της Ειρήνης Ιωαννίδου

Σαν σήμερα, την Κυριακή των Αγίων Πάντων του έτους 1989 πραγματοποιήθηκε και η χειροτονία του πατρός Νικολάου εις πρεσβύτερον – Λίγα λόγια για την προσωπικότητά του ως πνευματικού πατέρα

Πόσο μελάνι έχει χυθεί στα πνευματικά βιβλία, πόσες διαδικτυακές γραφίδες έχουν επιστρατευθεί, πόσα κηρύγματα έχουν εκφωνηθεί για να περιγράψουν την θέση του πνευματικού πατέρα, του γέροντα, στη ζωή του αγωνιζόμενου ορθόδοξου χριστιανού. Η κορωνίδα των πνευματικών μας αγώνων, η αρχή των πάντων, είναι η καλλιέργεια της σχέσης μας με έναν ορθόδοξο πνευματικό πατέρα. 

Ο Άγιος Γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης έλεγε: «Αν ανέπαυσες τον γέροντά σου, ανέπαυσες τον Θεό σου. Ο γέροντας είναι ορατός Θεός. Τον Θεό τον είδες; Όχι! Είδες τον γέροντά σου! Αυτός είναι ο γέροντάς σου. Αυτός θα σε πάει στον παράδεισο! Αν πήρες την ευχή του γέροντά σου, μη φοβάσαι. Τελώνια ο υποτακτικός δεν έχει. Όταν βλέπει τον υποτακτικό ο δαίμονας πέφτει κάτω».

Κατά το πρότυπο που μας παρουσιάζει ο Άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης αλλά και ολόκληρη η Εκκλησία, ήταν και η σχέση του π.Νικολάου με τον δικό του γέροντα, τον γέροντα Αγάθωνα Κωνσταμονίτη. 

Οι εμπειρίες που βίωσε, όπως η παρουσία του Μεγάλου Βασιλείου μια πρωτοχρονιά και η παρουσία του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, τον βεβαίωσαν για την αρμονική και βαθιά του σχέση με τον γέροντα Αγάθωνα.

Ο δικός του πνευματικός πατέρας έγινε η προσωπική του αποκάλυψη της Ορθοδοξίας, έγινε αγάπη, έρως Θεού, πυρ φλέγον, ώστε έγιναν ένα, μία καρδιά ορθόδοξη που βοούσε ενότητα πνεύματος και επισφράγισε την αιώνια ψυχική ταύτιση. Ο παπα-Νικόλας ανέπτυξε μία σχέση με τον πνευματικό του που χαρακτηρίζονταν ως το απόλυτο δόσιμο στον ορθόδοξο πνευματικό. 

Ο γέροντας Αγάθωνας είδε στην ψυχή του πατρός Νικολάου έναν σπάνιο αγωνιστή που ήρθε να ανάψει μία πνευματικώ τω τρόπω φωτιά στην Αίρεση. Τον ονόμασε πρωτοπαλίκαρό του, και εκφράστηκε για εκείνον λέγοντας πως η σχέση τους έχει τέτοιο βάθος και τέτοια ποιότητα, που δεν μπορεί να την καταλάβει κανείς! 

Μας συγκλόνισαν τα λόγια του π.Νικολάου προς τον πρόσωπο του δικού του γέροντα και οφείλουμε να καταθέσουμε: «Σαν εικόνα για μένα Ιησούς Χριστός και γέρων Αγάθων είναι το ίδιο και το αυτό, διότι στον πνευματικό χώρο αυτός είναι ο μεσίτης, ο πρεσβευτής, στο πρόσωπό του βλέπω τον τύπο Χριστού. Όλοι οι πατέρες το λένε αυτό. Ο πνευματικός μου είναι ο τύπος του Χριστού. Πέρα απ’ τον τύπο, ουσιαστικό μπορώ να σας πω βιώνω αυτή την κατάσταση στις περιπτώσεις που είμαι ήρεμος συγκεντρωμένος και μπορώ να μιλήσω με τον γέροντα δι’ αυτής της προσευχής. Αυτά έχω να σας καταθέσω μέσα απ΄την καρδιά μου».

Ενώ λίγα χρόνια νωρίτερα είχε εκφραστεί για τον γέροντα Αγάθωνα ως εξής: «Θα πεθάνω για τον γέροντα γιατί το αισθάνομαι αυτό, να χύσω το αίμα μου για την αγάπη του γέροντα, αν κριθεί αναγκαίο. Να βάλω στα στήθη μου για να τον υπερασπίσω, να πέσω να φάω το βόλι και να μην το φάει αυτός. Αυτό είναι από υπερβολική αγάπη. Δεν είναι απο προσωπολατρεία. Ξέρω ότι ο θάνατος ο δικός μου για την αγάπη του γέροντα, θα είναι μαρτύριο που θα μου καταλογιστεί για την αγάπη του Χριστού». 

Μία τέτοια σχέση με τέτοια ποιότητα και βάθος προσδοκούσε να χτίσει και ο παπα Νικόλας με τα δικά του πνευματικά παιδιά, για να απολαύσουν και αυτά τις ευλογίες του απλανούς ορθόδοξους πνευματικού, να τα πάει στο άυλο, όπως ο ίδιος έλεγε.

Σήμερα κανένας δεν μιλάει για τη λυτρωτική αυτή σχέση, για την παραδείσια αυτή κατάσταση στην οποία συνευρίσκονται πνευματικά γέροντας και υποτακτικός, πνευματικός πατέρας και πνευματικό τέκνο. Σήμερα όλοι μιλούν για απροϋπόθετη υπακοή…. σε ποιον; Στους Οικουμενιστές!

Σαν αδελφότητα αλλά και ο καθένας ξεχωριστά βιώσαμε μία κατάσταση πνευματικής απόλαυσης κάτω από το πετραχήλι του πνευματικού μας πατέρα, π.Νικολάου Μανώλη. 

Στην πραγματικότητα ο γέροντας ήταν ζηλωτής και βιαστής Ορθοδοξίας. Με ζήλο και θείο έρωτα διακονούσε το ποίμνιό του κάνοντας πολύωρες αγρυπνίες, κατηχητικά, ατελείωτη προσκομιδή, ουσιαστικές εξομολογήσεις. Στο δόσιμο και στην αγάπη για την Ορθοδοξία, για το ποίμνιο που του χάρισε ο Θεός, δεν είχε μέτρο. Ο γέροντας «έλιωνε», δυνόταν ψυχή και σώματι στη διακονία του ποιμνίου του. «Μπορώ να δώσω και τη ζωή μου αν χρειαστεί, για να σε πάω εκεί που θέλω, στον Παράδεισο», εκμυστηρεύτηκε κάποτε σε ένα πνευματικό του τέκνο. 

Την ακεραιότητα της πίστης του, τη θεμελίωσε με τη συνέπεια λόγων και έργων, όταν απέδειξε πως δεν πρόκειται για μία πίστη θεωρητική, όπως θέλουν να παρουσιάζουν οι Οικουμενιστές, αλλά για μία πίστη ζώσα… την Ορθοδοξία που μέσα σε αυτή είσαι ήρεμος, γεμάτος, καλυμμένος, αναπαυμένος, χαρούμενος, ευτυχισμένος… ζεις από εδώ τον Παράδεισο. Έτσι προέβη στη διακοπή μνημοσύνου του οικείου του Επισκόπου, μία πράξη που δεν απογείωσε μόνο τον ίδιο σε προσωπικό επίπεδο αλλά απογείωσε και τη σχέση του με τα πνευματικά του παιδιά.

Η παρουσία του γέροντα πλημμύριζε την ψυχή με θεία Χάρη, μαλάκωνε ακόμα και τους πιο σκληρούς, συνέπαιρνε ακόμα και τους πιο εγωιστές και αμαρτωλούς. Για όλους αυτούς τους λόγους δεν είναι εξωπραγματικό να γράψει κανείς γι’ αυτόν τον ιερέα λόγια αγαπητικά προς το πρόσωπο και το έργο του, όπως οι λίγες γραμμές που θα επιχειρήσω να καταθέσω. 

«Γέροντά μου, κλαίω στο άκουσμα του ονόματός σου, ανατριχιάζω στο άκουσμα της φωνής σου, φως μπαίνει στην ψυχή μου με μια συμβουλή σου. Γέροντά μου, δεν ήξερα γιατί με την ευχή σου σείεται η γη και γιατί κάτω απ’ τον πετραχήλι σου μοιάζει όμορφη η ζωή. Γέροντά μου, είδα τους αρχιερείς να ξεπουλάνε την Πίστη την ορθή, και συ σαν βράχος να κρατάς αντίσταση πολλή! Είδα τους αρχιερείς σε χρυσοποίκιλτο καράβι να ζητάνε τη δική σου κεφαλή. Εσύ θα έδινες και την ίδια σου τη ζωή, αρκεί να ορθοτομείς κάθε στιγμή. Γέροντά μου, είδα στα μάτια σου την υπομονή, συ μου μαθες την υπακοή! Ο Θείος Έρωτας έχει όψη και μυρωδιά και γεύση μαζί! Γέροντά μου, η όψη σου είν’ αγγελική! Η μυρωδιά σου είναι το θυμίαμα που ανεβάζει την ευχή! Είσαι συ πατέρας και μάνα μαζί! Γέροντά μου, είσαι ο ήλιος που ζεσταίνει την κρύα την ψυχή! Είσαι τ’ άστρο που νοερά καθοδηγεί! Συ μου μαθες την ευχή! Γέροντά μου, ακόμη και αν ζήσουμε μεγάλη ταραχή, είμαι το σπλάχνο σου εγώ, και πώς να φεύγει αυτό απ’ την ψυχή; Γέροντά μου, αγάπη χωρίς όρια θέλω να ζητήσω και βιώματα μοναδικά μαζί σου θέλω να ζήσω! Στο καταφύγιό μας κρυφά καλλιεργούμε τον έρωτα τον άυλο όλοι τον ποθούμε! Εσύ, νύχτες μυστικές έρχεσαι να δώσεις την πνευματική τροφή, ας γίνω ένα τίποτα με μια σου μόνο προσταγή! Γέροντά μου, μου φαίνεται δεν είσαι άνθρωπος εσύ! Γέροντά μου, εσύ είσαι βρέφος στην ψυχή και γέροντας αρχαίος στην προσευχή! Γέροντά μου, με βαραίνει η αμαρτία η τραγική, αλλά στα μάτια σου βλέπω την αιώνια ζωή! Τα δάκρυά σου κυλούν για τη δική μου την παρακοή! Είσαι εσύ από άγγελος πιο πάνω, γι’ αυτό θεραπεύεις την πληγή! Είναι τα μάτια σου ζεστά, και η πατρική σου αγκαλιά καίει από ζεστασιά! Γέροντά μου, στο κεφαλάκι σου έχεις σχηματισμένο έναν κόκκινο Σταυρό, ας τον σηκώσω για να ρθω να σε βρω! Αν οι αιρετικοί σου βγάλουν τ’ άμφια με τη βία την πολλή, θα ρθει η Παναγιά να τα βάλει πίσω στη στιγμή! Και γω, εδώ τ’ ομολογώ για σένα και στη φωτιά να μπω!»

Σαν σήμερα, την Κυριακή των Αγίων Πάντων του έτους 1989 πραγματοποιήθηκε και η χειροτονία του πατρός Νικολάου εις πρεσβύτερον.

Να έχουμε την ευχή του

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI