Γράφει ο “Παρακαταθικός”

Αλυσοδεμένοι στο κατάρτι του αυτεξούσιου, της ελεύθερης επιλογής, σαν πρόβατα δίχως ποιμένα, βαδίζουμε ολοταχώς προς την επόμενη στροφή της ανθρωπότητας με την παράλογη προσδοκία να μην είναι η τελευταία!

Τα φώτα σβήνουν, τίτλοι τέλους, η ώρα της κρίσης ενώπιον ημών.

Τα χρόνια της ζωής μας μετρημένα, για άλλους πολλά, για άλλους λίγα, για κάποιους γεμάτα θλίψεις, για άλλους γεμάτα απολαύσεις…

Ή όπως μαρτυρείται μέσα από οράματα αγιασμένων ανθρώπων, είναι φρικτή η ώρα του θανάτου, γεμάτη αγωνία και φόβο η περιπλάνηση της ψυχής για σαράντα ημέρες που ανέρχεται τη φρικτή κλίμακα των τελωνίων, εκεί όπου αποκαλύπτεται το μίσος του διαβόλου για τον άνθρωπο και φτάνει στη συγκλονιστική για την ψυχή, την ώρα της τελικής Κρίσεως. 

Η ψυχή, συγκλονισμένη και τρέμουσα ενώπιον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, πρόκειται να κριθεί για την αιώνια κατάσταση της «μετά θάνατον», και «Άξια ών επράξαμε» θα απολαύσουμε.

Για κάθε άνθρωπο, ακόμα και τον πιο αγνωστικιστή ή εκείνον που προσπαθεί σαν τους αρχαίους γνωστικούς να αντιληφθεί με το μυαλό την πίστη, αλλά και τους πιο αμετανόητους αμαρτωλούς, τους αιρετικούς αλλά και τους χλιαρούς, εκείνους που δεν έχουν ποτέ χρόνο για προσευχή, για ευαγγελικό λόγο, για εκκλησιασμό ή για εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία. Ακόμα και για εκείνη την κατηγορία των ταλαίπωρων ανθρώπων που οι βιοτικές μέριμνες καταπνίγουν τη ζωή τους.

Αν όλοι μαζί θεωρήσουμε πως υπάρχει έστω μια πολύ μικρή, ας πούμε 1% πιθανότητα, τα πράγματα μετά θάνατον να έχουν όπως τα διδάσκει η Ορθοδοξία, τότε ασφαλώς θα μπορούσαμε να υιοθετήσουμε ακόμα και χρησιμοθηρικά, ωφελιμιστικά, υστερόβουλα, μια καθημερινή ελάχιστη δράση, ώστε να έχουμε κάτι να δείξουμε στον Κύριο την ημέρα της Κρίσεως.

Γνωστές οι διηγήσεις για τον ληστή που διάβαζε κάθε βράδυ τους Χαιρετισμούς της Παναγιάς ή για τον μοναχό που μόνο μια εντολή φύλαξε στη ζωή του, «και ου μη κρίνετε, ίνα μη κριθείτε», ακόμα και εκείνο το μακάριο ληστή επί του Σταυρού που είπε το «μνήσθητί μου Κύριε, εν τη Βασιλεία σου». Φανερώνουν πόσο άρχοντας, πόσο δίκαιος, πόσο φιλεύσπλαχνος είναι ο Κύριος.

Αν οι ψυχροί, οι αμετανόητοι, οι χλιαροί, για μια ελάχιστη πιθανότητα -είπαμε 1% να είναι τα πράγματα όπως τα διδάσκει η Ορθοδοξία- μπορούν να υιοθετήσουν μια καλή συνήθεια για να έχουν ελπίδα την ώρα της Κρίσεως, πόσο μάλλον ο πιστός λαός του Θεού.

Μετά την βάπτιση, την προσωπική Πεντηκοστή του καθενός, με τα λόγια του Κυρίου να διαπερνούν αυτόν τον πανδαμάτορα τον χρόνο «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» ως οδηγό, έχουμε χρέος να αγωνιζόμαστε τον αγώνα τον καλό, και με το παράδειγμά μας, με τη βιοτή μας να εμπνέουμε, να κατηχούμε και να κηρύττουμε Χριστόν τον Αναστάντα εκ νεκρών, τον Άγιο Τριαδικό Θεό και την μονή οδό σωτηρίας. Ούτε προφήτες είμαστε, ούτε διδάσκαλοι, ούτε χαρίσματα έχουμε ιαμάτων, αλλά με το βίωμα, με την ίδια μας τη ζωή κηρύττουμε Χριστό και Ορθοδοξία. 

Αυτό όμως δεν συμβαίνει! Ένα αιθέριο μα ανυπέρβλητο εμπόδιο μας χωρίζει από την αιωνιότητα. Τρεις άγνωστες λέξεις, που σαν αδιαπέραστο ημιδιάφανο πέπλο εκτείνεται κατά μήκος απεριόριστα και καθ’ ύψος μέχρι τον ουρανό, μας εμποδίζουν να γίνουμε κήρυκες του Ευαγγελίου του Κυρίου στη σύγχρονη εποχή.

Το εμπόδιο αυτό είναι οι τρεις πιο άγνωστες λέξεις στη σύγχρονη εποχή και είναι η «εν Χριστώ ζωή».

Τρία απλά παραδείγματα, για να σκιαγραφήσουμε τις διαστάσεις του προβλήματος. 

Αφού νηστεύεις γιατί είσαι χοντρός; (Ερώτηση στο κατηχητικό γυμνασίου).
Σοβαρά τώρα, όσα παιδιά δώσει ο Θεός; (Ερώτηση στο κατηχητικό φοιτητών).
Και καλά όλη μέρα και όλη νύχτα στον Παράδεισο τι θα κάνουμε, θα υμνούμε και θα δοξολογουμε τον Κύριο; (Ερώτηση στο κατηχητικό δημοτικού).

Η αντίληψη για την εν Χριστώ ζωή των Χριστιανικών οργανώσεων στη μεταπολεμική Ελλάδα σήκωσε το βάρος της κατήχησης, αλλά λύγισε υπό το βάρος της αυστηρότητας και της καταπίεσης. 

Χάθηκε η χαρά του Χριστού και σήμερα φτάσαμε να μιλάμε για τη χαρά του έρωτα στις θεολογικές σχολές. 

Σε άλλες περιπτώσεις η πορεία δίχως απλανή πνευματικό οδηγό, δίχως γέροντα, μετέτρεψε την οικονομία σε κανόνα και την εξαίρεση σε καθεστώς. 

Οι αξίες του ηδονισμού ευνόησαν την ανάπτυξη ενός νεονικολαϊτισμού στην κοινωνία και ο ατελής ανθρώπινος ουμανισμός εξοστρακίζει την δικαιοσύνη του Θεού. 

Σήμερα η διοίκηση της Εκκλησίας, σχεδόν στο σύνολό της, γίνεται brand ambassador του χρεοκοπημένου Δυτικού Πολιτισμού, των κίβδηλων αξιών της Γαλλικής Επανάστασης, και ενώ από τη μια έχουμε την αποψίλωση των ενοριών, από την άλλη παρατηρούμε την αλλοίωση του φρονήματος του ισχνού εκκλησιάσματος. Ο πάλαι ποτέ θεματοφύλακας της πίστεως πιστός λαός γίνεται κομπάρσος, στην υπερπαραγωγή της παναίρεσης του Οικουμενισμού που προετοιμάζει τον ερχομό του Αντιχρίστου.

Η εμπειρία της Ορθόδοξης βιοτής, κάτω από τις φτερούγες του Αγίου Γέροντα στη ζωή μας, είναι δώρο Θεού. Η κληρονομιά βαριά και η παρακαταθήκη πολύτιμη. 

Το εργόχειρο της Ευχής για τον εαυτό, την οικογένεια, την αδελφότητα, για εχθρούς και φίλους, η υπομονή και το ανδρείο φρόνημα στους πειρασμούς, το πνεύμα θυσιαστικής προσφοράς, το ζητούμενο ταπεινό φρόνημα και το ποθούμενο της Θείας Χάριτος, στον δρόμο της Ορθόδοξης ομολογίας, την οδό των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, την Ιεροκανονική Αποτείχιση σε καιρό ενδημούσης παν-αιρέσεως, να είναι δι’ ευχών του Αγίου Γέροντος μας η δική μας βιωμένη εν Χριστώ ζωή!

Καλή Μετάνοια! 
Καλόν Αγώνα!
Στώμεν Καλώς!
Μαράν Αθά!

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI