Ἄρθρο τοῦ μακαριστοῦ π. Νικολάου Μανώλη

“Το σημαντικότερο για έναν πνευματικό είναι να γνωρίζει πως ο,τι του έχει συμβεί στην πορεία του αυτή, ο,τι έχει βιώσει, ο,τι έχει δει κι ο,τι έχει νιώσει, όλα είναι δι’ ευχών του γέροντά του”…

Αγαπητά μου παιδιά, για να αντέξει κανείς τους πειρασμούς, ένας τρόπος υπάρχει: πρέπει να λειτουργεί ο Χριστός στην καρδιά του. Αλλιώς ο άνθρωπος χάνεται, μικραίνει, ταλαντεύεται. Είναι ο τρόπος που εφάρμοσαν και εφαρμόζουν οι άγιοι γέροντες και αυτό μας συμβουλεύουν: Να λέμε την ευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με», όσο μπορούμε περισσότερο.

Μπορεί αυτό να μας φαίνεται δύσκολο η ακατόρθωτο επειδή εμείς, οι κοσμικοί άνθρωποι έχουμε καθημερινά πολλές άλλες δραστηριότητες. Όμως ο Χριστός, είναι πάρα πολύ γλυκός και δεν «κολλάει» πουθενά. Αν εμείς έστω λιγάκι το ζητήσουμε, έρχεται. Και μπορεί να συμβεί στον καθένα από εμάς αυτό, να έλθει ο Χριστός και να αισθανθούμε τη Χάρη του Θεού, αν κάνουμε υπομονή και έχουμε φροντίδα πνευματική. Αρκεί να μιμηθούμε λίγο τους αγίους πατέρες στην ευχή. Κι ας βρισκόμαστε στην εργασία μας η ασχολούμαστε με δουλειές του σπιτιού. Ακόμα και όταν είμαστε σε μία οικογενειακή συγκέντρωση, είτε την ώρα που τρώμε, είτε την ώρα ενός πειρασμού που μπορεί να περνάμε, πάντοτε να λέμε την ευχή. Αυτό μας κρατάει, μας δυναμώνει.

Δώρο Θεού

Ακόμα κι όταν πάει να φύγει η ευχή, να την αποζητούμε. Να τη συνηθίσουμε τόσο που να μην αντέχουμε την αποξένωση. Αυτό είναι κάτι που το δίνει ο Θεός αν Τον παρακαλούμε θερμά παράλληλα με την ευχή του αγίου πνευματικού μας πατρός. Αυτό μας συμβουλεύουν και οι άγιοι γέροντες, γιατί είναι κρίμα να ακούμε τόσα πράγματα για την ευχή του Χριστού, να κάνουμε πνευματική ζωή, να έχουμε μία πνευματική σχέση με τον πνευματικό μας και να απέχουμε από την ευχή. Να μη προσπαθούμε δηλαδή να την αποκτήσουμε.

Περνάει ο καιρός και αφήνουμε τους λογισμούς να μας κάνουν κουρέλι. Αδελφοί μου, καμμιά αξία δεν έχει κανένας λογισμός. Μόνο η μονολόγιστη ευχή, ο μόνος λογισμός, το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με». Έτσι θα φύγουν οι πίκρες, οι απογοητεύσεις, οι απελπισίες, οι μελαγχολίες, οι ψυχασθένειες. Θα φύγουν όλα τα άγχη με την ευχή, η οποία κάνει και θαύματα. Ναι, μπορεί να θαυματουργεί η ευχή στη ζωή μας.

Και δεν το λέγω αυτό μόνο για τους μεγάλους αλλά και για τους μικρούς γιατί οι μικρότεροι σε ηλικία είναι σα σφουγγάρια. Είναι τέτοια η φύση των παιδιών, ξέρουν να ρουφούν όπως τα σφουγγάρια, διότι δεν έχουν σκληρύνει. Ξέρετε πόσο ευλογημένο πράγμα είναι να μάθει κανείς να λέγει την ευχή; Είναι πραγματικά δώρο από το Θεό το οποίο λίγο – λίγο, αν το προσπαθεί κανείς,  ο Θεός το λίγο που βλέπει  το πολλαπλασιάζει με την αγάπη Του. Εκείνος δίνει πράγματα πολλά με την άπειρη αγάπη που έχει, τη συγχωρητική, την παρηγορητική, την αγάπη Του τη θεία.

Αυτά σας τα λέγω και από την εμπειρία μου σαν πνευματικός, τα γνωρίζουν αυτά οι ιερείς που είναι πνευματικοί γιατί έχουν βιώματα και εμπειρίες από την εξομολόγηση. Διότι για τον πνευματικό που ασχολείται, η εξομολόγηση είναι ένα μεγάλο σχολείο. Δεν μπορούν ίσως οι λαϊκοί να το δουν αυτό, παρά μόνο οι οικογενειάρχες, όταν δίνουν χώρο στα παιδιά τους να τους μιλήσουν.

Είναι μεγάλο σχολείο στο οποίο μαθαίνει ο πνευματικός να διαχειρίζεται τις ψυχές, να ελίσσεται, να ακούει και να μαθαίνει από τους λογισμούς και από τους πολέμους. Να είναι συγκαταβατικός, γιατί υπάρχει αδυναμία στους ανθρώπους και πέφτουν σε αμαρτήματα και πρέπει να είναι συγκαταβατικός. Να τους δίνει την ευκολία να ζητούν τη συγχώρεση και να τη βρίσκουν, που είναι ένα μεγάλο θέμα αυτό για την εποχή μας.

Ο πνευματικός που ενδιαφέρεται πραγματικά, μαθαίνει να ακούει. Σε αυτό βοηθά η δική του πνευματική κατάσταση, δηλαδή βοηθά η ευχή που λειτουργεί μέσα του όταν εξομολογείται μία ψυχή. Η ευχή βοηθά τον πνευματικό να ανοίξουν τα αφτιά του. Αυτό γίνεται με την πάροδο του χρόνου και κάποια στιγμή ολοκληρώνεται κατά κάποιο τρόπο και τότε ο πνευματικός ακούει τα προβλήματα του κόσμου κατά την εξομολόγηση και προσεύχεται περισσότερο γι’ αυτά. Συμβαίνει όταν είναι αρχάριος ο πνευματικός, να βάζει περισσότερο το συναίσθημα. Αλλά με την εμπειρία που αποκτά και με τα βιώματά του, ενεργοποιεί τη δύναμη της προσευχής για να λυθούν τα προβλήματα των ψυχών που έχει στο πετραχήλι του.

Επιπλέον ο Θεός, μπορεί να αξιώσει τον πνευματικό να δει καινούργιους κόσμους πνευματικούς, και να έχει εμπειρίες από αυτούς τους πνευματικούς κόσμους και να βοηθήσει περισσότερο τις ψυχές που έχει αναλάβει να οδηγήσει στον Παράδεισο.

Το σημαντικότερο είναι ο πνευματικός να έχει γευτεί και να έχει ξεκαθαρίσει μέσα του ότι αυτό που γεύεται είναι κατά Θεόν. Να έχει ο ίδιος έμπειρο πνευματικό, να έχει γέροντα, που να έχει επέμβει καταλυτικά στην πνευματική του πορεία. Να έχει επέμβει ώστε να τον κάνει να καταλάβει ποιός είναι ο διάβολος και ποιός είναι ο Θεός, ποιός είναι ο καλός λογισμός και ποιός ο κακός. Να του μάθει τις τεχνικές και τους τρόπους να τα ξεχωρίζει αυτά. Και έτσι με τη βοήθεια του γέροντά του αποκτά ο πνευματικός εμπειρία πνευματική, αυξάνεται περισσότερο στην πίστη και στις εμπειρίες ώστε να μπορεί να βοηθήσει περισσότερο με τη σειρά του τα πνευματικά του τέκνα.

Βιώματα

Δηλαδή το μέτρο για τον πνευματικό να είναι ο δικός του πνευματικός, ο άγιος γέροντάς του. Να θέλει να τον φτάσει και να τον ξεπεράσει. Και όσο το προσπαθεί αυτό, τόσο αντιλαμβάνεται ότι είναι ένα πελώριο θέμα. Όσο ο πνευματικός ανεβαίνει πνευματικά κατά κάποιο τρόπο, βλέπει το χάσμα που έχει με το γέροντά του. Αλλά φροντίζει να μη μένει εκεί και προσπαθεί συνεχώς να κλείσει αυτό το χάσμα που υπάρχει. Να μην υπάρχει το χάσμα που ακούμε στην παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου, να λέγει ο Αβραάμ: «Μεταξύ ημών και υμών χάσμα μέγα εστήρικται».

Γιατί πρέπει να είναι αυτός ο σκοπός του πνευματικού όμως, να φτάσει δηλαδή στα μέτρα του γέροντά του; Όχι μόνο για να απολαύσει ο ίδιος αυτά που απολαμβάνει ο γέροντας, αλλά για να μπορέσει να κάνει και τη δουλειά που κάνει εκείνος σε όλους που τον πλησιάζουν. Αυτό πρέπει να ενδιαφέρει τον πνευματικό. Όχι για να ακούει κολακείες για την πνευματική του κατάσταση, αυτό θα πρέπει να τον αφήνει αμέτοχο. Αλλά να θέλει να αποκτήσει αυτό που έχει ο γέροντάς του για να μπορεί να εξυπηρετήσει τους ανθρώπους στο θέμα της Χάριτος. Για να μπορεί να τους κερνάει Χάρη, να απολαμβάνουν και να γνωρίζουν το πως είναι ο Θεός. Αυτό που θα έχει ο πνευματικός μέσα του να μπορεί να τους το δείχνει. Και να τους το δίνει απλόχερα και με ποσότητα για να μπορούν να απολαμβάνουν αυτά που ο ίδιος θα τα έχει ξεκαθαρίσει μέσα του και θα τα βιώνει και θα τα απολαμβάνει. Αυτά που θα απολαμβάνει ο πνευματικός, να θέλει να τα απολαμβάνουν όλοι.

Το σημαντικότερο για έναν πνευματικό είναι να γνωρίζει πως ο,τι του έχει συμβεί στην πορεία του αυτή, ο,τι έχει βιώσει, ο,τι έχει δει κι ο,τι έχει νιώσει, όλα είναι δι’ ευχών του γέροντά του. Κάθε δάκρυ του να είναι από τον γέροντα, για ο,τι έχει πενθήσει και για ο,τι έχει χαρεί, με όλα αυτά, να έχει σχέση ο γέροντάς του.

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI