της Ειρήνης Ιωαννίδου

Όλα αποκτούν άλλη διάσταση και περισσότερο νόημα, όταν γεμίζουν τα παγκάρια…

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Σύρου-Ερμούπολης πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα του Κέντρου Έρευνας και Ανάπτυξης της Μητρόπολης Σύρου (ΚΕΑ Ι.Μ. ΣΥΡΟΥ) τριήμερο συνέδριο την 6η, 7η και 8η Οκτωβρίου, με θέμα: «Νέες τάσεις και προοπτικές ανάπτυξης και προώθησης του θρησκευτικού – προσκυνηματικού τουρισμού».

Το συνέδριο ολοκληρώθηκε με την ευλογία του Μητροπολίτη Σύρου, αν και ο ίδιος απουσίαζε από αυτό καθώς βρισκόταν στην Αθήνα.

Αρχικά έχει σημασία να σταθούμε στο γεγονός ότι ο θρησκευτικός τουρισμός είναι μία έννοια άγνωστη στην Ορθοδοξία. Στην εποχή μας όμως, που κυριαρχεί το πνεύμα του Οικουμενισμού, ο θρησκευτικός τουρισμός χρησιμοποιείται ως ο Δούρειος Ίππος της συγκρητιστικής Θεολογίας. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που υποστήριξαν ότι με την έλευση του Πάπα στην Ελλάδα θα αυξηθεί ο θρησκευτικός τουρισμός στη χώρα μας, ο οποίος έχει μειωθεί λόγω της απαγόρευσης πραγματοποίησης προσκυνηματικών εκδρομών από τη Ρωσία στην Ελλάδα, εξαιτίας της αναγνώρισης της σχισματοαιρετικής ψευδοεκκλησίας της Ουκρανίας από την Εκκλησία της Ελλάδας.

Εκείνη την περίοδο μάλιστα, με αφορμή την επίσκεψη του Πάπα στην Ελλάδα, γεννήθηκε το μεγάλο όραμα για τους Φιλίππους, την Αρχαία Εγνατία Οδό και την ευρύτερη περιοχή της Καβάλας: να περπατήσουν στους Φιλίππους, στα βήματα του Αποστόλου Παύλου ο Οικουμενικός Πατριάρχης και ο Πάπας – οι ηγέτες της Ορθόδοξης και Παπικής Εκκλησίας. Η πρόταση αυτή είχε βρει σύμφωνη την υπουργό Πολιτισμού.

Σχετικό άρθρο της Κατάνυξης πάντως ανέδειξε τη σύνδεση Οικουμενισμού και θρησκευτικού τουρισμού:

«Ήδη οι παπικοί, μετά την Β Βατικανή Σύνοδο (1962 – 1965) και οι Ορθόδοξοι, μετά την Ψευδοσύνοδο του Κολυμπαρίου (2016), φαίνεται πως βαδίζουν στον κοινό τους δρόμο, αυτόν της παναιρέσεως του Οικουμενισμού. Είναι προφανές πως και ο Θρησκευτικός τουρισμός αποτελεί άλλη μία αφορμή για κοινή δράση.

Σε έρευνα που δημοσιεύθηκε το 2019 για το θρησκευτικό τουρισμό στους παπικούς, στα συμπεράσματα αναφέρονται τα εξής: “Μετά τη Δεύτερη Σύνοδο του Βατικανού (1962 − 1965), όπως αναφέρθηκε παραπάνω, η Καθολική Εκκλησία ανταποκρίθηκε στα αυξανόμενα τουριστικά ταξίδια παρέχοντας πολιτιστικές πληροφορίες και πνευματική τροφή στους επισκέπτες θρησκευτικών χώρων. Σε αυτό η Εκκλησία εκφράζει την ποιμαντική της ανησυχία για τους ανθρώπους που κινούνται. Οι ποιμενικές της προσπάθειες επηρεάστηκαν από τον κοσμικό μαζικό τουρισμό όσον αφορά τον κοινωνικό και ηθικό αντίκτυπο που έχει η κινητικότητα στις ζωές των ανθρώπων. Από εκεί και πέρα, η Εκκλησία επιδίωξε να κατευθύνει τα ταξίδια ως ευκαιρία για τον εμπλουτισμό της ανθρώπινης ζωής και για την ανάδειξη των ανθρωπολογικών αξιών στον κόσμο, καθώς και για τη δημιουργία δεσμών αδελφότητας μεταξύ των ανθρώπων. Ωστόσο, θα μπορούσε να υπάρχει ο κίνδυνος, η αυξανόμενη δημοτικότητα του θρησκευτικού τουρισμού να υπαγορεύεται από τις τάσεις της αγοράς του κοσμικού τουρισμού, ως απλό καταναλωτικό προϊόν για τους ταξιδιώτες που πληρώνουν. Εδώ, το ποιμαντικό κάλεσμα της Καθολικής Εκκλησίας, σε έναν νέο ευαγγελισμό, δίνει την ευκαιρία να κατευθύνουμε τους στόχους του θρησκευτικού τουρισμού με ανθρωπολογικό και θρησκευτικό προσανατολισμό. Οι τεχνολογίες πληροφοριών και επικοινωνιών παρέχουν βελτιωμένη πρόσβαση στις υπηρεσίες, στο κοινό και μπορούν να προωθήσουν θρησκευτικούς χώρους ως τουριστικούς προορισμούς. Από αυτή την άποψη, η προσοχή της Εκκλησίας στο θρησκευτικό τουρισμό θα μπορούσε να τονώσει την επικοινωνία του αρχικού πολιτιστικού περιβάλλοντος της καλλιτεχνικής κληρονομιάς του Χριστιανισμού. Μπορεί ακόμη και να επαναφέρει τους ανθρώπους στην πίστη. Σε ένα σε μεγάλο βαθμό εκκοσμικευμένο περιβάλλον, που είναι ύποπτο για τις προσπάθειες ευαγγελισμού της Εκκλησίας, μια ολιστική κατήχηση σε θρησκευτικούς χώρους δε θα υποφέρει από μεροληπτική αντίθεση, όταν λαμβάνει επίσης υπόψη το ιστορικό-πολιτιστικό πλαίσιο. Αυτό το πολύπλευρο ζήτημα θα χρειαστεί περαιτέρω πρακτικές εμπειρίες και επικοινωνιακές μελέτες”».

Οι παπόφιλοι Οικουμενιστές της Σύρου λοιπόν έρχονται να επεκτείνουν το όραμα των παπικών και δεν μένουν απλά στις τεχνολογίες πληροφοριών και επικοινωνιών αλλά προτείνουν την ψηφιοποίηση κειμηλίων και τη δημιουργία εμπειριών επαυξημένης πραγματικότητας και τις καλές πρακτικές ψηφιοποίησης κειμηλίων άυλης θρησκευτικής κληρονομιάς και δημιουργίας ψηφιακών και υβριδικών μουσείων. Με λίγα λόγια προτείνουν μία Metaverse Εκκλησία.

«Η εκκλησία εικονικής πραγματικότητας βασίζεται εξ ολοκλήρου στο metaverse και έχει ως στόχο να αναπτύξει πνευματικές κοινότητες αγάπης σε όλο τον εικονικό κόσμο», δήλωσε παλαιότερα ο Soto, πάστορας με έδρα το Fredericksburg της Βιρτζίνια. Το μέλλον του εκκλησιασμού, σύμφωνα με τον ίδιο, βρίσκεται στο metaverse, επειδή «προσεγγίζει τους ανθρώπους που δεν μπορούν να πάνε στην εκκλησία», λόγω του COVID-19 ή άλλων λόγων.

Δυστυχώς στα άδυτα των νοσηρών οικουμενιστικών εγκεφάλων η ψηλάφηση και η προσέγγιση του Θεού γίνονται αντιληπτές με φθηνά μέσα. Η μυστηριακή ζωή, η καρδιακή προσευχή, η μετάνοια και η εξομολόγηση είναι λέξεις άγνωστες για τους σύγχρονους λυκοποιμένες. Όλα άλλωστε αποκτούν άλλη διάσταση και περισσότερο νόημα, όταν, είτε μέσω του θρησκευτικού τουρισμού είτε μέσω της άυλης θρησκευτικής κληρονομιάς, γεμίζουν τα παγκάρια. Το διακύβευμα; Η σωτηρία του ποιμνίου!

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra

Δείτε σχετικά:
– Οι αγκαλιές του Μητροπολίτη Σύρου με παπικούς
– Η μάστιγα στη Σύρο δεν είναι η παπική “εκκλησία” αλλά ο Ορθόδοξος Επίσκοπος του νησιού
– Συμπροσευχόμενος με αιρετικούς εόρτασε τα ονομαστήριά του ο μητροπολίτης Σύρου κ. Δωρόθεος Β΄