του Ελευθέριου Ν. Κοσμίδη, Contributor Editor
αρθρογραφεί για katanixi.gr

“Στις ανάγκες μας όμως φανερώνεται η ποιότητα του χαρακτήρα μας, η γνώση, η παιδεία και η αγωγή μας, εδώ τρέφονται και μεγαλώνουν υψηλές αξίες και τάλαντα του καθενός, που δεν έχουν ημερομηνία λήξεως”…

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Αναδημοσιεύουμε από το Ιστολόγιο Κατάνυξη.

Κοσμίδης Ελευθέριος, Ο κόσμος που αλλάζει…

Για ένα παιδί που τράνεψε μέσα στη δεκαετία του 80′ τα τελευταία χρόνια ξεκρεμάστηκαν βίαια, όλες οι φιγούρες που ίσως είχε σαν πόστερ στο δωμάτιό του. Πρώτος ο Μάικλ Τζάκσον, μετά η Γουϊτνη Χιούστον, εσχάτως ο Ρόμπιν Γουίλιαμς. Θυμάμαι έναν εξωτερικό παρεϊστικο καταναγκασμό, πως “πρέπει” να έχεις κάποιο ίνδαλμα, να είσαι φαν ενός μουσικού συγκροτήματος, να υποστηρίζεις και μια ομάδα. Το έκανα για να βγω από την υποχρέωση, αφίσες δεν κρέμασα μα οι προαναφερθέντες σταρ ήταν αυτοί που είχα επιλέξει να επικαλούμαι. Σήμερα είναι όλοι τους νεκροί με θανάτους που καλύπτονται από πέπλο μυστηρίου, διαστροφές, καταχρήσεις, κατάθλιψη, τελικά δυστυχία..

    Αν ο κόσμος μου σαν έφηβος φωτιζότανε από τρεις μονάχα προβολείς, τώρα θα ήμουν στο σκοτάδι, με τους “φωτοδότες” μου σβηστούς για πάντα. Δεν μπορώ να μείνω ασυγκίνητος από αυτή την θλιβερή εξέλιξη, θυμάμαι με νοσταλγία στιγμές που χόρεψα, έκλαψα, τραγούδησα μαζί τους. Απορφανισμένος πια από τα εφηβικά μου είδωλα, στραγγίζω τις θύμησες για να ξεδιψάσω με τις τελευταίες σταγόνες εκείνων των αναμνήσεων. Έτσι είναι η ζωή τελικά. Δοξασμένοι και πάμπλουτοι αστέρες, βίωσαν αφόρητη δυστυχία πίσω από τα φώτα της δημοσιότητάς τους. Ποιά ανατροφή και ποιές βάσεις θα πρέπει να έχει ένας άνθρωπος για να διαχειριστεί αυτό που λέμε “δημοσιότητα”; Πώς μπορεί να προφυλαχτεί “ψυχή τε και σώματι” από τα καταστροφικά επόμενα μιας λαμπερής καριέρας;

    Το ξέρω πως περιμένετε κάπου εδώ να κάνω το γύρισμα, να φέρω την κουβέντα πάλι στην Ορθόδοξη ζωή, πάλι στο γέροντα. Δεν θα το κάνω όμως γιατί μερικές ερωτήσεις είναι ρητορικές, άλλες πάλι απαντιούνται από την ίδια τη ζωή, τις επιλογές, τις αποφάσεις, τις εμπειρίες μας. Αυτός ο Αύγουστος δεν είναι ίδιος με κανένα προηγούμενο. Αυτό τον Αύγουστο τα “θέλω” μας, έχουνε καταπλακώσει τις πραγματικές μας ανάγκες. Ας συμφωνήσουμε πως άλλο πράγμα είναι το “θέλω” και άλλο το “χρειάζομαι”, άλλο πράγμα οι “επιθυμίες” και άλλο οι “ανάγκες” μας. Τα “θέλω” μας ίσως και να είναι αχρείαστα, να είναι περιττή πολυτέλεια, να είναι άπιαστα όνειρα ή βιαστικές επιλογές. Εδώ βρίσκουν χώρο οι μόδες, η μίμηση, η κοινωνική μας θέση, εδώ τελικά ενηλικιώνεται ο καταναλωτικός μας εαυτός. Στις ανάγκες μας όμως φανερώνεται η ποιότητα του χαρακτήρα μας, η γνώση, η παιδεία και η αγωγή μας, εδώ τρέφονται και μεγαλώνουν υψηλές αξίες και τάλαντα του καθενός, που δεν έχουν ημερομηνία λήξεως. Είναι τελικά μια μάχη η ζωή, ανάμεσα στην πλεονεξία και την αυτογνωσία· έτσι κόσμος μας αλλάζει, γιατί αλλάζει ο ίδιος μας ο εαυτός.

    Αυτός ο Αύγουστος δεν πρέπει να είναι ίδιος με κανένα προηγούμενο. Η ζωή είναι απρόβλεπτη, μας φέρνει μπροστά σε καταστάσεις που δε θα μπορούσαμε ούτε να τις φανταστούμε ποτέ. Καταστάσεις όπου ίσως και να μην υπάρχει η δυνατότητα της επιλογής, τότε που ιεραρχούνται μονομιάς οι ανάγκες μας και ξεθωριάζουνε τα ψεύτικα τα θέλω. Είναι εκείνες οι καταστάσεις όπου τα εφηβικά τα πόστερ, οι ετερόφωτοι αστέρες και ο παρεϊστικος καταναγκασμός, δεν έχουνε μέρος να σταθούνε, παρά μόνο στο καλάθι των αχρείαστων. Στις καταστάσεις εκείνες μετράει ένα χέρι για να κρατηθείς, ένα βλέμμα για να αντέξεις, να έχεις κάτι να το μοιραστείς, και παιδική καρδιά για να πιστέψεις.

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra