Επικαιρότητα
Ο Κύριος περιμένει από εμάς μετάνοια και έλεος (Η΄ Μέρος)
2 Νοέ 2021
Της Ολυμπίας
αποκλειστικά για την katanixi.gr
«Προτείνω λοιπόν, σέ ὅλους, καί σέ ἐμένα καί σέ ἐσένα τήν μετάνοια» (Ἅγιος Νικόλαο ςΒελιμίροβιτς)
Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr
Η΄ Μέρος
Ἡ ἐνάρετη ψυχή πού γνωρίζει ὅτι πρέπει νά ἐξομολογηθεῖ μέ κάθε εἰλικρίνεια ὅλες τίς ἁμαρτίες της, λέγουν οἱ ἅγιοί μας, πώς συγκρατεῖται ἀπό αὐτήν τήν ἴδια τήν σκέψη ὡσάν μέ χαλινό, γιά νά μήν ἐπαναλάβει τίς προηγούμενες ἁμαρτίες της.
Ἀντιθέτως, ὅλες αὐτές οἱ ἁμαρτίες πού δέν ἔγιναν ἀντικείμενο ἐξομολογήσεως, ἐπαναλαμβάνονται μέ ἄνεση, ὡσάν νά διεπράχθησαν στό σκότος, διότι μόνο μέ τήν ἀληθινή μετάνοια καί τήν ἐξομολόγηση τῶν ἁμαρτιῶν μας καταλύεται καί ἡ φιλική μας σχέση πρός αὐτές.
Τό πραγματικό μίσος πρός τίς ἁμαρτίες μας, εἶναι σημάδι ἀληθινῆς μετανοίας, καί τῆς ἀποφασιστικότητος τοῦ κάθε ἐξομολογουμένου νά ζήσει πλέον μία ἐνάρετη ζωή.
Ἡ σταθερή κατάσταση τῆς μετανοίας μας βιώνεται ὡς μία συνεχής συντριβή τοῦ πνεύματός μας, ἡ ὁποία συνίσταται σέ μία καθημερινή ἀτέρμονη ἐσωτερική πάλη ἀπέναντι σέ ὅλους τούς πονηρούς λογισμούς καί τίς ἁμαρτωλές ἐπιθυμίες μας.
Γιά νά ἐξαλειφθοῦν ἐντελῶς μέσα ἀπό τήν καρδιά μας, οἱ ἁμαρτωλές συνήθειες πού μέ τήν πάροδο τῶν ἐτῶν ἔχουν ριζώσει ἐντός της, χρειάζεται νά ἐμμένουμε συνεχῶς καί σταθερά μέ τήν ἀληθινή μετάνοιά μας γιά τήν κάθαρση καί τήν ἁγιότητα.
Διότι πολυπόθητη ἐπιδίωξη καί ἀπόλυτη ἀνάγκη δική μας εἶναι νά πλησιάζουμε καθημερινά –ὅλο καί περισσότερο, χωρίς νά χάνουμε τόν πολύτιμο χρόνο μας– σέ αὐτή τήν ἁγιότητα τοῦ αἰώνιου Δημιουργοῦ μας:
“Πράγματι, ὁλόκληρο τό σύμπαν δέν θά εἶχε οὔτε ἕνα μόριο, οὔτε ἕνα ἄτομο ἅγιο, ἄν ἡ ἁγιότητα τοῦ αἰώνιου Δημιουργοῦ, δέν φώτιζε τά πάντα καί ἐάν τό μαρτύριο καί ἡ ἀνάστασή Του, δέν χάριζε στήν οἰκουμένη ἕνα λαμπρό φωτοστέφανο. (8)
Καί ἐμεῖς ὅμως, ἐκτός ἀπό τόν ταξιδιώτη πού θέλει νά πάει στήν Ἱερή Χώρα, καθημερινά πλησιάζουμε στήν Ἁγία Χώρα.
Γιά ἐκείνους, πού θά περάσουν στή γῆ κάποιες ἑκατοντάδες καί χιλιάδες μέρες, κάθε μέρα σημαίνει ἕνα βῆμα πιό κοντά στήν Ἱερή Χώρα.
Ἰδιαίτερα γιά μένα καί γιά σένα, φίλε μου.
Γιά μένα καί γιά σένα τούς ὁποίους ὁ θάνατος, αὔριο θά ἐξορίσει ἀπό αὐτό τόν κόσμο.
Γιά μᾶς κάθε ὥρα, κάθε λεπτό εἶναι ἕνα μεγάλο βῆμα πρός αὐτή τή νέα, ἄγνωστη καί Ἁγία Χώρα, ἀπό τήν ὁποία οἱ προσκυνητές δέν ἐπιστρέφουν.
Ἐμεῖς ἤδη βρισκόμαστε στήν τελευταία μέρα, στό τελευταῖο μας βῆμα.
Μπροστά μας ὑπάρχει «ἡ καιόμενος βάτος» ἡ ἄσβηστη, αἰώνια φλόγα τοῦ Θεοῦ.
Σ’ αὐτή τήν ἑορταστική στιγμή πρίν τό θάνατο, ὅταν πρέπει νά πλησιάσουμε αὐτή τήν «καιόμενο βάτο», ἀκοῦμε ξεκάθαρα τήν παρακάτω φωνή, ἐκτός καί ἄν τό πνεῦμα μας εἶναι κουφό καί δεμένο μέ αὐτόν τόν κόσμο:
– «Μή ἐγγίσῃς ὧδε. Λῦσαι τό ὑπόδημα ἐκ τῶν ποδῶν σου· ὁ γάρ τόπος, ἐν ᾧ σύ ἕστηκας, γῆ ἁγία ἐστί»(Ἔξοδος, Γ, 5-6).
Ἡ φωνή αὐτή λοιπόν μᾶς ζητᾶ νά «καθαριστοῦμε» νά ἐξαγνιστοῦμε, γιατί τίποτε ἀκάθαρτο δέν εἰσέρχεται σ’ αὐτή τή φλόγα, γιατί καθετί ἀκάθαρτο γίνεται στάχτη.
Ὅ,τι ὅμως εἶναι ἐξαγνισμένο καί ἅγιο δέν καίγεται.
Ἡ θεϊκή φλόγα τό κρατάει, τό διατηρεῖ μέσα της, σέ μία ἀνείπωτη, ἀνεκδιήγητη χαρά, ἀνέκφραστη δύναμη καί ἁγιότητα!
Εἶναι βέβαια σαφές πώς σ’ αὐτό τό σημεῖο μέ τή λέξη «ὑπόδημα» ἐννοεῖται ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου καί ὄχι τά «ὑποδήματά» του.
Ἐπειδή δέν ἐμφανίζεται ὁ ἄνθρωπος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μέ τά ὑποδήματα.
Ἄς προσέξουμε λοιπόν μέ τί εἴδους ὑποδήματα καί μέ τί εἴδους ἔνδυμα ντύσαμε τήν ψυχή μας, τήν ὥρα πού ἑτοιμαζόμαστε νά παρουσιαστοῦμε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.
Καί ἄν βροῦμε πώς ἡ ψυχή μας εἶναι ντυμένη στήν ἁμαρτία, γρήγορα νά «ξεντυθοῦμε» ἀπό αὐτό τό ἐπικίνδυνο ἔνδυμα, γιά νά μήν κατακαεῖ ἡ ψυχή μας, στήν φρικτή φωτιά τῆς «καιόμενης βάτου», ἡ ὁποία «καίεται μέν πυρί, ἀλλά οὐ κατεκαίετο».
Αὐτή ἡ πράξη, τό νά ἀποβάλλει κανείς τό φόρεμα τῆς ἁμαρτίας, εἶναι ἡ μετάνοια.
Προτείνω λοιπόν, σέ ὅλους, καί σέ ἐμένα καί σέ ἐσένα τήν μετάνοια.
Ἡ μετάνοια νά εἶναι ἡ τελευταία μας ἀπασχόληση τίς τελευταῖες ὧρες μας, πρίν τό θάνατο.
Εἴτε λοιπόν πεθάνουμε αὔριο εἴτε πεθάνουμε μεθαύριο, εἴτε σέ δέκα ἤ σέ πενήντα χρόνια, τό ἴδιο ἐπείγει ἡ μετάνοια, γιατί εἶναι πολύ σημαντική.
Ἐπειδή ὅλες οἱ μέρες μας πάνω στή γῆ, εἶναι ἡμέρες πρίν τό θάνατό μας.
Καί γιά αὐτό τό λόγο οἱ Προφῆτες καί οἱ διδάσκαλοι τῆς Πίστης καί τῆς καλοσύνης, ἀκούραστα καλοῦσαν σέ μετάνοια ὅλους τούς ἀνθρώπους.
Καλοῦσαν ὅλους τούς ἀνθρώπους σέ μετάνοια ἄσχετα μέ τήν θέση πού εἶχαν στή ζωή καί ἄσχετα μέ τήν ἡλικία.
Καλοῦσαν καί τούς ἡλικιωμένους καί τούς νέους, καί τούς ἀρρώστους καί τούς ὑγιεῖς, καί τούς ἰσχυρούς καί τούς ἀδύναμους.
Γιατί ὁ θάνατος ἔχει τό δικό του ρολόι, τό ὁποῖο δέν συμφωνεῖ μέ τό ρολόι τῶν ἀνθρώπων.
– Ὅταν ἐμεῖς λέμε γιά κάποιον πώς εἶναι νωρίς, ὁ θάνατος λέει «ἦρθε ἡ ὥρα».
– Ὅταν ὅμως λέμε «ἦρθε ἡ ὥρα», ἐκεῖνος ἀπαντᾶ «εἶναι νωρίς».
Μετά τό θάνατο δέν ὑπάρχουν οὔτε δικαιολογίες, οὔτε δυνατότητα μετάνοιας.
Ὅταν ὁ βασιλιάς τῶν Προφητῶν, ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής ἦρθε ἀπό τήν ἔρημο, γιά τήν ἐκπλήρωση τῆς ἀποστολῆς του στόν κόσμο αὐτό, φώναζε μέ ὀδύνη:
– «Μετανοεῖτε»!
Ὅταν ὁ ἴδιος ὁ βασιλιάς τῶν βασιλιάδων, ἄνοιξε τό Θεϊκό Του στόμα γιά νά διδάξει, κάλεσε τόν λαό σέ μετάνοια, λέγοντας:
– «Μετανοεῖτε γιατί πλησιάζει ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν».
Τό πρῶτο ἀποστολικό κήρυγμα, μετά τή φανέρωση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἄρχιζε μέ τά παρακάτω λόγια: Μετανοεῖτε (Πράξ. 2, 38).
Καί ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀπό τά ταραγμένα χρόνια τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Μαρτύρων, μέχρι σήμερα τόνιζε καί τονίζει, πώς ἡ μετάνοια ἀποτελεῖ τήν ἀρχή τῆς ἀνθρώπινης σωτηρίας.
– Μετανοεῖτε καί πιστέψτε στό Εὐαγγέλιο!
Ἡ φωνή τοῦ Χριστοῦ ἔγινε ἡ φωνή τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἀκούγεται διαμέσου τῶν αἰώνων:
– Μετανοεῖτε!
Μελετῆστε τίς ζωές τῶν μεγάλων Ἁγίων καί Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί θά ἀνακαλύψετε πώς στήν ἀρχή τῆς ἁγιότητάς τους, μετανόησαν.
Χωρίς μετάνοια δέν ὑπάρχει Χριστιανισμός (Ὀρθοδοξία).
Ὅπως τό παράθυρο τοῦ σπιτιοῦ χρησιμοποιεῖται γιά δύο ἀνάγκες:
– Γιά νά βγεῖ ἀπό αὐτό ὁ ἀκάθαρτος ἀέρας καί νά μπεῖ ὁ καθαρός, ἔτσι καί μέ τή μετάνοια ἐξέρχεται ἀπό τόν ἄνθρωπο τό κακό πνεῦμα καί εἰσέρχεται τό Ἅγιο Πνεῦμα!
Οἱ σημαντικότεροι Ἅγιοι ἱστορικά, ἦταν αὐτοί πού μετανόησαν εἰλικρινά γιά τίς ἁμαρτίες τους”.
Κι’ ἐμεῖς ἀληθινά ἄς μιμούμαστε σέ ὁλόκληρη τήν ἐπίγεια ζωή μας τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Ὅπως ἀκριβῶς ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, πάντοτε μᾶς διδάσκει: «Πορευθέντες δέ μάθετε τί ἐστιν ἔλεον θέλω καί οὐ θυσίαν.
Οὐ γάρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν» (Ματθ. 9, 13).
Ἄς ἔχουμε ἀδέλφια μου, συνεχῶς στά χείλη μας τήν καρδιακή εὐχή:«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν».
Ἀμήν, γένοιτο!
Συνεχίζεται…
8. Ἡ μετάνοια. Ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος. (Ἐκφωνήθηκε στόν καθεδρικό ναό τοῦ Βελιγραδίου, σέ περίοδο νηστείας).
https://i-n-agioy-nikolaoy-toy-neoy.webnode.gr/
Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra
Δείτε σχετικά:
– Ο Κύριος περιμένει από εμάς μετάνοια και έλεος (Α΄Μέρος, Β΄, Γ΄, Δ΄, Ε΄, ΣΤ΄, Ζ΄)