Αφιερώματα

Ο ποιμένας ο καλός… της καρδιά μας 

εικόνα άρθρου: Ο ποιμένας ο καλός… της καρδιά μας 

35η επέτειος χειροτονίας εις διάκονον του μακαριστού, ομολογητή πρωτ/ρου π.Νικολάου Μανώλη

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr 

Αντί άλλης αναρτήσεως επιλέξαμε να αποτυπώσουμε το κοινό μας βίωμα, ένεκεν τιμής και ευγνωμοσύνης για την πατρική του θυσία. Το χρέος μας είναι να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του, να ομολογούμε Χριστό έως τέλους. 

Από το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο:

11 ἐγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός. ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων· 

12 ὁ μισθωτὸς δὲ καὶ οὐκ ὢν ποιμήν, οὗ οὐκ εἰσὶ τὰ πρόβατα ἴδια, θεωρεῖ τὸν λύκον ἐρχόμενον καὶ ἀφίησι τὰ πρόβατα καὶ φεύγει· καὶ ὁ λύκος ἁρπάζει αὐτὰ καὶ σκορπίζει τὰ πρόβατα. 

13 ὁ δἑ μισθωτὸς φεύγει, ὅτι μισθωτός ἐστι καὶ οὐ μέλει αὐτῷ περὶ τῶν προβάτων. 

14 ἐγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός, καὶ γινώσκω τὰ ἐμὰ καὶ γινώσκομαι ὑπὸ τῶν ἐμῶν, 

15 καθὼς γινώσκει με ὁ πατὴρ κἀγὼ γινώσκω τὸν πατέρα, καὶ τὴν ψυχήν μου τίθημι ὑπὲρ τῶν προβάτων. 

16 καὶ ἄλλα πρόβατα ἔχω, ἃ οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς αὐλῆς ταύτης· κἀκεῖνά με δεῖ ἀγαγεῖν, καὶ τῆς φωνῆς μου ἀκούσουσι, καὶ γενήσεται μία ποίμνη, εἷς ποιμήν 
(Ιωαν Ι, 7-16)

+π. Νικόλαος Μανώλης “Το θαύμα της διακοπής μνημοσύνου”, εισήγηση στην Ημερίδα “ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ καί Κολυμπάρι, δυό χρόνια μετά. Αἵρεση – Καθαίρεση – Ὀρθόδοξη Ἀντίσταση”: (σσ προς τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ Άνθιμο Ρούσσα)

“Ἀνερυθρίαστα, γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, κηρύσσετε τήν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τίς αἱρετικές ἀποφάσεις τῆς ψευδοσυνόδου.

Δέν ἀντέχει ἡ ψυχή μου αὐτήν τήν πίκρα, ἀντιδρᾶ ἡ ἱερατική μου συνείδηση, ἡ φλόγα τῆς Πίστης μου, ἡ φλόγα τῆς Ὀρθοδοξίας πού καίει τά σωθικά μου, μέ ὁδηγεῖ στήν ἡρωική ἀπόφαση τῆς εὐλογημένης διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου τοῦ ἐπισκόπου μου, τῆς εὐλογημένης ἀποτείχισης ἀπό τήν αἵρεση.

Τῆς τελευταίας εὐλογημένης ἀντίδρασης πού ἔχω δικαίωμα ὡς ἱερέας τῆς Ὀρθόδοξης ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ νά χρησιμοποιήσω, ὥστε νά προστατεύσω τόν ἑαυτό μου, τούς ἐνορίτες μου καί ὅλα τά πνευματικά μου παιδιά ἀπό τό μολυσμό τῆς αἵρεσης καί τό σχίσμα πού ἐγκαθίσταται στήν Θεσσαλονίκη μέ πρωτεργάτη ἐσᾶς”.

(..) Εἶχα ὑπόψη μου τήν ἁγιοπνευματική κατάσταση πού περιγράφει ὁ ἅγιος Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής γιά τά γνωρίσματα τῆς Χάριτος, καθώς βρισκόμουν ὑπό τήν ἀσφάλεια τοῦ πνευματικοῦ μου πατρός Ἀγάθωνος πού μέ πρόσεχε καί μέ φύλαγε… 

“Ἡ Θεία Χάρις, γράφει ὁ ἅγιος Ἰωσήφ, εἶναι γλυκεία, εἰρηνική, ταπεινή, ἥσυχη, καθαρτική, φωτιστική, χαροποιός καί δέν χωρεῖ οὐδεμία ἀμφιβολία ὅτι εἶναι ἡ Θεία Χάρις.” 

Καί αὐτή μέ συντρόφευε, αὐτή μέ ἐνίσχυε, αὐτή μέ καθοδηγοῦσε. 

Αὐτό ψηλάφησα, αὐτό περιγράφω, αὐτό διηγοῦμαι!

Μάρτυς μου ὁ Κύριος, ἔπαθα καί εἶδα, μπῆκα στήν Κόλαση, χτυπήθηκα μέ λογισμούς καί ἐχθρούς καί ἐκεῖ πρόσωπο μέ πρόσωπο γνώρισα τή Χάρη τῆς ἀποτείχισης! 

Τόσο διαφορετική ἀπό αὐτήν πού φοβόμουν καί πού μοῦ παρουσίαζαν σκληροί καί ἀδυσώπητοι χαρακτῆρες, μονόχνωτοι καί ἄσπλαχνοι. 

Ὁ Πράος καί Ταπεινός συνοδοιπόρησε καί μ’ ὁδήγησε σέ τόπο ἀναψυχῆς!

Δέν εἶμαι ἄδικος, ἀδελφοί μου, οὔτε τά λέγω γιά νά πάρω βραβεῖα! 

Τό ποίμνιο πού εἶχα κρεμασμένο στό πετραχήλι μου ἦταν ἡ μεγαλύτερη μέριμνα γιά μένα.

Πῶς θά τ’ ἀφήσω, μονολογοῦσα! 

Θά τό ἐγκατελείψω ἀπροστάτευτο στίς ὀρέξεις τῶν αἱρετικῶν γιά νά σώσω τόν ἑαυτό μου; 

Θά ἀφήσω τό ποίμνιο νά τό βαπτίζει, νά τό παντρεύει, νά τό ἐξομολογεῖ καί νά τό μεταλαμβάνει ὁ προσκυνητής τοῦ πάπα; 

Πόνος, σπαθιές στά πλευρά μέ διαπερνοῦσαν κάθε φορά πού αὐτός ὁ λογισμός μοῦ σούβλιζε τό νοῦ. 

Αὐτό δέν ὑποφέρεται, ἀδελφοί μου, πονᾶ καί κάνει τήν ψυχή τοῦ πνευματικοῦ ν’ ἀγκομαχᾶ. 

Μόνο ἡ Χάρις σέ λυτρώνει ἀπό τόν πόνο καί σέ βεβαιώνει πώς συμφέρει τό ποίμνιο νά διωχθεῖς χάρη τῆς διακοπῆς μνημοσύνου. 

Τό διαπίστωσα σέ ὅλους τούς πατέρες αὐτό τό ἐξαιρετικό πνευματικό βίωμα. 

Φώναζε ἀπό μία στιγμή καί μετά, ἀπό τήν ὥρα πού ψηλαφήσαμε τήν πληροφορία τῆς ὁμολογιακῆς συνέπειας.

Φώναζε καί ἀντιλαλοῦσε ἡ Χάρις ἐντός μας πώς εἶναι θέμα σωτηρίας τοῦ ποιμνίου νά ἀναλάβουμε αὐτήν τήν πορεία, πορεία μαρτυρίου. 

Εἶναι θαῦμα πού, μέσα σέ λίγες μέρες μετά τήν ἀποτείχιση, εἴδαμε τό σπόρο τοῦ πολύχρονου ἀγώνα μας νά φυτρώνει, νά θεριεύει καί τό φυτό τῆς Πίστης νά κυριαρχεῖ στά πνευματικά μας παιδιά· μέ οὐράνια εὐλογία πληροφοροῦνταν γιά τήν ἁγιότητα τῆς ἀπόφασής μας. 

Μέχρι καί σήμερα γεννᾶ θαύματα ἡ ἐπιλογή  μας, βιώνουν οἱ πάντες τήν πορεία στό ἄυλο, ὁμοθυμαδόν ὁ λαός προσδοκᾶ τή διάχυση αὐτῆς τῆς Χάριτος ἀπό τόν παπά, ἀπό κάθε παπά πού δέν τό βάζει κάτω, πού δέν ὑποχωρεῖ.”

Οὐκ ἀρνησόμεθά σε, φίλη Ὀρθοδοξία·
οὐ ψευσόμεθά σου πατροπαράδοτον σέβας·
ἐν σοὶ ἐγεννήθημεν, καὶ σοὶ ζῶμεν, καὶ ἐν σοὶ κοιμηθησόμεθα·
εἰ δὲ καλέσει καιρός, καὶ μυριάκις ὑπὲρ σοῦ τεθνηξόμεθα.
Ιωσήφ Βρυέννιος

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI

Σχετικά άρθρα

Λόγοι του μακαριστού π. Νικολάου Μανώλη «Οι χριστιανοί βρίσκουμε παρηγοριά στην πίστη»

Άρθρο της Ελένης Παπασταματάκη. Να πειστούμε στους λόγους του Θεού που λέγει σε Αυτόν να τρέχουμε, Αυτόν να πλησιάζουμε, Αυτόν να ποθούμε. Σε Αυτόν να δώσουμε τα πάντα μας! Αξίζει! Γιατί αυτή η ζωή είναι πολύ περαστική, είναι ατμός

Λόγοι π. Νικολάου Μανώλη: «Αδερφοί μου εν παντί ευχαριστείτε τον Θεό, κυρίως για τις θλίψεις»

Άρθρο της Ελένης Παπασταματάκη «Ο άνθρωπος με τίποτα δεν χορταίνει και μπροστά στα μεγαλύτερα δώρα που κάνει ο Θεός, αυτός μένει απαθής. Και το κυριότερο δεν αναγνωρίζει τον Δημιουργό του και τον δωρητή των αγαθών»

Αυτί εφημερεύον

Ποίημα του Ιωάννη Πουναρτζόγλου. Επετειακό ποίημα αφιερωμένο στα 35 έτη από την χειροτονία εις πρεσβύτερον του μακαριστού γέροντά μας, π.Νικολάου Μανώλη

Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Συνεχίζοντας την περιήγηση στην ιστοσελίδα, συναινείτε με την χρήση αυτών.
Μπορείτε να επισκεφθείτε τους Όρους χρήσης και την Πολιτική προστασίας απορρήτου.