Με αφορμή πρόσφατη διακοπή μνημοσύνου αναδημοσιεύουμε την μελέτη του μακαριστού π. Νικολάου Μανώλη για το φυλλάδιο της Ιεράς Συνόδου “Προς τον Λαό” που διανεμήθηκε στους περισσότερους ιερούς ναούς τον Φεβρουάριο του 2017…

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

τοῦ μακαριστοῦ π. Νικολάου Μανώλη
Αναδημοσιεύουμε από το Ιστολόγιο Κατάνυξη

Με αφορμή την πρόσφατη διακοπή μνημοσύνου του Μητροπολίτη Γουμενίσσης από τον π. Ιουστίνο Τσιουτέα, αναδημοσιεύουμε την μελέτη του μακαριστού π. Νικολάου Μανώλη για το φυλλάδιο της Ιεράς Συνόδου “Προς τον Λαό” που διανεμήθηκε στους περισσότερους ιερούς ναούς τον Φεβρουάριο του 2017.

Με την τότε εγκύκλιό της η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος δικαίωσε την ψευδοσύνοδο του Κολυμπαρίου, την ονομαζόμενη από τους Οικουμενιστές “Αγία και Μεγάλη Σύνοδος”. Αυτή η εγκύκλιος αποτελεί μέχρι σήμερα το πρώτο και μεγάλο ψέμα από το οποίο πηγάζουν διαρκώς ποταμοί ψεμάτων που απειλούν να πνίξουν την Εκκλησία μας. Οι πολλοί που δεν το κατάλαβαν ή φίμωσαν τότε την συνείδησή τους είναι αναγκασμένοι να υφίστανται τις συνεχείς πνευματικές ταπεινώσεις που επιβάλει σήμερα η Ιεραρχία. Οι λίγοι που κατανόησαν, όπως ο π. Νικόλαος, τα σημεία των καιρών και έλαβαν δραστικά μέτρα αντιμετώπισης της αίρεσης κινούνται με ήσυχη τη συνείδηση και ανεπηρέαστοι από τα κύματα των τωρινών εκκλησιαστικών πειρασμών. Εκ των υστέρων ο π. Νικόλαος αποδεικνύεται προφητική φωνή βοώντος εν τη ερήμω που υπενθυμίζει σε όλους μας ότι “…Ἤδη δὲ καὶ ἡ ἀξίνη πρὸς τὴν ῥίζαν τῶν δένδρων κεῖται…” (Ματθ. 3,10)

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης
Εφημέριος του Ι.Ν. Αγ. Σπυρίδωνος Τριανδρίας Θεσσαλονίκης

Θεσσαλονίκη 4/2/2017

Αγανάκτηση και ιερά οργή αισθάνομαι από την ενέργεια της Εκκλησίας της Ελλάδος, κατά την οποία την προσεχή Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2017, αρχή της εκκλησιαστικής περιόδου του Τριωδίου, θα κατασκανδαλίσει το φιλόχριστο ποίμνιο της Πατρίδας μας, διανέμοντας το κατάπτυστο κείμενο της Ιεράς Συνόδου “Προς το Λαό”. Σε αυτό προπαγανδίζεται η ψευδοσύνοδος του Κολυμπαρίου Κρήτης, η ονομαζόμενη από τους Οικουμενιστές, “Αγία και Μεγάλη Σύνοδος”.

Με ένα τετρασέλιδο κείμενο η Ιεραρχία της Εκκλησίας μας, γεμάτο ψεύδη και έντεχνες παραλείψεις, παρερμηνεύοντας τις αιρετικές αποφάσεις της ψευδοσυνόδου, επιχειρεί να τις παρουσιάσει ως ακραιφνώς Ορθόδοξες, αποκρύπτοντας την τραγική και σοκαριστική αλήθεια. Ότι δηλαδή, πρόκειται για σκοτεινές αποφάσεις, που επιχειρούν να αλώσουν τις ψυχές του Ορθοδόξου λαού, και να τις οδηγήσουν στην προσφιλή οδό για τους αιρετικούς, της απώλειας.

