Πώς, λοιπόν, καταδέχονται σήμερα οι Ορθόδοξοι να παίρνουν ναό από τους παπικούς;

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Η Γρανάδα είναι πόλη και περιοχή, κατ’ ουσίαν νομός, στην αυτόνομη περιφέρεια της Ανδαλουσίας, στην Ισπανία. Είναι μία από τις ωραιότερες και ιστορικότερες πόλεις της Ισπανίας. Είναι χτισμένη πάνω στους τρεις λόφους, στο πόδι της οροσειράς της Νεβάδας (Sierra Nevada), στη συμβολή δύο ποταμών, του Χενίλ και ενός παραποτάμου του Ντάρρο, σε υψόμετρο 738 μέτρων από τη στάθμη της θάλασσας. Η πόλη απαρτίζεται από τρία τμήματα, που ιδρύθηκαν σε διάφορες εποχές: την Αντεκερουέλα, το Αλμπαϊθίν και την κυρίως Γρανάδα. Το σύγχρονο όνομά της η πόλη, πιθανότερα, το οφείλει στις πολλές ροδιές που καλλιεργούνται στην περιοχή, των οποίων η ισπανική ονομασία είναι «γκρανάδα». Άλλωστε, τα ρόδια είναι τα πλέον συνήθη εμβλήματα της πόλης και των κατοίκων της. Το Πανεπιστήμιο της Γρανάδα, ένα από τα αρχαιότερα της χώρας, ιδρύθηκε το 1531 από τον αυτοκράτορα Κάρολο Ε΄τον Αυστριακό. Σήμερα, πρόκειται για ένα από τα πανεπιστήμια με το μεγαλύτερο κύρος στην Ισπανία και με μεγάλη διεθνή αναγνώριση. Προσφέρει 102 τίτλους προπτυχιακών σπουδών και 187 μεταπτυχιακά (μάστερ) προγράμματα στις κατευθύνσεις: Ανθρωπιστικές επιστήμες και Καλές τέχνες, Θετικές επιστήμες, επιστήμες της υγείας, Κοινωνικές και Νομικές επιστήμες, Αρχιτεκτονικής και Μηχανικών. Εκτός από τους περίπου 80.000 προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς του φοιτητές, δέχεται ετησίως τον μεγαλύτερο αριθμό ξένων φοιτητών του προγράμματος Erasmus στην Ευρώπη. Σήμερα, η Γρανάδα χαρακτηρίζεται από έναν κοσμοπολίτικο χαρακτήρα που της προσδίδουν οι πολυάριθμοι φοιτητές και επισκέπτες. Οι Ισπανοί είναι κατά το μεγαλύτερο μέρος τους Ρωμαιοκαθολικοί και ελάχιστοι είναι Προτεστάντες.

Στην πόλη της Γρανάδας, στις 13-10-2020, πραγματοποιήθηκε συνάντηση του Αρχιεπισκόπου Μαδρίτης και Λισαβόνας Νέστορα με τον Ρωμαιοκαθολικό Αρχιεπίσκοπο Γρανάδας Φρανσίσκο Χαβιέρ Μαρτίνες Φερνάντες και του Πρωτοσύγκελλου της εκκλησιαστικής επαρχίας πρωθιερέα Ανδρέα Κόρντοτσκιν. Ο σκοπός της συνάντησής τους ήταν η επίτευξη συμφωνίας για τη μεταβίβαση προς χρήση, από τη Ρωσική ορθόδοξη ενορία στη Γρανάδα, του ιερού ναού του Αποστόλου Βαρθολομαίου, που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης. Στην ενορία της Αγίας Σκέπης, που εντάχθηκε στη δικαιοδοσία της εκκλησιαστικής επαρχίας το 2018, ο Αρχιεπίσκοπος Νέστωρ τέλεσε πανηγυρική Θεία Λειτουργία. Αφού απηύθυνε χαιρετιστήριο λόγο στο εκκλησίασμα, συζήτησε κατόπιν με τους ενορίτες τις προοπτικές ανάπτυξης της ενορίας και μετακόμισης σε νέο ναό, ο οποίος παραχωρήθηκε από τη Ρωμαιοκαθολική Αρχιεπισκοπή της Γρανάδας. Ένα συμβάν που πλέον έχει πάρει διαστάσεις και, στην πράξη, είναι απόρροια της οικουμενιστικής γραμμής και των λεχθέντων και πραχθέντων του Πατριάρχη κ. Κυρίλλου του Ρωσικού Πατριαρχείου. Άλλωστε, πρόσφατα, στις 29-10-2020, ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ κ. Ιλαρίων, πρόεδρος του τμήματος εξωτερικών εκκλησιαστικών σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας, είχε συνάντηση με τον νεοαφιχθέντα αποστολικό Νούντσιο στη Ρωσική Ομοσπονδία Τζοβάνι Ντ᾽Ανιέλο, για τη διευθέτηση θεμάτων που απασχολούν αμφότερα τα υψηλά κλιμάκια του Πατριαρχείου και του Βατικανού. Στο τέλος, ο Σεβασμιώτατος κ. Ιλαρίων επέδωσε στο συνομιλητή του αναμνηστικό δώρο και ευχήθηκε κάθε επιτυχία στο νέο διπλωματικό αξίωμα.

Όλες αυτές οι συναντήσεις φέρουν έντονα στη μνήμη μας τα σύγχρονα οικουμενιστικά λεχθέντα και πραχθέντα του Πατριάρχη κ. Κυρίλλου και του κ. Ιλαρίωνα, τα οποία αποτελούν στην πράξη τους καρπούς αυτού του πλάνου πνεύματος και είναι τα αποτελέσματα των συζητήσεων με τους αιρετικούς. Να θυμίσουμε με ένα μικρό απόσπασμα, πώς υποδεχόταν τον Καρδινάλιο Κούρτ Κόχ ο Πατριάρχης Μόσχας κ. Κύριλλος, σε συνάντηση που είχε μαζί του στις 18-12-13, στην Πατριαρχική κατοικία του, στην ιερά Μονή Αγίου Δανιήλ Μόσχας. Καλωσορίζοντας τον προσκεκλημένο του ο Προκαθήμενος της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας, τότε έλεγε τα εξής: «Ἐκτιμῶ τή δυνατότητα τῆς ἄμεσης ἐπικοινωνίας καί τού διαλόγου. Κρίνω ὅτι ὁ διάλογος αὐτός εἶναι ἄκρας σημασίας ἰδιαίτερα κατά τή σημερινή πορεία τῶν Ἐκκλησιῶν μας». Ο Πατριάρχης Κύριλλος ανέφερε ότι, κατά τη διετία που μεσολάβησε από την τελευταία συνάντησή του με τον Καρδινάλιο Κούρτ Κόχ, έχουν γίνει αρκετές σημαντικές αλλαγές. «Κατά τό διάστημα πού μεσολάβησε, ἐξελέγη νέος Ρωμαῖος Ποντίφικας καί συνδέουμε τίς μεγάλες προσδοκίες μας μέ τόν Πάπα Φραγκῖσκο, διότι πολλές ἀπό τίς δηλώσεις καί προτάσεις του πρός τόν κόσμο καί τήν κοινωνία συγκλίνουν μέ τήν ἄποψή μας. Θετικά βλέπουμε τό γεγονός ὅτι ὁ Πάπας Φραγκῖσκος ἔχει ἐπανειλημμένως ἐκφράσει συμπάθεια γιά τήν Ἐκκλησία μας, ἀκόμα καί κατά τίς συναντήσεις του μέ τόν Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ Ἱλαρίωνα. Αὐτές οἱ συναντήσεις ἐπιβεβαιώνουν ὅτι οἱ θέσεις μας, τοῦ Πατριάρχου Μόσχας καί τοῦ Πάπα Ρώμης, ἔχουν πολλά κοινά σημεῖα σχετικά μέ ἐκεῖνα, γιά τά ὁποῖα προβληματίζεται ὁ κόσμος».

Εμείς οι Έλληνες γνωρίζουμε καλά ότι τα κύρια γνωρίσματα του παπισμού είναι οι κακοδοξίες και ο ανθελληνισμός των Φράγκων. Ο Μέγας Φώτιος, μέγας διδάσκαλος της Εκκλησίας μας, καταδίκασε την παπική αίρεση του filioque. Πολύ μεγάλη και βασική διαφορά ανάμεσα στην Ορθοδοξία και τον παπισμό είναι το θέμα της ουσίας και των ενεργειών του Θεού. Η ορθή διδασκαλία σε αυτό το ζήτημα είναι ότι, αφού η ουσία του Θεού είναι άκτιστη, είναι άκτιστες και οι ενέργειές Του. Αντίθετα, οι δυτικοί θεωρούν κτιστές τις ενέργειες και κτιστή την χάρη του Θεού. Βασικές αιρετικές δοξασίες του παπισμού αποτελούν το «πρωτείο» και το «αλάθητο» του Πάπα. Το έτος 1929, ο πάπας, ως ο «αντιπρόσωπος του Θεού» στη γη, ίδρυσε το σημερινό κράτος του Βατικανού. Το αλάθητο στους παπικούς ανήκει στον Πάπα, ενώ για την Ορθοδοξία μας αλάθητες είναι μόνο οι Αγίες Οικουμενικές Σύνοδοι. Έτσι λοιπόν, οι αιρετικοί απέρριψαν τους Ιερούς Κανόνες των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων και τους κανόνες των τοπικών Συνόδων των αγίων Πατέρων.

Εμείς οι Ορθόδοξοι κάνουμε το σημείο του Σταυρού με τα τρία δάκτυλα, που συμβολίζουν τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Οι παπικοί κάνουν το σημείο του Σταυρού όχι από τα δεξιά προς τα αριστερά, αλλά από τα αριστερά προς τα δεξιά και με τα τέσσερα δάκτυλα, γιατί κοντά στα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος πρόσθεσαν και το πρόσωπο της Παναγίας, γεγονός-απόρροια της Μαριολατρείας, δηλαδή της κακοδοξίας της ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου. Ο Πάπας δεν έχει ιερωσύνη και στους αιρετικούς παπικούς δεν υφίστανται μυστήρια. Για το λόγο αυτό στερούνται της χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Δεν έχουν την αληθινή πίστη στον Άγιο Τριαδικό Θεό, ούτε τη γνώση της νηπτικής θεολογίας και άσκησης και αγνοούν τους καρπούς του θείου δώρου της νηστείας. Επιπλέον, για το λόγο αυτό επεκράτησαν «χαλαρές» αντιλήψεις στο θεσμό της νηστείας και έχουν επίσης αυθαίρετα καθιερώσει τη γενική αγαμία του κλήρου. Στους παπικούς ναούς βρίσκουμε αγάλματα στη θέση των εικόνων και, την ώρα της λατρείας, ακούγονται μουσικά όργανα, που δεν είναι σύμφωνα με την Ορθόδοξη Παράδοση. 

Η δυτική τέχνη των παπικών -η μουσική, η αρχιτεκτονική και η ζωγραφική τους- έχει καθαρά ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα, σε αντίθεση με αυτή των Ορθοδόξων. Οι παπικοί ναοί είναι στραμμένοι προς τη Δύση. Αυτό γίνεται ιδιαίτερα φανερό στον Άγιο Πέτρο της Ρώμης. Όμως οι Ορθόδοξοι ιεροί ναοί μας είναι στραμμένοι προς την Ανατολή. Είναι γνωστός ο λόγος του Μεγάλου Βασιλείου για τη σωστή φορά του κτίσματος των ιερών ναών μας: «Πάντες ορώμεν κατά ανατολάς επί των προσευχών, ότι την αρχαίαν επιζητούμεν πατρίδα, τον Παράδεισον, όν εφύτευσεν Αδάμ εν Εδέμ, κατά ανατολάς».

Με βάση τα τρία κύρια αίτια του σχίσματος, την αξίωση του πρωτείου από τον Πάπα, τις αυθαίρετες δογματικές καινοτομίες και την αθέτηση του κύρους των Οικουμενικών Συνόδων -των μόνων που κατέχουν την αλήθεια της Εκκλησίας- μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί οι αιρετικοί είναι πλέον ξένο σώμα για την Μία και Αγία Εκκλησία του Χριστού. Αφού λοιπόν θεωρούνται αιρετική θρησκευτική κοινότητα, δεν έχουμε κοινωνία μαζί τους και δεν αναγνωρίζονται ουδόλως μυστήρια σε αυτούς. Βάσει των Ιερών Κανόνων των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων δεν μας επιτρέπεται να παραχωρούμε ιερούς ναούς στους παπικούς, καθώς επίσης, δεν επιτρέπεται να μας παραχωρούν κι εκείνοι. Για τους Ορθοδόξους, η παραχώρηση αυτή, εκτός από αθέτηση των Ιερών Κανόνων, είναι και μία βέβηλη πράξη και προσβολή των ιερών και οσίων τους. Είναι Θεομαχία και Αγιομαχία. Για τους παπικούς όμως, για τους οποίους ο ναός εκτός από χώρος λατρείας είναι και “χώρος εκδηλώσεων”, η παραχώρησή του είναι μια ανθρωπιστική ή ακόμη και κερδοσκοπική πράξη. Ένας ιερός ναός, του οποίου έχουν γίνει τα εγκαίνια και τα θυρανοίξια, με τα Άγια Λείψανα να έχουν τοποθετηθεί στην Αγία Τράπεζα και να αγιάζουν και να μυρώνουν ολόκληρο το ναό, δεν μπορεί να παραχωρηθεί σε αιρετικούς. Δεν μπορεί, ενώ είναι ιερός ναός της λατρείας του αληθινού Τριαδικού Θεού, να παραχωρείται στη λατρεία της πλανεμένης πίστης σε έναν ψεύτικο και αλλοιωμένο Θεό. 

Επίσης, ας σκεφτούμε πόσο διαφέρει ο τόπος και ο τρόπος που οι Ορθόδοξοι χτίζουν έναν ιερό ναό, καθώς και τη ναοδομία στην Ανατολική Εκκλησία, με την παραδοσιακή της αρχιτεκτονική, η οποία έχει συμβολικό χαρακτήρα. Παραδοσιακά,οι προσπάθειες των Ορθοδόξων να χτίσουν ένα μικρό ξωκλήσι ή μια μικρή, φτωχική και ταπεινή εκκλησία κρατούσαν πολλά χρόνια. Αυτό είχε και έχει μεγάλη ευλογία και αξία, γιατί συνοδευόταν από κόπο, στερήσεις αλλά και αναρίθμητα θαύματα. Πράγματι, οι περισσότερες ορθόδοξες εκκλησίες έχουν κτιστεί με θαυμαστό τρόπο, έπειτα από θαυματουργική υπόδειξη των Αγίων του Θεού, σύμφωνα με το άγιο θέλημά Του και προς δόξαν Θεού. Πώς, λοιπόν, καταδέχονται σήμερα οι Ορθόδοξοι να παίρνουν ναό από τους παπικούς; Δυστυχώς, με τη νέα εκκλησιολογία, που υποστηρίζει ότι οι αιρέσεις είναι εκκλησίες, όλα επιτρέπονται, ακόμη και η παραχώρηση των παπικών ναών στους Ορθοδόξους. Όμως, υπάρχει ο κίνδυνος, στο μέλλον, οι παραχωρήσεις αυτές να γίνονται αμοιβαία, χάριν του «αδελφού» Πάπα. Από τη στιγμή που οι παπικοί έχουν απόκλιση από την Ορθόδοξη εκκλησιολογία δεν μπορεί να υπάρξει σημείο συνάντησης, παρά μόνο όταν μετανοήσουν, εγκαταλείψουν την αίρεση και γίνουν Ορθόδοξοι. 

Εμείς οι Ορθόδοξοι πιστοί δεν υποστηρίζουμε τον Οικουμενισμό κανενός Πατριαρχείου, ούτε της Κωνσταντινούπολης, ούτε της Μόσχας, διότι έχει καταγνωστεί ήδη ως παναίρεση από τον σύγχρονο άγιο Γέροντα π. Ιουστίνο Πόποβιτς, ο οποίος στο εξαίρετο σύγγραμμά του «Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός» γράφει το εξής: «Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανισμούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδία ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὐμανισμῶν μέ ἐπικεφαλῆς τόν Παπισμό. Ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τήν ἄλλην αἵρεσιν. Τό κοινόν εὐαγγελικόν ὄνομά τους εἶναι ἡ παναίρεσις. Διατί; Διότι εἰς τό διάστημα τῆς ἱστορίας αἱ διάφοροι αἱρέσεις ἠρνοῦντο ἤ παρεμόρφωνον ἰδιώματα τινά τοῦ Θεανθρώπου καί Κυρίου Ἰησοῦ, αἱ δέ εὐρωπαϊκαί αὗται αἱρέσεις ἀπομακρύνουν ὁλόκληρον τόν Θεάνθρωπον καί εἰς τήν θέσιν του τοποθετοῦν τόν Εὐρωπαῖον ἄνθρωπον. Ἐδῶ δέν ὑπάρχει οὐσιαστική διαφορά μεταξύ τοῦ Παπισμοῦ, Προτεσταντισμοῦ, Οἰκουμενισμοῦ καί ἄλλων αἱρέσεων, ὧν τό ὄνομα«λεγεών».

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra

Δείτε σχετικά:
– Σύναξις Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών, Πατριάρχου Μόσχας Κυρίλλου Οικουμενιστικά Λεχθέντα και πραχθέντα (1ον, 2ον, 3ον, 4ον, 5ον, 6ον, 7ον, 8ον, 9ον, 10ον, 11ον, 12ον)