Άρθρο του πρωτοπρ. Νικολάου Μανώλη

Πώς τολμάει ο μητροπολίτης Σιδηροκάστρου να δίνει συγχαρητήρια σε αυτούς που φάνηκαν με τις αποφάσεις τους σύγχρονοι διώκτες των χριστιανών;

Ἐπιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra

Όταν ο Επίσκοπος αδυνατεί να ελέγξει τους διώκτες του ποιμνίου του τότε ποια η αξία της θέσεώς του;

π.Νικόλαος Μανώλης

Μόλις μερικών δευτερολέπτων ήταν η ανακούφιση που ένιωσε η κουρασμένη μας ψυχή με την είδηση της επιστολής που απέστειλε ο Μητροπολίτης Σιδηροκάστρου προς τους Υφυπουργούς Στέλιο Πέτσα και Νίκο Χαρδαλιά καθώς και προς τον καθηγητή κ. Σωτήρη Τσιόδρα. Ήταν καταρχήν ένα θετικό σημείο, μία προσμένουσα αντίδραση ενός εκ των πολλών Επισκόπων που πολύ επιθυμούσαμε να επεφημίσουμε, να υποστηρίξουμε και να διαδώσουμε ως το καλό νέο. 

Όμως τελειώνοντας την ανάγνωση της επιστολής, είχε μεγαλώσει η θλίψη μας και η απογοήτευση και είχε σβηστεί κάθε ελπίδα. Ελπίδα πως έστω στο παραπέντε, λίγες μέρες πριν να εορτάσουμε τη μεγαλύτερη γιορτή της Ορθοδοξίας μας, την Ανάσταση του Χριστού μας θα ορθωνόταν μια φωνή. Μία ψυχωμένη φωνή, μάλιστα, όπως η αντρειωμένη φωνή του μακαριστού Αγίου Επισκόπου Φλωρίνης Καντιώτη, που θα έλεγχε αυστηρά τους υπευθύνους για τα δεινά που επέφεραν στο πλήρωμα της Εκκλησίας. Ακόμη, θα υπεραμύνονταν των δικαιωμάτων των χριστιανών που καταπατήθηκαν καθ΄ υπερβολήν από τις άνομες αποφάσεις τους. Πρωτίστως βέβαια, με πυγμή, σθένος και παρρησία που πηγάζει από τη βαθιά πίστη, δεν θα δεχόταν ούτε σπιθαμή υποχώρησης στα θέματα της πίστης μας.

Εις μάτην περιμέναμε την καλή αντίδραση, την αγιασμένη, αυτήν που εκπνέεται από μια ενχριστωμένη καρδιά που καίγεται και πονά για αυτά που συμβαίνουν στο Σώμα της Εκκλησίας μας, στο Σώμα του Χριστού μας. Είναι ή δεν είναι αυτά που συμβαίνουν ζήτημα ζωής και θανάτου; Έχει συναίσθηση του μεγέθους της προδοσίας τους; Tην προδοσία των Επισκόπων απέναντι στον Δεσπότη Χριστό! Η Εκκλησία μας είναι ο Θεάνθρωπος Χριστός, παρατεινόμενος εις όλους τους αιώνας και εις όλη την αιωνιότητα κατά την μαρτυρία και ομολογία του Άγιου Ιουστίνου του Πόποβιτς!

Πώς τολμάει αυτός ο μητροπολίτης να δίνει συγχαρητήρια σε αυτούς που φάνηκαν με τις αποφάσεις τους σύγχρονοι διώκτες των χριστιανών και μάλιστα εκ του προοιμίου;;; Προφανώς για να προλάβει να τους γλυκάνει, ώστε να μην τον κακοχαρακτηρίσουν για αυτά που θα αναγκαστεί βεβιασμένα και με παρότρυνση των πιστών, όπως ο ίδιος θα ομολογήσει στη συνέχεια, να τους πει. Ήδη από την αρχή έχει χάσει το παιχνίδι, έχει πέσει στην υπόληψή τους αλλά και στη δική μας και λυπούμαστε γι’ αυτό.

Μία είναι η αλήθεια, ο Χριστός! Αυτή τη στιγμή όμως, πολεμείται και δεν Τον υπερασπίζετε αν και δηλώνει στρατιώτης Του και μάλιστα όχι απλός στρατιώτης, αλλά με θέση ευθύνης στο στράτευμά Του. Δεν δεχόμαστε τις ταπεινολογίες του τύπου «ως ο έσχατος Έλλην πολίτης και όχι ως μέλος της Ιεράς Συνόδου…» κατά τα λεγόμενά του. Δεν είναι καιρός για τέτοια! Κινδυνεύουν οι ψυχές που του εμπιστεύτηκε ο Κύριός μας και αυτός καταθέτει τα όπλα, παραδίνεται αμαχητί και λέει και ευχαριστώ! 

Αρνούμαστε να δεχθούμε από έναν Επίσκοπο της Εκκλησίας του Χριστού μας να δείχνει τέτοια υποτέλεια και να κάνει τέτοια «μεγάλη υπακοή και υπομονή στα όσα νομοθετήθηκαν», όπως ο ίδιος γράφει, τη στιγμή που αυτά που νομοθετήθηκαν αντιστρατεύονται το νόμο του Θεού μας. Ποια είναι τα πρότυπα του κ. Μακάριου; Δεν είναι οι Άγιοί μας, οι Πατέρες της Εκκλησίας μας και οι Άγιοι Ιεράρχες μας που έκαναν πρώτα υπακοή στον Δεσπότη Χριστό; Να σημειώσουμε βέβαια, πως αν οι κοσμικοί άρχοντες διέταζαν αντίθεους νόμους τότε οι Άγιοι Πατέρες τους κατακεραύνωναν με τους λόγους τους, έκοβαν κάθε σχέση μαζί τους. Τους απέκοπταν μάλιστα από το Σώμα της Εκκλησίας μέχρι να συνετιστούν και να μετανοήσουν! 

Άραγε, τι είναι αυτό που μπορεί να εξηγήσει αυτήν την αδυναμία, τη δυσκολία και δυσφορία του μητροπολίτη Σιδηροκάστρου να ομολογήσει την Αλήθεια; Τι είναι αυτό που τον μετατρέπει σε μικρό αδύναμο άνθρωπο που αναζητά μετά μανίας την επιείκεια και την αποδοχή των κοσμικών αρχόντων-Διοκλητιανών; Εμείς γνωρίζουμε τι είναι και ας μην το βλέπει εκείνος. Η δύναμη της πίστης, το θάρρος και η λιονταρίσια ψυχή χάθηκε από τη στιγμή που αποδέχθηκε τις συναναστροφές με τους αιρετικούς, από τη στιγμή που το 2016 όντας ο ίδιος Συνοδικός συνυπόγραψε και  συναποδέχθηκε να έρθει ο αιρετικός Πάπας στη Μυτιλήνη και να συμπροσευχηθεί με τον Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο και τον Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο. Τότε, σύμφωνα με δική του δήλωση έπραξε κατ’ αυτόν τον τρόπο, ώστε μέσω του Πάπα να έρθει βοήθεια και λύση στο προσφυγικό. Πού ακούστηκε Ορθόδοξοι Ιεράρχες να προσβλέπουν στην καταραμένη από τον αιρετικό Πάπα βοήθεια; Αλλά ακόμα περισσότερο απογυμνώθηκε από τη Χάρη του Χριστού μας, όταν αποδέχθηκε και αναγνώρισε την Ψευδοσύνοδο του Κολυμπαρίου και τις αιρετικές αποφάσεις της. Φυσικά, το αποτέλεσμα ήταν να φορτωθεί μαζί με τους υπόλοιπους αυτό το δυσθεράπευτο άλγος του ξεπουλήματος της πίστης μας. Τώρα, μετά από όλα αυτά, ομοιάζει με τους αρχηγούς άλλων δογμάτων που καταφεύγουν σε πάσης φύσεως διπλωματικές κινήσεις και συνάψεις με κοσμικούς άρχοντες προκειμένου να αποκτήσουν κάποια ισχύ.  

Η δυσκολία αυτή να ορθώσει λόγο φαίνεται και στη συνέχεια όπου εκφράζει, ως λέγει, την αντίδραση των πολιτών. Τη δική του αντίδραση θέλουμε να δούμε, αναλαμβάνοντας πλήρως τις συνέπειες αυτής ως αληθινός Ποιμένας. Είναι ευδιάκριτο ότι αυτή η επιστολή γράφτηκε κάτω από την πίεση των ποιμενομένων του ψυχών, αυτές τις ψυχές που εγκατέλειψε αυτός και οι άλλοι Συνοδικοί στο έλεος του Καίσαρα Μητσοτάκη. Τώρα δυσφορεί, γιατί εισπράττει την αγανάκτηση και την πίκρα του κόσμου. Αλλά και πάλι ούτε αυτό με ταπείνωση το δέχεται, αλλά επιχειρεί να αποποιηθεί και αυτής της ευθύνης, ζητώντας από τους Υφυπουργούς να σηκώσουν το βάρος αυτό. Όπως γράφει χαρακτηριστικά: «Να τους το πείτε καθαρά να αναλάβετε ευθύνη γιατί τώρα κατηγορούν μόνο εμάς». Αυτό λοιπόν είναι που καίει τον κ. Μακάριο, να μη τον κατηγορούν και όχι το κακό που προσκόμισαν με την άμετρή τους συναίνεση οι Ιεράρχες; Αυτό δυστυχώς δε δείχνει πατρικό ενδιαφέρον ποιμένα προς ποίμνιο, αλλά μια αγωνία να μην προσβληθεί η βιτρίνα που έχει προς τον κόσμο. 

Και αν μπορεί σε κάποιους να ακούγεται συμπαθητικός ο λόγος του και η προτροπή του προς τους Υφυπουργούς να ζητήσουν συγγνώμη από τον κόσμο που δοκιμάζεται σκληρά, να γνωρίζει ότι οι χριστιανοί ελάχιστη σημασία δίνουν σε αυτό. Αντιθέτως περιμένουν από τους Μητροπολίτες, να μετανοήσουν για την παράδοση της πίστης μας άνευ όρων και τη στέρηση από τους πιστούς να εορτάσουν τη Λαμπροφόρο Ανάσταση του Κυρίου μας. 

Μετά από όλα τα παραπάνω θα ήταν συνετότερο από τον μητροπολίτη Σιδηροκάστρου, να μην είχε γραφτεί ποτέ αυτή η επιστολή. Προτιμότερη αυτή τη στιγμή είναι η σιωπή του εν μετανοία και προσευχή, μήπως και μπορέσει να ελκύσει ξανά τη Θεία Χάρη και αποκατασταθούν ξανά μετανοημένοι οι Ιεράρχες στα μάτια του πιστού λαού.