Εκατοντάδες χιλιάδες έντυπα θα διανεμηθούν στους εκκλησιαζομένους της Κυριακάτικης θείας Λειτουργίας σε όλη την Ελλάδα. “Πρόθυμα” θα αναγγελθεί το “χαρμόσυνο” γεγονός, ότι η Εκκλησία της Ελλάδος αποφάσισε να ζητήσει την υπακοή του (άβουλου κατ’ αυτούς) ποιμνίου και να επιβάλει την υποχρεωτική αποδοχή των “δεσμευτικών” αποφάσεων της ψευδοσυνόδου. Πρόκειται για ενορχηστρωμένη προσπάθεια, να περάσει “λαου – λαου” στο λαό, η πολυπόθητη ενότητα.

Με την παρούσα εργασία, επιχειρώ να καταδείξω στα πνευματικά μου τέκνα, αλλά και σε όλους τους φίλους που παρακολουθούν τις διαδικτυακές δράσεις μου, την απάτη που προκύπτει από το κείμενο της Ιεράς Συνόδου. Αν θέλει Ο Θεός, σε επόμενη εργασία μου θα ασχοληθώ με τις μερικές δεκάδες πονηρές παραλείψεις του κειμένου, που αποδεικνύουν πως η Σύνοδος της Κρήτης είναι αιρετική.

Τα 11 ψέματα στο κείμενο της Ι. Συνόδου προς τον Λαό

(Με κόκκινα γράμματα είναι τα σημεία του κειμένου “Προς το λαό” όπου εντοπίζονται τα ψεύδη. Μετά από κάθε ψεύδος παραθέτω την άποψή μου ως απάντηση στην Ιεραρχία. Δώστε ιδιαίτερη προσοχή και στις υποσημειώσεις).

Ψέμα 1ο «Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος απευθύνεται σε όλους τους πιστούς, προκειμένου να τους ενημερώσει για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο των Ορθοδόξων Εκκλησιών, η οποία συνήλθε τον Ιούνιο του 2016 στην Κρήτη.»

Η αλήθεια: Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος απευθύνεται σε όλους τους πιστούς προκειμένου να τους παραπλανήσει καθησυχάζοντάς τους σχετικά με τις αποφάσεις που πάρθηκαν στην λεγομένη Αγία και Μεγάλη Σύνοδο.

Προκαλεί αλγεινή εντύπωση το γεγονός ότι, η Ιερά Σύνοδος καταδέχεται να απευθυνθεί στον πιστό λαό, επτά ολόκληρους μήνες από την ολοκλήρωση των εργασιών της Συνόδου.

Ό,τι ήταν να μάθουμε για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο των Ορθοδόξων Εκκλησιών εξ απόψεως ενημερώσεως, δηλαδή το πού, το πότε, το ποιοί συμμετείχαν και ποιοί όχι, την παρουσία των αιρετικών παρατηρητών, των πρακτόρων της C.I.A. κτλ., το έχουμε ήδη μάθει. Ως πλήρωμα της Εκκλησίας της Ελλάδας το μόνο που περιμέναμε με αγωνία ήταν μια ενημέρωση σχετικά με το αν η Ιεραρχία αποδέχθηκε ή όχι τις αιρετικές αποφάσεις της λεγομένης Αγίας και Μεγάλης Συνόδου. Η κοινοποίηση, άλλωστε, των αποφάσεων στο πλήρωμα της Εκκλησίας είναι και υποχρέωση της Ιεραρχίας σύμφωνα με το άρθρο 13 του (άκρως προβληματικού) Κανονισμού Οργανώσεως και Λειτουργίας της «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου»: «αἱ ὑπογραφεῖσαι συνοδικαί ἀποφάσεις, ὡς καί τό Μήνυμα τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, ἀποστέλλονται διά Πατριαρχικῶν Γραμμάτων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἰς τούς Προκαθημένους τῶν αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, οἵτινες καί κοινοποιοῦν αὐτά εἰς τάς Ἐκκλησίας αὐτῶν ἀντιστοίχως, ἔχουν δέ πανορθόδοξον κῦρος».

Ψέμα 2ο “Κύριος σκοπός της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου ήταν η ενίσχυση και η φανέρωση της ενότητας όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών αλλά και η αντιμετώπιση διαφόρων συγχρόνων ποιμαντικών ζητημάτων”.

Η Αλήθεια: Ο κύριος σκοπός της λεγομένης Αγίας και Μεγάλης Συνόδου ήταν η εισαγωγή της αίρεσης του Οικουμενισμού στην Ορθοδοξία. Ο δήθεν σκοπός της ενίσχυσης και της φανέρωσης της ενότητας των Ορθοδόξων Εκκλησιών ήταν το άλλοθι, ενώ τα πραγματικά ποιμαντικά ζητήματα που απασχολούν εδώ και δεκαετίες τον Ορθόδοξο κόσμο, αγνοήθηκαν.

Στις Ορθόδοξες Εκκλησίες υπάρχει ενότητα Πίστεως που φανερώνεται εκκλησιαστικά με τα Ιερά Μυστήρια, με την ανάγνωση των Διπτύχων κατά την αρχιερατική τέλεση της Θείας Λειτουργίας, με το πλέγμα σχέσεων των Εκκλησιών μεταξύ τους και με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αυτό, άθελά τους, ομολογούν και οι συντάκτες του φυλλαδίου που λίγες γραμμές παρακάτω γράφουν “Η Ορθόδοξη Εκκλησία εκφράζει την ενότητα και την καθολικότητά Της δια των Ιερών Μυστηρίων”.

Το συμπέρασμα είναι ότι ο κύριος σκοπός της Συνόδου ήταν η “ενίσχυση” και η “φανέρωση” της ενότητας των Ορθοδόξων έναντι των άλλων λεγομένων ετερόδοξων εκκλησιών – ομολογιών προκειμένου η Ορθοδοξία, ως ένα σώμα υπό τον πρώτο άνευ ίσων Οικουμενικό Πατριάρχη (να η ενότητα!!!), να ενωθεί, εν καιρώ τω δέοντι, πρώτα με τους αιρετικούς και μετά με τους αλλόδοξους.

Άλλωστε, το φυλλάδιο αποκρύπτει ότι η Σύνοδος απέτυχε παταγωδώς να ενισχύσει και να φανερώσει την ενότητα όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών, καθώς απουσίαζαν τέσσερα πατριαρχία που αντιπροσωπεύουν τα 2/3 των ορθοδόξων παγκοσμίως. Πολύ σημαντική και η παρατήρηση της Εκκλησία της Βουλγαρίας στο σημείο αυτό: “…η προσευχή της Εκκλησίας για “ενότητα όλων” δεν σημαίνει την αποκατάσταση της ενότητας με άλλους Χριστιανούς, λες και η ενότητα είναι κάτι που έχει χαθεί από την Εκκλησία, αλλά αυτό που εννοεί είναι την επιστροφή στους κόλπους της αυτών που έχουν εκπέσει, μέσα από το Βάπτισμα, το Χρίσμα και την Θεία Ευχαριστία. Επιπλέον, η Ιερά Σύνοδος δηλώνει ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν μπορεί να αποδεχτεί τις διάφορες θεωρίες περί αυτής της ενότητας που επικρατούν στους ετερόδοξους, όπως για παράδειγμα την θεωρία της “αόρατης εκκλησίας”, “την θεωρία των κλάδων” και την θεωρία της “ισότητας των δογμάτων” καθώς επίσης και την νεοσύστατη θεωρία της “βαπτισματικής θεολογίας” σύμφωνα με την οποία υπάρχει μια αρχέγονη ενότητα σε “ένα κοινό βάπτισμα”. …όλες αυτές οι θεωρίες συνδέονται με την διδαχή περί “κτιστής χάρης” του Αγίου Πνεύματος, η οποία έχει καταδικαστεί από την Εκκλησία. …η Ιερά Σύνοδος (της Βουλγαρικής Εκκλησίας) δηλώνει επίσης ότι απορρίπτει την διδαχή που υπήρχε στο Ψήφισμα για τον Οικουμενισμό της Δεύτερης Βατικάνειας Συνόδου, καθώς αποτελεί έκφραση της ίδιας λανθασμένης εκκλησιολογικής αντίληψης που αναφέρθηκε παραπάνω. Ενδιαφέρουσα είναι επίσης η παρατήρηση της ίδιας Ιεραρχίας, πως τα κείμενα της ψευδοσυνόδου αρνήθηκε να τα υπογράψει μια μεγάλη μερίδα Ιεραρχών που ήσαν παριστάμενοι.

Ψέμα 3ο “Με βάση τα συμπεράσματα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου”

Η Αλήθεια: Τα επίσημα κείμενα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου είναι το Μήνυμα, η Εγκύκλιος και οι Αποφάσεις. Και τα τρία κείμενα χαρακτηρίζονται ως Πανορθοδόξου κύρους. Η ΔΙΣ με το κείμενο αυτό δεν αναφέρεται ούτε στις Αποφάσεις της Συνόδου, ούτε στο Μήνυμα ή την Εγκύκλιο, πολλώ δε μάλλον ούτε στα υποτιθέμενα συμπεράσματα της Συνόδου.

Το φυλλάδιο είναι μια συρραφή μικρών αποσπασμάτων των ανωτέρω κειμένων, στα οποία προστίθενται ή αφαιρούνται λέξεις ή φράσεις, ερμηνευόμενες κατά το δοκούν, με σκοπό να αλλάξουν το νόημα τους και να το κάνουν πιο “εύπεπτο”.

Πρόκειται ουσιαστικά, για σκέψεις, κρίσεις και επιθυμίες των συντακτών του φυλλαδίου, με βάση τα προσωπικά τους συμπεράσματα από την Σύνοδο, τα οποία δεν μας ενδιαφέρουν.

Αυτό που μας ενδιαφέρει, και για το οποίο περιμένουμε ενημέρωση, είναι οι αποφάσεις της Συνόδου και οι δογματικές – εκκλησιολογικές τους συνέπειες. 

Αλλά φυσικά αυτές δεν πρέπει επ’ ουδενί να γίνουν γνωστές…, γιατί εκεί γίνεται το μεγάλο ξεχαρβάλωμα της Ορθοδοξίας.

Ψέμα 4ο “Η Ορθόδοξη Εκκλησία εκφράζει την ενότητα και την καθολικότητά Της δια των Ιερών Μυστηρίων. Η συνοδικότητα υπηρετεί την ενότητα και διαπνέει την οργάνωση της Εκκλησίας, τον τρόπο που λαμβάνονται οι αποφάσεις Της και καθορίζει την πορεία Της.”

Η Αλήθεια: Η συνοδικότητα πρώτα απ’ όλα υπηρετεί την Αλήθεια της Πίστεως. Αυτήν την Αλήθεια υπερασπίστηκαν οι Οικουμενικές και Τοπικές Σύνοδοι έναντι των ποικίλων αιρέσεων. Η ενότητα είναι πρώτα απ’ όλα, ενότητα Πίστεως της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.

Έτσι όπως είναι διατυπωμένη η ανωτέρω παράγραφος του φυλλαδίου, βγαίνει το άτοπο συμπέρασμα ότι, όταν η συνοδικότητα δεν λειτουργεί σε οικουμενικό ή τοπικό επίπεδο, κλονίζεται η οικουμενική ή τοπική ενότητα της Εκκλησίας, πράγμα άτοπο. Είναι έκδηλη η προσπάθεια να δικαιολογηθεί η καινοφανής εφεύρεση της συγκλήσεως Οικουμενικής Συνόδου, όχι για να καταδικάσει αιρέσεις, αλλά μόνο για να φανερωθεί δήθεν η ενότητα της Εκκλησίας. 

Πολύ ενδιαφέρον είναι το σημείο στην παράγραφο 22 του κειμένου “Σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τον υπόλοιπο Χριστιανικό κόσμο”, για το οποίο η σύνοδος της Κρήτης δηλώνει ότι “η διατήρησις της γνησίας Ορθοδόξου πίστεως διασφαλίζεται μόνον δια του συνοδικού συστήματος”. Η Ιερά Σύνοδος όμως της Εκκλησίας της Βουλγαρίας, δηλώνει αντιθέτως στο σημείο αυτό, ότι “το τελικό κριτήριο για την αποδοχή των Εκκλησιαστικών Συνόδων είναι η επάγρυπνη δογματική συνείδηση όλου του Ορθοδόξου πληρώματος (της πληρότητας του Σώματος). Δηλώνει ότι η Οικουμενική Σύνοδος δεν χορηγεί με αυτόματο ή μηχανικό τρόπο την ορθή εκδοχή της Πίστης που διακηρύσσεται από τους Ορθόδοξους χριστιανούς”. Ας θυμηθούμε βέβαια εδώ και την διακήρυξη των Πατριαρχών της Ανατολής το 1848, όπου ξεκάθαρα επαναδιατυπώνουν την αλήθεια την Πίστης μας για τον φρουρό της. Ο σημερινός όμως Οικουμενικός Πατριάρχης, ζηλεύοντας την παπική εξουσία, με πρωτοφανείς ρήσεις, άλλα μας διατάζει να δεχτούμε!

Ψέμα 5ο “Αξίζει να σημειωθεί επίσης ότι η Αγία Σύνοδος δεν αναφέρθηκε μόνον στο κύρος των γνωστών Οικουμενικών Συνόδων, αλλά σε αυτήν για πρώτη φορά αναγνωρίσθηκαν ως Σύνοδοι «καθολικού κύρους», δηλαδή ως Οικουμενικές, η Μεγάλη Σύνοδος επί Μεγάλου Φωτίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως (879-880), οι επί αγίου Γρηγορίου του Παλαμά Μεγάλες Σύνοδοι (1341, 1351, 1368), και οι εν Κωνσταντινουπόλει Μεγάλες και Αγίες Σύνοδοι για την αποκήρυξη της ενωτικής Συνόδου της Φλωρεντίας (1438-1439), των προτεσταντικών δοξασιών (1638, 1642, 1672, 1691) και του εθνοφυλετισμού ως εκκλησιολογικής αιρέσεως (1872).”

Η Αλήθεια: Πουθενά στα κείμενα της Συνόδου δεν αναγνωρίστηκαν οι αναφερόμενες ως καθολικού κύρους Σύνοδοι ως Οικουμενικές. Η αθώα εκ πρώτης όψεως προσθήκη της φράσης, “δηλαδή ως Οικουμενικές”, στο κείμενο του φυλλαδίου, κρύβει απύθμενο βάθος πανουργίας.

Καταντάει γελοίος ο τρόπος με τον οποίο θέλουν να παραπλανήσουν το πλήρωμα της Εκκλησίας οι Επίσκοποί μας. Θέλουν να μας πείσουν για την Ορθοδοξότητα της Συνόδου, επικαλούμενοι την αναγνώριση των αδιαμφισβήτητα Ορθοδόξων Συνόδων ως Οικουμενικών. Ή εμείς διαβάσαμε άλλη απόφαση της Συνόδου ή έχουμε 15 οικουμενικές συνόδους και το γνωρίζουν μόνο οι επίσκοποί μας.

Ως γνωστόν, ήταν αίτημα της Εκκλησίας της Σερβίας και μερικών μητροπολιτών της Εκκλησίας της Ελλάδος, να αναγνωριστούν οι δύο πρώτες αναφερόμενες Σύνοδοι, η επί Μεγάλου Φωτίου και η επί αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, ως Οικουμενικές (Η΄και Θ΄ Οικουμενικές). Η αναγνώριση των δύο αυτών συνόδων ως Οικουμενικών και η πανηγυρική ανανέωση των αποφάσεων τους, θα καταξίωνε την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο ως τέτοια και θα αρκούσε για τον αιώνιο αναθεματισμό του παπικού θηρίου, που δημιούργησε την πανσπερμία των προτεσταντικών αιρέσεων.

Αντιθέτως, η σημασία των ανωτέρω θεωρουμένων από το πλήρωμα της Εκκλησίας ως οικουμενικών Συνόδων υποβιβάζεται, καθώς στην Εγκύκλιο γίνεται απλή αναφορά παρατακτικά μαζί με άλλες Συνόδους, μεγάλης βέβαια σημασίας, οι οποίες όμως στη συνείδηση του Ορθοδόξου Πληρώματος δεν υπέχουν θέση οικουμενικών Συνόδων.

Ψέμα 6ο “Οι Ορθόδοξες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες δεν αποτελούν συνομοσπονδία Εκκλησιών, αλλά την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.”

Η Αλήθεια: Στη σύνοδο μόνο οι προκαθήμενοι των Εκκλησιών είχαν αποφασιστική ψήφο, δηλαδή έκαστος προκαθήμενος εκπροσωπούσε όλη την Εκκλησία του. Στην πράξη η Σύνοδος λειτούργησε ως συνομοσπονδία, κατά τα πρότυπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης: Οι προκαθήμενοι είχαν τον ρόλο του Συμβουλίου (Κομισιόν) με δικαίωμα αρνησικυρίας, ενώ οι υπόλοιποι επίσκοποι ήταν διακοσμητικά στοιχεία, όπως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Μια συνομοσπονδία αυτοκεφάλων Εκκλησιών στην πράξη. Αναγνωρίστηκε έτσι το πρωτείο των προκαθημένων έναντι των λοιπών επισκόπων εκάστης Εκκλησίας και το πρωτείο του οικουμενικού Πατριάρχη έναντι των λοιπών προκαθημένων.

Αντίθετα, αν στην λεγομένη Αγία και Μεγάλη Σύνοδο οι Ορθόδοξες Εκκλησίες δεν αποτελούσαν συνομοσπονδία Εκκλησιών, οι Επίσκοποι δεν θα ήταν μόνο μέλη και αντιπρόσωποι της Εκκλησίας τους, αλλά Επίσκοποι της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, ισότιμοι, με δικαίωμα ίσης και αποφασιστικής ψήφου. Αυτό θα ήταν το Ορθόδοξο. «Η των πλειόνων ψήφος κρατείτω»

Ψέμα 7ο “Για την ορθόδοξη Εκκλησία η οικογένεια αποτελεί καρπό της «εις Χριστόν και εις την Εκκλησίαν» μυστηριακής ενώσεως ανδρός και γυναικός και είναι η μόνη εγγύηση της γεννήσεως και της ανατροφής των τέκνων.”

Η Αλήθεια: Στις αποφάσεις της συνόδου αναφέρεται ότι οι μικτοί γάμοι κατ’ ακρίβειαν απαγορεύονται αλλά ας κάνει κάθε εκκλησία ότι θέλει κατ’ οικονομίαν. Επικυρώθηκε ο οικουμενισμός εν τη πράξει.

Ψέμα 8ο “Ο διάλογος κυρίως με τους ετεροδόξους χριστιανούς (άλλες χριστιανικές ομολογίες – αιρέσεις) γίνεται με βάση το χρέος της Εκκλησίας να μαρτυρεί προς κάθε κατεύθυνση την αλήθεια και την αποστολική πίστη. Έτσι γίνεται γνωστή σε αυτούς η γνησιότητα της Ορθόδοξης Παράδοσης, η αξία της πατερικής διδασκαλίας, η λειτουργική εμπειρία και η πίστη των Ορθοδόξων. Οι διάλογοι δεν σημαίνουν ούτε και θα σημαίνουν ποτέ οποιονδήποτε συμβιβασμό σε ζητήματα πίστεως”

Η Αληθεια: Ω! της εσχάτης πονηρίας! Πουθενά, μα πουθενά στα κείμενα της Μεγάλης και Αγίας Συνόδου δεν αναφέρεται η λέξη αίρεση. Όσον αφορά δε το επίμαχο απόσπασμα το παραθέτουμε για αισχύνη των συντακτών του φυλλαδίου.

“Παρά ταῦτα, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀποδέχεται τήν ἱστορικήν ὀνομασίαν τῶν μή εὑρισκομένων ἐν κοινωνίᾳ μετ’ αὐτῆς ἄλλων ἑτεροδόξων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν, ἀλλά πιστεύει ὅτι αἱ πρός ταύτας σχέσεις αὐτῆς πρέπει νά στηρίζωνται ἐπί τῆς ὑπ’ αὐτῶν ὅσον ἔνεστι ταχυτέρας καί ἀντικειμενικωτέρας ἀποσαφηνίσεως τοῦ ὅλου ἐκκλησιολογικοῦ θέματος καί ἰδιαιτέρως τῆς γενικωτέρας παρ’ αὐταῖς διδασκαλίας περί μυστηρίων, χάριτος, ἱερωσύνης καί ἀποστολικῆς διαδοχῆς.”

Στην λεγομένη “Αγία και Μεγάλη Σύνοδο”, λοιπόν, για πρώτη φορά οι αιρέσεις ονομάστηκαν “Εκκλησίες”. Με το τέχνασμα ενός λεκτικού αυτοαναιρούμενου ακροβατισμού (οι ετερόδοξες εκκλησίες θα είναι ή ετερόδοξες ή εκκλησίες) δόθηκε το αμώμητο όνομα της κοινής μας μητέρας Εκκλησίας να το καπηλεύονται οι αιρετικοί. Έλεος, όλα να τα καταπιούμε αμάσητα πια;

Όσον αφορά το θέμα του διαλόγου, για τον οποίο όλοι κόπτονται, πουθενά στην Αγία Γραφή δεν υπάρχει εντολή διαλόγου. Δεν έδωσε ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός εντολή “διαλεχθείτε με τα έθνη” αλλά “πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος”. Ο δε Απόστολος των Εθνών Παύλος διδάσκει “αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού”. Ο διάλογος είναι το μέσον για να μεταδώσουμε τα νοήματα της πίστεως, έχει αρχή έχει και τέλος. Στις αποφάσεις της Συνόδου ορίζεται ότι ο διάλογος δεν πρέπει να έχει τέλος.

Η διαβεβαίωση ότι οι διάλογοι δεν σημαίνουν ούτε και θα σημάνουν ποτέ συμβιβασμό σε ζητήματα πίστεως προκαλεί θλίψη. Κανένας λόγος στο φυλλάδιο για τα αιρετικά κείμενα που έχουν υπογράψει οι αντιπρόσωποί των Ορθοδόξων στις Συνελεύσεις του ΠΣΕ και στον διάλογο με τους Παπικούς (Μπάλαμαντ, Πόρτο Αλέγκρε, Πουσάν κτλ). Κανένας λόγος για τις συμπροσευχές. Κανένας λόγος για τα ημισυλλείτουργα του Οικουμενικού Πατριάρχη με τον Πάπα. Κάπου εδώ οι λέξεις χάνουν το νόημά τους καθώς, όσες περιπτώσεις κατάφωρης παραβίασης των Ιερών Κανόνων και να αναφέρουμε, το αυτί των Οικουμενιστών Επισκόπων, Ιερέων και θεολόγων, δυστυχώς, δεν ιδρώνει.

Ψέμα 9ο “Τα κείμενα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας αποτελούν αντικείμενο εμβαθύνσεως και περαιτέρω μελέτης. Αυτό ισχύει για όλες τις Συνόδους της Εκκλησίας.”

Η Αλήθεια: Τα κείμενα κάθε συνόδου αποτελούν αντικείμενο εμβαθύνσεως και περαιτέρω μελέτης όχι για να βρεθεί το νόημά τους ανάμεσα σε ερεβώδεις συντακτικές διαδρομές και λεκτικούς ακροβατισμούς, αλλά γιατί ήταν αποφάσεις εμπνευσμένες από το Πανάγιο Πνεύμα και διασφάλιζαν δογματικά την άπαξ παραδεδομένη υπό του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού Πίστη που είναι προϋπόθεση για την σωτηρία καθενός εξ’ ημών. Στην συγκεκριμένη περίπτωση τα κείμενα αποτελούν αντικείμενο μασήματος και αναμασήματος, όσο καιρό χρειαστεί, σύμφωνα και με τη σχετική εισήγηση του Μητροπολίτη Σερρών στην Ολομέλεια της Ιεράς Συνόδου, μέχρι τελικού χωνέματός των από το Ορθόδοξο Πλήρωμα.

Ψέμα 10ο “Ο θεολογικός διάλογος δεν διακόπτεται. Προϋπόθεση απαραίτητη βεβαίως είναι να διατηρείται αλώβητη η θεολογική αλήθεια και ο διάλογος αυτός να πραγματοποιείται χωρίς φανατισμούς και διαιρέσεις, χωρίς παρασυναγωγές και σχίσματα, τα οποία πληγώνουν την ενότητα της Εκκλησίας. Τα σχίσματα είναι δυσίατες πνευματικές ασθένειες.”

Η Αλήθεια: Η Ιεραρχία της Ελλαδικής Εκκλησίας, προσχωρήσασα συνοδικώς στην αίρεση του Οικουμενισμού, εφαρμόζει την αστυνομική και τρομοκρατική παράγραφο του αρ. 22 του Συνοδικού κειμένου “Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον”, που απαγορεύει τον θεολογικό διάλογο στο σώμα του πληρώματος της Εκκλησίας, επί προφάσει τηρήσεως ή δήθεν προασπίσεως της γνησίας Ορθοδοξίας, γιατί δήθεν οι σύνοδοι αποτελούν “την ανώτατην αυθεντίαν επί θεμάτων πίστεως και κανονικών διατάξεων”.

Το κείμενο του φυλλαδίου θεωρεί ως προϋπόθεση για την διεξαγωγή του διαλόγου, την θεολογική αλήθεια. Στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ηλίου φαεινότερον ότι από την πλευρά των Οικουμενιστών Επισκόπων απουσιάζει αυτή η μία και μόνη προϋπόθεση διεξαγωγής του διαλόγου, η θεολογική αλήθεια. Προ του αδιεξόδου τους, και στερούμενοι σοβαρών θεολογικών επιχειρημάτων, σπεύδουν να φιμώσουν κάθε ορθόδοξη φωνή καταλογίζοντας σε όσους αντιδρούμε, φανατισμό, διαίρεση, δημιουργία παρασυναγωγών και σχισμάτων. Ό,τι και να πούμε αντιδρώντας στην επέλαση της αιρέσεως συκοφαντούμαστε ότι το είπαμε επί προφάσει τηρήσεως και δήθεν προασπιζόμενοι την γνησία Ορθοδοξία.

Συμφωνούμε ότι τα σχίσματα είναι δυσίατες πνευματικές ασθένειες, τα αποστρεφόμαστε και δεν τα επιθυμούμε. Αν θελήσουν ποτέ να ψάξουν για τους υπευθύνους των σχισμάτων δεν χρειάζεται να προσπαθήσουν πολύ. Θα τους βρουν στην άλλη πλευρά του καθρέπτη τους.

Ψέμα 11ο “Γι αυτό προτρέπονται οι πιστοί να μη δίνουν βαρύτητα στα λόγια εκείνων που τους παρακινούν να απομακρυνθούν από Αυτήν προκειμένου να αποτελέσουν ξεχωριστή ομάδα έξω από το πλήρωμα της Εκκλησίας, επικαλούμενοι φανταστικούς λόγους δογματικής ακριβείας”

Η Αλήθεια: Κανένας εχέφρων Ορθόδοξος Ιεράρχης, Ιερέας, Μοναχός ή λαϊκός, Θεολόγος ή απλός πιστός, δεν προτρέπει σε απομάκρυνση από την Μία, Αγία, Αποστολική και Καθολική Εκκλησία μας. Οι κανόνες που δίνουν την δυνατότητα της διακοπής μνημοσύνου του Επισκόπου που κηρύττει φανερά αίρεση είναι σαφείς, ότι με αυτόν τον τρόπο προστατεύεται η Εκκλησία από τα σχίσματα. Για τον λόγο αυτόν ο ιερός κανόνας απαγορεύει την τιμωρία εκείνου που προέβη σε διακοπή μνημοσύνου και επιβάλλει τον έπαινο αυτού. Μόνο θεομπαίχτες επίσκοποι αθετούν αυτήν την αποστολική εντολή και εφευρίσκουν τιμωρίες για τους αγωνιστές που διακόπτουν το μνημόσυνο των αιρετιζόντων και αιρετικών ταγών της Εκκλησίας.

Αποτείχιση, στο Μέγα Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας των Liddell – Scott, σημαίνει τον αποκλεισμό με τείχος, όχι το να βγει κάποιος εκτός του τείχους, εν προκειμένω της Εκκλησίας, όπως εσφαλμένα πιστεύουν οι περισσότεροι Ιεράρχες (μερικοί εξ αυτών είναι και πανεπιστημιακοί καθηγητές θεολογίας). Ο αποτειχισθείς, ένεκα φανερής αιρέσεως του επισκόπου, ιερέας, μοναχός ή λαϊκός, φτιάχνει ένα τείχος εντός της Εκκλησίας που τον χωρίζει από τον αιρετικό επίσκοπο, μέχρι να έρθει Ορθόδοξη Σύνοδος να καθαιρέσει τον αιρετικό επίσκοπο εάν δεν μετανοήσει. Είναι ξεκάθαρος ο 15ος κανόνας της Πρωτοδευτέρας συνόδου, όπως αυτός ερμηνεύτηκε από τους παλαιούς κανονολόγους και αγίους της Εκκλησίας μας, αλλά και νεωτέρους.

Όσο για την έκφραση “φανταστικοί λόγοι δογματικής ακρίβειας”, ε! αυτήν μαρτυράει τον συγγραφέα του κειμένου…

Ελπίζοντας αδελφοί μου εν Χριστώ, να έγιναν κατανοητά τα όσα ψευδή υπάρχουν στο κείμενο της Ιεράς Συνόδου που απευθύνεται στο λαό Του Θεού, καθώς και οι θέσεις μου επί των σημείων αυτών, θα ήθελα να ολοκληρώσω το παρόν πόνημα, με τον ύμνο προς την Ορθοδοξία του Ιωσήφ Βρυέννιου (1350-1431), αφιερωμένο σε κάθε έναν πιστό που η καρδιά του φλέγεται από την αγάπη του στην Εκκλησία του Χριστού.

“Ουκ αρνησόμεθά σε, φίλη Ορθοδοξία·

ου ψευσόμεθά σου πατροπαράδοτον σέβας·

εν σοι εγεννήθημεν, και σοι ζώμεν,

και εν σοι κοιμηθησόμεθα· ει δε καλέσει καιρός,

και μυριάκις υπέρ σου τεθνηξόμεθα”._

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra