Γράφει ὁ π. Νικόλαος Μανώλης

Διαβάζουμε τόσο συχνά γιά τό “primus sine paribus”, “πρῶτος χωρίς ἴσο” τῆς φαναριώτικης νέο-θεολογίας^[1].

Αὐτός ὁ νέο-λατινισμός ”Primus sine paribus” ὡς θεολογία καί ὡς ὁρολογία, σέ ποιό ἔργο Ἁγίου Πατέρα ἤ Ἐκκλησιαστικοῦ Συγγραφέα Ὀρθόδοξου Λατίνου ὑπάρχει ἄραγε; Προφανῶς πουθενά! Οἱ νεωτερισμοί ξεκινοῦν ἀπό τήν ὁρολογία (νεολατινισμός primus sine paribus) καί καταλήγουν στήν ἀλλοίωση (ἀτεκμηρίωτη πατερικῶς, θεολογική κακοδιδασκαλία) τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησιολογίας μέ τήν εἰσαγωγή ἑνός ξένου μορφώματος – πολιτεύματος, πού καταργεῖ εὐθέως τήν ἰσοτιμία τοῦ συνοδικοῦ πολιτεύματος τῆς Ἐκκλησίας.

Τό ζήτημα εἶναι πάρα πολύ σοβαρό καί δέν εἶναι ἁπλῶς ἡ ἀναγνώριση ἤ ὄχι ἑνός ἔστω ”στιγμιαίου λάθους” τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου καί τῆς συνόδου του στό Οὐκρανικό. Ἐπίκειται ἡ ἐκκλησιολογική ἀλλαγή τῶν χαρακτηριστικῶν της Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, ἡ ὁποία ἔχει τήν ἰσοτιμία τοπικῶν Ἐκκλησιῶν καί συνοδικότητα, τήν ἱεροκανονικότητα, καί τά ὅρια ὡς Ἐκκλησία στά θεμελιώδη χαρακτηριστικά τῆς φυσιογνωμίας της.

Ἡ ἀναγνώριση καί ἀποδοχή τοῦ Οὐκρανικοῦ μορφώματος ὡς ἔχει, καταργεῖ τήν ἰσοτιμία τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν καί τήν συνοδικότητα. Στό Οὐκρανικό ζήτημα ἔχει ἐκφραστεῖ ἡ συμφωνία ὅλων των Ὀρθόδοξων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν καί ἡ συνοδικότητα οὐσιαστικῶς καί ἀστασίαστα. Δηλαδή, εδῶ καί αἰῶνες, ὅτι ἡ Οὐκρανία ἀνήκει στήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, ἐδῶ καί δεκαετίες, ὅτι ὁ Φιλάρετος εἶναι καθηρημένος καί ἀναθεματισμένος –μή ὀρθόδοξος, ότι ὁ Μακάριος δέν ὑπῆρξε ποτέ ἐπίσκοπος, ἀλλά καθηρημένος πρεσβύτερος. Τό Πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινούπολης δυστυχῶς, ὕστερα ἀπό δεκαετίες καί ἐνῶ συμφωνοῦσε, καταργεῖ αὐτή τήν ἱεροκανονικότητα.

Ἀκόμη καί ἐάν ἀνῆκε στό πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως ἡ Οὐκρανία, δέν ὑπάρχουν κανόνες νά “ἰεροποιοῦν’’ ἀνυπόστατα κανονικῶς μυστήρια. Ὁ Φιλάρετος δέν μπορεῖ νά τελέσει, ὡς ἀναθεματισμένος—μη ὀρθόδοξος, οὔτε ἀεροβάπτισμα. Ὅ,τι τελεῖ τίς τελευταῖες δεκαετίες, ἕνας ἀπό τούς πλέον δαιμονόπληκτους ἀγύρτες στόν ὀρθόδοξο χῶρο, εἶναι ἀνύπαρκτα ὡς μυστήρια. Δέν ὑπάρχει κανονική ὁδός νά γίνουν ὀρθόδοξα τέτοια ἀνύπαρκτα μυστήρια. Ὁ Μακάριος, ὡς καθηρημένος πρεσβύτερος, δέν μπορεῖ νά τελέσει χειροτονίες ἐπισκόπων. Οἱ ψευδοεκκλησίες τοῦ Φιλάρετου καί τοῦ Μακάριου στήν Οὐκρανία μόνον αὐτό τό χαρακτηριστικό ἔχουν κοινό μεταξύ τους, τό ψεῦδος. Καταργεῖ τά ὅρια μεταξύ ἀμετανόητου σχίσματος καί Ἐκκλησίας. Οἱ σύνοδοι τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας ἀγωνίστηκαν νά ἐγείρουν προστατευτικά ὅρια μεταξύ Ἐκκλησίας καί σχίσματος, μεταξύ Ἐκκλησίας καί αἱρέσεων. Στό Οὐκρανικό μόρφωμα καταργοῦνται τά ὅρια τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί γίνονται δεκτοί σέ αὐτήν ἀμετανόητοι σχισματικοί, οἱ ὁποῖοι τό μόνο πού ἐπιζητοῦν εἶναι ἡ ἐπιβράβευση, μέσω τῆς ἀναγνώρισής τους ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη, τῶν ἑωσφορικῶν πεπραγμένων τους. Στό τέλος αὐτοῦ του ἄρθρου μπορεῖτε νά παρακολουθήσετε τή στιγμή τῆς τραγικῆς προδοσίας, γιά τήν ὁποία ἀπεφάνθη ὁ ἐνορχηστρωτής της…

Παρά τή σοβαρότητα τοῦ Οὐκρανικοῦ ζητήματος ἕνα ἀφελές ἐρώτημα προβάλλει αὐθόρμητα, ἀλλά πιεστικά. Μπορεῖ ὁ Δαλάι Λάμα νά γίνει ὀρθόδοξος ἀρχιεπίσκοπος Ἰνδιῶν, τά μοναστήρια του στό Θιβέτ καί στήν Ἰνδία ὀρθόδοξα; Κατά τό Οὐκρανικό πρότυπο, ἀφοῦ ἡ Ἰνδία “ἀνήκει’’ στό πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, μπορεῖ. Ἡ ἀναγνώριση καί ἀποδοχή τοῦ Οὐκρανικοῦ μορφώματος σημαίνει ἀναγνώριση καί ἀποδοχή εὐρύτερων ἐκκλησιολογικῶν ἀλλοιώσεων, ἀποδοχή μιᾶς ἄλλης ἐκκλησίας, ξένης πρός τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Αὐτές οἱ ἀλλοιώσεις ὑπάρχουν συνεσκιασμένα καί στά κείμενα τῆς κακοσυνόδου τῆς Κρήτης, τώρα ὅμως στό Οὐκρανικό μόρφωμα προβάλλουν μέ θρασύτητα καί φανερά.

Πόσο ἐπίκαιρος εἶναι ὁ δραματικός λόγος τοῦ Κυρίου μας:

 Πλήν ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐλθών ἇρα εὐρήσει τήν πίστιν ἐπί τῆς γῆς; (Λουκ. 18,8).

Ἄραγε θά βρεῖ τήν Πίστη στήν τοπική Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος; Ὁ θεοφόρος Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς προειδοποιεῖ καί διευκρινίζει:

«Ποῖος κλῆρος, ποία μερίς, τίς γνησιότης πρός τήν Χριστοῦ Ἐκκλησίαν, τῷ συνηγόρῳ τοῦ ψεύδους, ἐκκλησίαν, ἥ “στύλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας” κατά Παῦλόν ἐστιν, ἥ καί μένει χάριτι Χριστοῦ διηνεκῶς ἀσφαλής καί ἀκράδαντος, ἐστηριγμένη παγίως οἷς ἐπεστήρικται ἡ ἀλήθεια; Καί γάρ οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσί, καί τοσοῦτο μᾶλλον, ὅσον ἄν καί σφῶν αὐτῶν καταψεύδοιντο, ποιμένας καί ἀρχιποίμενας ἱερούς ἑαυτούς καλοῦντες καί ὑπ’ ἀλλήλων καλούμενοι˙ μηδέ γάρ προσώποις τόν χριστιανισμόν, ἀλλ’ ἀληθείᾳ καί ἀκριβείᾳ πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα» (Γρηγ. Παλαμᾶ Συγγράμματα, Π. Χρήστου, τόμος 2, σελ. 627 καί ΕΠΕ 3, 606).

Δηλαδή μέ ἁπλά λόγια:

«Ὅμως ποιά μερίδα καί ποιό κλῆρο, ποιά γνησιότητα καί ποιά σχέση μπορεῖ νά ἔχετε ΟΛΟΙ ἐσεῖς, ποῦ εἶστε ΣΥΝΗΓΟΡΟΙ τοῦ ΨΕΥΔΟΥΣ μέ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ;

Ὁπότε, ὅσοι βρίσκονται μέσα στήν ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἔχουν ἀπαραίτητα καί τήν Ἀλήθεια. Ἐνῶ αὐτοί οἱ ὁποῖοι δέν ἔχουν τήν Ἀλήθεια, δέν εἶναι οὔτε μπορεῖ νά βρίσκονται μέσα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Εἶναι δηλαδή ΕΚΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ἄσχετα ἐάν αὐτοί νομίζουν ὅτι εἶναι μέσα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Καί παρ’ ὅλο πού αὐτοί λέγουν ψέματα μεταξύ τους, καί κοροϊδεύουν τούς ἑαυτούς τους, καλώντας ὁ ἕνας τόν ἄλλο -ἀλλά καί ἀπό ἄλλους καλούμενοι- ὡς «ἅγιοι»… («ἁγιώτατοι»… «σεβασμιώτατοι»… «πανιερώτατοι»… «παναγιώτατοι»…) ποιμένες καί ἀρχιποιμένες, δηλαδή ἐπίσκοποι, ἀρχιεπίσκοποι καί πατριάρχες. Μήν τούς πιστεύετε! Λένε ψέματα! Δέν εἶναι τίποτε ἀπό ὅλα αὐτά, ἀλλά εἶναι ΨΕΥΔΟΠΟΙΜΕΝΕΣ καί ΨΕΥΔΕΠΙΣΚΟΠΟΙ!^[2]

^[1] Τό Primus sine paribus, προέρχεται ἀπό ἀντιστροφή τοῦ πατερικοῦ τίτλου (;) τῆς Ὀρθόδοξης Δύσης “πρῶτος μεταξύ ἴσων” (Primus inter pares), τό ὁποῖο χρησιμοποιοῦσαν στή Ρωμαϊκή Σύγκλητο καί φέρεται νά χρησιμοποιοῦσε καί ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος (https://en.wikipedia.org/wiki/Primus_inter_pares#Eastern_Orthodox_Church).

Αὐτό ὅμως τό ἄλλαξε o Μητροπολίτης Προύσης σέ δική του ἐργασία σέ “Πρῶτος ἄνευ ἴσων”, ἀκριβῶς γιά νά ἀλλάξει τό παλαιό αὐτό σύνθημα. Δέν μπορῶ νά ἐντοπίσω, οὔτε καί μέσα στή παπική γραμματεία, ὑποστήριξη αὐτοῦ τοῦ τίτλου καί συνθήματος.

Δεῖτε καί σχετική ἐργασία τοῦ 2014 ἀπό τό νῦν Ἀμερικῆς… https://www.patriarchate.org/el/-/primus-sine-paribus-hapantesis-eis-to-peri-proteiou-keimenon-tou-patriarcheiou-moschas-tou-sebasmiotatou-metropolitou-prouses-k-elpidophorou

^[2] π.Νικόλαος Μανώλης, Ὁ Κύριος τοῦ Ἁγ. Γρηγορίου Παλαμᾶ καί ὁ Κύριος τῶν ψευδοποιμένων [mp3 2019]

ΠΗΓΗ