της Ειρήνης Ιωαννίδου

Αυξάνονται και πληθύνονται οι ιερείς και θεολόγοι που ελέγχουν δημόσια τα αιρετικά ανοίγματά του και στρέφονται προς την ευλογημένη Αποτείχιση…

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος χοροστάτησε στη Θεία Λειτουργία που τελέστηκε στο Μετόχιο της Ι. Μονής Αγίου Παντελεήμονος Αγίου Όρους, στον Γαλατά της Πόλεως, για την εορτή της μνήμης του Αγίου Παντελεήμονος του Ιαματικού.

Τα βλέμματα τράβηξε η ακόλουθη δήλωσή του: «Είμαστε μητέρα Εκκλησία όχι μητριά ακόμη και για όσους δεν μας μνημονεύουν».

Δήλωσε συγκεκριμένα: «Είναι η αγάπη η μητρική, η στοργή, η θαλπωρή, με την οποία η Μητέρα Εκκλησία αγκαλιάζει όλα ανεξαιρέτως τα τέκνα της, που μας έφερε σήμερα εδώ. Είναι η αγάπη με την οποία η Κωνσταντινούπολις έδωσε πρώτα στους Βουλγάρους και ύστερα σε όλα τα σλαβικά φύλα τα φώτα της χριστιανικής πίστεως, το κυριλλικό αλφάβητο και τον πολιτισμό. Είναι η αγάπη με την οποία αγκάλιασε τον Ουκρανικό λαό και του έδωσε αυτό το οποίο του ανήκε. Είναι η αγάπη με την οποία προσεύχεται για την κατάπαυση του πολέμου στην Ουκρανία, εδώ και έξι μήνες περίπου

Η Μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως κατεδίκασε ευθύς εξ αρχής αυτόν τον πόλεμο, αγαπά όμως όλους τους ανθρώπους και προσεύχεται για τα θύματα του πολέμου, και για την ταχυτέρα κατάπαυση αυτού του πολέμου με τα τόσα θύματα και τα εκατομμύρια των προσφύγων. Είναι η ίδια αγάπη της Μητρός Εκκλησίας με την οποία αυτή προσεύχεται για όλους τους Ορθοδόξους Προκαθημένους των Αγίων του Θεού Εκκλησιών, έστω και αν τινές εξ αυτών δεν μνημονεύουν και δεν τιμούν την Μητέρα τους Εκκλησία. Είναι η αγάπη της Μητέρας Εκκλησίας, όχι της μητριάς, αλλά της πραγματικής και γνησίας Μητέρας Εκκλησίας, η οποία έφερε μέσα στην κανονικότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας και τους αδελφούς μας στην Βόρειο Μακεδονία, πρόσφατα, και άνοιξε τον δρόμο για να εισέλθει αυτός ο λαός μέσα στην πανορθόδοξο οικογένεια».

Περί Μητέρας Εκκλησίας

Μαχητικό και αντιαιρετικό ιστολόγιο παρέθεσε παλαιότερα μία μελέτη σχετικά με τον όρο Μητέρα Εκκλησία. Αποσπασματικά αναφέρουμε τα παρακάτω:

«Ο όρος «Μητέρα Εκκλησία», όσον αφορά την Τοπική Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, μπορεί να εκληφθεί μόνο ως τιμητικός, και μόνο από τις λεγόμενες νεώτερες Εκκλησίες των Βαλκανίων, που έχουν λάβει (παρατύπως βεβαίως – και αυτή η παρατυπία αναμένεται να διορθωθεί από Πανορθόδοξο Σύνοδο) Αυτοκεφαλία από Αυτήν. Αυτές λοιπόν οφείλουν να σέβονται την «Μητέρα Εκκλησία», όχι όμως και να την υπακούν τυφλά ή να την ακολουθούν στην πτώση της σε αιρέσεις, όπως ο Οικουμενισμός και ο Νεοπαπισμός!

Το ότι όμως δεν αποδίδεται ο χαρακτηρισμός αυτός αποκλειστικά στην Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ως «Μητέρα Εκκλησία» είχαν χαρακτηρισθεί και άλλες Εκκλησίες. Την Τοπική Εκκλησία της Καισαρείας, ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, στον Επιτάφιό του στον Μέγα Βασίλειο, την αποκαλεί «ἄσειστον καὶ ἀνεπηρέαστον τῶν Ἐκκλησιῶν μητέρα», διότι ήταν η μόνη Εκκλησία που είχε απομείνει τότε (επί ποιμαντορίας του Μεγάλου Βασιλείου) αμόλυντη από την αρειανική λύμη».

Η υπό των αιρετικών και αιρετιζόντων αγάπη ή αλλιώς… “άφεση αμαρτιών”

Όταν ο Άγιος Παΐσιος ρωτήθηκε αν μπορεί να έχει κάποιος αγάπη χωρίς να έχει ορθή πίστη, απάντησε ως εξής:

«– Μπορεῖ νά νομίζη ὅτι ἔχει ἀγάπη καί στήν πραγματικότητα νά μήν ἔχη. Μέσα στό δόγμα τό ὀρθό, τό Ὀρθόδοξο, βρίσκει κανείς τήν ἀληθινή ἀγάπη.

Πολλοί πού μιλοῦν γιά ἀγάπη καί ἑνότητα, οἱ ἴδιοι δέν εἶναι ἑνωμένοι μέ τόν Θεό, γιατί δέν Τόν ἔχουν ἀγαπήσει οὔτε ἔχουν ἀγάπη ἀληθινή. Ἀγάπη ἀληθινή ἔχει ἐκεῖνος πού ἔχει ὀρθή πίστη, ζῆ κοντά στόν Θεό, καί τότε ὁ Θεός ζωγραφίζεται στό πρόσωπό του, καί οἱ ἄλλοι βλέπουν στό πρόσωπό του τόν Θεό».

Κανένας υπηρέτης του Θεού δεν μπορεί να υπηρετεί και να αγαπά ταυτόχρονα δύο κυρίους, διότι τον έναν θα μισήσει και τον άλλον θα αγαπήσει. «ἢ γάρ τόν ἕνα μισήσει καί τόν ἕτερον ἀγαπήσει». Δεν μπορεί κανένας Πατριάρχης να αγαπά τον Χριστό και την Εκκλησία του, ενώ επιχειρεί να ενωθεί με τις Αιρέσεις και τα σχίσματα. Δεν υπάρχει λοιπόν πραγματική αγάπη, ειδικά προς τους ανθρώπους που δεν τον μνημονεύουν. Αν υπήρχε πραγματική αγάπη, αγάπη δηλαδή για το ορθό δογμά, αγάπη για τον Θεό, θα επιδίωκε να έρθει σε ανοιχτό διάλογο μαζί τους. Αυτή η αγάπη, είναι η αγάπη της φίμωσης και της δίωξης, είναι η αγάπη της υποτίμησης που μόνο ένας Πατριάρχης που θεωρεί τον εαυτό του πρώτο άνευ ίσων, μπορεί να δώσει. Γιατί πλέον -κατά τα δικά του μέτρα και σταθμά- δεν μιλάμε για αγάπη αλλά για άφεση αμαρτιών που δίνεται από έναν αλάθητο Πατριάρχη προς τους υπηκόους του.

Παράλληλα, οι τοπικές Εκκλησίες από «αδελφές Εκκλησίες» έγιναν «τέκνα» και «θυγατέρες», στις οποίες αποδίδει έναν άσπλαχνο και αχάριστο χαρακτήρα από τη μία και από την άλλη τις συντρέχει δείχνοντας μητρική αγάπη και θαλπωρή. Στην πραγματικότητα θεωρεί αδελφές Εκκλησίες τις σέχτες του Πάπα, ενώ τα κανονικά του τέκνα προσπαθεί να τα να τα καθυποτάξει στη μοναρχία του, του δικό του πρωτείο, στο δικό του αλάθητο. 

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στη 2η Καθολική Επιστολή απευθυνόμενος σε μία Εκκλησία γράφει: «Ὁ πρεσβύτερος ἐκλεκτῇ κυρίᾳ καί τοῖς τέκνοις αὐτῆς, οὓς ἐγώ ἀγαπῶ ἐν ἀληθείᾳ, καί οὐκ ἐγώ μόνος, ἀλλά καί πάντες οἱ ἐγνωκότες τήν ἀλήθειαν». Ο Ευαγγελιστής της αγάπης αγαπά αληθινά τα τέκνα αυτής της Εκκλησίας, όπως τα αγαπούν και όλοι όσοι έχουν γνωρίσει την αλήθεια. Η γνώση της αλήθειας δηλαδή είναι προϋπόθεση και της αληθινής και γνήσιας εν Χριστώ αγάπης. Στις μέρες μας, η ανόθευτη από τα περιττώματα των αιρέσεων αγάπη, είναι δύσκολο να αλιευτεί, όπως άλλωστε διαφαίνεται και μέσα από τον ευαγγελικό και «διά τό πληθυνθῆναι τήν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν»

Ο π.Αθανάσιος Μυτιληναίος σχολίασε το παραπάνω χωρίο λέγοντας και ότι «Μέσα σε αυτούς τους πολλούς θα είναι ασφαλώς και κληρικοί, οι οποίοι δεν θα εμπνέονται πλέον από την αγάπη του Χριστού, [αλλά] από το υλικόν συμφέρον. Όταν υπάρχει το υλικόν συμφέρον είμεθα έτοιμοι για όλα. Τίποτε πλέον δεν θα εμπόδιζε αυτούς να στέκονται προδόται και της Πίστεως και της Εκκλησίας. Αυτοί θα είναι οι πνευματικοί απόγονοι του Κάιν και του Ιούδα.

Ο Απόστολος Παύλος σημειώνει: Τοῦτο δὲ γίνωσκε, ὅτι ἐν ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροί χαλεποί· ἔσονται γάρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀχάριστοι, ἀνόσιοι, ἄστοργοι, ἄσπονδοι, διάβολοι, ἀκρατεῖς, ἀνήμεροι, ἀφιλάγαθοι, προδόται.….. [Β Τιμόθεος, 3, 1-4] Δεν θα έχουνε ούτε όσιο, ούτε ιερό. Διάβολοι, προδόται.

Ο Κύριος την προδοσία την εννοούσε όταν έλεγε στους μαθητάς Του: Παραδώσει δέ ἀδελφός ἀδελφόν εἰς θάνατον καί πατὴρ τέκνον, καί ἐπαναστήσονται τέκνα ἐπί γονεῖς καί θανατώσουσιν αὐτούς. [Ματθ. 10,21] Αυτή είναι η προδοσία». 

Μια Πατριαρχική αγάπη παπικού τύπου

Τη στιγμή που ο Πατριάρχης εύχεται να καταπαύσει ο πόλεμος στην Ουκρανίας, θυμόμαστε ότι ο π.Θεόδωρος Ζήσης σχολιάζοντας την απόδοση αυτοκεφάλου στους σχισματικούς της Ουκρανίας, είχε δηλώσει: «Προσπαθεί να αποκτήσει πλειοψηφία στον εκκλησιαστικό κόσμο ο Βαρθολομαίος, δημιουργώντας δικές του εκκλησίες. Θα προσπαθήσει να αποδυναμώσει τόσο τη σερβική, όσο και τη ρωσική εκκλησία». Επιπρόσθετα, η χορήγηση αυτοκεφαλίας χαρακτηρίζεται ως μία από τις βασικές αιτίες του πολέμου στην Ουκρανία. 

Πώς λοιπόν μία φιλεύσπλαχνη μήτηρ αγαπά τα παιδιά της; Αφού προτιμά να αναγνωρίζει νέες θυγατέρες, μιαρές και ξένες, τις αιρέσεις δηλαδή και προτιμά να γεννά νέα παιδιά, τις ψευδοεκκλησίες, τις αντικανονικές και παράνομες.

Ευεργεσίες ή αρπαγές εδαφών από το Οικουμενικό Πατριαρχείο;

Ο Άγιος Ιωάννης ο Μαξίμοβιτς ρίχνει φως στο ιστορικό των δραστηριοτήτων του Οικουμενικού Πατριαρχείου μετά τον Α’ Παγκόσμιο και στα βαθύτερα κίνητρα απόβασης του Πατριάρχη Βαρθολομαίου στην Ουκρανία.

«Το Οικουμενικό Πατριαρχείο επιθύμησε να αναπληρώσει τις επισκοπές που έχασε από τη δικαιοδοσία του καθώς και την απώλεια της πολιτικής του ισχύος εντός των ορίων της Τουρκίας, υπάγοντας στον εαυτό του εδάφη στα οποία έως τότε δεν υπήρχε Ορθόδοξη ιεραρχία, και ομοίως τις Εκκλησίες κρατών που η κυβέρνησή τους δεν είναι Ορθόδοξη.

(…) στις 15 Απριλίου του 1924, ιδρύθηκε η Μητροπολιτεία Ουγγαρίας και Πάσης Κεντρικής Ευρώπης με Επισκοπική έδρα στη Βουδαπέστη, παρόλο που εκεί ήδη υπήρχε Σέρβος επίσκοπος.

(…) Παράλληλα, προχώρησε η υπαγωγή ξεχωριστών τμημάτων της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας που έχουν αποκοπεί από την Ρωσία.

(…) Έτσι, ο Οικουμενικός Πατριάρχης έγινε πραγματικά «οικουμενικός» [παγκόσμιος] στο εύρος της επικράτειας που θεωρητικά υπόκειται σε αυτόν. Ολόκληρη σχεδόν η υδρόγειος σφαίρα, εκτός από τις μικρές περιοχές των τριών Πατριαρχείων και του εδάφους της Σοβιετικής Ρωσίας, σύμφωνα με την αντίληψη των ηγετών του Πατριαρχείου εισέρχεται στην συγκρότηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Αυξάνοντας δίχως όρια τις επιθυμίες τους να υποτάξουν τμήματα της Ρωσίας, οι Πατριάρχες της Κωνσταντινουπόλεως άρχισαν να κάνουν και δηλώσεις για την μη κανονικότητα της προσάρτησης του Κιέβου στο Πατριαρχείο Μόσχας και να δηλώνουν ότι η παλαιά νότια Ρωσική Μητρόπολη του Κιέβου θα έπρεπε να υπόκειται στον Θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως.

(…) Το επόμενο λογικό βήμα για το Οικουμενικό Πατριαρχείο θα είναι να διακηρύξει ότι ολόκληρη η Ρωσία υπάγεται στην δικαιοδοσία της Κωνσταντινουπόλεως.

(…) Εν ολίγοις, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, που θεωρητικά καλύπτει σχεδόν ολόκληρο το σύμπαν ενώ στην πραγματικότητα επεκτείνει την εξουσία του μόνο πάνω σε διαφορετικές επισκοπές και σε άλλα μέρη έχει μόνο μια υψηλή επιφανειακή εποπτεία λαμβάνοντας κάποια έσοδα γι’ αυτό· εκδιωκόμενο από την εγχώρια κυβέρνηση και μη υποστηριζόμενο από οποιαδήποτε κρατική εξουσία στο εξωτερικό: έχοντας χάσει τη σημασία του ως πυλώνας της αλήθειας και έχοντας γίνει το ίδιο πηγή διαίρεσης, και παράλληλα διακατεχόμενο από μια υπερβολική αγάπη για την εξουσία – παρουσιάζει ένα ελεεινό θέαμα που θυμίζει τις χειρότερες περιόδους στην ιστορία της Επισκοπικής Έδρας της Κωνσταντινουπόλεως».

Κλείνοντας παραθέτουμε έναν λόγο του Αποστόλου Πέτρου για όσους καταχράστηκαν το πολύτιμο δώρο της σωτηρίας και επέλεξαν να στραφούν στις αιρέσεις και τα σχίσματα. «Nά μήν εἶχαν γνωρίσει τήν ὁδό τῆς εὐσεβείας παρά ἀφοῦ τή γνώρισαν νά ἐγκαταλείψουν τήν ἁγία διδασκαλία, πού παραδόθηκε σ’αὐτούς. Συνέβη δέ σ’ αὐτούς ὅ,τι λέγεται στήν ἀληθινή παροιμία, Σκύλος πού ἐπέστρεψε στόν ἔμετό του, καί, Γουρούνα πού λούσθηκε γιά νά κυλισθῇ πάλι στό βόρβορο». 

Άλλωστε γνωρίζουμε ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης όσο και αν δίνει “άφεση αμαρτιών” και όσο και αν κάνει εξομολογήσεις αγάπης προς αυτούς που δεν τον μνημονεύουν, δεν ξορκίζει το κακό. Αυξάνονται και πληθύνονται οι ιερείς και θεολόγοι που διαβάζοντας τους Αγίους Πατέρες ελέγχουν δημόσια τα αιρετικά ανοίγματά του και στρέφονται προς την ευλογημένη διακοπή του ονόματός του.

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra

Δείτε σχετικά:
– Μία προβληματική οικογένεια…
– Ο Βαρθολομαίος φανέρωσε τί φοβάται περισσότερο. Η ομιλία του στην Ι.Μ. Καρακάλλου
– Γιατί η χορήγηση αυτοκεφαλίας είναι μία από τις βασικές αιτίες του πολέμου στην Ουκρανία