Επικαιρότητα
Όταν αγαπάς δεν περπατάς, πετάς και πας…»
31 Μαρ 2021
“Τώρα που το αισθάνεσαι και το απολαμβάνεις αυτό, νιώθεις ελεύθερος σαν αετός και πετάς…”
Φίλη της “Κατάνυξης”, μας έστειλε μέσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου το παρόν άρθρο της. Την ευχαριστούμε!
Ανατέλλοντας η Μ. Τεσσαρακοστή και με φόντο κυρίαρχο τον Σταυρό του Κυρίου και το υπέρλαμπρο φως της Ανάστασης Του, ανάμεικτα συναισθήματα και διλήμματα θα βιώσεις και πάλι ψυχή μου… Τώρα, όμως, παίρνονται και οι μεγάλες αποφάσεις. Μπροστά σ’ Αυτόν τον Σταυρό… Αν θέλεις βέβαια να ζήσεις Ανάσταση… Εσύ αποφασίζεις…
Και για να φτάσουμε στο «δια ταύτα». Πόσες και πόσες φορές δεν πέρασες και προσπέρασες μπροστά από το κλασικό και γνωστό σε όλους δίλημμα, του τύπου «τι νιώθεις πιο πολύ για τους ανθρώπους αγάπη ή μίσος;». Περισσότερη αγάπη ή πιο πολύ μίσος για τα αδέρφια σου, τους ανθρώπους δηλαδή, που έστειλε στη ζωή σου ο Θεός; Και μάλιστα μίσος όχι φανερό, αλλά επιτηδευμένα καλυμμένο με τον μανδύα της αγάπης. Μα τι λες τώρα; Εμείς οι «σπουδαίοι» στα πνευματικά(τα καταφέραμε τελικά και να αυτοτιτλοφορηθούμε), μίσος; Ποτέ… Επιμένεις να το αρνείσαι και να μην το παραδέχεσαι. Άκου μίσος…. Τόσοι κανόνες, τόσα κομποσκοίνια και νηστείες, είναι μόνο τύπος; Όχι βέβαια απαντάς πρόχειρα και βιαστικά για να ξεφύγεις και πάλι φαρισαϊκά. Άκου μίσος… Κι όμως, κι όμως, ψάξε επιμένει μια βασανιστική φωνή μέσα σου, ψάξε καλά και το τονίζει αυτό το καλά.
Κοίτα τώρα μπελάς! Πόσες φορές δεν προσπέρασες και ξεγλίστρησες «ελαφρά» τη καρδία από παρόμοιες καταστάσεις… Πόσες φορές δεν κουκούλωσες μέσα σου πράματα και θάματα κι άφησες τους περισσότερους γύρω σου να φαντάζουν ως φοβεροί εχθροί σου, αφού σε αδίκησαν, σε πόνεσαν, σε έκαναν να κλάψεις…
Ακόμη και την Κυριακή της Συγχωρήσεως, πόσες φορές δεν είπες ψεύτικο «συγχώρα με αδερφέ», ενώ μέσα σου έτριζαν τα δόντια από την αδικία που σε πλήγωνε;
Κι όμως, η φωνή εξακολουθεί να προστάζει να την ακούσεις… Ψάξε σου λέει πιο βαθιά, έλα στο αληθινό «τετ-α-τετ» κι ας πονάει… Ψάξε, με λίγο πιο «βαριά» τη καρδία αυτή τη φορά γιατί τότε μόνον θα δεις… Θα δεις και τι δεν θα δεις…!
Και πάλι επιμένει επαναστατημένη πια ολοφάνερα η αυτοσυντήρηση του εαυτούλη σου, να αντιστέκεται σθεναρά σ’ αυτό το οδυνηρό και άβολο απ’ όλες τις απόψεις ψάξιμο. Εξακολουθείς να βλέπεις την μισή ανθρωπότητα, για να μην πω όλη, ως εχθρούς. Κι εκείνος, κι ο άλλος που σε πλήγωσαν, σε κορόιδεψαν, σε αδίκησαν, μπλα, μπλα, μπλα…
Η αίσθηση του δικαίου φωνάζει, βοά μέσα σου και ποιος μπορεί να την αμφισβητήσει αυτήν την αίσθηση; Έχει άλλωστε και ντοκουμέντα…
Μα τι τραγικό και λυτρωτικό συνάμα… Στο βάθος της πολύπαθης και αιματηρής αυτής έρευνας του «εγώ», αυτού του σοβαρού «τετ-α-τετ», κάποιος σε λυπήθηκε. Θαρρείς κι ένα χέρι από ψηλά, που σε βλέπει να παιδεύεσαι τόση ώρα, ανάβει μέσα σου έναν τεράστιο προβολέα. Έναν προβολέα που ρίχνει άπλετο φως σ’ όλες τις πτυχές της ψυχής σου. Και ω του θαύματος! Ξάφνου όλα στο φως του, αντιστρέφονται… Όσο κι αν φωνάζεις «όχι» σ’ αυτό το «ξεβόλεμα», που κάνει το δίκιο σου άδικο και την αλήθεια σου ψέμα, το φως επιμένει να φωτίζει και μια φωνή λεπτή σαν αύρα, ακούς γλυκά να σου μιλά: «Πού είναι η Αγάπη σου; Έτσι κερδίζονται οι ψυχές; Με το μίσος; Δες τα ματωμένα μου χέρια… Τόσο αίμα πάνω στο Σταυρό, χάθηκε, σκόρπισε άδικα; Χύθηκε μόνον για να σας ενώσει παιδιά μου, γιατί συνεχίζετε να χτυπάτε τα καρφιά στον Σταυρό της Αγάπης μου, της καρδιάς μου; Άλλη αποστολή είχα για σας…»
Σιωπή! Ξαφνικά γίνανε όλα σιωπή… Πού να σαλέψει η λογική, όταν κυριαρχεί ο νόμος της απόλυτης σιωπής; Ο χρόνος κυλά κι εσύ δεν τον αισθάνεσαι. Όλα μπαίνουν σ’ έναν άλλον χώρο-χρόνο πια… Μπαίνουν ίσως στη σωστή τους βάση, όπως συνηθίζει να λέει ο Γέροντας.
Το φως του προβολέα της αυτοσυνειδησίας πέφτει σιγά-σιγά, αλλά παραμένει αναμμένη, ως μια άλλη καιόμενη βάτος, η καρδιά σου… Και πώς αλλιώς άλλωστε; Σ’ έκαψε η αγάπη Του. Ποιόν μπορείς να μισήσεις πια; Δάκρυα… Μόνον δάκρυα μετανοίας, πόνου προσευχής για όλους τους πριν λίγο εχθρούς σου και λυγμοί σε πνίγουν… Πόσο τους αδίκησες τους ταλαίπωρους…
Δεν ακούς πια τις φωνές που σπαρακτικά ηττημένες διατείνονται να προασπίσεις το δίκιο σου. Ποιο δίκιο τώρα πια, έμεινε δίκιο;
Πόσο πιο εύκολο είναι τελικά τώρα να αγαπάς… Πολύ πιο εύκολο από το να κρίνεις, να δικάζεις και να καταδικάζεις… Τώρα ξέγνοιαστα σαν μικρό παιδί μπορείς να προσεύχεσαι, να ξεχνάς, να λησμονάς, αφού μέσα σου με σύνεση, συνεχώς προσπαθείς να διατηρήσεις σαν κάρβουνο αναμμένο την εικόνα του μεγάλου και αδικοπονεμένου Σταυρού Του. «Αγαπάτε αλλήλους» βοά στην καρδιά σου, πώς να Τον αποσιωπήσεις…
Η κρίση και η απονομή δικαίου, δεν σε αφορούν πια. Μόνον σ’ Εκείνον ανήκουν και είναι βαρύ φορτίο για τους μικρούς σάρκινους ώμους σου. Είναι στην φύση Εκείνου και παραφύση για εσένα, γι’ αυτό και κουράστηκες…
Τώρα που το αισθάνεσαι και το απολαμβάνεις αυτό, νιώθεις ελεύθερος σαν αετός και πετάς…
Πόσο πρακτική είναι η Ορθοδοξία μας, διαπιστώνεις κι επικυρώνεις μέσα σου περίτρανα για ακόμη μία φορά…
Πετάς και τη ζυγαριά που μέχρι χθες ζύγιζες και ξαναζύγιζες τα κρίματα όλου του κόσμου, κι όλο και κάτι έκλεβες στο ζύγι…
Και τώρα μόνον πετάς….
Πετάς, αγαπάς και πας…
Κύριε Ιησού Χριστέ φώτισόν μου το σκότος…
Κ+Ν
Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Σχολιασμός του άρθρου ”Όταν αγαπάς δεν περπατάς, πετάς και πας”
Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI