«Ὅμως ἐκεῖνος παρ᾿ ὅλα αὐτά, ἐξ αἰτίας τῆς παντοτινῆς Του ἀγάπης καί τῆς ἀμετάβλητης ἀγαθότητάς Του σέ προσκαλεῖ στό Θεϊκό Του Τραπέζι» (Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης)

Ἐπιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Μέρος 42ον

«Ἐν σαρκί γάρ περιπατοῦντες οὐ κατά σάρκα στρατευόμεθα· τά γάρ ὅπλα τῆς στρατείας ἡμῶν οὐ σαρκικά, ἀλλά δυνατά τῷ Θεῷ πρός καθαίρεσιν ὀχυρωμάτων· λογισμούς καθαιροῦντες καί πᾶν ὕψωμα ἐπαιρόμενον κατά τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ, καί αἰχμαλωτίζοντες πᾶν νόημα εἰς τήν ὑπακοήν τοῦ Χριστοῦ, καί ἐν ἑτοίμῳ ἔχοντες ἐκδικῆσαι πᾶσαν παρακοήν, ὅταν πληρωθῇ ὑμῶν ἡ ὑπακοή» (Πρός Β΄ Κορ. 10, 3-6).

Ἐδῶ στό πνευματικό στάδιο συνιστᾶται πάντοτε μέσα ἀπό τήν διδασκαλία τῶν  Ἁγίων Πατέρων μας, ἡ προσοχή μαζί μέ τήν ἐπίγνωση τῆς πνευματικῆς μας καταστάσεως μέσω τῆς αὐτογνωσίας καί τῆς ἐγρήγορσης, ὥστε ἡ ψυχή μας νά παραμένει καθαρή ἀπό τά πάθη. 

Ἐάν πολλές φορές οἱ δαίμονες καί τά πάθη ὑποχωροῦν γιά ὡρισμένο χρονικό διάστημα ἤ ἀκόμη καί γιά πάντα, αὐτό συμβαίνει γιά τρεῖς συγκεκριμένες αἰτίες: 

– Ἡ πρώτη αἰτία εἶναι ὅταν ὁ ἀγωνιστής φτάσει σ’ αὐτή τήν ποθούμενη ἐσωτερική κάθαρση τῆς ψυχῆς καί τότε χρειάζεται πράγματι ἡ προσοχή του, μήπως καί ἐπιστρέψουν ξανά τά πάθη στήν ψυχή μέσα ἀπό τήν ραθυμία. 

– Ἡ δεύτερη αἰτία εἶναι ὁ πονηρός σκοπός τοῦ διαβόλου, ὥστε πρῶτα νά ρίξει   τόν ἀγωνιστή στήν ἀμεριμνησία καί ἔπειτα νά τοῦ ἐπιτεθεῖ μέ μεγαλύτερη σφοδρότητα καί νά καταφέρει νά τόν αἰχμαλωτίσει. 

– Ἡ τρίτη αἰτία ἡ ὁποία θεωρεῖται ὡς πλέον ὀλέθρια αἰτία, διότι εἶναι ἡ ἑκούσια παράδοση τῆς ψυχῆς στά πάθη, ὁπότε τότε γίνεται ἡ ἴδια πολέμιος τοῦ ἑαυτοῦ της καί εἶναι περιττός ὁ πόλεμος τοῦ διαβόλου.

Ἡ ἐπί μικρό διάστημα ὑποχώρηση τοῦ διαβόλου θεωρεῖται πολύ ὕπουλη διότι συνήθως ρίχνει τήν ψυχή στήν ἀμέλεια, μέ ἀποτέλεσμα νά θεωρεῖ ὡς μικρά τά μεγάλα πάθη καί νά κινδυνεύει νά πέσει τότε σέ κάποια ἀθεράπευτη ἀσθένεια. 

Ἐπειδή γνωρίζουν οἱ πονηροί καί φθονεροί δαίμονες, ὅτι δέ θά καταφέρουν νά νικήσουν τούς ἐνάρετους ἀγωνιστές, παραιτοῦνται ἀπό τόν πόλεμο ἐναντίον τους, ὥστε νά μήν τούς προξενήσουν στεφάνους. Ἴδιον τοῦ διαβόλου εἶναι ἡ ὑποκρισία, τήν ὁποία χρησιμοποιεῖ συχνά σέ αὐτόν τόν πόλεμο κατά τῶν ἀγωνιζομένων.

Ὁ Ὅσιος Νικόδημος, στό ἔργο του ὁ «Ἀόρατος Πόλεμος», γιά αὐτόν τόν «Ἀόρατον» Πόλεμο τοῦ Κυρίου ἐναντίον τοῦ διαβόλου, γράφει τά ἑξῆς:

Κεφάλαιον Γ´

Πῶς πρέπει νά ἑτοιμαζώμαστε γιά τήν Κοινωνία, γιά νά παρακινηθοῦμε στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ

Γιά νά παρακινηθῇς μέ τό ἐπουράνιο αὐτό Μυστήριο στήν ἀγάπη πρός τόν Θεό, θά σκεφθῇς μέ τό λογισμό σου τήν ἀγάπη πού ἔχει πρός ἐσένα ὁ Θεός. (138) 

Σκεπτόμενος ἀπό τό προηγούμενο βράδυ ὅτι ἐκεῖνος ὁ Μεγάλος καί Παντοκράτορας Θεός δέν ἀρκέσθηκε μόνο στό ὅτι σέ ἔπλασε κατ᾿ εἰκόνα καί καθ᾿ ὁμοίωσι. 

Καί ὅτι ἔστειλε στή γῆ τόν Μονογενῆ του Υἱό νά περπατήσῃ τριάντα τρία χρόνια, γιά νά σέ ζητήσῃ καί γιά νά ὑποφέρῃ σκληρότατα πάθη καί τόν βασανιστικό θάνατο τοῦ Σταυροῦ, γιά νά σέ ἐξαγοράσῃ ἀπό τά χέρια τοῦ διαβόλου, ἀλλά ἀκόμη θέλησε νά σοῦ τόν ἀφήσῃ γιά τήν ἀνάγκη καί γιά τήν τροφή σου σέ αὐτό τό Θειότατον Μυστήριο. 

Σκέψου καλά, παιδί μου, τά ἀκατανόητα μεγαλεῖα αὐτῆς τῆς ἀγάπης, πού τήν κάνουν σέ ὅλα της τά μέρη πάρα πολύ τέλεια καί ὑπέροχη.

Α´. Διότι ἄν σκεφθοῦμε ὅτι ὁ Θεός μᾶς ἀγάπησε αἰώνια καί ἄναρχα, καί ὅσο εἶναι Αὐτός αἰώνιος κατά τήν Θεότητά Του, ἄλλο τόσο αἰώνια εἶναι καί ἡ ἀγάπη Του, μέ τήν ὁποία πρό πάντων τῶν αἰώνων ἀποφάσισε νά μᾶς δώσῃ τόν Υἱό Του μέ αὐτόν τόν θαυμάσιο τρόπο! 

Γι᾿ αὐτό, εὐφραινόμενος ἐσωτερικά, μπορεῖς νά πῇς τά ἑξῆς μέ πνευματική χαρά: 

– Λοιπόν σέ ἐκείνη τήν ἄβυσσο τῆς αἰωνιότητας ἦταν ἡ μικρότητά μου, τόσο ψηφισμένη –ὑπολογισμένη– καί ἀγαπημένη ἀπό τόν ἀπόλυτο Θεό, σέ τέτοιο τρόπο πού αὐτός σκεπτόταν γιά μένα καί ἐπιθυμοῦσε μέ θέλησι τῆς ἀνεκδιήγητης ἀγάπης του νά μοῦ δώσῃ γιά βρῶσι τόν Μονογενῆ του Υἱό;

Β´. Ὅλες οἱ ἄλλες ἀγάπες τοῦ κόσμου, ὅσο μεγάλες κι’ ἄν εἶναι, ἔχουν κάποιο μέτρο καί ὅριο καί δέν μποροῦν νά ἐπεκταθοῦν περισσότερο. 

Ἀλλά μόνον αὐτή ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρός ἐμᾶς εἶναι χωρίς μέτρο. 

Καί γι᾿ αὐτό θέλοντας ὁ Θεός νά θεραπευθῇ ἐντελῶς, ἔδωσε τόν Υἱό Του, ἴσο στήν μεγαλειότητα καί ἀπειρία μέ τόν ἑαυτό του καί μιᾶς καί τῆς ἴδιας οὐσίας καί φύσεως. 

Γι᾿ αὐτό λοιπόν τόση μεγάλη εἶναι ἡ ἀγάπη Του, ὅσο εἶναι καί τό χάρισμα, καί ἀντίστροφα τόσο εἶναι τό χάρισμα, ὅση εἶναι καί ἡ ἀγάπη. 

Καί τό ἕνα καί τό ἄλλο εἶναι τόσο μεγάλα, ὥστε μεγαλύτερο μέγεθος δέν μπορεῖ νά φαντασθῇ κανένας κτιστός νοῦς.

Γ´. Ὁ Θεός δέν παρακινήθηκε ἀπό καμμία ἀνάγκη νά μᾶς ἀγαπήσῃ, ἀλλά ἀπό μόνη τήν φυσική Του ἀγαθότητα καί ἀπό τήν τόσο μεγάλη Του ἀγάπη πρός ἐμᾶς, πού δέν μποροῦμε νά τήν καταλάβουμε.

Δ´. Οὔτε κανένα ἔργο ἤ κάποια καλή πρᾶξι δική μας μπόρεσε νά προηγηθῇ, γιά νά δείξη ἐκεῖνος ὁ ἄπειρος Θεός μία τέτοια ὑπερβολή ἀγάπης μέ τήν ταλαιπωρία μας. 

Ἀλλά ἐξ αἰτίας τῆς ἐλευθερίας Του μόνο, δόθηκε ὁλοκληρωτικά σέ μᾶς τά κτίσματά Του, πού εἴμαστε ἐντελῶς ἀνάξιοι.

Ε´. Ἄν σκεφθῇς καλά τήν καθαρότητα τῆς ἀγάπης αὐτῆς, θά δῇς ὅτι δέν εἶναι σάν τίς ἀγάπες τοῦ κόσμου, ἀναμεμιγμένη μέ κάποιο κέρδος προσωπικό. 

Διότι ὁ Θεός δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό τά ἀγαθά μας. 

Ἐπειδή αὐτός καί μόνος του καί χωρίς ἐμᾶς εἶναι πάρα πολύ εὐτυχισμένος, μακάριος καί πάρα πολύ ἔνδοξος. 

Ἔτσι, χρησιμοποίησε τήν ἀνέκφραστη ἀγαθότητα καί ἀγάπη Του πρός ἐμᾶς, ὄχι γιά δική Του ὠφέλεια, ἀλλά γιά δική μας!

– Αὐτά συλλογιζόμενος καλά θά πῇς στόν ἑαυτό σου: «Πῶς γίνεται αὐτό; 

– Ἕνας Θεός Ὕψιστος νά βάλῃ τήν καρδιά Του σέ ἕνα κτίσμα τόσο χαμηλό; 

– Τί θέλεις, Βασιλιᾶ τῆς δόξης; 

– Τί περιμένεις ἀπό ἐμένα, πού δέν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρά λίγη σκόνη καί κονιορτός; 

Βλέπω, καλά, Θεέ μου, στό φῶς τῆς ἀγάπης σου, πού εἶναι σάν φωτιά, ὅτι ἔχεις μόνο ἕνα σκοπό, πού πλέον καθαρά μοῦ δείχνει τήν ἀγάπη σου πρός ἐμένα πού εἶναι χωρίς δόλο. 

Ἐπειδή δέν μοῦ δίνεσαι γιά ἄλλο σκοπό πρός βρῶσι καί πόσι, παρά μόνο γιά νά μέ μεταβάλλης ὁλόκληρο στόν ἑαυτό σου, ὄχι διότι ἔχεις ἀνάγκη ἀπό ἐμένα, ἀλλά ζωντας ἐσύ σέ μένα καί ἐγώ σέ σένα, θά μπορέσω νά γίνω διά μέσου τῆς ἀγαπητικῆς ἑνώσεως ὅπως ἐσύ ὁ ἴδιος.

Καί ἀπό τήν ἕνωσι τῆς δικῆς μου ἐπίγειας καρδιᾶς καί τῆς δικῆς σου τῆς ἐπουράνιας νά γίνῃ μέσα μου μία μόνη νοερή καί Θεϊκή καρδιά».

Ἀπό τέτοιους λογισμούς, λοιπόν, ἐσύ πρέπει νά γεμίσῃς ἀπό ἔκπληξι καί χαρά, βλέποντας τόν ἑαυτό σου νά ἔχῃ τιμηθῇ τόσο πολύ καί νά εἶναι ἀγαπημένος ἀπό τόν Θεό.

Καί γνωρίζοντας ὅτι Αὐτός μέ τήν παντοδύναμη ἀγάπη Του δέν ζητεῖ ἄλλο, οὔτε θέλει κάτι ἄλλο ἀπό ἐσένα, παρά νά τραβήξῃ ὅλη σου τήν ἀγάπη πρός τόν ἑαυτό Του καί νά σέ ξεχωρίσῃ ὡς πρῶτον ἀπό ὅλα τά κτίσματα καί κατόπιν καί ἀπό τόν ἴδιο τόν ἑαυτό σου, διότι εἶσαι κτίσμα.

Γιά νά προσφέρῃς ὅλο σου τόν ἑαυτό στόν Θεό ὡς ὁλοκαύτωμα καί γιά νά παρακινῇ ἀπό ἐδῶ καί πέρα ἡ μόνη Του ἀγάπη καί Θεϊκή Του ἀρέσκεια τόν νοῦ σου, τήν θέλησί σου καί τήν μνήμη σου καί νά κυβερνᾷ ὅλες σου τίς αἰσθήσεις. 

Καί βλέποντας μετά ἀπό αὐτά ὅτι δέν μπορεῖ ἄλλο πρᾶγμα νά προξενήσῃ σέ σένα τά παρόμοια Θεϊκά ἀποτελέσματα, ὅπως τό Πανάγιο Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἄνοιξε τήν καρδιά σου πρός αὐτό μέ τίς ἀκόλουθες ἐρωτικές καί ἀγαπητικές ἐμπνεύσεις καί πές: 

– «Ὦ ὑπερουράνια βρῶσις, πότε θά ἔλθη ἡ ὥρα ἐκείνη πού ἐγώ θά θυσιασθῶ ὁλόκληρος γιά σένα ὄχι μέ ἄλλη φωτιά, ἀλλά μέ ἐκείνη τῆς ἀγάπης σου; 

– Πότε θά ζήσω μόνο ἀπό ἐσένα καί γιά σένα καί μόνον γιά σένα; 

– Ὤ, πότε, ἡ ζωή μου; 

– Ζωή ὡραία, ζωή εὐχάριστη καί αἰώνια, μάννα οὐράνιο, πότε ἐγώ νά ἀηδιάσω ἀπό κάθε ἄλλη ἐπίγεια βρῶσι καί νά ἐπιθυμήσω μόνον ἐσένα, νά τραφῶ μόνον ἀπό ἐσένα; 

– Πότε θά γίνῃ αὐτό, ὤ δική μου Γλυκύτητα; 

– Πότε μόνον μου ἀγαθό; 

Ὦ Κύριέ μου, ἐρασμιώτατε, καί παντοδύναμε ἐλευθέρωσε αὐτή τήν ἄθλια καρδιά μου ἀπό κάθε προσκόλημμα καί ἀπό κάθε ἐγκληματικό πάθος. 

Στόλισέ την μέ τίς ἅγιες ἀρετές σου καί μέ ἐκεῖνον τόν ἀληθινό σκοπό, γιά τόν ὁποῖο μπορῶ νά κάνω τό κάθε τί γιά νά σοῦ ἀρέσω. 

Μέ τόν τρόπο αὐτόν θά ἔλθω γιά νά σοῦ ἀνοίξω τήν καρδιά μου. 

Θέλω νά σέ παρακαλέσω καί θέλω νά σέ εὐχαριστήσω, νά εἰσέλθης σέ αὐτήν, μέσα στήν ὁποία, ἐσύ Κύριε, χωρίς ἀντίστασι θά φέρῃς ἐκεῖνα τά ἀποτελέσματα, τά ὁποῖα πάντοτε ἐπιθυμεῖς νά ἐνεργῇς».

Σέ αὐτές τίς ἀγαπητικές διαθέσεις μπορεῖς νά γυμνάζεσαι ἀπό τό ἑσπέρας καί τό πρωί γιά τήν ἑτοιμασία τῆς ἱερᾶς Μεταλήψεως. 

Ἔπειτα, ὅταν πλησιάσῃ ὁ καιρός, σκέψου ποιός εἶναι ἐκεῖνος πού ἔχεις γιά νά ζήσῃς, ὅτι δηλαδή ἐκεῖνος εἶναι Υἱός τοῦ Θεοῦ, πού ἔχει μεγαλειότητα πού δέν μποροῦμε νά τήν καταλάβουμε, μπροστά στήν ὁποία τρέμουν οἱ οὐρανοί καί ὅλες οἱ ἐξουσίες! 

Ὅτι εἶναι ὁ Ἅγιος τῶν Ἁγίων, ὁ πιό καθαρός καθρέπτης! 

Ἡ καθαρότητα πού δέν εἶναι δυνατόν νά κατανοηθῇ, ἀναλογικά μέ τήν ὁποία δέν ὑπάρχει κανένα κτίσμα καθαρό! 

Ὅτι εἶναι Ἐκεῖνος πού σάν σκουλῆκι τῆς γῆς καί σάν τρυγιά (κατακάθι ἀπό σταφύλι), θέλησε γιά τήν ἀγάπη τήν δική σου νά καταφρονηθῇ, νά ἐμπαιχθῆ, νά σταυρωθῇ ἀπό τήν κακία καί τήν παρανομία τοῦ κόσμου!

Ὅτι εἶναι ὁ Θεός ἐκεῖνος στά χέρια τοῦ Ὁποίου βρίσκεται ἡ ζωή και ὁ θάνατος ὅλου τοῦ κόσμου. 

Καί ὅτι ἐσύ πού πρόκειται νά τόν μεταλάβης εἶσαι ἀντίθετα ἕνα μηδέν καί ἐξ αἰτίας τῆς κακίας σου ἔγινες χειρότερος καί ἀπό τό μηδέν καί ἀπό κάθε τιποτένιο καί ἀκάθαρτο κτίσμα, ἄξιος μόνον νά καταντροπιάζεσαι καί νά ἐμπαίζεσαι ἀπό τούς σκοτεινούς δαίμονες! 

Καί ὅτι ἐσύ ἀντί νά τόν εὐχαριστήσῃς γιά τίς τόσες ἀναρίθμητες εὐεργεσίες Του, καταφρόνησες μέ τίς φαντασίες καί τίς ὀρέξεις σου ἕνα τόσο Ὕψιστο καί ἀθάνατο Κύριο καί καταφρόνησες τό πολύτιμο Αἷμα Του! 

Ὅμως ἐκεῖνος παρ᾿ ὅλα αὐτά, ἐξ αἰτίας τῆς παντοτινῆς Του ἀγάπης καί τῆς ἀμετάβλητης ἀγαθότητάς Του σέ προσκαλεῖ στό Θεϊκό Του Τραπέζι”. 

Ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἐδῶ στό δεύτερο μέρος τοῦ ἐν λόγῳ βιβλίου «Ἀόρατος Πόλεμος», μᾶς συμβουλεύει μέσα ἀπό τήν ἐνάρετη ζωή του καί τήν θεολογική του κατάρτιση, μέσα ἀπό τήν διδασκαλία καί τήν ὀρθή ποιμαντική τῶν Ἁγίων Πατέρων σύμφωνα μέ τά δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως καί μέ τήν ἀσκητική ζωή τήν ὁποία μᾶς παρέδωσαν ἀκεραία καί ἀνόθευτη, ὡς ἑξῆς: 

– «Τά τέσσερα ὅπλα πού εἴπαμε –δηλαδή, τό νά μήν ἔχῃς θάρρος στόν ἑαυτό σου, τό νά ἐλπίζῃς στόν Θεό, τό νά ἀγωνίζεσαι πάντοτε καί τό νά προσεύχεσαι– παίρνουν τήν δύναμι ἀπό τίς ἀξιομισθίες καί τήν χάρι πού μᾶς ἀξίωσε τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. 

Μέ ἐκεῖνα γίνεται ἡ μάχη κατά τῶν ἐχθρῶν μέ τήν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά αὐτό τό ὅπλο εἶναι αὐτό τό ἴδιο Αἷμα καί αὐτό τό ἴδιο τό Σῶμα μέ τήν ψυχή καί μέ τήν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ.  

Μέ αὐτό τό ὅπλο ὅμως πολεμοῦμε ἐκείνους μαζί μέ τόν Χριστό καί ὁ Χριστός τούς πολεμεῖ μαζί μέ ἐμᾶς, διότι, «Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἐν ἐμοί μένει, κἀγώ ἐν αὐτῷ» (Ἰωάν. 6, 56).

Ἀδελφοί μου, ἐμεῖς ἄς ζητήσουμε νά ἐνδυναμωθοῦμε ἀπό τόν Ἴδιο τόν Κύριο, ἄς ἐργαστοῦμε μέσα ἀπό τήν ἰσχυρή δύναμη τοῦ Θεοῦ, γιά τήν κατάκτηση τῶν ἐπουρανίων, αἰωνίων καί ἀφθάρτων ἀγαθῶν καί τῆς δικαιοσύνης Αὐτοῦ.

Ὥστε νά δυνηθοῦμε κατά τήν ἡμέρα ἐκείνη τῆς πονηρίας, νά ἀναδειχθοῦμε νικητές μέ τήν δύναμιν τοῦ Αἵματος Aὐτοῦ, ὅπως ἀκριβῶς ἀναφέρεται στήν Ἀποκάλυψη: «Καί αὐτοί ἐνίκησαν αὐτόν διά τό αἷμα τοῦ ἀρνίου καί διά τόν λόγον τῆς μαρτυρίας αὐτῶν, καί οὐκ ἠγάπησαν τήν ψυχήν αὐτῶν ἄχρι θανάτου» (Ἀποκ. 12, 11).

Ἀμήν, γένοιτο!

Συνεχίζεται…

• 138. Ὁ «Ἀόρατος Πόλεμος» Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου. Ἀπόδοση στή νέα Ἑλληνική: Ἱερομόναχος Βενέδικτος. Ἔκδοση Συνοδείας Σπυρίδωνος Ἱερομονάχου, Νέα Σκήτη, Ἅγιον Ὄρος. http://users.uoa.gr https://www.imaik.gr

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra