«Γι᾿ αὐτό ἀγαπητέ, πρόστρεχε, πρόστρεχε μέ θάρρος γιά κάθε σου ἀνάγκη στήν Παναγία Θεοτόκο» (Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης)

Ἐπιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Μέρος 37ον

«Ἀδελφοί μου, ἐνδυναμοῦσθε ἐν Κυρίῳ καί ἐν τῷ κράτει τῆς ἰσχύος Αὐτοῦ. Ἐνδύσασθε τήν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ πρός τό δύνασθαι ὑμᾶς στῆναι πρός τάς μεθοδείας τοῦ διαβόλου» (Πρός Ἐφεσ. 6, 10-11).

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μέσα ἀπό τήν ἀρετή τῆς σοφίας τους, μᾶς συμβουλεύουν γιά τήν ἀποφυγή τῶν πτώσεων, καθώς συνιστοῦν τήν προσοχή μας στά αἴτια τῆς ἁμαρτίας καί τήν ἀπομάκρυνση ἀπό τούς τόπους, ὅπου ἐλλοχεύει ὁ κίνδυνος τῆς πτώσης: «Ἀπόφευγε ὡς ἀπό μάστιγος τούς τῶν πτωμάτων τόπους». 

Ὅποιος δέν ἀπομακρύνεται, μέ τή θέλησή του, ἀπό τά αἴτια τῶν παθῶν, χωρίς νά τό θέλει σέρνεται ἀπό τήν ἁμαρτία. Τά αἴτια λοιπόν τῆς ἁμαρτίας εἶναι αὐτά:  «Ὁ οἶνος, οἱ γυναίκες, ὁ πλοῦτος καί ἡ εὐεξία τοῦ σώματος».

Ὄχι ὅτι αὐτά εἶναι ἁμαρτίες ἀπό τή φύση τους, ἀλλά δυστυχῶς ἡ ἀνθρώπινη φύση μας ἡ ὁποία ἐπηρεάζεται ἀπό αὐτά κλείνει εὔκολα πρός τά πάθη τῆς ἁμαρτίας. Γι’ αὐτό καί ὀφείλει κάθε ἄνθρωπος νά προφυλάσσεται ἀπό αὐτά μέ μία ἰδιαίτερη φροντίδα.

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες διακρίνουν πάντοτε διαφορετικές αἰτίες πτώσεων γιά κάθε ἕνα πνευματικό ἐπίπεδο. Στό πνευματικό ἐπίπεδο τῶν ἀρχαρίων συνήθως συμβαίνουν ἀπό τήν ἀπόλαυση τῶν φαγητῶν, ἐνῶ συμβαίνουν καί σέ ὅλους τούς ἄλλους κυρίως ἀπό τήν ὑπερηφάνεια, πρᾶγμα πού παρατηρεῖται καί σέ ἀρχαρίους. Ἀλλά καί σέ ὅσους ἀκόμα δέν ἀπέχουν παρά ἐλάχιστα ἀπό τήν τελειότητα, λόγω τῆς κατάκρισης.

Ἡ ἐπανόρθωση τῶν πτώσεων γίνεται μέ τήν μετάνοια, τήν ἄμεση ἐξαγόρευση καί ἐξομολόγηση, διότι μόνον τό πρόσφατο καί τό ζεστό τραῦμα θεραπεύεται χωρίς μεγάλο κόπο. Καθώς μέ τήν ἀπόκρυψη τῶν ἐμπαθῶν λογισμῶν καί τῶν πτώσεων τά τραύματα χρονίζουν καί χρειάζεται πλέον χειρουργική ἐπέμβαση γιά τήν θεραπεία τους. 

Ἐπίσης αὐτός ὁ χαλεπός δαίμονας τῆς ἀπογνώσεως μπορεῖ νά ὁδηγήσει σέ τελεία ἐγκατάλειψη τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος, τό ὁποῖον σημαίνει τήν ἀπώλεια ὅλων τῶν προηγουμένων κόπων μέ τήν ἐπιστροφή τῶν φιλεπιστρόφων παθῶν, μάλιστα μέ μεγαλύτερη δριμύτητα. 

Ἐκεῖνος ὅμως πού μέ τήν ὑπομονή καί τήν ταπείνωση ποτέ δέν ἀπελπίζεται ἀλλά συνεχίζει νά ἀγωνίζεται μετά ἀπό τίς πτώσεις του θά εὐλαβηθεῖ καί θά δοξασθεῖ ἀπό τούς Ἁγίους Ἀγγέλους, ὡς «ἀνδρεῖος πολεμιστής». 

Ὁ Ὅσιος Νικόδημος, στό ἔργο του ὁ «Ἀόρατος Πόλεμος», γιά αὐτόν τόν «Ἀόρατον» Πόλεμο τοῦ Κυρίου ἐναντίον τοῦ διαβόλου, γράφει τά ἑξῆς: 

Κεφάλαιο ΜΘ´

Τρόπος προσευχῆς διά μέσου τῆς Θεοτόκου Μαρίας

Ἔχεις καί ἄλλον τρόπο, ἀγαπητέ, νά μελετᾷς καί νά προσεύχεσαι διά μέσου τῆς Ἁγίας Θεοτόκου, στρέφοντας τό νοῦ σου: (125)

– α´, στόν οὐράνιο Πατέρα. 

– β´, στόν Γλυκύτατο Ἰησοῦ. 

– Καί γ´, τελευταῖο, σ᾿ αὐτήν τήν ἐνδοξότατη Μητέρα Του.

Στρέφοντας τό νοῦ σου στόν Θεό, σκέψου· πρῶτον τήν μεγάλη χαρά πού ἀπό αἰῶνες νωρίτερα εἶχε ὁ Θεός σκεπτόμενος τό πρόσωπο τῆς Θεοτόκου· τίς ἀρετές καί τίς πράξεις της, ἀπό τότε πού γεννήθηκε στόν κόσμο, μέχρι τότε πού ἀναπαύθηκε.

Τό α´ μελέτησέ το μέ τόν ἑξῆς τρόπο: 

– Ὕψωσε τόν λογισμό σου πάνω ἀπό κάθε καιρό καί χρόνο καί κτίσμα νοητό καί αἰσθητό. 

Καί εἰσερχόμενος, γιά νά μιλήσω ἔτσι, στήν ἴδια τήν αἰωνιότητα καί στό νοῦ τοῦ Θεοῦ, σκέψου τίς τρυφές καί τίς ἀνέκφραστες ἀγαλλιάσεις πού δεχόταν ὁ Θεός διά μέσου τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας (126). 

Βρίσκοντας τόν Θεό ἀνάμεσα σ᾿ αὐτές τίς τρυφές, ζήτησέ Του νά σοῦ δώσῃ, ἐξαιτίας τῶν ἀφράστων αὐτῶν ἀγαλλιάσεων, χάρι καί δύναμι, γιά νά μπορῇς νά καταβάλλῃς καί νά νικήσῃς τούς ἐχθρούς σου· καί μάλιστα ἐκεῖνον, πού τότε σέ πολεμεῖ.

Κατόπιν ἀναλογιζόμενος τίς τόσες πολλές καί ἐξαιρετικές πράξεις καί ἀρετές αὐτῆς τῆς Θεοτόκου, καί παρουσιάζοντάς τις ἄλλοτε ὅλες μαζί καί ἄλλοτε μία ἀπό αὐτές στόν Θεό, γιά τήν δύναμι ἐκείνων, ζήτησε ἀπό τήν ἄπειρη ἀγαθότητά Του ὅλο ἐκεῖνο πού χρειάζεσαι καί ἐπιθυμεῖς.

Μετά ἀπό αὐτά, στρέφοντας ἐκ δευτέρου τόν νοῦ σου στόν Κύριό μας, τόν Υἱό της, ἐνθύμησέ Του τήν παναγία κοιλία πού τόν βάσταξε γιά ἐννέα μῆνες· τήν εὐλάβεια μέ τήν ὁποία τόν προσκύνησε ὅταν γεννήθηκε καί τόν γνώρισε ὡς ἀληθινό Θεό καί τέλειο ἄνθρωπο, Υἱό καί ποιητή της.

Τούς φιλόστοργους ὀφθαλμούς της, πού τόν εἶδαν τόσο φτωχό· τίς ἀγκάλες πού τόν δέχθηκαν, τό γάλα πού θήλασε, τούς κόπους καί τά βάσανα πού ὑπέφερε γι᾿ Αὐτόν στή ζωή Του καί στόν θάνατό Του· καί σοῦ ὑπόσχομαι ὅτι μέ ὅλα αὐτά θά προκαλέσῃς εὐχάριστη διάθεσι στό Θεῖο της τέκνο γιά νά σοῦ ὑπακούσῃ.

Στό τέλος στρέψε τό νοῦ σου καί σ᾿ αὐτήν τήν Παναγία Θεοτόκο καί θύμησέ της ὅτι στάθηκε ἡ ἐκλεκτή ἀπό τήν ἀΐδιο πρόνοια καί ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, ὡς Μητέρα τῆς χάριτος καί τῆς εὐσπλαγχνίας καί ὡς δική μας Μητέρα καί συνήγορος.

Καί ὅτι μετά ἀπό τόν Υἱό της δέν ἔχουμε ἀσφαλέστερο καί δυνατώτερο καταφύγιο νά προσφύγουμε, παρά σέ αὐτήν· ὑπενθύμισέ της ὅτι ὅλοι ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί, ὅπως δέν ὀνομάζουμε κυρίως πατέρα πάνω στή γῆ, ὅπως μᾶς παρήγγειλε ὁ Υἱός της ἐπειδή κυρίως μόνον ἕνα Πατέρα ἔχουμε, αὐτόν πού βρίσκεται στούς οὐρανούς: 

– “Καί πατέρα σας μήν ὀνομάσετε κανένα πάνω στή γῆ, γιατί ἕνας εἶναι ὁ Πατέρας σας ὁ οὐράνιος”, «καί πατέρα μή καλέσητε ὑμῶν ἐπί τῆς γῆς· εἷς γάρ ἐστιν ὁ πατήρ ὑμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. 23, 9).

Μέ τόν ἴδιο τρόπο οὔτε ἄλλη μητέρα ὀνομάζουμε πάνω στή γῆ, ἐπειδή κυρίως αὐτήν μόνον ἔχουμε Μητέρα στούς οὐρανούς καί ὅλοι μας καυχόμαστε νά ὀνομαζώμαστε τέκνα της. 

Γι᾿ αὐτό καί προσβλέπουμε πρός αὐτήν γιά νά μᾶς ἐλεήσῃ ὁλοκληρωτικά, ὅπως ἀποβλέπει χωρίς νά παρεκκλίνῃ καί στήν μητέρα Του τό νήπιο πού ἔχει ἀπογαλακτισθῆ, ὅπως ἔχει γραφεῖ: 

– “Ὕψωσα τήν ψυχή μου σάν τό θηλασμένο βρέφος κοντά στήν μητέρα του”, «εἰ μή ἐταπεινοφρόνουν, ἀλλά ὕψωσα τήν ψυχήν μου ὡς τό ἀπογεγαλακτισμένον ἐπί τήν μητέρα αὐτοῦ, ὡς ἀνταποδώσεις ἐπί τήν ψυχήν μου» (Ψαλμός 130, 2).

Ἀκόμη ὑπενθύμισέ της τίς ἀλήθειες πού γράφουν γι᾿ αὐτήν τά βιβλία, ὅτι ὅλοι οἱ πιστοί πιστεύουν στά τόσο ὑψηλά καί τόσο θαυμαστά καί μεγάλα κατορθώματα καί χαρίσματα πού προξένησε σέ ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος, ἐπειδή αὐτή μόνο ὄντας ἀνάμεσα Θεοῦ καί ἀνθρώπων, τόν μέν Θεό ἔκανε υἱό ἀνθρώπου, τούς δέ ἀνθρώπους υἱούς Θεοῦ. 

Ὅτι χωρίς τήν μεσιτεία της δέν μπορεῖ κανένας νά πλησιάσῃ τόν Θεό, οὔτε ἄνθρωπος, οὔτε ἄγγελος, διότι αὐτή μόνον βρίσκεται ἀνάμεσα στήν κτιστή κι’ οὐράνια κτίσι.

Ὅτι αὐτή μόνον εἶναι Θεός ἄμεσος μετά τόν Θεό, καί ἔχει τά δευτερεῖα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἐπειδή εἶναι ἀληθινά Μητέρα τοῦ Θεοῦ.

Καί ὅτι αὐτή εἶναι ὄχι μόνον ὁ θησαυροφύλακας ὅλου τοῦ πλούτου τῆς Θεότητος, ἀλλά καί ὁ διαμοιραστής σέ ὅλους, Ἀγγέλους καί ἀνθρώπους, ὅλων τῶν ὑπερφυσικῶν ἐλλάμψεων καί πνευματικῶν χαρισμάτων πού δίνονται ἀπό τόν Θεό στήν κτίσι. 

Καί ὅτι δέν ὑπάρχει κανένας πού νά τήν ἐπεκαλέσθηκε μέ πίστι καί νά μήν τόν ἄκουσε μέ εὐσπλαγχνία. 

Τέλος πάντων, παρουσίασέ της τά βάσανα καί τά πάθη τοῦ Μονογενῆ της Υἱοῦ πού ὑπέφερε γιά τή σωτηρία μας, καί παρακάλεσέ την νά ζητήσῃ χάρι γιά σένα ἀπό αὐτόν, ὥστε καί γιά σένα τά πάθη αὐτά νά προξενήσουν τό ἀποτέλεσμα ἐκεῖνο, γιά τό ὁποῖο τά ὑπέφερε ὁ Υἱός της· καί αὐτό εἶναι ἡ δική σου σωτηρία· καί αὐτό ὄχι γιά ἄλλο, παρά γιά δική του δόξα καί εὐαρέστησι.

Κεφάλαιο Ν´

Μερικές σκέψεις γιά νά προστρέχουμε στήν Θεοτόκο μέ πίστι καί θάρρος

Θέλοντας νά προστρέξῃς στήν Θεοτόκο μέ πίστι καί θάρρος γιά κάθε σου ἀνάγκη, μπορεῖς νά τό πετύχης ὅταν σκεφθῇς: 

Α´. Ὅτι ὅλα ἐκεῖνα τά δοχεῖα –ὅπως τό γνωρίζεις ἀπό τήν πεῖρα σου– στά ὁποῖα ἔχει τοποθετηθῆ μόσχος ἤ ἄλλο παρόμοιο ἄρωμα πολύτιμο, μολονότι δέν ὑπάρχει μέσα τους τό ἄρωμα, τά ἀγγεῖα αὐτά διατηροῦν τήν εὐωδία τοῦ ἀρώματος ἐκείνου. 

Καί ὅσο περισσότερο χρονικό διάστημα παρέμεινε τό ἄρωμα μέσα στό δοχεῖο, τόσο περισσότερο τά δοχεῖα ἐκεῖνα διατηροῦν τήν εὐωδία· καί μάλιστα τόσο περισσότερο εὐωδιάζουν ἐκεῖνα, ὅσο περισσότερο παραμείνει τό ἄρωμα μέσα, μολονότι ἐκεῖνος ὁ μόσχος ἤ τό παρόμοιο ἄρωμα εἶναι μιᾶς περιοριστικῆς καί περιωρισμένης δυνάμεως. 

Παρόμοια νά σκεφθῇς ὅτι καί ἕνας πού στέκεται κοντά σέ μία μεγάλη πυρκαϊά, διατηρεῖ τήν θερμότητα γιά πολύ καιρό καί μετά τήν ἀπομάκρυνσί του ἀπό τήν φωτιά. 

– Καί ἐπειδή αὐτά εἶναι ἀληθινά, ἄραγε ἀπό ποιά ἄρρητη εὐωδία φιλανθρωπίας, ἀπό ποιά φλόγα ἀγάπης καί ἀπό ποιούς λογισμούς ἐλέους καί εὐσπλαγχνίας μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι εἶναι γεμάτα τά σπλάγχνα τῆς Θεοτόκου, πού γιά ἐννέα μῆνες κράτησε στά σπλάγχνα της τόν Χριστόν –τό ἀκένωτο μύρο, πού κρατεῖ πάντοτε στό στῆθος της καί στήν ἀγάπη της, τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ– πού εἶναι ἡ ἴδια ἡ αὐτοαγάπη καί τό ἴδιο αὐτοέλεος καί αὐτοευσπλαγχνία καί ὄχι περιορισμένης δυνάμεως καί μικρῆς διάρκειας, ἀλλά ἀτέλειωτης καί ἀπεριόριστης;

Ἔτσι ὅπως ὅποιος ἀγγίζει στά δοχεῖα πού ἔχουν τό μύρο, δέχεται τήν εὐωδία πάνω του, καί ὅποιος πλησιάζει σέ μία μεγάλη πυρκαϊά, δέν μπορεῖ παρά νά δεχθῇ ἀπό τήν θερμότητά της.

Ἔτσι καί πολύ περισσότερο κάθε φτωχός πού ἔχει ἀνάγκη καί πλησιάζει μέ ταπείνωσι καί πίστι στό οὐράνιο μύρο, στήν φωτιά τῆς ἀγάπης, τοῦ ἐλέους καί τῆς εὐσπλαγχνίας –πού πάντοτε εὐωδιάζει καί πάντοτε ἀνάβει στό στῆθος τῆς Παρθένου– ὁπωσδήποτε θά δεχθῇ βοήθειες, εὐεργεσίες καί χάριτες, τόσο περισσότερες, ὅσο περισσότερο συχνά καί μέ μεγαλύτερη πίστι καί θάρρος πλησιάσῃ.

Β´. Ὅτι κανένα κτίσμα δέν ἀγάπησε τόσο τόν Ἰησοῦ Χριστό, τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, οὔτε συμμορφώθηκε τόσο μέ τό θέλημά Του, ὅσο ἡ Παναγία Του Μητέρα, ἀφενός μέν διότι τόν γέννησε μόνη χωρίς ἄνδρα, ἀφετέρου διότι γέννησε μόνο αὐτόν καί κανένα ἄλλον, καί ἔτσι δέν μοιράσθηκε καθόλου μέ ἄλλον ἡ ἀγάπη της. 

– Ἄν λοιπόν αὐτός ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί ἀγαπητός Υἱός τῆς Παρθένου, ἔδωσε ὅλη Του τή ζωή καί ὅλο Του τόν ἑαυτό γιά τίς ἀνάγκες ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν –καί ἔδωσε τήν μητέρα Του ὡς μητέρα μας καί συνήγορο γιά νά μᾶς βοηθᾷ, καί μετά ἀπό Αὐτόν ἀποτελεῖ μέσον τῆς σωτηρίας μας– πῶς καί μέ ποιό τρόπο θά μπορέσῃ κάποτε αὐτή ἡ ἀγαπημένη Του μητέρα καί δική μας συνήγορος, νά γίνῃ ἀποστάτης τῆς θελήσεως τοῦ τόσο ἀγαπημένου της Υἱοῦ καί νά μή μᾶς βοηθήσῃ;

Γι᾿ αὐτό ἀγαπητέ, πρόστρεχε, πρόστρεχε μέ θάρρος γιά κάθε σου ἀνάγκη στήν Παναγία Θεοτόκο. 

Γιατί ἐκείνη ἡ ἐμπιστοσύνη καί τό θάρρος πού δείχνεις σ᾿ αὐτήν, εἶναι πλούσια καί μακαρία καί ἀσφαλές καταφύγιο καί πάντοτε δίνει στήν καρδιά σου χάριτες καί ἐλεημοσύνες”.

Ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἐδῶ μᾶς συμβουλεύει πατρικά, κυρίως μέ τήν ταπείνωση καί πάντοτε μέσα ἀπό τήν πράξη μέ σοφά λόγια, ὡς ἑξῆς: «Καί ἄρχισε τό ἔργο, καί πολέμησε γιά νά νικήσῃς· καί βέβαια ἀπό αὐτά θά ἀποκτήσῃς τήν ὁλοκληρωτική ἐλπίδα στόν Θεό. 

Μέ τά τέσσερα αὐτά ὅπλα ὁπλίσου, ἀδελφέ μου, σάν ὁπλισμό πολύ ἀσφαλῆ καί ἀναγκαῖο, γιά νά γίνῃς νικητής σέ αὐτόν τόν ἀόρατο πόλεμο καί γιά νά λάβης τό στεφάνι. 

– Καί αὐτά εἶναι: Τό α΄ νά μήν ἐμπιστεύεσαι ποτέ τόν ἑαυτόν σου, τό β΄ νά ἔχῃς πάντα ὅλο σου τό θάρρος καί τήν ἐλπίδα στό Θεό, τό γ΄ νά ἀγωνίζεσαι πάντα· καί τό δ΄ νά προσεύχεσαι».

Ἀδελφοί μου, ἐμεῖς ἄς ζητήσουμε νά ἐνδυναμωθοῦμε ἀπό τόν Ἴδιο τόν Κύριο, ἄς ἐνδυθοῦμε τήν πανοπλία τοῦ Θεοῦ, ἄς ἀντισταθοῦμε γιά νά δυνηθοῦμε κατά τήν ἡμέρα ἐκείνη τῆς πονηρίας, νά ἀναδειχθοῦμε νικητές. 

Ἄς ἐργαστοῦμε μέσα ἀπό τήν ἰσχυρή δύναμη τοῦ Θεοῦ, γιά τήν κατάκτηση τῶν ἐπουρανίων ἀφθάρτων ἀγαθῶν, τῆς δικαιοσύνης, κι’ ἀκόμη αὐτῆς τῆς θεωρίας τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ σύμφωνα μέ τόν Ψαλμό τοῦ Δαυΐδ: «Ἐγώ δέ ἐν δικαιοσύνῃ ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ Σου χ ο ρ τ α σ θ ή σ ο μ α ι ἐν τῷ ὀφθῆναι μοι τήν δόξαν Σου» (Ψαλμός 16, 15). 

Ἀμήν, γένοιτο!

Συνεχίζεται…

• 125. Ὁ «Ἀόρατος Πόλεμος» Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου. Ἀπόδοση στή νέα Ἑλληνική: Ἱερομόναχος Βενέδικτος. Ἔκδοση Συνοδείας Σπυρίδωνος Ἱερομονάχου, Νέα Σκήτη, Ἅγιον Ὄρος. http://users.uoa.gr https://www.imaik.gr
• 126. Μέ κάθε δίκαιο χαιρόταν καί χαιρόταν καί μέ τό παραπάνω ἡ Ἁγία Τριάδα πρίν ἀπό τήν δημιουργία τοῦ κόσμου, γνωρίζοντας ἐκ τῶν προτέρων, σύμφωνα μέ τήν θεαρχική της ἰδέα, τήν ἀειπάρθενο Μαριάμ. Γιατί εἶναι γνώμη μερικῶν θεολόγων, ὅτι ἄν ὑποθέσουμε ὅτι ὅλα τά ἐννέα τάγματα τῶν Ἀγγέλων γκρεμίζονταν ἀπό τούς οὐρανούς καί γίνονταν δαίμονες, ἄν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἀπό τότε πού δημιουργήθηκε ὁ κόσμος ἐγίνοντο κακοί καί πήγαιναν στήν Κόλασι χωρίς νά γλυτώσῃ κανείς· ἄν ὅλα τά κτίσματα οὐρανός, φωστῆρες, ἄστρα, στοιχεῖα, φυτά ζῷα, ἀποστατοῦσαν ἀπό τόν Θεό καί ἔβγαιναν ἀπό τήν τάξι τους καί πήγαιναν στήν ἀνυπαρξία, παρ᾿ ὅλα αὐτά ὅλες αὐτές οἱ κακίες τῶν κτισμάτων συγκρινόμενες μέ τό πλήρωμα τῆς ἁγιότητος τῆς Θεοτόκου, δέν μποροῦσαν νά λυπήσουν τόν Θεό. Διότι μόνο ἡ Κυρία Θεοτόκος μποροῦσε νά τόν εὐχαριστήσῃ ὡς πρός ὅλα καί γιά ὅλα, καί νά μήν τόν ἀφήσῃ νά λυπηθῇ τόσο πολύ γιά τόν χαμό καί τήν ἀπώλεια τῶν τόσων κτισμάτων Του, ὅσο θά τόν ἔκαμνε νά χαίρεται ὑπερβολικά γιά τήν ἴδια της· διότι μόνον αὐτή χωρίς καμμία σύγκρισι τόν ἀγάπησε περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον διότι αὐτή περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον ὑπάκουσε στό θέλημά Του· διότι μόνον αὐτή μπόρεσε καί ἔγινε ἱκανή νά δεχθῇ ὅλα ἐκεῖνα τά φυσικά, ὑπερφυσικά καί προαιρετικά χαρίσατα πού ὁ Θεός διαμοίρασε σέ ὅλη τήν κτίσι. Καί μέ ἕνα λόγο, γιατί αὐτή ἔγινε ἕνας ἄλλος Δεύτερος Κόσμος, ἀσύγκριτα καλλίτερος ἀπό ὅλον τόν αἰσθητό καί νοητό κόσμο καί ἀρκετός καί μόνος του νά δοξάζῃ αἰώνια τόν Ποιητή ἀπό τήν καλλονή καί ποικιλία τῶν χαρισμάτων του περισσότερο ἀπό ὅλη τήν δημιουργία τοῦ σύμπαντος. Ἀπό αὐτά λοιπόν βγαίνει τό συμπέρασμα ὅτι, ἐπειδή καί ὁ Θεός προώρισε τήν Θεοτόκο, σύμφωνα μέ τήν προαιώνια εὐδοκία Του, πού εἶναι ὄχι τό ἑπόμενο καί κατ᾿ ἐπακολούθησι θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά τό προηγούμενο καί τό κύριο θέλημα Αὐτοῦ, ὅπως τό ἑρμηνεύει ὁ μέγας τῆς Θεσσαλονίκης Γρηγόριος (λόγος Α´ εἰς τά Φῶτα καί λόγος εἰς τήν Χριστοῦ Γέννησιν). Ἀπό αὐτά λοιπόν βγαίνει λέγω τό συμπέρασμα ὅτι, ὅπως γίνεται τό περιβόλι γιά νά φυτευθῇ τό δένδρο καί πάλι τό δένδρο φυτεύεται γιά τόν καρπό, ἔτσι καί ὅλος ὁ αἰσθητός καί νοητός Κόσμος ἔγινε γιά τόν σκοπό αὐτό, δηλαδή γιά τήν Κυρία Θεοτόκο· καί πάλι ἡ Κυρία Θεοτόκος ἔγινε γιά τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό· καί ἔτσι ἐξεπληρώθη ἡ ἀρχαία βουλή καί ὁ πρῶτος σκοπός τοῦ Θεοῦ· μέ τό ὅτι ἀνακεφαλαιώθηκαν ὅλα ἐν Χριστῷ καί ἑνώθηκε ἡ κτίσις μέ τόν Κτίστη, ὄχι φυσικά, ὄχι προαιρετικά καί κατά χάριν, ἀλλά κατά τήν ὑπόστασι· αὐτός εἶναι ὁ ἀνώτατος βαθμός τῆς ἑνώσεως, μετά ἀπό τόν ὁποῖον ἄλλος ἀνώτερος οὔτε βρέθηκε, οὔτε καί θά βρεθῇ.

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra