«Ἄν θέλῃς νά ἐπαινέσῃς τόν Θεό, κατηγόρησε τόν ἑαυτό σου καί νά ἐπιθυμῇς νά κατηγορῆσαι ἀπό τούς ἄλλους» (Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης)

Ἐπιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Μέρος 28ον

«Ἀδελφοί μου, ἐνδυναμοῦσθε ἐν Κυρίῳ καί ἐν τῷ κράτει τῆς ἰσχύος Αὐτοῦ. Ἐνδύσασθε τήν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ πρός τό δύνασθαι ὑμᾶς στῆναι πρός τάς μεθοδείας τοῦ διαβόλου» (Πρός Ἐφεσ. 6, 10-11).

Σέ αὐτό τόν πνευματικό ἀγῶνα γιά τήν κάθαρση τῆς ψυχῆς καί τήν κατάκτηση τῶν ἀρετῶν, οἱ σφοδρότεροι ἀντίπαλοί μας εἶναι ὅλα τά «ἀκάθαρτα πάθη» μας. 

Κυρίως ὅμως μέσα στήν ἀνθρώπινη ψυχή ὑπερέχει αὐτό τό «ἀκάθαρτο» πάθος τῆς κενοδοξίας, τῆς οἴησης καί τῆς ὑπερηφάνειας. 

Ἡ μόνη ὁδός ἡ ὁποία ὁδηγεῖ πρός τήν μακαρία ἀρετή τῆς ταπεινοφροσύνης εἶναι καί ἡ σωτηρία μας μέ τήν κατατρόπωση τῶν πολυκεφάλων αὐτῶν θηρίων.

Μεγάλη βλάβη στήν ψυχή προξενεῖ ὁ ἔπαινος, ὁ ὁποῖος τρέφει καί αὐξάνει τό πάθος τῆς κενοδοξίας καί ἰδιαιτέρως πρέπει νά στρέψει κάθε ἀγωνιζόμενος τήν προσοχή του στόν συνεχῆ ἀγῶνα γιά τήν ἀντιμετώπιση αὐτοῦ τοῦ πειρασμοῦ. 

Διότι μόνο οἱ Ἅγιοι καί οἱ Ὅσιοι μέ τήν αὐτογνωσία μποροῦν νά ἀντισταθοῦν σ’ αὐτό τόν πειρασμό καί νά μήν τούς βλάψουν καθόλου οἱ ἔπαινοι τοῦ μάταιου κόσμου. 

Τά ἰσχυρά ὅπλα κατά τῆς κενοδοξίας εἶναι ἡ προφύλαξη τοῦ στόματος ἀπό τήν πολυλογία μέ τήν σιωπή ἡ ὁποία εἶναι καρπός ἔντονης σπουδῆς καί κοινωνίας μέ τό Θεό Λόγο, ἡ ἀγάπη τῆς ἀτιμίας, ἡ ἀποφυγή τῶν ἔργων πού ὑποβάλλουν οἱ λογισμοί τῆς κενοδοξίας καί ἡ ἐνθύμηση τῶν ἁμαρτιῶν μέ τό κατά Θεόν πένθος.  

Τό πάθος τῆς κενοδοξίας καί τῆς ἀπιστίας γεννᾶ τήν δειλία καί εἶναι πάθος πού ἐνοχλεῖ συνήθως ὅλους, κυρίως ὅμως τούς ἡσυχαστές λόγῳ τῆς ἀπουσίας τῆς ἀνθρώπινης παρηγορίας. 

Ὅπως ὅλα τά πάθη ἀντιμετωπίζονται πάντοτε θεραπευτικά, ἔτσι καί ἡ δειλία ὡς θεραπευτικό μέσο ἔχει τό κατά Θεόν πένθος μαζί μέ τήν ἀδιάλειπτη προσευχή.

Ὁ Ὅσιος Νικόδημος, στό ἔργο του ὁ «Ἀόρατος Πόλεμος», γιά αὐτόν τόν «Ἀόρατον» Πόλεμο τοῦ Κυρίου ἐναντίον τοῦ διαβόλου, γράφει τά ἑξῆς: 

“Ἀκόμη σοῦ παραγγέλνω νά μήν εἶσαι εὔκολος στό νά φανερώνῃς τά χαρίσματα, πού σοῦ κάνει ὁ Θεός. (101)

Γιατί, αὐτό σχεδόν πάντα, δέν ἀρέσει στό Θεό, καθώς ὁ ἴδιος μᾶς δίδαξε μέ τήν παρακάτω ἱστορία.

Φανερώθηκε μιά φορά ὁ Ἰησοῦς Χριστός σάν εἶδος βρέφους, σέ ἕνα εὐλαβῆ καί ἐνάρετο, καί ἐκεῖνος γνωρίζοντας πώς ἦταν ὁ Κύριος, τόν παρεκάλεσε μέ ἁπλότητα νά τοῦ πῇ τόν ἀγγελικό ἀσπασμό, καθώς συνηθίζεται νά λέγεται ἀπό ὅλους, δηλαδή τό «Θεοτόκε Παρθένε».

Ἄρχισε τό Πανάγιο ἐκεῖνο βρέφος νά λέγῃ μέ προθυμία:

– «Χαῖρε, Κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετά σοῦ· εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί». 

Καί ἐδῶ στάθηκε, καί δέν θέλησε μέ τά ὑπόλοιπα λόγια νά ἐπαινέσῃ τόν ἑαυτό του καί νά πῇ: «Καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου». 

Ἐπειδή ὅμως ἐκεῖνος τόν παρακαλοῦσε νά πῇ καί τόν παρακάτω στίχο καί τά ὑπόλοιπα, αὐτό ἐξαφανίσθηκε, ἀφίνοντας τόν δοῦλο του σέ μεγάλη χαρά. 

Καί μέ τό δικό του παράδειγμα, φανέρωσε σέ αὐτόν αὐτή τήν οὐράνια διδασκαλία, δηλαδή, τό νά μήν ἐπαινῇ ποτέ κανείς τόν ἑαυτό του καί τίς χάρες πού ἔχει. 

Λοιπόν, μάθε καί σύ νά ταπεινώνεσαι καί νά μήν ἐπαινῆσαι μόνος σου, γνωρίζοντας τόν ἑαυτό σου καί ὅλα τά ἔργα σου, πώς εἶναι ἕνα τίποτα. 

– “Ἄς σέ ἐγκωμιάζῃ ὁ γείτονας, καί ὄχι τό δικό σου στόμα, ξένος καί ὄχι τά δικά σου χείλη”, «ἐγκωμιαζέτω σε ὁ πέλας καί μή τό σόν στόμα, ἀλλότριος καί μή τά σά χείλη» (Παροιμίαι 27, 2).

Αὐτό εἶναι τό θεμέλιο ὅλων τῶν ἀρετῶν (101)· ὁ Θεός μᾶς δημιούργησε ἀπό τό μηδέν καί τώρα πού εἴμαστε ὄντα ἐξ αἰτίας Του, θέλει νά θεμελιώσῃ ὅλη τήν πνευματική οἰκοδομή πάνω σέ αὐτή μας τή γνῶσι, ὅτι δηλαδή, ἀπό μόνοι ἄς εἴμαστε ἕνα μηδέν καί ὅσο περισσότερο ἐμβαθύνουμε σέ αὐτήν, τόσο περισσότερο θά μεγαλώσῃ ἡ οἰκοδομή.

Καί ὅσο περισσότερο χῶμα βγάζουμε ἀπό αὐτό τό βάθος, δηλαδή, ὅσο, περισσότερο γνωρίζουμε τά ἐλαττώματα καί τίς ἀθλιότητές μας, τόσο καί ὁ Θεϊκός ἀρχιτέκτονας θά βάλῃ πλέον στερεές πέτρες, γιά νά αὐξήσῃ τήν πνευματική αὐτή οἰκοδομή. 

Καί μή νομίζῃς, παιδί μου, ὅτι μπορεῖς νά ἐμβαθύνῃς κάποτε σέ αὐτή τήν γνῶσι, ὅσο φτάνει. 

Γιατί αὐτό εἶναι ἀδύνατο· μάλιστα, κάνε στόν ἑαυτό σου αὐτό τόν λογαριασμό, ὅτι ἄν καί ἦταν δυνατόν νά παραδοθῇ σέ κανένα δημιούργημα τέτοιο πρᾶγμα, δέν θά μποροῦσε νά βρεθῇ ἄλλο πιό βαθύ βάθος νά ἐρευνήσῃ, παρά ἡ δική σου μηδαμηνότητα.

Ἀπό αὐτή τήν γνῶσι καλά βαλμένη στή πρᾶξι, μποροῦμε νά ἔχουμε κάθε καλό· καί χωρίς αὐτήν εἴμαστε σχεδόν τίποτα, ἀκόμη καί ἄν θέλαμε νά κάνουμε τά ἔργα ὅλων τῶν ἁγίων καί νά εἴμαστε ἀπασχολημένοι πάντα μέ τόν Θεό. 

– Ὤ μακάρια γνῶσι, πού μᾶς κάνεις εὐτυχισμένους στή γῆ καί δοξασμένους στόν οὐρανό! 

– Ὤ φῶς πού βγαίνεις ἀπό τό σκοτάδι καί κάνεις λαμπρές καί καθαρές τίς ψυχές! 

– Ὤ χαρά πού δέν ἀναγνωρίζεσαι πώς λάμπεις ἀνάμεσα στίς ἀκαθασίες μας! 

– Ὤ μηδέν, τό ὁποῖο σάν γνωρισθῇς, μᾶς κάνεις κυρίους τοῦ σύμπαντος! 

Δέν μπορῶ νά χορτάσω ποτέ, μιλώντας σου σχετικά μέ αὐτό, ἀγαπητέ.  

Ἄν θέλῃς νά ἐπαινέσῃς τόν Θεό, κατηγόρησε τόν ἑαυτό σου καί νά ἐπιθυμῇς νά κατηγορῆσαι ἀπό τούς ἄλλους.

Τ α π ε ι ν ώ σ ο υ σέ ὅλους καί κάτω ἀπό ὅλους, ἄν θέλῃς νά ὑψώσῃς τόν Θεό καί τόν ἑαυτό σου σ᾿ Αὐτόν. 

Ἄν ἐπιθυμῇς νά τόν βρῇς, μήν ὑψώνεσαι, γιατί αὐτός φεύγει· ταπεινώνου καί ταπεινώσου ὅσο μπορεῖς· καί Αὐτός θά ἔλθη νά σέ βρῇ καί νά σέ ἀγκαλιάσῃ.

Καί τόσο θέλει νά σέ δεχθῇ καί ἑνωθῇ σφικτά μαζί σου μέ ἀγάπη, καί τόσο πλέον ἀγαπητά, ὅσο περισσότερο ἐσύ ταπεινώνεσαι στά μάτια του καί ὅσο θέλεις νά ταπεινώνεσαι καί ἀπό τούς ἄλλους καί ὅλοι νά σέ ἀποστρέφωνται, σάν ἕνα πρᾶγμα συχαμερό.

Λοιπόν, γιά τήν τόση Χάρι, πού σοῦ κάνει, ἀδελφέ, ὁ Θεός, ὁ τόσο λυπημένος ἀπό τίς ἁμαρτίες σου, γιά νά σέ ἑνώσῃ μέ τόν ἑαυτό Του, κάνε καί σύ αὐτό, τό νά νομίζῃς δηλαδή τόν ἑαυτό σου ἀνάξιο καί χειρότερο ἀπό ὅλους καί μή παραλείπῃς συνεχῶς, νά εὐχαριστῇς καί νά εἶσαι χρεώστης ἐκείνων, πού γίνονται ἀφορμή νά ταπεινώνεσαι.

Δηλαδή σέ ἐκείνους πού σέ περιφρόνησαν ἤ καί σέ περιφρονοῦν συνέχεια. 

Καί ἄν ἄθελά σου καί μέ κακή ὄρεξι τῆς καρδιᾶς σου, ὑποφέρεις τίς περιφρονήσεις τους, ὅμως ἀγωνίσου ὅσο μπορεῖς, νά μή δείχνῃς κανένα ἐξωτερικό σημάδι ὅτι σοῦ κακοφαίνονται.

Καί ἄν μέ ὅλες αὐτές τίς σκέψεις καί λογαριασμούς, πού εἶναι πολύ ἀληθινές, ἡ πανουργία τοῦ διαβόλου καί ἡ ἀγνωσία καί κακή κλίσι ἡ δική μας, θά μποροῦσαν νά ἤθελαν ὑπερισχύσῃ σέ μᾶς, μέ τρόπο πού οἱ λογισμοί τῆς ὑψηλοφροσύνης νά μή λείπουν ἀπό τό νά μᾶς ἐνοχλοῦν καί νά πληγώνουν τήν καρδιά μας.

Ἀκόμη καί τότε εἶναι καιρός κατάλληλος, τόσο περισσότερο νά ταπεινωνώμαστε καί νά περιφρονοῦμε καί νά μισοῦμε τόν ἑαυτό μας, ὅσο ἀπό τήν δοκιμή βλέπουμε, πώς πολεμοῦμε. 

Ναί, καί ἀγωνιζόμαστε μέ ὅλες μας τίς δυνάμεις, γιά νά λυτρωθοῦμε ἀπό αὐτό.

Δέν μποροῦμε ὅμως νά ἐλευθερωθοῦμε ἀπό τήν τυραννία του, ἐπειδή καί πάσχουμε ἀπό τής ἐνοχλήσεις τῆς ὑπερηφάνειας, ἡ ὁποία ἔχει τήν ρίζα καί ἀρχή στήν μάταιη καί καταραμένη ὑπόληψι τοῦ ἑαυτοῦ μας καί ἔτσι θά βγάλη ἀπό τό πικρό φαρμάκι μέλι, ὑγεία ἀπό τίς πληγές καί ταπείνωσι ἀπό τήν ἴδια τήν ὑπερηφάνεια.

Κεφάλαιο ΛΔ´

Μερικές γνώσεις πού εἶναι χρήσιμες, γιά νά νικήσουμε τά πάθη καί νά ἀκοκτήσουμε νέες ἀρετές

Ἄν καί σοῦ εἶπα ὡς τώρα πολλά, δείχνοντάς σου τόν τρόπο πού θά χρησιμοποιῇς, γιά νά νικήσῃς τόν ἑαυτό σου καί νά ὁπλισθῇς ἀπό τίς ἀρετές, ὅμως εἶναι ἀνάγκη νά σοῦ παραγγείλω ἀκόμη καί μερικά ἄλλα.

Καί Α´ σοῦ λέω αὐτό: 

Ἄν θέλεις, ἀδελφέ, νά ἀποκτήσῃς τίς ἀρετές, νά μήν ἀκολουθήσῃς τήν τάξι πού μεταχειρίζονται κάποιοι καί κάνουν πνευματικές ἀσκήσεις στίς ἑπτά ἡμέρες τῆς ἑβδομάδας, ἄλλη ἄσκησι γι᾿ ἄλλη ἀρετή καί ἄλλη γι᾿ ἄλλη.

Ὄχι· ἀλλά ἡ τάξις τῆς δικῆς σου ἐξασκήσεως ἄς εἶναι τό νά κάνῃς πόλεμο ἀντίθετο σέ ἐκεῖνα τά πάθη, πού πάντα σέ πειράζουν καί σέ ζημίωσαν καί ἀκόμη συνέχεια σέ ζημιώνουν, νά στολίζεσαι ὅμως ἀπό τίς ἀντίθετες ἀρετές τῶν παθῶν σου, ὅσο περισσότερο μπορεῖς. 

Γιατί, ἄν ἀποκτήσῃς αὐτές τίς ἀρετές, τίς ἀντίθετες μέ τά πάθη πού σέ πειράζουν, βέβαια καί ὅλες τίς ἄλλες ἀρετές, μέ εὐκολία καί μέ λίγες πράξεις, θά τίς ἀποκτήσῃς· τήν κάθε μία στόν κατάλληλό της καιρό καί τήν συνηθισμένη αἰτία της.

Ἐπειδή οἱ ἀρετές εἶναι πάντα μαζί συνδεδεμένες καί ὅποιος ἔχει μία ἐντελῶς, ὅλες τίς ἄλλες τίς ἔχει πρόχειρες στήν πόρτα τῆς καρδιᾶς του.

Β´. Μήν ἀναβάλλῃς ποτέ χρόνο γιά τήν ἀπόκτησι τῶν ἀρετῶν, οὔτε ἡμέρες, οὔτε βδομάδες, οὔτε μῆνες, οὔτε χρόνια. 

Ἀλλά σχεδόν, πάντα νά ἀγωνίζεσαι, σάν νά γεννήθηκες τότε· καί σάν νέος στρατιώτης, πολέμα συνέχεια καί βάδιζε στό ὕψος τῆς τελειότητάς τους καί μή σταματήσῃς οὔτε στιγμή. 

Γιατί, τό νά σταθῇς στό δρόμο τῶν ἀρετῶν καί τῆς τελειότητας, δέν εἶναι τό νά πάρης ἀναπνοή καί δύναμι, ἀλλά τό νά στραφῆς πίσω ἤ νά ἀδυνατήσῃς περισσότερο.

Τό νά σταθῇς, ἐγώ ἐννοῶ, τό νά νομίζῃς ὅτι ἀπόκτησες ἐντελῶς τήν ἀρετή καί τό νά ψάχνεις λίγο τίς μικρές παραλείψεις, πού ἔχεις ἀκόμη, ἤ καί τίς ἀφορμές καί τά αἴτια, πού σέ προσκαλοῦν σέ πράξεις ἄλλης νέας ἀρετῆς. 

Ὁπότε, ἄς εἶσαι πάντα γνωστικός καί θερμός καί ἐπιδέξιος, γιά νά μή χάσῃς οὔτε κἄν μία παραμικρή ἀφορμή καί αἰτία ἀρετῆς. 

Ἀγάπα ὅλες τίς ἀφορμές καί αἰτίες, πού σέ παρακινοῦν στήν ἀρετή καί μάλιστα σέ ἐκεῖνες τίς αἰτίες, πού περισσότερο εἶναι δύσκολες νά νικηθοῦν. 

Ἐπειδή καί οἱ πράξεις πού γίνονται γιά νά νικηθοῦν οἱ δυσκολίες τῶν ἀρετῶν, πιό γρήγορα δημιουργοῦν τίς συνήθειες τῶν ἀρετῶν καί μέ βαθύτερη ρίζα. 

Ἐκεῖνες ὅμως τίς αἰτίες, πού μποροῦν νά σέ παρακινήσουν στόν πειρασμό τῆς σάρκας, ἀπόφευγε μέ κάθε φιλοπονία καί γρήγορα, ὅπως προηγουμένως σοῦ εἶπα.

Γ´. Νά εἶσαι φρόνιμος καί διακριτικός στίς ἐξωτερικές ἐκεῖνες ἀρετές, πού μποροῦν νά προξενήσουν ζημιά καί ἀσθένεια στό σῶμα, ὅπως εἶναι τό νά τό βασανίζῃς μέ ὑπερβολικές νηστεῖες, ἀγρυπνίες, μελέτες καί ἄλλα παρόμοια.

Γιατί αὐτές, πρέπει νά ἀποκτῶνται λίγο λίγο καί μέ τούς βαθμούς τους, ὅπως θά πῶ πιό κάτω. 

Γιά τίς ἄλλες ἀρετές, πού εἶναι ὁλοκληρωτικά ἐσωτερικές καί ψυχικές, καθώς εἶναι τό νά ἀγαπᾷς τόν Θεό, τό νά καταφρονῇς τόν κόσμο, τό νά ταπεινώνεσαι στά ἴδια τά μάτια σου, τό νά μισεῖς τά πάθη καί τήν ἁμαρτία, τό νά εἶσαι ὑπομονητικός καί πρᾶος, τό νά ἀγαπᾷς ὅλους καί ὅποιον σέ ζημιώνει καί ἄλλα παρόμοια.

Αὐτές τίς ἀρετές, λέω, δέν σοῦ χρειάζεται γιά νά τίς ἀποκτήσῃς λίγο λίγο, οὔτε νά ἀνέβης στήν τελειότητά τους μέ βαθμούς καί σκαλοπάτια, ἀλλά βιάσου νά κάνεις γι᾿ αὐτές κάθε πρᾶξι ὅσο μπορεῖς, τό γρηγορότερο.

Δ´. Ὅλος σου ὁ λογισμός, ὅλη ἡ ἐπιθυμία καί ἡ καρδιά, ἄς μή λογίζεται, οὔτε νά ἐπιθυμῇ, οὔτε νά θέλῃ ἄλλο, παρά τό νά νικήσῃς ἐκεῖνο τό πάθος, πού πολεμᾷς καί σέ πολεμεῖ καί νά ἀποκτήσῃς τήν ἀρετή, πού εἶναι ἀντίθετη σέ αὐτό· αὐτό ἄς εἶναι γιά σένα ὅλος ὁ κόσμος, αὐτός ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ.

Αὐτό ἄς εἶναι ὅλος σου ὁ θησαυρός καί αὐτό ἄς εἶναι ὅλος σου ὁ σκοπός, γιά νά ἀρέσεις καί μέ αὐτό στό Θεό· ἄν τρῷς, ἄν νηστεύῃς, ἄν κοπιάζης, ἄν ἀναπαύεσαι, ἄν ἀγρυπνᾷς, ἄν κοιμᾶσαι, τό ὁποῖο γίνεται μέσα στό σπίτι σου καί ἄν εἶσαι ἔξω, ἄν προσέχῃς στίς εὐλάβειες καί στά ἐργόχειρα, ὅλα αὐτά ἄς κατευθύνωνται καί ἄς ἀποβλέπουν στό νά κυριεύσῃς καί νικήσῃς ἐκεῖνο τό πάθος καί νά ἀποκτήσῃς τήν ἀντίστοιχη ἀρετή.

Ε´. Ἄς εἶσαι ἐχθρός κοινός ὅλων τῶν ἐπιγείων ἡδονῶν καί ἀπολαύσεων. 

Γιατί, μέ αὐτόν τόν τρόπο, θά πολεμηθῇς λιγώτερο ἀπό τίς ἄλλες κακίες, οἱ ὁποῖες ὅλες ἔχουν γιά ρίζα τους τήν ἡδονή. 

Ὅταν αὐτή κοπῆ μέ τό μῖσος του ἑαυτοῦ μας, χάνουν ἐκεῖνες τήν δύναμί τους. 

Γιατί, ἄν θελήσῃς ἀπό τό ἕνα μέρος νά πολεμήσῃς κάποια κακία, νά ποῦμε ἀκριβῶς, κάποια μερική εὐχαρίστησι, καί ἀπό τό ἄλλο νά προσέχῃς σέ ἄλλες ἐπίγειες ἡδονές, ἄν καί ὄχι θανάσιμες, ἀλλά συγγνωστές καί ἐλαφριές, βέβαια, ὁ πόλεμός σου θά εἶναι σκληρός, αἱματώδης καί πολύ ἀβέβαιος καί στή συνέχεια καί ἡ νίκη σου θά εἶναι σπάνια. 

Γι᾿ αὐτό, νά θυμᾶσαι πάντα ἐκεῖνες τίς θεῖες ἀποφάσεις· “Ὅποιος ἀγαπᾷ τή ζωή του, θά τήν χάσῃ· αὐτός ὅμως πού δέν λογαριάζει τή ζωή του, ὅσο ζεῖ αὐτός ὁ κόσμος, θά τήν φυλάξη γιά τήν αἰώνια ζωή”, «ὁ φιλῶν τήν ψυχήν αὐτοῦ ἀπολέσει αὐτήν, καί ὁ μισῶν τήν ψυχήν αὐτοῦ ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ, εἰς ζωήν αἰώνιον φυλάξει αὐτήν» (Ἰωάν. 12, 25). 

– «Ἀδελφοί, εἴμαστε ὀφειλέτες, ἀλλά ὄχι ὡς πρός τόν σαρκικό ἄνθρωπο, πού ἀπαιτεῖ διαγωγή σύμφωνη μέ τίς ἐπιθυμίες του. 

Γιατί ἄν ζῆτε σύμφωνα μέ τίς ἐπιθυμίες τοῦ φυσικοῦ ἀνθρώπου, σᾶς περιμένει βέβαιος θάνατος. 

Ἄν ὅμως νεκρώσετε τίς φυσικές σας ἐπιθυμίες, μέ τήν βοήθεια τοῦ Πνεύματος, θά ζήσετε».  

– «Ἄρα οὖν, ἀδελφοί, ὀφειλέται ἐσμέν οὐ τῇ σαρκί τοῦ κατά σάρκα ζῆν· εἰ γάρ κατά σάρκα ζῆτε, μέλλετε ἀποθνήσκειν· εἰ δέ Πνεύματι τάς πράξεις τοῦ σώματος θανατοῦτε, ζήσεσθε» (Ρωμ. 8, 12-13).

ΣΤ´. Καί τελευταῖα σοῦ παραγγέλνω, ὅτι πολύ καλό καί ἴσως ἀναγκαῖο, γιά τήν ἀπόκτησι τῶν ἀρετῶν, τό νά κάνῃς πρῶτα μία γενική ἐξομολόγησι, μέ ὅλους ἐκείνους τούς ὀφειλόμενους τρόπους πού πρέπει, γιά νά βεβαιωθῇς περισσότερο ὅτι σέ σκέπει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ σου, ἀπό τόν ὁποῖο θά προσμένῃς ὅλα τά χαρίσματα, ὅλες τίς ἀρετές καί τίς νίκες”.

Ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἐδῶ μᾶς συμβουλεύει πατρικά, κυρίως μέ τήν ταπείνωση καί πάντοτε μέσα ἀπό τήν πράξη μέ σοφά λόγια, ὡς ἑξῆς: «Καί ἄρχισε τό ἔργο, καί πολέμησε γιά νά νικήσῃς· καί βέβαια ἀπό αὐτά θά ἀποκτήσῃς τήν ὁλοκληρωτική ἐλπίδα στόν Θεό. 

Μέ τά τέσσερα αὐτά ὅπλα ὁπλίσου, ἀδελφέ μου, σάν ὁπλισμό πολύ ἀσφαλῆ καί ἀναγκαῖο, γιά νά γίνῃς νικητής σέ αὐτόν τόν ἀόρατο πόλεμο καί γιά νά λάβης τό στεφάνι. 

– Καί αὐτά εἶναι: Τό α΄ νά μήν ἐμπιστεύεσαι ποτέ τόν ἑαυτόν σου, τό β΄ νά ἔχῃς πάντα ὅλο σου τό θάρρος καί τήν ἐλπίδα στό Θεό, τό γ΄ νά ἀγωνίζεσαι πάντα· καί τό δ΄ νά προσεύχεσαι».

Ἀδελφοί μου, ἐμεῖς ἄς ζητήσουμε νά ἐνδυναμωθοῦμε ἀπό τόν Ἴδιο τόν Κύριο, ἄς ἐνδυθοῦμε τήν πανοπλία τοῦ Θεοῦ, ἄς ἀντισταθοῦμε γιά νά δυνηθοῦμε κατά τήν ἡμέρα ἐκείνη τῆς πονηρίας, νά ἀναδειχθοῦμε νικητές. 

Ἄς ἐργαστοῦμε μέσα ἀπό τήν ἰσχυρή δύναμη τοῦ Θεοῦ, γιά τήν κατάκτηση τῶν ἐπουρανίων ἀφθάρτων ἀγαθῶν, τῆς δικαιοσύνης, κι’ ἀκόμη αὐτῆς τῆς θεωρίας τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ σύμφωνα μέ τόν Ψαλμό τοῦ Δαυΐδ: «Ἐγώ δέ ἐν δικαιοσύνῃ ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ Σου χ ο ρ τ α σ θ ή σ ο μ α ι ἐν τῷ ὀφθῆναι μοι τήν δόξαν Σου» (Ψαλμός 16, 15). 

Ἀμήν, γένοιτο!

Συνεχίζεται…

• 101. Ὁ «Ἀόρατος Πόλεμος» Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου. Ἀπόδοση στή νέα Ἑλληνική: Ἱερομόναχος Βενέδικτος. Ἔκδοση Συνοδείας Σπυρίδωνος Ἱερομονάχου, Νέα Σκήτη, Ἅγιον Ὄρος.  http://users.uoa.gr https://www.imaik.gr
• 102. Γι᾿ αὐτό καί ὁ Κύριος θέλοντας νά οἰκοδομήσῃ τήν θαυμαστή οἰκοδομή τῶν μακαρισμῶν, πρῶτο θεμέλιο αὐτῶν ἔβαλε τήν πτωχεία τοῦ πνεύματος, δηλαδή τήν ταπείνωσι, λέγοντας· «Μακάριοι οἱ πτωχοί τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστίν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 5, 3)

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra