, ὅταν βγάλη ἔξω στό θέατρο τήν εἰκόνα του, ἐπαινεῖται μέν ἀπό τούς θεατές, ἄν ζωγράφησε ἀπάνω σέ αὐτή χαρακτῆρες ἁγίων καί ἄλλα ὡραῖα καί ἀξιοθέατα πράγματα, κατηγορεῖται ὅμως, ἄν ζωγράφησε σέ αὐτή σιχαμερά, ἄσεμνα καί ἀξιομίσητα πράγματα, κατά αὐτό τόν τρόπο καί κάθε ἄνθρωπος, ὅταν μετά τό θάνατον βρεθῇ στήν Κρίσι τοῦ Θεοῦ, θά ἐπαινεθῇ καί θά μακαρισθῇ ἀπό Θεό καί Ἀγγέλους καί Ἁγίους, ἄν στόλισε τόν νοῦ του καί τήν φαντασία του μέ λαμπρά, θεῖα καί πνευματικά νοήματα. Καί πάλι, θά ντραπῆ καί θά κατακριθῇ, ἄν γέμισε τήν φαντασία του μέ πάθη, μέ ἄσεμνα καί αἰσχρά εἴδωλα καί εἰκόνες. Καί ὁ Θεσσαλονίκης Γρηγόριος θαυμάζει πῶς ἀπό τῶν αἰσθητῶν δημιουργεῖται στήν ψυχή μέ τήν φαντασία ἤ νοητό φῶς, τό ὁποῖο παρέχει ζωή αἰώνια ἤ νοητό καί σκοτάδι κολαστήριο (Φιλοκαλία).
• 83. Καί ὅτι μέν τά πάθη καί οἱ λογισμοί βρίσκονται κρυμμένα στή καρδιά καί ἀπό κεῖ βγαίνουν καί μᾶς πολεμοῦν, τό μαρτυρεῖ ὁ Κύριος, λέγοντας· “Ἀπό τήν καρδιά βγαίνουν σκέψεις πονηρές, φόνοι, μοιχεῖες, κλοπές, ψευδομαρτυρίες, βλασφημίες. Αὐτά εἶναι πού μολύνουν τόν ἄνθρωπο”, «τά δέ ἐκπορευόμενα ἐκ τοῦ στόματος ἐκ τῆς καρδίας ἐξέρχεται, κἀκεῖνα κοινοῖ τόν ἄνθρωπον. Ἐκ γάρ τῆς καρδίας ἐξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχεῖαι, πορνεῖαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι» (Ματθ. 15, 18-19). Ὅτι ὅμως καί οἱ ἐχθροί δαίμονες τριγύρω ἀπό τήν καρδιά κρύβονται καί βρίσκονται (κατ᾿ ἐνέργεια ὅμως καί ὄχι κατ᾿ οὐσία, ὅπως λέγει ὁ Μέγας τῆς Θεσσαλονίκης Γρηγόριος, Κυριακή Δ´ Νηστειῶν)· καί αὐτό τό ἴδιο μαρτυρεῖ ὁ ἅγιος Διάδοχος, λέγοντας ὅτι πρό μέν τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος, ἡ Θεία χάρις παρακινεῖ τόν ἄνθρωπο στά καλά ἀπό μέσα, ὁ δὲ σατανᾶς παραφυλάει στά βάθη τῆς ψυχῆς καί τῆς καρδιᾶς· ἀφοῦ δέ βαπτισθῇ ὁ ἄνθρωπος, ὁ δαίμονας πηγαίνει ἔξω ἀπό τήν καρδιά, ἐνῷ ἡ χάρις μέσα (κεφ. ος´). Πλήν καί μετά τό Βάπτισμα (λέγει ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος κεφ. πβ´), παραχωροῦνται νά βρίσκωνται στά βάθη τοῦ σώματος (καί μπορεῖ νά πῇ κάποιος στήν ἐπιφάνεια τῆς καρδιᾶς), γιά δοκιμασία τοῦ αὐτεξουσίου καί ἀπό κεῖ ἐρεθίζουν τόν νοῦ μέ τήν ὑγρότητα τῶν σαρκικῶν ἡδονῶν. Γι᾿ αὐτό λένε οἱ Πατέρες, ὅτι οἱ δαίμονες δέν ἀγαποῦν νά γνωρίζουν οἱ ἄνθρωποι, ὅτι αὐτοί βρίσκονται μέσα τους, γιά νά μήν διώχνουν ἀπό ἐκεῖ καί τούς πολεμοῦν μέ τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖο λέγεται μέσα στή καρδιά, ὅπως προείπαμε. Ὅτι οἱ δαίμονες βρίσκονται μέσα μας, συμφωνεῖ καί ὁ θεολόγος Γρηγόριος, λέγοντας, ὅτι ἐκεῖνο πού εἶπε ὁ Κύριος, πώς τό ἀκάθαρτο πνεῦμα, ἀφ᾿ οὗ ἐξέλθει ἀπό τόν ἄνθρωπο, πάλιν παίρνει ἑπτά ἄλλα πνεύματα καί εἰσέρχονται καί κατοικοῦν σέ αὐτόν τόν ἄνθρωπον, «τότε πορεύεται καί παραλαμβάνει μεθ᾿ ἑαυτοῦ ἑπτά ἕτερα πνεύματα πονηρότερα ἑαυτοῦ, καί εἰσελθόντα κατοικεῖ ἐκεῖ, καί γίνεται τά ἔσχατα τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου χείρονα τῶν πρώτων. Οὕτως ἔσται καί τῇ γενεᾷ τῇ πονηρᾷ ταύτῃ» (Ματθ. 12, 45)· αὐτό, λέω, μαρτυρεῖ ὁ ἅγιος, ὅτι γίνεται μετά τό Βάπτισμα, παραχωροῦντος τοῦ Θεοῦ νά μπαίνουν οἱ δαίμονες στόν βαπτισθέντα, γιά τούς πονηρούς λογισμούς καί τά λόγια καί τά κακά ἔργα, πού θά κάνῃ μετά τό Βάπτισμα (Λόγ. εἰς τά Φῶτα· βλ. καί τό κ´ κεφάλ. τοῦ β´ μέρους).
• 84. Βλέπε ὅτι σοῦ ἔφερα παράδειγμα ἀπό τήν φαντασία πού γεννᾶται ἀπό τήν ὅρασι. Γιατί γνώριζε, πώς ἄλλη αἴσθησι δέν μᾶς πολεμάει τόσο, ὅσο ἡ ὅρασι. Καί καθώς αὐτή εἶναι ἡ βασιλικώτερη, ἡ λεπτότερη, ἡ καθαρώτερη ἀπό ὅλες τίς ἄλλες καί ἡ συγγενής μέ τό νοῦ κατά τήν λαμπρότητα καί τό ἀσώματο, ὅπως λένε οἱ θεολόγοι, ἔτσι καί οἱ φαντασίες πού γίνονται ἀπό αὐτή, πολύ δύσκολα σβύνουν. Κατά δεύτερο τρόπο μᾶς πολεμοῦν οἱ φαντασίες ἐκείνων τῶν αἰσχρῶν καί πονηρῶν λόγων, πού ἀκούσαμε· καί αὐτό γνώριζε, ὅτι καθώς, ὅταν ἐνεργοῦν οἱ ἄλλες αἰσθήσεις, τά μάτια δέν εὐχαριστοῦνται, ἄν δέν βλέπουν καί αὐτά ἐκεῖνο πού αἰσθάνονται οἱ λοιπές αἰσθήσεις, ἔτσι καί ἡ φαντασία, δέν εὐχαριστεῖται, ἄν ἴσως δέν κάνῃ ὁρατά, ὅλα ὅσα ἀκούγονται καί γεύονται καί μυρίζονται καί πιάνονται κατά τόν Θεσσαλονίκης Γρηγόριο (Φιλοκαλία).

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra