Η φωνή του παπα-Νικόλα δεν έσβησε με τον σαρκικό θάνατο. Ελάτε να διαβάσουμε τους λόγους του με τα μάτια της καρδιάς…

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Επέτρεψε ο καλός μας Θεός και μέσα από τις ομιλίες του μακαριστού π.Νικολάου Μανώλη, διδαχθήκαμε την Ορθόδοξη Πίστη. Με ομιλίες της επικαιρότητας, θέματα πατερικά, εθνικά, οικογενειακής ζωής, γνωρίσαμε έναν αγωνιστή ιερέα και μας δόθηκε η γραμμή η αγιοπνευματική για να πορευτούμε στη ζωή μας. Ευχαριστούμε τον Θεό που με την φιλευσπλαχνία του μας χάρισε ένα τέτοιο πνευματικό πατέρα, έναν άξιο ορθόδοξο καθοδηγητή.

Σήμερα που βιώνουμε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, ο αγαπημένος μας πατέρας έχει αποδημήσει εις Κύριον, όμως η πνευματική παρακαταθήκη που μας άφησε συνεχίζει να μας νουθετεί ακόμη. Η φωνή του δεν έσβησε με τον σαρκικό θάνατο, αλλά έγινε εντονότερη ώστε μπορεί και κατακαίει τους Αιρετικούς και Αιρετίζοντες. Η φλόγα αυτή που έκαιγε μέσα στην καρδιά του πνευματικού μας πατέρα, ζεσταίνει και τις ψυχές των ανθρώπων που ομολογούν την αγάπη τους προς το πρόσωπό του. Όσοι έζησαν μία ζωή ολόκληρη μαζί του, αλλά και όσοι δεν τον γνώρισαν ποτέ, παρηγορούνται και αφυπνίζονται από τους λόγους του. Η Ορθόδοξη Ελπίδα, δεν πεθαίνει. Ο σαρκικός θάνατος δεν μπορεί να μας χωρίσει. Ζει Κύριος ο Θεός! Με την ευχή του μακαριστού γέροντά μας, ας γνωρίσουμε πώς ο ίδιος επιβίωσε μέσα από τις συμπληγάδες των συκοφαντιών και των διώξεων, και ας πάρουμε θάρρος για τον δικό μας ταπεινό αγώνα…

Έχει ιδιαίτερη σημασία για όλους μας, να ξαναθυμηθούμε την ομιλία του π.Νικολάου Μανώλη, με τίτλο: «Ξεθάψτε τους νεκρούς σας». Μέσα από την ομιλία αποκαλύπτεται η γνωριμία του με τον γέροντά του, τον προηγούμενο της Ιεράς Μονής Κωνσταμονίτου Αγίου Όρους, γέροντα Αγάθωνα. Μαθαίνουμε ότι η ευχή του Χριστού δεν μπαίνει σε αυστηρά καλούπια, ότι η μνημόνευση βάζει στον Παράδεισο λαϊκούς και ιερείς, αλλά και ποια θέση πρέπει να έχει ο θάνατος στη ζωή του ορθόδοξου πιστού.

Ο πατέρας του μακαριστού π.Νικολάου Μανώλη, τον έμαθε να αγαπά το Άγιον Όρος και τον γέροντα Αγάθωνα. Ο παπα-Νικόλας ευγνωμονούσε τον πατέρα του, γιατί όταν του ζήτησε να τον βοηθήσει στην εύρεση πνευματικού, τον πήγε στο Άγιο Όρος. Τον πήρε από το χέρι και τον πήγε στην Ιερά Μονή Δοχειαρίου όπου ένας μοναχός τους οδήγησε στον γέροντα Αγάθωνα της Κωνσταμονίτου.

Έχοντας μαθητεύσει κοντά στον αγιασμένο Κωνσταμονίτη, ο π.Νικόλαος παρακαλούσε το ποίμνιό του να συγκεντρώσει τον νου του στον Χριστό διά του αγίου γέροντος Αγάθωνος. Είχε το βίωμα ο π.Νικόλαος πως ο γέροντάς του είχε την αδιάλειπτη ευχή, βάθος προσευχής, αδολεσχούσε συνεχώς, είχε νήψη, ο νους του ήταν ηγεμών, και μόλις τον επικαλούνταν κάποιος πιστός που αντιμετώπιζε μία δυσκολία, μπορούσε να τον βοηθήσει. Μπορούσε αυτό που αιτούνταν ο πιστός, να του το δώσει ο Κύριος διά των ευχών του. Με το ίδιο θάρρος, ομολογούμε και εμείς, ως πνευματικά παιδιά του π.Νικολάου, πως η ευχή του γέροντά μας ήταν και είναι ακόμη περισσότερο δυνατή, όπως του γέροντά του. Είναι αλήθεια ότι ο πνευματικός μας πατέρας επενέβαινε στη ζωή μας με καταλυτικό και θαυματουργικό τρόπο.

Ο γέροντας Αγάθωνας δεν είχε πρόβλημα στα ζητήματα των τύπων, γιατί δεν έβαζε την ευχή σε καλούπια. Ευλογούσε ό,τι ανέπαυε τον πιστό, είτε το «Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με», είτε το «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού Ελέησόν Με τον Αμαρτωλό», είτε το «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον με» είτε το «Παναγίτσα μου σώσε με». Δεν τον ενδιέφερε ο τύπος, επειδή μέσα στην καρδιά βοούσε η Ορθοδοξία, όλα του τα κύτταρα πλημμυρίζονταν από την ευχή του Χριστού.

Τέθηκε το ερώτημα εάν οι γέροντες που αγαπάνε τόσο πολύ τον Χριστό, βιάζονται να φύγουν από αυτή τη ζωή, ώστε να Τον συναντήσουν. Ο π.Νικόλαος κατέθεσε ξεκάθαρα την θέση του γ. Αγάθωνα λέγοντας πως δεν είχε καμία βία σε αυτό το θέμα. Άλλωστε, η βίωση του Παραδείσου ήταν τέτοια, ώστε τον συναντούσε εδώ, στην επίγεια ζωή. Έλεγε ότι αν δεν βιώσεις από εδώ, δεν θα απολαύσεις εκεί. Το Α και το Ω είναι ο Κύριος. Πρέπει όμως να φροντίζουμε από αυτή τη ζωή να αντλούμε τη Χάρη του Θεού. Ο γέροντας Αγάθωνας συμβούλευσε τον παπα-Νικόλα, αν ήθελε να βρει τον Θεό, να ασχοληθεί με την προσκομιδή, να μνημονεύει ατελείωτα ονόματα. Με αυτή την προτροπή του αγιασμένου Κωνσταμονίτη γέροντα, ο παπα-Νικόλας είπε στα πνευματικά παιδιά του «Ξεθάψτε τους νεκρούς σας! Προσέξτε τι σας λέω!». Υπάρχουν άνθρωποι από τις παλαιότερες γενιές μας, που τους αφήσαμε πίσω, δεν τους μνημονεύσαμε. Μπορεί να υπάρχουν και ψυχές που ποτέ δεν τις μνημόνευσε κανείς. Είναι καλό να ενδιαφερθούμε γι’ αυτές τις ψυχές. Για τους ανθρώπους που δεν είχαν ειρηνικό θάνατο. Και αν κάποιος αυτοκτόνησε να του κάνουμε κομποσχοίνι, να μην τον γράφουμε στην προσκομιδή.

Εν ολίγοις, το απόσταγμα αυτής της ομιλίας, είναι διαχρονικό. Απλά, μεστά, κάθετα και ορθόδοξα ο π.Νικόλαος έδωσε τις απαντήσεις που αποζητάμε! Ο λόγος του εμπνέεται από το Άγιο Πνεύμα, γι’ αυτό είναι επίκαιρος, μέχρι και σήμερα. Μένει αδιάβλητος στον χρόνο και μας ενισχύει… Πόσο διαφορετική θα ήταν η πνευματική πυγμή και ανδρεία των ιερέων αν στήριζαν όλη τους τη ζωή σε έναν ορθόδοξο πνευματικό. Αν άφηναν τα εξωτερικά σχήματα για να εργαστούν αδιαλείπτως στην νοερά προσευχή. Αν εκδήλωναν την εν Χριστώ αγάπη στους αδελφούς τους, τους ορθοδόξους κάνοντάς τους προσκομιδή, αφήνοντας την άκρη κοσμικούς επαίνους και κολακείες που καταμαρτυρούν ρηχότητα και κενότητα πνεύματος. Αν ακόμη, εξέφραζαν αληθινή αγάπη για στους αιρετικούς, κάνοντάς τους κομποσχοίνι. Πόσο διαφορετική θα ήταν η ιεραρχία της Εκκλησίας και πόσο «πλανεμένοι» δεν θα ήμασταν εμείς που εμπιστευθήκαμε τη ζωή μας σε ορθόδοξους γέροντες με παραδοσιακό φρόνημα.

Μας έμαθαν οι γέροντες που βίωναν από εδώ τη γλύκα του Παραδείσου, ότι στ’ αλήθεια αυτοί αγαπούσαν περισσότερο τον αιρετικό, γιατί ήθελαν να τον γλιτώσουν από την πλάνη του, να τον σώσουν διά της αληθινής οδού της σωτηρίας. Αν λοιπόν άφηναν, τα συλλείτουργα, τις συμπροσευχές, την ανταλλαγή εγκωμίων και οικουμενιστικών «δώρων», ίσως σήμερα μας είχε λυπηθεί ο Κύριος…

Στην παρούσα ομιλία θίγεται και το μείζον ζήτημα του θανάτου, που απασχολεί την κοινή γνώμη, τον επιστημονικό χώρο, αλλά και το χριστεπώνυμο πλήρωμα. Αν θέλουμε έστω και στο ελάχιστο να μιμηθούμε τους ανθρώπους που με τον βίο τους έγιναν θεόπτες, δεν πρέπει να επεμβαίνουμε ως θεληματάρηδες στα του Θεού. Αν βιώσουμε το νόημα του λόγου του Κύριου «ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καί ἡ ζωή¹», αν αισθανθούμε ότι ο Κύριος είναι το Α και το Ω στη ζωή του πιστού, τότε θα διαπιστώσουμε πως το ίδιο ισχύει και για τον θάνατο. Πίστη στον Θεό, σημαίνει να αφεθούμε στο θέλημά Του. Να είναι ευλογημένος ο θάνατός μας, αν είναι για τον Θεό. Να είναι ευλογημένη και η ζωή μας, αν είναι για τον Θεό!

Ο Κύριος είπε «ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καί πᾶς ὁ ζῶν καί πιστεύων εἰς ἐμέ οὐ μή ἀποθάνῃ εἰς τόν αἰῶνα. πιστεύεις τοῦτο;²». Όμως αδελφοί μου, το πιστεύουμε αυτό; Πιστεύουμε ότι ο μόνος κύριος της ζωής και του θανάτου μας είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός; Ή προτιμάμε να πέσουμε με λύσσα στην αμαρτία του εμβολίου;

• 1 Ιω. 11,25
• 2 Ιω. 11,26

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra