Κήρυγμα τοῦ μακαριστοῦ π. Νικολάου Μανώλη

Ξένοι μέσα στην οικογένεια

Χριστός Ανέστη!

«Άνθρωπον ουκ έχω» μας λέγει το σημερινό Ευαγγέλιο. Ο παράλυτος επί τριάντα οκτώ χρόνια ήταν σε αυτήν την κατάσταση και περίμενε ένα θαύμα. Ξόδεψε τα λεφτά του, τα χρήματά του, την περιουσία του όλη, για να αποκτήσει υγεία. Τα ξόδεψε σε γιατρούς, σε όλους τους περίφημους και γνωστότερους γιατρούς της εποχής του, αλλά υγεία δεν βρήκε και στο τέλος κατάλαβε, πως είναι αυτός και ο Θεός μόνο!

Τετ α τετ με το Θεό ήρθε και περίμενε να γίνει το θαύμα, εκεί στις πέντε στοές, στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Όπως γινόταν κάποτε-κάποτε, κατέβαινε αοράτως Άγγελος Κυρίου και τάραζε τα ύδατα. Γύρω από την κολυμβήθρα ήταν πολλοί άρρωστοι, που είχαν πλήθος ασθενειών. Όποιος πρώτος έμπαινε στην κολυμβήθρα, αυτός κέρδιζε την υγειά του. Αλλά ο παράλυτος δεν είχε άνθρωπο, ώστε όταν ταραχθεί το ύδωρ να τον βοηθήσει να πέσει μέσα!

Τι ωραίος συμβολισμός για τις ημέρες μας! Αλλά και πόσο υπαρξιακός ο λόγος «άνθρωπον ουκ έχω». Αδελφοί μου, όσο πιο κοντά ήρθαν οι άνθρωποι με τις πολυκατοικίες, όσο πιο κοντά ήρθαμε στις πυκνοκατοικημένες πόλεις, τόσο ξεμακρύναμε ο ένας από τον άλλο. Οι άνθρωποι αποξενώθηκαν μεταξύ τους. Όχι μόνο οι άνθρωποι οι οποίοι ήρθαν από το χωριό κι έχουν χαθεί πια μέσα στην πόλη και δεν βλέπονται και δεν γνωρίζονται. Όχι μόνο οι άνθρωποι οι οποίοι ονομάζονται γείτονες και κατοικούν ο ένας πάνω από τον όροφο του άλλου, αλλά όταν μπαίνουν μέσα στο ασανσέρ και έρθει και κανένας άλλος, αισθάνονται σαν ξένοι. Δεν ξέρουμε να πούμε “καλημέρα”, “καλησπέρα”, “ποιός είσαι”, δε γνωριζόμαστε σχεδόν. Αλλά ακόμα χειρότερα έχουμε ξεχάσει τους συγγενείς μας, τα ξαδέρφια μας για παράδειγμα, δεν τα ξέρουμε. Τα παιδιά μας δεν ξέρουν τα πρώτα τους ξαδέρφια η τα δεύτερα! Που να πούμε για πιο πέρα, τίποτε! Πεθαίνει κάποιος γνωστός μας και όταν το μάθουμε μας φαίνεται λες και ακούσαμε ειδήσεις για έναν άγνωστο κάπου στη Νικαράγουα. Φτάσαμε σε ένα χάλι σήμερα και πιο αποκαλυπτική και ταιριαστή φωνή δεν ακούγεται από το «Άνθρωπον ουκ έχω!»

«Άνθρωπον ουκ έχω!» Κι επιτρέψτε μου να κάνω μόνο μία αναφορά, ας μη πάμε μακριά, ας στρέψουμε το κεφάλι μας κι ας δούμε την οικογένειά μας. Την τραγικότερη, την πιο ξένη, πιο παράδοξη, πιο παράξενη μοναξιά, τη βιώνουν σήμερα οι άνθρωποι μέσα στα σπίτια τους. Μέσα στα σπίτια μας έρχεται η πρόνοια του Θεού και μας τα χαρίζει όλα. Ο άγγελος του κυρίου κατεβαίνει και ταρακουνάει την κολυμβήθρα, μέσα στο σπίτι μας και δεν αντιλαμβανόμαστε καν την κίνηση, το δώρο του Θεού, γιατί οι άνθρωποι τόσο αποξενωμένοι έχουν γίνει, που έχουν αποξενωθεί, όχι μόνο από τον συνάνθρωπο, από τον ίδιο το Θεό και δεν αντιλαμβάνονται τα δώρα του!

Σήμερα, αδελφοί μου, δεν προσευχόμαστε δεν δοξάζουμε το Θεό για αυτά που μας έχει δώσει. Μας χαρίζει ο Θεός πλούσια τα ελέη του! Μας έδωσε μία ευλογημένη οικογένεια, μας έδωσε τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας. Αντί να δοξάζουμε το Θεό, να τον υμνούμε και να λέμε «Σε προσκυνούμε Κύριε για τα δώρα σου!» αυτά τα δώρα, τα υβρίζουμε, τα βλασφημούμε και δια των δώρων αυτών, βλασφημούμε το όνομα του Θεού.

Υπάρχουν ζευγάρια σήμερα που αισθάνονται απομονωμένοι ο ένας από τον άλλο, δηλαδή ο σύζυγος από τη σύζυγο. Αιώνες έχουν να μιλήσουν, χρόνια έχουν να καθίσουν γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι, να ανταλλάξουν πέντε κουβέντες, να τσουγκρίσουν ένα ποτήρι κρασί. Χρόνια δε μιλούνε! Οι σημερινές οικογένειες αποξενώθηκαν. Ο ένας τρώει εδώ, ο άλλος τρώγει παραπέρα, ο άλλος ήρθε φαγωμένος απ’ έξω, δεν μιλούνε. Άντρα και γυναίκα σήμερα στα σπίτια μας, σπάνια θα δεις να πίνουν ένα καφέ μαζί. Έρχεται το θαύμα στο σπίτι μέσα και δεν το αντιλαμβανόμαστε. Όταν καμιά φορά θα κλονιστούμε από κάποια ασθένεια, τότε θα λέμε με παράπονο στο Θεό,  ότι άνθρωπο δεν έχω. Άνθρωπο δεν έχεις; Δεν σου έδωσα;

Και κάτι παππούδες βλέπουμε σήμερα, που από την παραξενιά τους, δεν έχουν ούτε παιδιά, ούτε εγγόνια. Μα και κάτι εγγόνια και παιδιά βλέπουμε σήμερα, που δεν ξέρουν τι θα πει αγάπη και στοργή, και δεν τιμούν τους παππούδες και τις γιαγιάδες! Μέχρι πριν από λίγο καιρό, τους ρίχνανε στα γηροκομεία γιατί δε θέλανε το παππού και την γιαγιά να τους δημιουργεί πρόβλημα. Μόνο τώρα στην κρίση, λόγω οικονομικής ανέχειας, τους παίρνουν από τα γηροκομεία για να παίρνουν την σύνταξη. Είναι αγάπη αυτή;

Υπάρχει κοινωνικό πρόβλημα. Υπάρχει οικογενειακό πρόβλημα. Η κρίση δεν είναι οικονομική. Κυρίως είναι οικογενειακή και κοινωνική. Θέλουμε οικογενειακή, κοινωνική και εθνική μετάνοια. Ας συνέλθουμε!

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI