«Νά ἔχῃς ἐσύ πάντα ἀπό μόνος σου ἄποψι ἀληθινή, νά ἀρέσῃς μόνο στόν Θεό σου σέ κάθε σου ἔργο» (Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης)

Ἐπιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Μέρος 9ον

«Ἀδελφοί μου, ἐνδυναμοῦσθε ἐν Κυρίῳ καί ἐν τῷ κράτει τῆς ἰσχύος Αὐτοῦ. Ἐνδύσασθε τήν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ πρός τό δύνασθαι ὑμᾶς στῆναι πρός τάς μεθοδείας τοῦ διαβόλου» (Πρός Ἐφεσ. 6, 10-11).

Μέσα στήν Ἁγία Γραφή καί στά Πατερικά κείμενα ἡ ἔννοια τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνα εἶναι ἀναπόσπαστα συνδεδεμένη μέ τήν κατά Θεόν ἁγία ζωή τοῦ πιστοῦ. 

Ὅμως γιά τοῦτον ἀκριβῶς τόν λόγον ἐπείγεται καί ὁ συνεχόμενος πνευματικός ἀγώνας, διότι αὐτή ἡ δεδομένη ἐμπαθής κατάσταση καθώς καί ἡ ροπή τοῦ κάθε ἀνθρώπου πρός τήν ἁμαρτία, δημιουργεῖ τήν ἀναγκαιότητα τῆς πάλης κατά τῶν προσωπικῶν παθῶν. Ἀλλά καί ἑνός ἰδιαίτερου κοπιαστικοῦ «ἀγώνος» γιά τήν μεταποίησή τους σέ ἀντίστοιχες ἀρετές. 

Ὁ ἀγώνας αὐτός σηματοδοτεῖ τή δυνατότητα σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Ὁποῖος ὡς Θεάνθρωπος, μόνον Αὐτός μπορεῖ νά ἁγιάζει καί νά σώζει κάθε ἕναν ταπεινό ἄνθρωπο πού μετανοεῖ. 

Ὁ Κύριος ζητάει ἀπό κάθε ἕναν Ὀρθόδοξο Χριστιανό τήν ἀληθινή πίστη καί τήν συνειδητή συμμετοχή στή Μυστηριακή ζωή τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας Του, μέ τήν αὐτοπροαίρετη καί συνεχῆ προσπάθεια βιώσεως τῶν Εὐαγγελικῶν ἐντολῶν, μέσα ἀπό τόν λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Ἀγωνίζου τόν καλόν ἀγῶνα τῆς πίστεως· ἐπιλαβοῦ τῆς αἰωνίου ζωῆς, εἰς ἥν καί ἐκλήθης καί ὡμολόγησας τήν καλήν ὁμολογίαν ἐνώπιον πολλῶν μαρτύρων» (Α΄ Τιμ. 6, 12). 

Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής γράφει: «Εἰς τοῦτο ἡμᾶς πεποίηκεν ὁ Θεός, ἵνα γενώμεθα Θείας κοινωνοί φύσεως καί τῆς αὐτοῦ ἀϊδιότητος μέτοχοι, καί φανῶμεν αὐτῷ ὅμοιοι κατά τήν ἐκ χάριτος θέωσιν», διότι σέ αὐτό τόν σκοπό ἀποβλέπει τό σχέδιο τῆς Ἐνσάρκου Οἰκονομίας τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὁπότε βιωματικά διά τῆς ἐναρέτου ζωῆς, μέσα ἀπό τήν διδασκαλία τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ καί διά τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας, πραγματώνεται ἡ ὕψιστη αὐτή προοπτική τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Γιά τήν ὁποία πάντοτε ἀπαιτεῖται τόσο ἡ ἐλεύθερη βούληση, ὅσο καί ὁ μέγιστος προσωπικός ἀγώνας τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν.

Ὁ Ὅσιος Νικόδημος, στό ἔργο του ὁ «Ἀόρατος Πόλεμος», γιά αὐτόν τόν «Ἀόρατον» Πόλεμο τοῦ Κυρίου ἐναντίον τοῦ διαβόλου, γράφει τά ἑξῆς: 

Κεφάλαιο Θ´

Πῶς πρέπει νά φυλᾶμε τό νοῦ μας ἀπό τήν πολυπραγμοσύνη καί τήν περιέργεια;

“Καθώς εἶναι ἀνάγκη νά φυλᾶμε τό νοῦ μας ἀπό τήν ἀγνωσία, ὅπως εἴπαμε πρίν, ἔτσι παρομοίως εἶναι ἀνάγκη νά τόν φυλᾶμε ἀκόμη καί ἀπό τήν πολυπραγμοσύνη, τήν ἀντίθετη τῆς ἀγνωσίας. (23)

Γιατί, ἀφοῦ τόν γεμίσουμε ἀπό πολλούς λογισμούς μάταιους καί ἄτακτους καί βλαπτικούς, τόν κάνουμε ἀδύνατο καί δέν μπορεῖ νά καταλάβη ἐκεῖνο πού ταιριάζει στήν ἀληθινή ἀπονέκρωσί μας καί τελειότητα. 

Γιά αὐτό, πρέπει νά εἶσαι σάν πεθαμένος ἐντελῶς, σέ κάθε ἔρευνα τῶν ἐπιγείων πραγμάτων, τά ὁποῖα, ἄν καί μπορεῖ νά ἐπιτρέπωνται, δέν εἶναι ὅμως καί ἀναγκαία, καί μαζεύοντας πάντα τό νοῦ σου, ὅσο μπορεῖς μέσα στόν ἑαυτό σου, κάνε τόν ἀμαθῆ ἀπό τά πράγματα ὅλου τοῦ κόσμου.

Τά μηνύματα, οἱ καινούργιες εἰδήσεις καί ὅλες οἱ μεταβολές καί οἱ ἀλλοιώσεις, μικρές καί μεγάλες τοῦ κόσμου καί τῶν βασιλείων, ἄς εἶναι γιά σένα τέτοιου εἴδους, σάν νά μήν ὑπάρχουν καθόλου (24). 

Ἀλλά καί ἄν σοῦ προσφέρωνται ἀπό τούς ἄλλους, ἐναντιώσου σέ αὐτά, ἀπομάκρυνέ τα ἀπό τήν καρδιά καί τή φαντασία σου. 

Ἄς εἶσαι δέ προσεκτικός ἐραστής στό νά καταλάβης τά πνευματικά καί τά οὐράνια, μή θέλοντας νά γνωρίζῃς ἄλλο μάθημα στόν κόσμο, παρά τόν Ἐσταυρωμένο καί τή ζωή Του καί τόν θάνατο καί τό τί ζητάει Αὐτός ἀπό σένα.

Καί βέβαια θά εὐχαριστήσῃς πολύ τόν Θεόν, ὁ ὁποῖος ἔχει γιά ἐκλεκτούς καί ἀγαπημένους Του ἐκείνους πού τόν ἀγαποῦν καί φροντίζουν νά κάνουν τό θέλημά Του.

Ἐπειδή, κάθε ἄλλο ζήτημα καί ἔρευνα, εἶναι ἐγωισμός καί ὑπερηφάνεια, δεσμά καί παγίδες τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος σάν πανοῦργος, βλέποντας ὅτι ἡ θέλησις ἐκείνων πού προσέχουν στήν πνευματική ζωή εἶναι δυνατή καί ἰσχυρή, γυρεύει νά νικήσῃ τό νοῦ τους μέ τέτοιες περιέργειες, γιά νά κυριεύσῃ μέ αὐτόν τόν τρόπο καί τό ἕνα καί τό ἄλλο. 

Ὁπότε, συνηθίζει πολλές φορές νά τούς δίνη σκέψεις δῆθεν ὑψηλές, λεπτές καί περίεργες καί μάλιστα στούς εὔστροφους στό νοῦ καί σέ ἐκείνους πού εἶναι εὔκολοι νά ὑψηλοφρονήσουν.

Γιατί αὐτοί αἰχμαλωτισμένοι ἀπό τήν ἡδονή καί τή συνομιλία ἐκείνων τῶν ὑψηλῶν σκέψεων, στίς ὁποῖες νομίζουν ψεύτικα ὅτι ἀπολαμβάνουν τόν Θεό, ξεχνοῦν νά καθαρίσουν τήν καρδιά τους καί νά προσέχουν στήν ταπεινή γνῶσι τοῦ ἑαυτοῦ τους καί στήν ἀληθινή ἀπονέκρωσι. 

Καί ἔτσι ἀφοῦ δεθοῦν μέ τό δεσμό τῆς ὑπερηφάνειας, γίνονται εἴδωλο τοῦ ἴδιου τοῦ νοῦ τους. 

Καί στή συνέχεια, λίγο λίγο, χωρίς νά τό καταλάβουν, φθάνουν νά λογαριάσουν, ὅτι δέν ἔχουν ἀνάγκη πλέον ἀπό τήν συμβουλή καί τή νουθεσία τῶν ἄλλων. 

Ἐπειδή συνήθισαν νά προστρέχουν σέ κάθε τους ἀνάγκη στό εἴδωλο τῆς δικῆς τους κρίσεως· πρᾶγμα, πού εἶναι πολύ ἐπικίνδυνο καί δύσκολο νά ἰατρευθῇ.

Διότι ἡ ὑπερηφάνεια τοῦ νοῦ εἶναι πλέον περισσότερο ἐπικίνδυνη ἀπό ἐκείνη τῆς θελήσεως.

Ἐπειδή, ἡ μέν ὑπερηφάνεια τῆς θελήσεως, ὄντας φανερή στό νοῦ, εὔκολα θά μπορῇ καμιά φορά νά ἰατρευθῇ, ὑποτασσόμενη σ᾿ ἐκεῖνο πού πρέπει. 

– Ὁ νοῦς ὅμως ὅταν ἔχῃ σταθερή γνώμη ὅτι ἡ κρίσις του εἶναι καλύτερη ἀπό τῶν ἄλλων, ἀπό ποιόν θά μπορῇ νά ἰατρευθῇ καί πῶς νά ὑποταχθῇ στήν κρίσι τῶν ἄλλων, ἐκεῖνος πού δέν τήν ἔχει τόσον καλή σάν τήν δική του; 

– Ἄν ὁ ὀφθαλμός τῆς ψυχῆς, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ νοῦς, μέ τόν ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά γνωρίσῃ καί νά καθαρίσῃ τήν ὑπερηφάνεια τῆς θελήσεως, εἶναι ὁ ἴδιος ἀσθενής, τυφλός καί γεμάτος ἀπό ὑπερηφάνεια, ποιός ἔπειτα μπορεῖ νά τόν γιατρέψει; 

– Καί ἄν τό φῶς εἶναι σκοτάδι καί ὁ κανόνας εἶναι λάθος, πῶς θέλει νά φωτίσῃ ἤ νά διορθώσῃ τά ἄλλα; 

Γιά αὐτό πρέπει νά ἀντισταθῇς τό γρηγορώτερο σέ αὐτή τήν ἐπικίνδυνη ὑπερηφάνεια τοῦ μυαλοῦ, προτοῦ νά διαπεράσῃ μέσα στό νοῦ τῶν κοκκάλων σου. 

Καί ἀντιστεκόμενος, βάλε χαλινάρι στήν ὀξύτητα τοῦ νοῦ σου καί ὑπόβαλε τή δική σου γνώμη στή γνώμη τῶν ἄλλων καί γίνε ἀνόητος γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί θά εἶσαι σοφώτερος ἀπό τόν Σολομώντα. 

“Ὅποιος νομίζει ὅτι εἶναι σοφός μέ τά μέτρα αὐτοῦ ἐδῶ τοῦ αἰῶνα, ἄς γίνῃ μωρός, γιά νά γίνῃ πραγματικά σοφός”. «Μηδείς ἑαυτόν ἐξαπατάτω· εἴ τις δοκεῖ σοφός εἶναι ἐν ὑμῖν ἐν τῷ αἰῶνι τούτῳ, μωρός γενέσθω, ἵνα γένηται σοφός» (Α´ Κορ. 3, 18).

Κεφάλαιο Ι´

Πῶς πρέπει νά ἐξασκοῦμε τή θέλησί μας γιά νά θέλῃ σέ ὅλες μας τίς ἐσωτερικές καί ἐξωτερικές πράξεις, ὡς τελειωτικό σκοπό μόνο τήν εὐχαρίστησι τοῦ Θεοῦ;

Πέρα ἀπό τήν ἐκγύμνασι τοῦ νοῦ σου πρέπει νά κυβερνήσῃς καί τήν θέλησί σου μέ τέτοιο τρόπο, πού νά μήν τήν ἀφήσῃς νά στρέφεται πρός τίς ἐπιθυμίες της, καί ἡ ὁποία πρέπει νά γίνῃ ὅλη ἕνα μέ τήν θέλησι τοῦ Θεοῦ. 

Καί σκέψου καλά ὅτι δέν εἶναι ἀρκετό σέ σένα αὐτό μόνο, τό νά θέλῃς καί νά ζητᾷς ἐκεῖνα πού ἀρέσουν στόν Θεό, ἀλλά ἐπιπλέον ἀκόμη, καί τό νά θέλῃς, ὡς κινούμενος ἀπό τόν Θεό, καί γιά μόνο τό τέλος, νά ἀρέσῃς σ᾿ Αὐτόν καθαρά. 

Γιά τό σκοπό αὐτό, ἔχουμε μεγαλύτερη φιλονεικία μέ τή φύσι, παρά γιά ὅλα τά παραπάνω πού ἔχουμε πεῖ. 

Ἐπειδή ἡ φύσις μας παρεκλίνει μόνη της τόσο πολύ, πού σέ ὅλα τά πράγματα, μερικές φορές ἀκόμη καί σέ αὐτά τά καλά καί τά πνευματικά, ζητᾷ τήν ἀνάπαυσί της καί τήν εὐχαρίστησί της καί ἀπό αὐτό, σάν τελείως ἀνυποψίαστα, τρέφεται μέ λαχτάρα σάν ἀπό τροφή.

Γι᾿ αὐτό καί ὅταν μᾶς προσφέρωνται τά πνευματικά, ἀμέσως τά ἐπιθυμοῦμε καί τά βλέπουμε ὄχι ὅμως παρακινημένοι ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἤ γιά μόνον τό νά ἀρέσουμε στό Θεό, ἀλλά καί γιά ἐκείνη τήν εὐχαρίστησι καί τήν χαρά, πού προέρχεται σέ μᾶς, θέλοντας ἐκεῖνα πού θέλει ὁ Θεός. 

Αὐτή ἡ ὁποία πλάνη εἶναι τόσο περισσότερη κρυμμένη, ὅσο εἶναι ἀπό μόνο του καλύτερο καί πνευματικώτερο ἐκεῖνο πού θελήσαμε. 

Γιατί δέν φθάνει μόνον τό νά θέλουμε ἐκεῖνα πού θέλει ὁ Θεός, ἀλλά καί τό νά τά θέλουμε, καθώς καί ὅταν καί ὅπως καί γιατί ἐκεῖνος τά θέλει (25), ὥστε καί στό νά ἐπιθυμοῦμε καί Αὐτόν τόν ἴδιο τό Θεό, συνήθως βρίσκονται σ᾿ αὐτό πολλές ἀπάτες τῆς δικῆς μας ἀγάπης, δηλαδή τῆς φιλαυτίας. 

Ἐπειδή πολλές φορές ἀποβλέπουμε περισσότερο στό δικό μας συμφέρον καί καλό, παρά στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος γιά μόνο τήν δόξα Του, εὐαρεστεῖται καί θέλει νά τόν ἀγαπᾶμε, νά τόν ἐπιθυμοῦμε καί νά τοῦ κάνουμε ὑπακοή ὅπως εἴπαμε πρίν.

Λοιπόν, ἐσύ ἀδελφέ μου, γιά νά φυλαχθῇς ἀπό αὐτό τόν δεσμό, πού ἐμποδίζει τόν δρόμο τῆς τελειότητας καί γιά νά προκόψῃς στό νά θέλῃς καί νά κάνῃς κάθε σου πρᾶξι γιά μόνο τό θέλημα καί τή δόξα καί εὐαρέστησι τοῦ Θεοῦ καί γιά νά ὑπηρετῇς μόνον Αὐτόν –ὁ ὁποῖος, σέ κάθε μας πρᾶξι καί λογισμό, θέλει νά εἶναι μόνος Αὐτός, ἡ ἀρχή καί τό τέλος– χρησιμοποίησε αὐτόν τόν τρόπο.

Ὅταν πρόκειται νά ἐπιχειρήσῃς καμμιά πρᾶξι, τήν ὁποία θέλει ὁ Θεός, ἡ ὁποία εἶναι ἁπλά καλή· μή στρέφῃς τήν ἐπιθυμία σου ἀμέσως στό νά τήν θέλῃς, ἄν πρῶτα δέν ὑψώσῃς τό νοῦ σου στό Θεό, νά δῇς ἄν εἶναι καί θέλημα δικό Του τό νά τήν θελήσῃς καί ἄν αὐτός ἔτσι θέλῃ καί ἄν μέσα ἀπό αὐτή ἀρέσεις σέ Αὐτόν μόνο. 

Καί ὅταν σκεφθῇς ὅτι ἀπό αὐτήν τήν Θεία θέλησι εἶναι παρακινημένη ἡ δική σου κλίσις, τότε νά θέλῃς τήν πρᾶξι ἐκείνη καί νά τήν πραγματοποιῇς, γιατί τήν θέλει ὁ Θεός καί εἶναι γιά μόνο τήν δόξα καί τήν ὑπακοή Του.

Κατά τόν ἴδιο τρόπο, ὅταν θέλῃς νά ἀποστραφῆς ἐκεῖνο πού δέν θέλει ὁ Θεός, δηλαδή τό κακό, μήν τό ἀποστραφῆς ἀμέσως, ἄν πρῶτα δέν προσηλώσῃς τό βλέμμα τοῦ νοῦ σου στήν Θεία Του θέλησι, ἡ ὁποία θέλει νά τό ἀποστραφῆς γιά νά ἀρέσῃς σέ Αὐτόν. 

Γιατί ἡ ἀπάτη τῆς φύσεως εἶναι πολύ λεπτή καί γι᾿ αὐτὸ εἶναι σέ λίγους γνωστή, ἐπειδή αὐτή ἀναζητάει κρυφά τόν ἑαυτό της πάντα· καί πολλές φορές κάνει νά φαίνεται σέ μᾶς, ὅτι ὁ δικός της σκοπός εἶναι νά ἀρέσουμε μόνο στόν Θεό, ὅμως δέν εἶναι ἔτσι ἡ ἀλήθεια.

Γι᾿ αὐτό συμβαίνει πολλές φορές νά νομίζουμε ἐκεῖνο πού θέλουμε, ἤ δέν θέλουμε γιά δικό μας συμφέρον ὅτι τό θέλουμε ἤ δέν τό θέλουμε γιά νά ἀρέσουμε μόνο καί μόνο στό Θεό. 

Λοιπόν, γιά νά ἀποφύγουμε αὐτήν τήν ἀπάτη, ἡ καθ᾿ ἑαυτοῦ θεραπεία εἶναι ἡ καθαρότητα τῆς καρδιᾶς, ἡ ὁποία ἀποτελεῖται ἀπό τό νά ἀποβάλλουμε τόν παλιό ἄνθρωπο καί νά ντυθοῦμε τόν νέο (καί σέ αὐτό προσανατολίζεται ὅλος αὐτός ὁ πόλεμος).

Ὅμως, γιά νά σέ μάθω τήν τέχνη νά κάνῃς αὐτό, ἄκουσε. 

Στήν ἀρχή κάθε σου πράξεως πρέπει νά βγῆς ὅσο μπορεῖς, ἀπό κάθε θέλημα δικό σου καί νά μή θελήσῃς οὔτε νά κάνῃς οὔτε νά ἀποστραφῆς κανένα πρᾶγμα, ἄν πρῶτα δέν καταλάβης ὅτι παρακινεῖσαι καί παρασύρεσαι σέ αὐτό, ἀπό μόνο τήν ἁπλή θέλησι τοῦ Θεοῦ. 

Καί ἐάν σέ ὅλα σου τά ἔργα τά ἐξωτερικά, καί μάλιστα στά ἐσωτερικά τῆς ψυχῆς, δέν μπορῇς νά αἰσθάνεσαι ἐνεργεία πάντα αὐτή τήν ἀπό τό Θεό παρακίνησι καί εὐαρέστησι (26) τουλάχιστον νά ἔχῃς τήν εὐχαρίστησι νά τήν ἔχῃς δυνάμει.

Δηλαδή, νά ἔχῃς ἐσύ πάντα ἀπό μόνος σου ἄποψι ἀληθινή, νά ἀρέσῃς μόνο στόν Θεό σου σέ κάθε σου ἔργο”.

Ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἐδῶ μᾶς συμβουλεύει πατρικά, κυρίως μέ τήν ταπείνωση καί πάντοτε μέσα ἀπό τήν πράξη μέ σοφά λόγια, ὡς ἑξῆς: «Καί ἄρχισε τό ἔργο, καί πολέμησε γιά νά νικήσῃς· καί βέβαια ἀπό αὐτά θά ἀποκτήσῃς τήν ὁλοκληρωτική ἐλπίδα στόν Θεό. 

Μέ τά τέσσερα αὐτά ὅπλα ὁπλίσου, ἀδελφέ μου, σάν ὁπλισμό πολύ ἀσφαλῆ καί ἀναγκαῖο, γιά νά γίνῃς νικητής σέ αὐτόν τόν ἀόρατο πόλεμο καί γιά νά λάβης τό στεφάνι. 

– Καί αὐτά εἶναι: Τό α΄ νά μήν ἐμπιστεύεσαι ποτέ τόν ἑαυτόν σου, τό β΄ νά ἔχῃς πάντα ὅλο σου τό θάρρος καί τήν ἐλπίδα στό Θεό, τό γ΄ νά ἀγωνίζεσαι πάντα· καί τό δ΄ νά προσεύχεσαι».

Ἀδελφοί μου, ἐμεῖς ἄς ζητήσουμε νά ἐνδυναμωθοῦμε ἀπό τόν Ἴδιο τόν Κύριο, ἄς ἐνδυθοῦμε τήν πανοπλία τοῦ Θεοῦ, ἄς ἀντισταθοῦμε γιά νά δυνηθοῦμε κατά τήν ἡμέρα ἐκείνη τῆς πονηρίας, νά ἀναδειχθοῦμε νικητές. 

Ἄς ἐργαστοῦμε μέσα ἀπό τήν ἰσχυρή δύναμη τοῦ Θεοῦ, γιά τήν κατάκτηση τῶν ἐπουρανίων ἀφθάρτων ἀγαθῶν, τῆς δικαιοσύνης, κι’ ἀκόμη αὐτῆς τῆς θεωρίας τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ σύμφωνα μέ τόν Ψαλμό τοῦ Δαυΐδ: «Ἐγώ δέ ἐν δικαιοσύνῃ ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ Σου χ ο ρ τ α σ θ ή σ ο μ α ι ἐν τῷ ὀφθῆναι μοι τήν δόξαν Σου» (Ψαλμός 16, 15). 

Ἀμήν, γένοιτο!

Συνεχίζεται…

• 23. Ὁ «Ἀόρατος Πόλεμος» Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου. Ἀπόδοση στή νέα Ἑλληνική: Ἱερομόναχος Βενέδικτος. Ἔκδοση Συνοδείας Σπυρίδωνος Ἱερομονάχου, Νέα Σκήτη, Ἅγιον Ὄρος. http://users.uoa.gr https://www.imaik.gr
• 24. Γιά αὐτό καί ὁ Μέγας Βασίλειος προστάζει, νά εἶναι σέ μᾶς, σάν μιά πικρή γεῦσι ὅλα τά κοσμικά διηγήματα· «ἤτω σοι πικρά γεῦσις, ἡ τῶν κοσμικῶν διηγημάτων ἀκρόαση, κηρία δέ μέλιτος, τά τῶν ὁσίων ἀνδρῶν διηγήματα» (Λόγ. ἀσκητικ. περί ἀποταγ.)” καί ὁ Προφήτης Δαυΐδ, λέει· «Διηγήσαντό μοι παράνομοι ἀδολεσχίας, ἀλλ᾿ οὐχ ὡς ὁ νόμος σου Κύριε» (Ψαλμός ριη´ 85).
• 25. Γι᾿ αὐτό καί ὁ Ἀπόστολος μᾶς παραγγέλλει νά δοκιμάζουμε ποιό εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὄχι μόνο τό ἀγαθό, ἀλλά καί τό εὐάρεστο καί σέ ὅλες τίς περιστάσεις τέλειο. “Νά μεταμορφώνεσθε συνέχεια πρός τό καλό… γιά νά διακρίνετε ποιό εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό καλό καί ἀρεστό στόν Θεό καί τέλειο”. «Καί μή συσχηματίζεσθαι τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλά μεταμορφοῦσθαι τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοός ὑμῶν, εἰς τό δοκιμάζειν ὑμᾶς τί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό ἀγαθόν καί εὐάρεστον καί τέλειον» (Ρωμ. 12, 2). Ἐπειδή ἐάν μία μόνο περίστασι λείπει ἤ ἄν μέ ὅλη τήν προαίρεσι καί δύναμί μας δέν κάνουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, εἶναι φανερό ὅτι ἀτελές καί ἐλιπές αὐτό καί γίνεται καί ὀνομάζεται.
• 26. Τό νά αἰσθανώμαστε ἐνεργή τήν ἀπό τό Θεό παρακίνησι, αὐτό γίνεται ἤ μέ Θεϊκό φωτισμό καί νοερή φώτισι, μέ τά ὁποῖα ἀποκαλύπτεται στούς καθαρούς τό τοῦ Θεοῦ θέλημα θεωρητικά, ἤ μέ ἐσωτερική ἔμπνευσι τοῦ Θεοῦ μέ λόγο· ἤ μέ ἄλλες ἐνέργειες τῆς Θείας χάριτος πού ἐνεργοῦνται στήν καθαρή καρδιά, τά ὁποῖα εἶναι μία ζεστασιά πού δίνει ζωή, μία χαρά ἄρρητη, σκιρτήματα πνευματικά, Κατάνυξι, καρδιακά δάκρυα, Θεία ἀγάπη καί τά ἄλλα θεοφιλῆ καί μακάρια πάθη, τά ὁποῖα πετυχαίνονται ὄχι μέ τήν θέλησι τή δική μας, ἀλλά ἀπό τό Θεό, ἑτεροκίνητα καί παθητικά· μέσα ἀπό τήν αἴσθησι λοιπόν αὐτῶν ὅλων πληροφορούμαστε, ὅτι ἐκεῖνο πού ζητᾶμε νά κάνουμε εἶναι κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Πρωτύτερα ὅμως ἀπό αὐτά, ἔχουμε χρέος γιά τό θέμα μας νά κάνουμε πρός τόν Θεό θερμότατη καί καθαρή προσευχή καί μία φορά καί δυό καί πολλές φορές.

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra