«Γι᾿ αὐτό, νά στέκεσαι πάντοτε μέ φόβο καί τρόμο, περισσότερο γιά τόν ἑαυτό σου, παρά γιά κανένα ἄλλον» (Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης)

Ἐπιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Μέρος 33ον

«Ἀδελφοί μου, ἐνδυναμοῦσθε ἐν Κυρίῳ καί ἐν τῷ κράτει τῆς ἰσχύος Αὐτοῦ. Ἐνδύσασθε τήν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ πρός τό δύνασθαι ὑμᾶς στῆναι πρός τάς μεθοδείας τοῦ διαβόλου» (Πρός Ἐφεσ. 6, 10-11).

Ὑπακοή σημαίνει ἄρνηση τοῦ ἁμαρτωλοῦ μας ἑαυτοῦ μέ τήν ἐκκοπή τοῦ ἰδίου  ἐγωϊστικοῦ μας θελήματος καί ἐπιστροφή μέ ἀσφάλεια στό δρόμο τῆς ἀληθινῆς μετανοίας, ἔχοντας ἀπλανῆ Ὀρθόδοξο Πνευματικό ὁδηγό, διατηρώντας μία σταθερή πνευματική πορεία γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς. 

Διότι ἡ ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό μας καί τό λογισμό μας μέ μόνη τήν δική μας διάκριση σημαίνει βέβαιη καταστροφή.

Ἐνῶ ἡ ἀνάθεση τοῦ φορτίου τῆς ψυχῆς μας σέ στιβαρούς ὤμους, αὐτοῦ τοῦ ταπεινοῦ Πνευματικοῦ μας Πατρός, ἴσως νά μᾶς φαίνεται δύσκολη, ἀλλά εἶναι ἡ πιό σύντομη, ὅπως εἶναι ἡ μόνη ἀσφαλής ὁδός σωτηρίας.

Στήν ἐνίσχυση τῆς ἐμπιστοσύνης πρός τόν Πνευματικό μας Πατέρα συντελεῖ πάντοτε μόνο ἡ ἐνθύμηση τῶν ἀρετῶν του, τῶν πνευματικῶν ἀγώνων καί τῶν κατορθωμάτων του, ἐνῶ ἡ λεπτολόγος ἐξέταση τῶν ἀνθρωπίνων ἀδυναμιῶν του, ἀντιθέτως αὐτή πολύ συχνά τήν κλονίζει. 

Γι᾿ αὐτό τό λόγο οἱ Ἅγιοι Πατέρες, συνιστοῦν νά φεύγουμε μακριά –σάν ἀπό τήν πορνεία– ἀπό τέτοιο λογισμό πού θά μᾶς ὑποβάλλει νά κρίνουμε τόν Ἅγιό μας Γέροντα καί Πνευματικό μας ὁδηγό. 

Ὁ Ὅσιος Νικόδημος, στό ἔργο του ὁ «Ἀόρατος Πόλεμος», γιά αὐτόν τόν «Ἀόρατον» Πόλεμο τοῦ Κυρίου ἐναντίον τοῦ διαβόλου, γράφει τά ἑξῆς: 

Κεφάλαιο ΜΓ´

Πῶς πρέπει νά ἀντιστεκώμαστε στόν διάβολο, ὅταν προσπαθῇ νά μᾶς παραπλανήση μέ τήν ἀδιακρισία;

Ὅταν ὁ πονηρός διάβολος γνωρίζῃ ὅτι βαδίζουμε σωστά στήν ὁδό τῆς ἀρετῆς, μέ ζωντανές ἐπιθυμίες καί σωστά τοποθετημένες καί μέ τάξι, ἀπό τίς ὁποῖες δέν μπορεῖ νά μᾶς ἀποσπάσῃ μέ φανερές ἀπάτες, τότε μεταμφιέζεται σέ ἄγγελο φωτός. (114)

Καί μέ φιλικούς λογισμούς καί μέ ρητά τῶν Θείων Γραφῶν καί μέ παραδείγματα τῶν ἁγίων, μᾶς παρακινεῖ, εὐκαίρως ἀκαίρως, νά βαδίσουμε ἀδιάκριτα στό ὕψος τῆς τελειότητος, γιά νά μᾶς κάνῃ κατόπιν νά πέσουμε στόν γκρεμό. 

Ἔτσι μᾶς παρακινεῖ νά ταλαιπωροῦμε σκληρά τό σῶμα μας μέ νηστεῖες, ἐγκράτειες, μαστιγώσεις, χαμαικοιτίες καί ἄλλες παρόμοιες θλίψεις, ἤ γιά νά ὑπερηφανευθοῦμε νομίζοντας ὅτι κατωρθώσαμε μεγάλα πράγματα ἤ γιά νά μᾶς συμβῇ κάποια ἀσθένεια καί νά μήν μποροῦμε νά κάνουμε καλά ἔργα, ἤ ἀπό τόν κόπο καί τήν ἄσκησι νά ἀηδιάσουμε καί νά συγχαθοῦμε τίς πνευματικές ἀσκήσεις.

Καί ἔτσι σιγά σιγά, ἀφοῦ κρυώσουμε γιά τό καλό, νά πέσουμε μέ περισσότερη ἐπιθυμία ἀπό πρίν στίς ἐπίγειες ἡδονές καί ξεφαντώματα. 

Κι’ αὐτό συνέβη σέ πολλούς. 

Αὐτοί ἀκολουθώντας τήν ὁρμή ἑνός ἀδιάκριτου ζήλου καί περνώντας τό μέτρο τῆς ἀρετῆς τους, μέ πολλούς βασανισμούς, χάθηκαν μέσα στίς ἐφευρέσεις τους καί ἔγιναν παίγνιο τῶν πονηρῶν δαιμόνων. 

Αὐτό ὅμως δέν θά συνέβαινε, ἄν σκεπτόταν καλά ἐκεῖνα πού εἴπαμε.

Καί ἄν σκεφτόταν ἀκόμη ὅτι αὐτές οἱ βασανιστικές πράξεις, ἄν καί εἶναι ἄξιες ἐπαίνου καί καρποφόρες, ἐν τούτοις χρειάζονται σωματική δύναμι καί ἀνάλογη ταπείνωσι τῆς ψυχῆς, παρόμοια δηλαδή μέ τήν σωματική δύναμι.

Χρειάζεται ὅμως καί παρόμοια κρᾶσι στήν ποιότητα καί στόν χαρακτῆρα τοῦ καθενός.

Ἐκεῖνοι ὅμως πού δέν μποροῦν νά ἀγωνίζωνται μέ αὐτή τή σκληρότητα τῆς ζωῆς παρόμοια μέ τούς Ἁγίους, μποροῦν καί μέ ἄλλους τρόπους νά μιμηθοῦν τή ζωή τους.

Δηλαδή, ἔχοντας μεγάλες καί ἀποτελεσματικές ἐπιθυμίες γιά τήν ἀρετή· κάνοντας θερμές προσευχές· ποθώντας τά πιό ἔνδοξα στεφάνια τῶν ἀληθινῶν πολέμων γιά τόν Ἰησοῦ Χριστό.

Καταφρονώντας ὅλον τόν κόσμο, ἀκόμη καί αὐτόν τόν ἑαυτό τους· παραδιδόμενοι στή σιωπή καί τήν μοναξιά· ὄντας ταπεινοί καί πρᾶοι μέ ὅλους· ὑποφέροντας τό κακό καί κάνοντας τό καλό στούς ἐχθρούς τους καί στούς ἀχάριστους· φυλάγοντας τόν ἑαυτό τους ἀπό κάθε σφάλμα, ἔστω καί μικρό.

Ὅλα αὐτά εἶναι περισσότερο εὐάρεστα στόν Θεό, ἀπό ὅ,τι οἱ ἀσκήσεις καί οἱ σκληραγωγίες τοῦ σώματος.

Γι᾿ αὐτό κι’ ἐγώ σέ συμβουλεύω, στίς παρόμοιες σκληραγωγίες τοῦ σώματος νά βαδίζῃς μέ διάκρισι, γιά νά μπορῇς νά τίς αὐξήσῃς· ἐπειδή μέ τίς ὑπερβολές ἀναγκαστικά θά φθάσῃς στό σημεῖο νά τίς ἐγκαταλείψῃς. 

Σέ συμβουλεύω ὅμως νά μήν πέσῃς στό ἄλλο σφάλμα καί τήν ὑπερβολή μερικῶν, πού θεωροῦνται ὡς πνευματικοί ἄνδρες. 

Αὐτοί, κολακευόμενοι καί ἀπατόμενοι ἀπό τήν ὑπερβολική ἀγάπη τοῦ σώματός τους, φροντίζουν πολύ νά διατηροῦν τήν σωματική τους ὑγεία, καί φαίνονται τόσο ζηλότυποι καί ὅτι τό ἐπιθυμοῦν αὐτό τόσο πολύ, πού μέ τόν παραμικρό κόπο καί τήν παραμικρή ἐνόχλησι, τρέμουν καί φοβοῦνται μήν τήν χάσουν. 

Καί γιά ἄλλο πρᾶγμα δέν συζητοῦν μέ μεγαλύτερη ὄρεξι, οὔτε σκέπτονται κάτι ἄλλο, ὅσο τήν διακυβέρνησι τῆς ζωῆς τους. 

Γι᾿ αὐτό προσέχουν πάντοτε νά ζητοῦν φαγητά περισσότερο κατάλληλα στήν ὄρεξι, παρά στό στομάχι τους, τό ὁποῖο πολλές φορές χάνει τήν δύναμί του ἀπό τήν μεγάλη καλοπέρασι.

Κι’ ἄν αὐτοί ἰσχυρίζωνται ὅτι αὐτό τό κάνουν γιά νά μποροῦν νά ὑπηρετοῦν καλύτερα τόν Θεό, βέβαια, αὐτό δέν σημαίνει τίποτε ἄλλο παρά νά συμφωνήσουν μεταξύ τους, χωρίς κανένα κέρδος καί μάλιστα μέ ζημία τοῦ ἑνός καί τοῦ ἄλλου, δυό κεφαλιακοί καί πρῶτοι ἐχθροί, δηλαδή τό πνεῦμα καί τό σῶμα. 

Γιατί μέ τήν φροντίδα αὐτή, ἀφαιρεῖται ἀπό τό σῶμα ἡ ὑγεία καί ἀπό τό πνεῦμα χάνεται ἡ εὐλάβεια. 

Γι᾿ αὐτό τό πιό ἀσφαλές καί ὠφέλιμο εἶναι καί γιά τό σῶμα καί γιά τήν ψυχή, νά ὑπάρχη κάποιος ἐλεύθερος τρόπος ζωῆς, ὄχι ὅμως χωρίς τήν διάκρισι ἐκείνη πού ἀνέφερα προηγουμένως.

Μέ τήν διάκρισι αὐτή πρέπει νά παρατηροῦνται καί οἱ διαφορετικές καταστάσεις τῶν ἀνθρώπων καί οἱ διαφορετικές κράσεις τῶν σωμάτων, οἱ ὁποῖες δέν ὑπόκεινται ὅλες στόν ἕνα καί ἴδιο κανόνα, ὅπως λέγει στά Ἀσκητικά του ὁ Μέγας Βασίλειος (115). 

Προσθέτω καί αὐτό, ὅτι ὄχι μόνο γιά νά ἀποκτήσουμε τίς ἐξωτερικές ἀρετές, ἀλλά καί γιά τήν ἀπόκτησι τῶν ἐσωτερικῶν ἀρετῶν, πρέπει νά προχωροῦμε μέ κάποια μετριότητα καί βαθμηδόν, λίγο λίγο, ὅπως εἶπα παραπάνω στό λδ´ κεφάλαιο.

Κεφάλαιο ΜΔ´

Ἡ ὑπόληψις τοῦ ἑαυτοῦ μας καί ἡ παρακίνησις τοῦ διαβόλου μᾶς κάνουν νά κρίνουμε μέ αὐθάδεια τόν πλησίον. Πῶς πρέπει νά ἀντιστεκώμαστε σέ αὐτά

Ἀπό τήν ρίζα τῆς φιλαυτίας, τήν ὁποία ἔχουμε ἀναφέρει πολλές φορές, δηλαδή ἀπό τήν ἀγάπη καί τήν τιμὴ πού ἔχουμε γιά τόν ἑαυτό μας, προέρχεται μία ἄλλη κακία πού μᾶς προξενεῖ πάρα πολύ μεγάλη ζημία· αὐτή εἶναι ἡ αὐθάδης κρίσις καί κατάκρισις πού κάνουμε σέ βάρος τοῦ πλησίον μας. 

Ἀπό τήν κατάκρισι αὐτή φθάνουμε στό σημεῖο νά ἐξευτελίζουμε τούς ἀδελφούς, νά τούς καταφρονοῦμε καί νά τούς ταπεινώνουμε. 

Αὐτό τό ἐλάττωμα ὅπως προέρχεται ἀπό τήν ὑπερηφάνεια, ἀπό αὐτήν θάλπεται καί τρέφεται μέ προθυμία. 

Γιατί αὐτή ἡ ὑπερηφάνεια μαζί μέ τήν κατάκρισι, αὐξάνεται συνέχεια, ἐπειδή, χωρίς νά τό καταλάβουν, ἀρέσκεται ἡ μία μέ τήν ἄλλη καί πλανῶνται συγχρόνως.

Ὅση μεγαλύτερη ὑπόληψι καί τιμή ἔχουμε γιά τόν ἑαυτό μας, τόσο περισσότερο παρακινούμαστε νά κατακρίνουμε καί νά καταφρονοῦμε τούς ἄλλους, νομίζοντας ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε μακριά ἀπό ἐκεῖνες τίς ἀτέλειες καί τά ἐλαττώματα πού νομίζουμε ὅτι ἔχουν αὐτοί. 

Καί ὁ πανοῦργος διάβολος πού βλέπει μέσα μας μιά τόσο κακή διάθεσι, παραμένει πάντοτε ἄγρυπνος γιά νά μᾶς ἀνοίγῃ τά μάτια καί νά μᾶς κρατᾷ ξάγρυπνους γιά νά βλέπουμε καί νά ἐξετάζουμε καί νά μεγαλοποιοῦμε τά ἐλαττώματα τῶν ἄλλων. 

Ἀλλά οἱ ἀμελεῖς δέν τό πιστεύουν καί δέν γνωρίζουν πόσο φροντίζει καί πόσο συνεργεῖ ὁ ἐχθρός αὐτός νά τυπώσῃ στό νοῦ μας αὐτά τά μικρά ἐλαττώματα τοῦ ἑνός καί τοῦ ἄλλου.

Γι᾿ αὐτό, ἐάν ἀδελφέ μου, ἀγρυπνῇ αὐτός γιά νά σέ ζημιώσῃ, στάσου καί σύ ἄγρυπνος γιά νά μή πέσῃς στίς παγίδες του. 

Καί ἀμέσως μόλις σοῦ παρουσιάσῃ κάποιο ἀσφάλμα τοῦ πλησίον σου, γύρισε πίσω ἀπό τόν λογισμό αὐτόν, διότι ἔχει γραφῆ· “καθένας σας νά μή σκέπτεσθε τήν κακία τοῦ πλησίον”.

– «Καί ἕκαστος τήν κακίαν τοῦ πλησίον αὐτοῦ μή λογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν καί ὅρκον ψευδῆ μή ἀγαπᾶτε, διότι ταῦτα πάντα ἐμίσησα, λέγει Κύριος παντοκράτωρ» (Ζαχ. 8, 17). 

Κι’ ἄν ἀκόμη αἰσθάνεσαι ὅτι παρακινεῖσαι νά τόν κρίνῃς, σκέψου ὅτι ἡ ἐξουσία αὐτή δέν δόθηκε σέ σένα. 

Ἀλλά κι’ ἄν σοῦ εἶχε δοθῇ, δέν θά μποροῦσες νά κρίνῃς σωστά ὄντας ἐσύ ὁ ἴδιος περικυκλωμένος ἀπό χίλιους λογισμούς καί πάθη καί πολύ εὔκολος νά ἔχῃς κακή ἰδέα γιά τούς ἄλλους, χωρίς δίκαιη αἰτία.

Τό δραστικώτερο φάρμακον τῆς κακίας αὐτῆς εἶναι τό νά ἀσχολῆσαι πάντοτε νά ἐρευνᾷς μέ τόν λογισμό σου τά δικά σου πάθη καί τίς δικές σου κακίες, τά ὁποῖα εἶναι τόσο πολλά καί τόσο ἀπόκρυφα, πού μόνον γιά νά τά γνωρίσῃς καί νά τά θεραπεύσῃς, δέν θά σοῦ φθάσουν ὅλες οἱ ἡμέρες τῆς ζωῆς σου, καί ὄχι νά σοῦ περισσέψῃ καιρός γιά νά ἐξετάζῃς τίς πράξεις τῶν ἄλλων. 

Ἐάν ἔτσι ἐρευνᾷς καί κρίνῃς μόνον τά δικά σου πάθη, θά καθαρίσῃς τούς ἐσωτερικούς ὀφθαλμούς τοῦ νοῦ σου ἀπό ἐκείνους τούς κακούς χυμούς καί τά μεγάλα δοκάρια πού βρίσκονται μέσα· ἀπό τά ὁποῖα παρακινεῖσαι νά βλέπῃς τά μικρά ξυλαράκια, πού ἔχουν οἱ ἄλλοι στά μάτια τους, ὅπως εἶπε ὁ Κύριος: 

– “Γιατί βλέπεις τό σκουπιδάκι στό μάτι τοῦ ἀδελφοῦ σου καί δέν καταλαβαίνεις τό δοκάρι πού βρίσκεται στό δικό σου τό μάτι;”, «τί δέ βλέπεις τό κάρφος τό ἐν τῷ ὀφθαλμῷ τοῦ ἀδελφοῦ σου, τήν δέ ἐν τῷ σῷ ὀφθαλμῷ δοκόν οὐ κατανοεῖς;» (Ματθ. 7, 3).

Γνώριζε, ὅτι ὅπως ἐξετάζεις μέ κακή διάθεσι κάποιο πάθος τοῦ ἀδελφοῦ σου, κάποια ρίζα τοῦ ἴδιου πάθους βρίσκεται καί μέσα στήν καρδιά σου, πού σύμφωνα μέ τήν διάθεσι καί τό πάθος πού ἔχει, ἔτσι μέ ἐμπάθεια κρίνει καί τά τῶν ἄλλων, ὅπως ἔχει γραφῆ:

– “Ὁ κακός ἄνθρωπος ἀπό τό ἀπόθεμα τῆς καρδιᾶς του βγάζει πονηρά πράγματα”, «ὁ ἀγαθός ἄνθρωπος ἐκ τοῦ ἀγαθοῦ θησαυροῦ ἐκβάλλει ἀγαθά, καί ὁ πονηρός ἄνθρωπος ἐκ τοῦ πονηροῦ θησαυροῦ ἐκβάλλει πονηρά» (Ματθ. 12, 35). 

Γι’ αὐτό καί μέ ἄλλον τρόπο, ἕνας καθαρός καί ἀπαθής ὀφθαλμός, μέ ἀπάθεια βλέπει τά πράγματα καί ὄχι μέ πονηριά· “Καθαρός εἶναι ὁ ὀφθαλμός ὅταν δέν βλέπῃ πονηρά”, «καθαρός ὁ ὀφθαλμός τοῦ μή ὁρᾶν πονηρά, καί ἐπιβλέπειν ἐπί πόνους οὐ δυνήσῃ· ἵνα τί ἐπιβλέπεις ἐπί καταφρονοῦντας; παρασιωπήσῃ ἐν τῷ καταπίνειν ἀσεβῆ τόν δίκαιον;» (Ἀββακ. 1, 13). 

Ἔτσι ὅταν σοῦ ἔλθη κάποιος λογισμός γιά νά κρίνῃς ἄλλους γιά κάποιο ἐλάττωμα, ἀγανάκτησε κατά τοῦ ἑαυτοῦ σου ὡς φταίχτη καί ἐργάτου τοῦ ἴδιου σφάλματος, καί πές στήν καρδιά σου:

– «Πῶς ἐγώ ὁ ταλαίπωρος βρισκόμενος στό ἴδιο σφάλμα θά σηκώσω κεφάλι γιά νά ἰδῶ καί νά κρίνω τά σφάλματα τῶν ἄλλων;». 

Καί ἔτσι τά ὅπλα πού θά μεταχειρισθῇς γιά τά σφάλματα τῶν ἄλλων, μεταχειρίσου τα κατά τοῦ ἑαυτοῦ σου, γιά νά θεραπεύσῃς τίς πληγές σου.

Κι’ ἄν ἀκόμη τό σφάλμα κάποιου ἀδελφοῦ μπορεῖ νά εἶναι δημόσιο καί φανερό, ἐσύ αἰτιολόγησέ το μέ ἀγάπη καί φιλαδελφία καί πές ὅτι στόν ἀδελφό ἐκεῖνον μέ τό νά βρίσκωνται ἄλλες ἀρετές κρυμμένες, γιά νά φυλαχθοῦν αὐτές, ἐπέτρεψε ὁ Θεός νά πέσῃ στό σφάλμα αὐτό ἤ ἄν ἔχῃ μικρό χρονικό διάστημα τό ἐλάττωμα ἐκεῖνο, γιά νά παραμένῃ πιό ταπεινός στά μάτια τά δικά Του.

Καί ἀκόμη μέ τήν καταφρόνησι τῶν ἄλλων νά κάνῃ κάποιον καρπό ταπεινώσεως καί νά εὐαρεστήσῃ τόν Θεό περισσότερο, καί ἔτσι τό κέρδος του θά εἶναι μεγαλύτερο ἀπό τήν ζημία του. 

Ἄν πάλι ἡ ἁμαρτία κάποιου εἶναι ὄχι μόνο φανερή, ἀλλά καί μεγάλη καί προέρχεται ἀπό καρδιά ἰσχυρογνώμονος, μή τόν κατακρίνῃς.

Ἀλλά τρέξε μέ τό λογισμό σου στίς φοβερές κρίσεις τοῦ Θεοῦ καί θά δῇς ἐκεῖ καί ἄλλους ἀνθρώπους πού ἐνῷ προηγουμένως ἦσαν στήν παρανομία σέ πολύ μεγάλο βαθμό, νά ἔχουν φθάσει σέ μεγάλα μέτρα ἁγιότητος μέ τήν μετάνοια.

Καί ἄλλους πάλι ἐνῷ προηγουμένως ἦσαν στόν ὑψηλότερο βαθμό τῆς τελειότητος, νά ἔχουν πέσει σέ ἀθλιώτατο γκρεμό.

Γι’ αὐτό, νά στέκεσαι πάντοτε μέ φόβο καί τρόμο, περισσότερο γιά τόν ἑαυτό σου, παρά γιά κανένα ἄλλον. 

Καί ἄς εἶσαι βέβαιος ὅτι ὅλα ἐκεῖνα τά καλά λόγια πού θά πῇς γιά τόν πλησίον καί ἡ χαρά πού θά δοκιμάσῃς γι᾿ αὐτόν, εἶναι καρπός καί ἀποτέλεσμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. 

Καί ἀντίθετα κάθε καταφρόνησις καί αὐθάδης κρίσις καί καταλαλιά τοῦ πλησίον, προέρχεται ἀπό τήν κακία μας καί ἀπό διαβολική παρακίνησι.

Ἔτσι ἄν κάποιο ἐλάττωμα τοῦ ἀδελφοῦ σου σέ σκανδαλίσῃ, μήν ἀναπαυθῇς ποτέ, οὔτε νά δώσῃς ὕπνο στούς ὀφθαλμούς σου, μέχρις ὅτου τό διώξῃς ἀπό τήν καρδιά σου μέ ὅλη σου τήν δύναμι”.

Ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἐδῶ μᾶς συμβουλεύει πατρικά, κυρίως μέ τήν ταπείνωση καί πάντοτε μέσα ἀπό τήν πράξη μέ σοφά λόγια, ὡς ἑξῆς: «Καί ἄρχισε τό ἔργο, καί πολέμησε γιά νά νικήσῃς· καί βέβαια ἀπό αὐτά θά ἀποκτήσῃς τήν ὁλοκληρωτική ἐλπίδα στόν Θεό. 

Μέ τά τέσσερα αὐτά ὅπλα ὁπλίσου, ἀδελφέ μου, σάν ὁπλισμό πολύ ἀσφαλῆ καί ἀναγκαῖο, γιά νά γίνῃς νικητής σέ αὐτόν τόν ἀόρατο πόλεμο καί γιά νά λάβης τό στεφάνι. 

– Καί αὐτά εἶναι: Τό α΄ νά μήν ἐμπιστεύεσαι ποτέ τόν ἑαυτόν σου, τό β΄ νά ἔχῃς πάντα ὅλο σου τό θάρρος καί τήν ἐλπίδα στό Θεό, τό γ΄ νά ἀγωνίζεσαι πάντα· καί τό δ΄ νά προσεύχεσαι».

Ἀδελφοί μου, ἐμεῖς ἄς ζητήσουμε νά ἐνδυναμωθοῦμε ἀπό τόν Ἴδιο τόν Κύριο, ἄς ἐνδυθοῦμε τήν πανοπλία τοῦ Θεοῦ, ἄς ἀντισταθοῦμε γιά νά δυνηθοῦμε κατά τήν ἡμέρα ἐκείνη τῆς πονηρίας, νά ἀναδειχθοῦμε νικητές. 

Ἄς ἐργαστοῦμε μέσα ἀπό τήν ἰσχυρή δύναμη τοῦ Θεοῦ, γιά τήν κατάκτηση τῶν ἐπουρανίων ἀφθάρτων ἀγαθῶν, τῆς δικαιοσύνης, κι’ ἀκόμη αὐτῆς τῆς θεωρίας τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ σύμφωνα μέ τόν Ψαλμό τοῦ Δαυΐδ: «Ἐγώ δέ ἐν δικαιοσύνῃ ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ Σου χ ο ρ τ α σ θ ή σ ο μ α ι ἐν τῷ ὀφθῆναι μοι τήν δόξαν Σου» (Ψαλμός 16, 15). 

Ἀμήν, γένοιτο!

Συνεχίζεται…

• 114. Ὁ «Ἀόρατος Πόλεμος» Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου. Ἀπόδοση στή νέα Ἑλληνική: Ἱερομόναχος Βενέδικτος. Ἔκδοση Συνοδείας Σπυρίδωνος Ἱερομονάχου, Νέα Σκήτη, Ἅγιον Ὄρος. http://users.uoa.gr https://www.imaik.gr
• 115. Λέγει ὁ ἅγιος αὐτός ὅτι ὅσο διαφέρει καί εἶναι πιό δυνατός ὁ χαλκός καί ὁ σίδηρος ἀπό τά φρύγανα καί τά ξύλα, τόσο διαφέρει καί εἶναι πιό δυνατό ἕνα σῶμα καί μία κρᾶσις ἀπό τήν ἄλλη. Γι᾿ αὐτό ἐκεῖνο πού εἶναι γιά μερικούς κακοπάθεια πάνω ἀπό τό μέτρο, γιά τούς δυνατώτερους εἶναι μιά ἀνάπαυσις ἄνετη· ἔτσι δογματίζει τό ἑξῆς· «Ἀρίστη ἐγκράτεια τῆς γαστρός εἶναι αὐτή πού ὑπολογίζεται ἀνάλογα μέ τήν δύναμι τοῦ καθενός» (Διατάξ. Ἀσκητ. δ´.).

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra