του Ανδρέα Μπουλάκη

Μετά τήν ἀλλαγή τοῦ ὀνόματος τῆς γείτονος χώρας ἀπό VARDARSKA σέ Βόρεια Μακεδονία, θά ἦταν σωστό νά ἀλλάξει καί ἡ πατρίδα μας πλέον ὂνομα καί ἀπό Ἑλλάς, νά γίνει “Νέα Γάδαρα”, ἐφόσον ὂχι μόνον ὁμοιάσαμε τούς κατοίκους τῆς χώρας τῶν Γαδαρηνῶν, ἀλλά τούς ἒχουμε ξεπεράσει πρό πολλοῦ. Ἐκεῖνοι, μόνο “παρεκάλεσαν αὐτόν ὅπως μεταβῆ ἀπό τῶν ὁρίων αὐτῶν”, ἐνῶ ἐμεῖς οἱ πνευματικά ἀναίσθητοι Ἑλληνόφωνοι, διώχνουμε τόν Χριστό καθημερινά καί μέ κάθε τρόπο ἀπό τό σπίτι μας, ἀπό τήν δουλειά μας, ἀπό τό σχολεῖο τῶν παιδιῶν μας, ἀπό τήν γειτονιά μας καί τώρα πλέον καί ἀπό τό Σύνταγμά μας. Ἀρνηθήκαμε, οἱ Νεοέλληνες, τόν Χριστό, ὂχι κατόπιν ἐπιβολῆς βίας ἀπό κάποιο τυραννικό καθεστώς, ἀλλά ἑκούσια!! Τόν προδώσαμε καί τόν διώξαμε ἀπό τήν ζωή μας. Πρώτα ἐμεῖς, ὁ λαός, τόν ἀρνηθήκαμε καί κατόπιν ἦρθαν οἱ σημερινοί ἂρχοντες νά μᾶς ἐκπροσωπήσουν, εἲτε στήν Βουλή, εἲτε στήν Ἐκκλησία.

Αὐτό τό γκρέμισμα τοῦ Χριστιανικοῦ, τοῦ Ὀρθοδόξου κράτους μας, εἶναι χειρότερο ἀκόμη καί ἀπό τήν προδοσία τῆς Μακεδονίας μας, γιατί γκρεμίζονται τά θεμέλια τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας. Σέ ὅλες τίς γενιές, οἱ Ἕλληνες ἒχουν τήν θρησκεία μέσα τους. Ὁ Ἀριστοτέλης καί ὁ Πλάτων θρησκεύουν. Ὅταν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἒφθασε στήν ἀρχαία Ἀθήνα τό 50 μ.Χ. καί εἶδε τόν βωμό στόν ἂγνωστο Θεό, αὐτόν τόν Θεό τούς παρουσίασε, αὐτόν τόν ἀληθινό Θεό τούς ἐδίδαξε. Πάντοτε οἱ Ἕλληνες ἀγωνίζονταν ὑπέρ βωμῶν καί ἐστιῶν. Οὐδέποτε ἀπασχόλησε θεσμικά τήν πατρίδα μας τό ξήλωμα τῆς θρησκείας. Γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία της ἡ Ἑλλάς, τείνει νά καταστεῖ ἕνα οὐδετερόθρησκο, δηλαδή ἂθεο κράτος (ἀφοῦ πρώτα ἐπί σειρά ἐτῶν, εἰδικά μετά τή μεταπολίτευση, ἀποκόπηκε ἀπό τήν παράδοσή της). Βέβαια ἡ προσπάθεια αὐτή ξεκίνησε μέ τόν Ὂθωνα καί τούς Βαυαρούς. Τώρα πλέον ὁλοκληρώνεται. Τό τραγικότερο εἶναι ὅτι τήν δημιουργία αὐτοῦ τοῦ ἀνίερου κράτους, τήν ἐπιτρέψαμε μέ τήν ψῆφο μας. Γι’ αυτό ἡ σημερινή ἅλωση εἶναι χειρότερη ἀπό τήν ἅλωση τοῦ 1453, ὂχι μόνο διότι τότε στόχος τοῦ Μωάμεθ τοῦ Πορθητοῦ ἦτο ἡ κατάλυσις τοῦ Βυζαντίου ἐνῶ σήμερα στόχος τῶν Εὐρωπαίων “συμμάχων μας” εἶναι ἡ πίστη μας, ἡ Ὀρθοδοξία μας, ἀλλά κυρίως διότι τότε πολεμήσαμε καί ἠττηθήκαμε, ἐνῶ σήμερα παραδίδουμε τά πάντα ἀμαχητί. Ἡ σπεῖρα πού κυβερνᾶ σήμερα, ἐπιθυμεῖ τό οὐδετερόθρησκο κράτος γιά νά παύσουν πλέον νά ἒχουν μεταξύ τους σχέση τά ἂρθρα 3 (παρ. 1) καί 16 (παρ. 2) τοῦ Συντάγματος. Τό μέν πρῶτο ὁρίζει ὡς ἐπικρατοῦσα θρησκεία στήν Ἑλλάδα, αὐτήν τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἑκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τό δέ δεύτερο ὁρίζει ὅτι ἡ παιδεία σκοπό ἒχει τήν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς συνείδησης τῶν Ἑλλήνων. Ὁπότε, ἐλεύθερα πλέον καί μέ τή βούλα, δίνουμε στούς μαθητές πανέρια μέ ὀχιές, γιά νά διαλέξουν ὅποια τούς ἀρέσει. Τό Κολυμπάρι δηλαδή στήν πράξη.   

Δέν βασιλεύει σήμερα στήν πατρίδα μας ὁ Χριστός καί τό ἅγιό Του Εὐαγγέλιο· σήμερα βασιλεύει ὁ κοσμοκράτωρ τοῦ παρόντος αἰῶνος πού πέφτουν καί τόν προσκυνοῦν ὅλοι, διότι:  

– Ὁμοιάσαμε πλέον μέ τήν Εὐρώπη στήν ἀπιστία καί τήν ἀθεΐα, ἡ ὁποία ἰδιαίτερα ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Διαφωτισμοῦ, ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Βολταίρου ἒχει κατασυντρίψει καί διαλύσει τόν πολιτισμό τῆς Δύσεως.   

– Κοιτάμε μόνον τά ἐλεεινά μας συμφέροντα καί τίποτα παραπάνω. Γίναμε φιλάργυροι, πλεονέκται, ατομισταί καί αχάριστοι (γνήσιοι Γαδαρινοί δηλαδή).  Κουραστήκαμε ἀπό τίς διαμαρτυρίες σχετικά μέ τήν οἰκονομική μας αἱμορραγία καί σιωποῦμε τώρα στό γκρέμισμα τῆς πίστεως.   

– Ἐνῶ μπήκαμε στό Τριώδιο καί σέ λίγο ἀρχίζει ὁ ἀγῶνας τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς, ἐμεῖς ἑτοιμαζόμαστε καί πάλι φέτος νά ὑπηρετήσουμε, μέ τά καρναβάλια, τόν διάβολο.

– Δέν παρακαλοῦμε τόν Χριστό νά μᾶς βγάλει ἀπό τά ἀδιέξοδα πού βρισκόμαστε (μέ τεράστιο πνευματικό ἀγῶνα φυσικά), ἀλλά στηρίζουμε ἀκόμη τίς ἐλπίδες μας σέ ἀνθρώπους. Τρῶμε ἀκόμη ξυλοκέρατα στήν αὐλή τῆς Δύσεως καί τό ἒχουμε πλέον συνηθίσει.

– Ὑπάρχουν πολλοί παπάδες Ἰοῦδες πού συντάσσονται μέ τούς ἰσχυρούς τῆς γῆς καί λίγοι πού ἀγαποῦν ἀληθινά τόν Χριστό, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀποφασισμένοι νά δώσουν τή ζωή τους ὑπέρ τοῦ ποιμνίου τους. Ἓλειψε τό αὐστηρό κήρυγμα, τό κήρυγμα τῆς μετανοίας καί ὑπερπλεόνασε τό “ἀγαπητικό” κήρυγμα. Μᾶς ταιριάζει περισσότερο ὁ μασονικός οἰκουμενισμός, ἀπό τήν ἁγία μας Ὀρθοδοξία. Ἡ Ἐκκλησία ἀπό φυγαδευτήριο δαιμόνων, κατήντησε νά ἀγκαλιάζει ὅλες τίς αἱρέσεις πού πλέον, μετά τήν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου, θεωροῦνται καί αὐτές Ἐκκλησίες. Ὢ τῆς βλασφημίας μέγεθος!

– Καταντήσαμε τό ὁμολογιακό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, μία μασονική διαθρησκειακή δυσωδία.

– Πραγματοποιοῦνται οἱ αἰσχρές παρελάσεις ὁμοφυλοφίλων, ἐνῶ διδάσκονται τά παιδιά μας στό σχολεῖο τίς διαστροφές γιά τίς ἒμφυλες ταυτότητες.

– Τά διαζύγια ἒχουν ὑπεραυξηθεί (ὅπως καί οἱ ἐκτρώσεις), ἐνῶ τά ζευγάρια ἀποφεύγουν τήν τεκνογονία.

Εἶναι τόσο ἂσχημη ἡ κατάσταση τῆς πατρίδος μας, πού νομίζω ὅτι ἒχει ἑφαρμογή σέ ἐμᾶς αὐτό πού ἀκοῦμε στό ἀνάγνωσμα τοῦ προφήτου Δανιήλ, τό πρωί τοῦ Μ. Σαββάτου: «ὅτι, Δέσποτα, ἐσμικρύνθημεν παρά πάντα τά ἒθνη και ἐσμεν ταπεινοί ἐν πάση τῆ γῆ σήμερον διά τάς ἁμαρτίας ἡμῶν»

Ὁ Ὅσιος Παίσιος ἒλεγε πώς ὅταν παραβαίνει ἕνας ἂνθρωπος μία ἐντολή τοῦ Εὐαγγελίου, εὐθύνεται μόνον αὐτός, ἐνῶ ὅταν κάτι πού ἀντίκειται στό Εὐαγγέλιο γίνεται νόμος τοῦ κράτους, τότε ἒρχεται ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ σέ ὅλο τό ἒθνος γιά νά παιδαγωγηθεῖ. Τώρα πού γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία μας γινόμαστε ἕνα ἂθεο κράτος (ὁπότε πλέον ἐξευρωπαϊστήκαμε) καί πετᾶμε τόν Χριστό ἀπό τό Σύνταγμα καί τήν πατρίδα μας (καί Ἒκεῖνος, ὅταν τόν διώχνουμε, φεύγει χωρίς νά πεῖ μιά λέξη) τί θά συμβεῖ; Ἡ περιοχή τῶν Γαδαρηνῶν, πού κάποτε ἦταν εὒφορη καί πλούσια, σήμερα εἶναι μία γκρίζα καταραμένη ἒρημος, ἀναφέρει ὁ Ἁγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς. Ἂν ἡ περιοχή τῶν Γαδαρηνῶν, πού ἀπό ἀνοησία οἱ κάτοικοί της παρεκάλεσαν τόν Χριστό νά φύγει, εἶχε τέτοια κατάληξη, τί θά συμβεῖ στήν πατρίδα μας ἡ ὁποία δέν τόν παρακαλεῖ, ἀλλά τόν διώχνει μέ τόση κακία;

Ἀλλά ὂχι, δέν ἀπελπιζόμεθα γιατί εἲμαστε βασιλόπουλα ἐφόσον ἒχουμε πατέρα Βασιλιά! Καί τί πατέρα! Ἂν δείξουμε μετάνοια ὅπως οἱ Νινευίτες καί συμπεριφερθοῦμε ὡς ὁ ἂσωτος υἱός τῆς παραβολῆς, Αὐτός θά σώσει πάλι τό Ἒθνος μας ἀπό τήν πνευματική, κοινωνική καί οἰκονομική ἐξαθλίωση, ὅπως μᾶς βοήθησε σκανδαλωδῶς καί κατά τό παρελθόν. Καί θά τό πράξει, διότι πρεσβεύει διαρκῶς εἰς τόν Θρόνο Του, ἡ Μητέρα του καί Μητέρα μας, εἰς τήν ὁποίαν λέγωμεν ὅταν ἀναγινώσκουμε τούς Χαιρετισμούς: «Χαῖρε, τύραννον ἀπάνθρωπον ἐκβαλοῦσα τῆς ἀρχῆς».