της Ειρήνης Ιωαννίδου

Oι ιδέες που προάγει ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας είναι ξένες προς την Ορθόδοξη διδασκαλία αλλά γνώριμες στη Δύση και φυσικά στη νέα παπίζουσα εκκλησιολογία του Φαναρίου…

Ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κ.Μακάριος την Κυριακή της Ορθοδοξίας άδραξε την ευκαιρία και στο κήρυγμά του αναφέρθηκε για μία ακόμη φορά, μετά την πρόσφατη ιερατική σύναξη, στην υποχρέωση του ιερέα για υπακοή στον επίσκοπο και τη μνημόνευσή του. Η πρόσφατη Αποτείχιση ιερέα της Αρχιεπισκοπής αποτελεί την προφανή αιτία της επιμονής του στο θέμα αυτό. 

«Η Εκκλησία μάς σώζει. Δε σώζουμε εμείς την Εκκλησία», υπογράμμισε και συνέχισε: «Κάθε πιστός πρέπει να είναι συνδεδεμένος με την ενορία του, στην οποία ο ιερέας πρέπει να ανήκει στην τοπική Αρχιεπισκοπή και να μνημονεύει τον κανονικό επίσκοπο. Όλα τα άλλα είναι σχήματα δαιμονικά και δεν οδηγούν στη σωτηρία, αλλά στον δαιμονισμό», επισήμανε χαρακτηριστικά.

Όλα όσα εξέφρασε ο κ.Μακάριος θα ήταν σωστά, αν δεν μιλούσε για απροϋπόθεση υπακοή και μνημόνευση της ανώτερης εκκλησιαστικής αρχής. Oι ιδέες που προάγει είναι ξένες προς την Ορθόδοξη διδασκαλία αλλά γνώριμες στη Δύση και φυσικά στη νέα παπίζουσα εκκλησιολογία του Φαναρίου. Η παπική διδασκαλία περί του αλάθητου, σύμφωνα με το οποίο ο Πάπας είναι ο μόνος κανόνας της Πίστεως και μπορεί να εκφράσει καινούργια δόγματα ακόμη και αντίθετα προς διδασκαλία της Εκκλησίας, τα οποία όλοι οι πιστοί οφείλουν να τα παραδεχθούν για να μην αποκοπούν από τη σωτηρία, είναι άγνωστος για την Ορθοδοξία. Οι ίδιοι οι παπικοί ομολογούν ότι «Αν ο Πάπας καμιά μέρα επιβάλη αμαρτίες και απαγορεύση αρετές, η Εκκλησία είναι υποχρεωμένη να πιστεύση ότι οι αμαρτίες αυτές είναι καλές και ότι οι αρετές εκείνες είναι κακές». 

Στην Αληθινή Πίστη, την Ορθοδοξία, όταν κανείς μιλάει για υπακοή στην Εκκλησία, πρέπει να λαμβάνει υπόψη του ότι αυτή δεν αποτελείται μόνο από τους ζώντες πιστούς και από τους διοικούντες, αλλά και από τους προϋπάρξαντες Αγίους και πιστούς, από τους μεγάλους Πατέρες και Διδασκάλους, που καθόρισαν και ανέπτυξαν στα συγγράμματα και στις άγιες συνόδους τά της Πίστεως και της Ζωής της Εκκλησίας. Σε αυτή την περίπτωση μάλιστα δεν υπάρχει απόλυτη μοναρχία όπως στην περίπτωση του Παπισμού, αλλά θαυμαστή ομοφωνία, ώστε να υπάρχει η λεγομένη «συμφωνία των Πατέρων» (Consensus Patrum).

Η Εκκλησία ως σύνολο, ως πλήρωμα, είναι αλάθητη. Αλλά, δεν αποκλείεται να πλανηθούν μέλη της και ακόμη πατριάρχες, επίσκοποι, ιερείς και μοναχοί ή λαϊκοί. Μάλιστα, σε όλες τις μεγάλες αιρέσεις πρωτοστάτες και αρχηγοί ήταν πατριάρχες, επίσκοποι, ιερείς, μερικές φορές και σύνοδοι επισκόπων. Πόσες ψυχές θα είχαν χαθεί αν έσκυβαν το κεφάλι στο ξένο και αιρετικό;

Ο Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ, θα γράψει σχετικά: «Πολλές φορές ἡ ὑπακοή μᾶς χωρίζει ἀπό τόν Θεό, ὅταν ὑπακούουμε σέ ἐπισκόπους πού δέν ὀρθοτομοῦν τόν λόγο τῆς ἀληθείας καί ἐνισχύουν αἱρέσεις καί σχίσματα. Μέ τήν ὑπακοή ἰσχύει ὅτι καί μέ τήν μεγάλη ἀρετή τῆς εἰρήνης. Οὔτε ἡ εἰρήνη καί ἡ ὁμόνοια εἶναι πάντοτε καλά καί ἀγαθά, ὅταν μᾶς χωρίζουν ἀπό τόν Θεό. Εἶναι ἀποφθεγματική καί παναληθής ἡ διδασκαλία δύο μεγάλων Ἁγίων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι προτιμοῦν τόν πόλεμο καί τήν διάσταση, ὅταν ἡ εἰρήνη καί ἡ ὁμόνοια μᾶς χωρίζουν ἀπό τόν Θεό. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Θεολόγος λέγει ὅτι «κρείττων γάρ ἐπαινετός πόλεμος εἰρήνης χωριζούσης Θεοῦ».

Ὅταν ἑπομένως προσβάλλεται ἡ εὐσέβεια, προσβάλλονται ἡ Πίστη καί τά δόγματα τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἀδιανόητο καί ἀσεβές νά ὑπακούουμε εἰς ὅσους τά προσβάλλουν, μέ τήν δικαιολογία πώς δέν πρέπει νά προκαλέσουμε διαιρέσεις καί σχίσματα. Τίς διαιρέσεις καί τά σχίσματα τά προκαλοῦν ὅσοι διδάσκουν αἱρέσεις ἤ ἀποδέχονται αἱρέσεις, καί ὄχι ὅσοι διαφωνοῦν καί διακόπτουν τήν κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς καί αἱρετίζοντες. Τήν ὁλοφάνερη αὐτή ἁγιογραφική καί πατερική διδασκαλία τήν ἐξέφρασε ἀξιωματικά καί ἀναντίρρητα ὁ 15ος κανών τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου τῆς Κωνσταντινούπολης ἐπί Μ. Φωτίου (861), ὁ ὁποῖος ἁπλᾶ καί καθαρά λέγει ὅτι, ὅταν κάποιος πατριάρχης, μητροπολίτης ἤ ἐπίσκοπος κηρύσσει φανερά, «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ», αἵρεση, καταδικασμένη ἀπό Πατέρες καί Συνόδους, τότε διακόπτεται ἡ μνημόνευση τοῦ ὀνόματος τοῦ πατριάρχη, μητροπολίτη ἤ ἐπισκόπου μέσα στή θεία Λατρεία. Αὐτοί δέ πού μέ τόν τρόπο αὐτό ἀποτειχίζονται, ὑψώνουν δηλαδή ἕνα τεῖχος προστασίας ἀπό τόν αἱρετικό ἤ αἱρετίζοντα προεστῶτα, πρέπει ὄχι μόνο νά μή τιμωροῦνται, ἀλλά νά ἐπαινοῦνται, διότι προφυλάσσουν τήν Ἐκκλησία ἀπό τίς αἱρέσεις καί τά σχίσματα. Ἡ διακοπή ἑπομένως μνημόνευσης τοῦ ὀνόματος αἱρετικοῦ ἤ αἱρετίζοντος ἐπισκόπου, καί μάλιστα «πρό συνοδικῆς διαγνώσεως», δηλαδή πρίν νά καταδικασθεῖ ὡς αἱρετικός ἀπό σύνοδο, εἶναι τό μόνο ἱεροκανονικό μέσο πού διαθέτουμε οἱ Ὀρθόδοξοι, γιά νά σταματήσουμε τήν ἐξάπλωση καί διάδοση τῆς αἵρεσης στό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας».

Υπήρξαν πολλές περιπτώσεις Αγίων που λοιδορήθηκαν και χαρακτηρίστηκαν «πλανεμένοι» ή «εκτός Εκκλησίας» από την ανώτερη Εκκλησιαστική αρχή τους, η οποία εξέπιπτε σε μία ή περισσότερες αιρετικές διδασκαλίες και δηλητηρίαζε το πλήρωμα. Για το θέμα της ομολογία και του αγώνα σε περιπτώσεις που κινδυνεύει η πίστη μας, οι άγιοι πατέρες είναι κατηγορηματικοί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, ο οποίος σημειώνει ότι «Είναι εντολή Κυρίου να μη σιωπά κάποιος σε περίσταση που κινδυνεύει η Πίστη. Διότι λέγει “Λάλει και μη σιωπήσης” [Πράξ. 18, 9]. Και “Εάν υποχωρήση δεν ευδοκεί η ψυχή μου σ’ αυτόν” [Εβρ. 10,38]. Kαί “Αν αυτοί σιωπήσουν, οι λίθοι θα κράξουν” [Λουκ. 19, 40]. Ώστε όταν πρόκειται περί πίστεως, δεν είναι δυνατόν να πη κανείς “Εγώ ποιός είμαι”; »

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI

Δείτε σχετικά:
– Οι λογικές ακροβασίες του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας και η αίρεση της μονοπρόσωπης αυθεντίας (sic)
– Ο Αυστραλίας Μακάριος κηρύττει την αίρεση του πρώτου άνευ ίσων. Άξιος συνεχιστής του Στυλιανού Χαρκιανάκη
– «Εμβολιάσατε πάντα τα έθνη» από τον αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας