π. Νικόλαος Μανώλης: «Να παρακαλέσουμε τον Θεό να διορθώσει τον νου, να φωτίσει την ψυχή μας, να ελευθερώσει το σώμα μας από τις αμαρτωλές οδούς στις οποίες πορεύεται»

Παρακολουθώντας την επικαιρότητα να τρέχει και συνειδητοποιώντας πως ακόμα και ο εκλεκτός κλήρος πλανάται μπροστά στα μάτια του ταλαίπωρου ποιμνίου, καταλαβαίνουμε πως όλη αυτή η διολίσθηση προς την Κόλαση γίνεται για έναν και μόνο λόγο: για τις τιμές και τις δόξες του κόσμου τούτου.

Οι Άγιοί μας όμως, είχαν μνήμη θανάτου και επεδίωκαν να είναι αρεστοί στον Θεό και όχι στον άνθρωπο. Σήμερα για τον άνθρωπο δεν υπάρχει Θεός. Όχι ο Θεός ο θεωρητικός που ερμηνεύεται και κηρύττεται ώστε να απενοχοποιήσει τα ανθρώπινα λάθη και πάθη. Αλλά ο ζων Θεός, ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Αυτός λείπει από τις ψυχές κλήρου και λαού.

Ο μακαριστός πνευματικός πατέρας, π. Νικόλαος Μανώλης, σε παλαιότερο κήρυγμά του με τίτλο: «Μνήμη Θανάτου», είπε τα εξής:

«Ένας πλούσιος που έτυχε τιμών, όσο ζούσε αλλά και μετά τον θάνατό του από τους ανθρώπους, αποκλείστηκε όμως από τη βασιλεία το Θεού. Και ένας φτωχός που έτυχε της αποστροφής του κόσμου, τον εμπαιγμό, που έτυχε των εμπαθών πειραγμάτων, των απορρίψεων και στη ζωή και στον θάνατο.

[..] Αυτόν όμως τον περιφρονημένο, τον θυμήθηκε και τον τίμησε ο Ουρανός και οι Άγιοι Άγγελοι που τον οδήγησαν τον Θεό.

Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα αποτελεί γροθιά στο υπογάστριο του κοσμικού φρονήματος. Το φρόνημα που εγκλωβίζει το πνεύμα του ανθρώπου στα γήινα, υλικά θέματα μη επιτρέποντας την οποιαδήποτε ενασχόληση με τα πνευματικά θέματα της πίστης μας.

O φτωχός Λάζαρος είναι απορριπτέος. Είναι αυτός που περιφρονούμε, που δεν δίνουμε σημασία. Ο ενδεής άνθρωπος. Τέτοιοι άνθρωποι σαν τον Λάζαρο, έχουν απόλυτη ανάγκη συμπαραστάσεως, τροφής, περιποιήσεως. Συνήθως αρνούνται οι καλοπερασάκηδες, οι άνθρωποι της κοινωνίας να τους παρέχουν τα προς το ζειν, γιατί αυτοί είναι σκληροί άνθρωποι που γίνονται όργανα του Σατανά που δεν επιτρέπει ο Σατανάς στο Λάζαρο να απολαύσει σε αυτή τη ζωή τίποτε. Ούτε καν λίγο οίκτο από από τους πλουσίους. Ο Διάβολος επιτρέπει στον πλούσιο να απολαύσει όλες τις κοσμικές απολαύσεις. Αλλά, με ένα αντάλλαγμα, να είναι σκληρός, σκληροτράχηλος που να μην μπορεί να δει την ανάγκη του αδελφού, του συνανθρώπου.

Αλλά όμως υπάρχει ένα δώρο του Θεού, το οποίο δώρο του Θεού είναι ο θάνατος που έχει τα δικά του σχέδια. Γιατί, ο Θεός κρίνει πάντοτε διαφορετικά από τους ανθρώπους. Ο θάνατος που θα μας βρει αναπάντεχα και αλίμονό μας αν δεν είμαστε στο θέλημα του Θεού, αν δεν έχουμε τις αρετές του φτωχού Λαζάρου για να κερδίσουμε την αιωνιότητα. Αλίμονό μας αν βρεθούμε ατελείς όπως ο πλούσιος και σκληροί, ανελεήμονες και χάσουμε τη Βασιλεία του Θεού.

Γι’ αυτό, επειδή πλούσιοι και φτωχοί θα καταλήξουμε κάποια μέρα, θα φύγουμε από αυτήν την ζωή, απ’ αυτόν τον ψεύτικο ντουνιά θα φύγουμε. Γι’ αυτό, η Εκκλησία μας, μας διδάσκει την αρετή της μνήμης του θανάτου που αν την είχε ο πλούσιος θα σωζόταν. Αλλά, δοκιμάζοντας την πίκρα της Κολάσεως, τότε μόνο κατάλαβε την πραγματικότητα, την Αλήθεια της ζωής

Μας λένε το Γεροντικό και οι Άγιοι Πατέρες πάντοτε να θυμόμαστε τον θάνατο και τη μέλλουσα κρίση. Γιατί εκείνοι που δεν τα περιμένουν αυτά, εύκολα κυριεύονται από τα πάθη. Κάτι σχετικό υπάρχει στον βίο του Αγίου Αντωνίου, του μεγάλου αυτού καθηγητού της ερήμου ο οποίος έλεγε τους μαθητές του: “Για να μην πέφτουμε σε αμέλεια και αφήνουμε την άσκηση, καλό είναι να μελετάμε πάντα τον αποστολικό λόγο καθ’ ημέραν αποθνήσκω (Α΄ Κορ. 15,31)”. Καθ’ ημέραν αποθνήσκω… Αυτό να θυμόμαστε πάντοτε! Να το έχουμε μπροστά μας ώστε να φυλαγόμαστε από τις αμαρτίες και τα πάθη. Γιατί, αν έτσι, λέγει ο Άγιος Αντώνιος, ζούμε και εμείς με καθημερινή δηλαδή την αίσθηση του θανάτου, δεν θα αμαρτήσουμε. Αυτό που λέω σημαίνει τούτο: Κάθε πρωί που ξυπνάμε, να πιστεύουμε πως δεν θα ζήσουμε μέχρι το βράδυ και όταν πέφτουμε για ύπνο, να πιστεύουμε πως δεν θα σηκωθούμε.

Ο Αββάς Ηλίας, έλεγε εγώ τρία πράγματα φοβάμαι πάντα: “Όταν θα βγαίνει η ψυχή μου από το σώμα, όταν θα βρίσκομαι μπροστά στον Θεό και όταν θα βγει η απόφαση του Θεού εναντίον μου”.

Να ποια είναι η πραγματικότητα της ζωής μας, ότι τελειώνει η ζωή μας και δεν πρέπει να είμαστε άφρονες και ζούμε σαν αθάνατοι, σαν δηλαδή η ζωή αυτή να μην τελειώνει ποτέ και να είμαστε τόσο προσκολλημένοι στα αγαθά αυτής της ζωής που μόνοι μας τα παρασκευάζουμε και μας κρατούν δεμένους στον πειρασμό και στα πάθη. Ποιος μπορεί αδελφοί μου να μας ελευθερώσει; Σε ποιον να αφήσουμε την ελπίδα μας; Ποιον να εμπιστευτούμε; Άνθρωπο να εμπιστευτούμε ή να εμπιστευτούμε τον Xριστό, την πηγή της ζωής και της Ανάστασης, την πηγή της Αλήθειας, τη Μόνη Αλήθεια. Να παρακαλέσουμε τον Θεό να διορθώσει τον νου, να φωτίσει την ψυχή μας, να ελευθερώσει το σώμα μας από τις αμαρτωλές οδούς στις οποίες πορεύεται. Μακάρι ο Θεός να μας αξιώσει σαν τον φτωχό και ασήμαντο Λάζαρο να βρεθούμε και εμείς μία μέρα στην αγκάλη του, στην αγκάλη του Αβραάμ, όπως βρέθηκε εκείνος. Και να έχουμε φύλακα άγγελο στη ζωή μας που θα μας συντροφεύει στην πορεία μας για την άλλη ζωή. Αμήν».

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI