τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση

Λόγος εκ καρδίας του π. Θεόδωρου Ζήση εις το διετές μνημόσυνο του μακαριστού γέροντά μας, πατρός Νικολάου Μανώλη

Απομαγνητοφώνηση

Βρισκόμαστε μέσα σε Αναστάσιμη ατμόσφαιρα και περίοδο και επομένως η θλίψη την οποίαν νιώθουμε ανθρώπινα για την εκ μέσου μας σωματική απουσία του πατρός Νικολάου μετριάζεται.

Παρακαλέσαμε ήδη, το μνημόσυνο, το οποίο τελέστηκε κατά την αγιορειτική τάξη, η οποία διαφέρει από την κοσμική κυρίως κατά το ότι, ενώ στην κοσμική ακολουθία του μνημοσύνου ψάλλονται ελάχιστοι στίχοι από τους ψαλμούς, στο αγιορειτικό τυπικό διαβάζονται και ψάλλονται όλοι οι ψαλμοί, γι’ αυτό και είναι εκτενέστερη η ακολουθία.
Παρακαλέσαμε, λοιπόν, τον Κύριό μας να κατατάξει την ψυχή του πατρός Νικολάου, τον οποίο οι περισσότεροι από εσάς γνωρίζετε πολύ καλύτερα από εμένα, ο Θεός ευδόκησε ώστε στα τελευταία, την τελευταία δεκαετία περίπου να συνδεθώ και εγώ με τον πατέρα Νικόλαο και με πολλούς από εσάς, με όλους από εσάς και με τις πρεσβείες του πατρός Νικολάου από τον ουρανό να συνεχίζουμε το έργο κατά το δυνατόν, το οποίο εκείνος άρχισε και θεμελίωσε.

Εγώ αισθάνομαι χαρούμενος και περήφανος, διότι κατά κάποιο τρόπο μπήκα, μολονότι γηραιότερος του πατρός Νικολάου και πιο ηλικιωμένος, μπήκα στην πνευματική κληρονομία του πατρός Νικολάου και θεωρώ όλους εσάς τα πνευματικά παιδιά του Αγίου Νικολάου και όσους δικούς μου από τον Άγιο Αντώνιο εξακολουθώ να καθοδηγώ πνευματικά, όχι ως πνευματικός και εξομολόγος, θεωρώ, λοιπόν, ότι προσπαθώ να επαρκέσω σε ένα έργο πνευματικό, όχι τόσο πνευματικής καθοδηγήσεως, στο οποίο δύσκολα μπορεί κανένας να ακολουθήσει τα βήματα, τους κόπους τους οποίους έκανε ο πατήρ Νικόλαος, καθοδηγώντας όλους εσάς, αλλά κυρίως όπως και άλλες φορές έχω πει κυρίως ως διδάσκαλος.

Διότι εκουσίως δεν ανέλαβα έργο πνευματικού και εξομολόγου για δύο λόγους: Ένας λόγος είναι λόγω των πολλών ακαδημαϊκών μου καθηκόντων στην Θεολογική Σχολή, που δεν μου επέτρεπε αυτή η ενασχόληση να έχω και πρόσθετο βάρος, και ο δεύτερος λόγος είναι ότι εγνώριζα πόσο βαρύ και επίπονο και υπεύθυνο είναι το έργο του πνευματικού και τι ευθύνη φέρει ο πνευματικός ο οποίος στο πετραχήλι του, εκεί στα κρόσσια του πετραχηλιού -έτσι λένε οι άγιοι πατέρες, τα κρόσια του πετραχηλιού συμβολίζουν τις ψυχές των ανθρώπων που κρέμονται από τον ιερέα και ιδιαίτερα από τον πνευματικό. Επειδή, λοιπόν, δεν αρκούσανε οι δικές μου πνευματικές δυνάμεις να ασκήσω και το έργο του πνευματικού και του εξομολόγου, θαυμάζω, το έχω πει πολλές φορές, την αποτελεσματικότητα και την καρποφορία με πολύ πόνο και πολύ κόπο, που επέφερε το έργο του πατρός Νικολάου. Γι’ αυτό και σήμερα από την ακολουθία την οποία εδώ ακούσαμε, ένα τροπάριο  που απευθύνεται ιδιαίτερα προς τους ιερείς “Οἱ τήν ὁδόν τήν στενήν βαδίσαντες… καὶ σφαγιασθέντες ὥσπερ ἄρνες”.

Ο πατήρ Νικόλαος βάδισε τη στενή και τεθλιμμένη οδό της ιερωσύνης με πολύ κόπο. Δεν του έλειψαν βέβαια και οι χαρές της ζωής, οι χαρές της οικογενείας. Ο Θεός τον ευλόγησε να συζευχθεί με μία ευλογημένη Πρεσβυτέρα, την οποία έχουμε πάντοτε μαζί μας εδώ και η παρουσία της μας ενθαρρύνει, και να αποκτήσει και παιδιά και γνώρισε επομένως και αυτήν την πλευρά την χαρούμενη της ζωής. Αλλά μέσα σε αυτήν την χαρά της οικογενείας, η οδός του πατρός Νικολάου ήταν στενή και τεθλιμμένη, με συκοφαντίες, με διωγμούς, με προβλήματα εκ μέρους ανθρώπων οι οποίοι δεν αντιλαμβάνονται το ύψος της ιερωσύνης και πώς ο Θεός θέλει να είναι οι ιερείς. Σκανδαλιζόμαστε πολλές φορές όλοι μας, όταν βλέπουμε ιερείς να μην ακολουθούν την στενή και τεθλιμμένη οδό, την οποίαν ακολούθησε ο πατήρ Νικόλαος, αλλά να εκκοσμικεύονται και να ακολουθούν τον κοσμικό δρόμο, της καλοπέρασης, των αξιωμάτων, της εξουσίας, της ισχύος. Και γι’ αυτό και το έργο τους δεν έχει την καρποφορία την οποία είχε και εξακολουθεί να έχει το έργο του πατρός Νικολάου.

Ίσως ορισμένοι επίστευσαν πως η σωματική απουσία του πατρός Νικολάου θα είχε σαν συνέπεια να φυλλορροήσει το πνευματικό του ποίμνιο. Το έλεγαν άλλωστε για όλους μας, οι οποίοι πήραμε την τολμηρή απόφαση της Αποτειχίσεως, ότι “περιμένετε… περιμένετε, και να δείτε πώς σιγά σιγά θα φυλλορροήσει, θα φύγουν αυτοί οι οποίοι τους ακολουθούν“.

Πέρασαν πόσα χρόνια τώρα, πέντε, έξι χρόνια από την Αποτείχισή μας και δεν εκπληρώθηκαν οι προσδοκίες των διωκτών μας, των διωκτών του πατρός Νικολάου και όλων των άλλων ιερέων. Και ας μεταφέρω σήμερα σε αυτήν την ατμόσφαιρα εδώ την κατανυκτική, την ατμόσφαιρα της χαρμολύπης, ας μεταφέρω εδώ σε όσους είστε παρόντες ότι φαίνεται πως τον δικό μας δρόμο, την στενή και τεθλιμμένη οδό, την οδό της ομολογίας θα αναγκαστούν να την ακολουθήσουν πολλοί. Πολλοί οι οποίοι μας κατέκριναν τότε και μας συκοφαντούσαν, αντιλαμβάνονται ότι ο δρόμος τον οποίο ακολουθήσαμε εδώ στην Θεσσαλονίκη, ιδιαίτερα εγώ και ο πατήρ Νικόλαος, ο δρόμος αυτός είναι ο ευαγγελικός δρόμος, ο πατερικός δρόμος, ο δρόμος της Ομολογίας.

Δεν λείπει από την μνήμη μας και από την καθημερινότητά μας, δεν λείπει ο πατήρ Νικόλαος. Απουσιάζει σωματικά, αλλά πνευματικά είναι διαρκώς μαζί μας, μέσα στην μνήμη μας, μέσα στο νου μας και μέσα στις καρδιές μας. Ήταν σπάνιος πνευματικός ποιμένας ο πατήρ Νικόλαος, είχε πολλά χαρίσματα, ήταν μία πληθωρική προσωπικότητα. Πληθωρική προσωπικότητα η οποία δεν έκρυβε τα χαρίσματά της κάτω από μία σοβαροφάνεια, αλλά ήταν προσιτός και απλός σε όλους. Και γι’ αυτό ο Θεός τον αξίωσε να έχει τόσα πολλά πνευματικά παιδιά. 

Όταν κάποιες φορές συζητώ με πρόσωπα και από τον κλήρο και από τον λαό, με θεολόγους και αναφέρομαι σε αυτό το πνευματικό, το μεγάλο πνευματικό έργο του πατρός Νικολάου, το θεωρούν απίστευτο. Είναι δυνατόν λέει, ένας παπάς να έχει τόσα αφοσιωμένα πνευματικά παιδιά και να εξακολουθούν τα πνευματικά του αυτά παιδιά να ακολουθούν αυτόν τον δρόμο του, τον οποίο ως διαθήκη τους άφησε; Δεν θέλω να κάνω παραλληλισμούς που να θεωρηθούν λίγο ως υπερβολικοί, αλλά η σχέση η δική σας, των πνευματικών παιδιών του πατρός Νικολάου, με τον πατέρα Νικόλαο, μου ενθυμίζει την σχέση των μαθητών του Χριστού προς τον Δάσκαλό τους τον Αρχηγό της Πίστεώς μας. Ο οποίος στο Ευαγγέλιο της Διαθήκης που το διαβάζουμε στα Δώδεκα Ευαγγέλια από το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, όταν επρόκειτο να αναχωρήσει από τον κόσμο τους είπε: “οὐκ ἀφήσω ὑμᾶς ὀρφανούς”, δεν θα σας αφήσω ορφανούς. Και τους υποσχέθηκε πως στην θέση Του θα στείλει τον Παράκλητο. Και υπάρχει ο Παράκλητος, το Άγιο Πνεύμα μέσα στην Εκκλησία, που μας καθοδηγεί. Με μία αναλογία ανθρώπινη, χωρίς βέβαια να παραλληλίζω τα δύο αυτά μεγέθη και ο πατήρ Νικόλαος δεν μας άφησε ορφανούς. Όλους! Γιατί και εγώ ένιωθα μία σιγουριά και έναν ισχυρό σύμμαχο δίπλα μου, όταν και σωματικά ήταν παρών ο πατήρ Νικόλαος και κατά την διάρκεια των ακολουθιών, νεότερος ήταν και πιο δυνατός, αλλά και κατά την διάρκεια των αγώνων της Ομολογίας, τους οποίους δίναμε με ημερίδες, με συμπόσια και τόσα άλλα. Σύμμαχος και στύλος όλων μας, και δικός μου ήταν ο πατήρ Νικόλαος. Και εξακολουθεί να είναι, παρότι σωματικά απουσιάζει. Δεν μας άφησε, λοιπόν, ορφανούς! 

Είμαι, λοιπόν, βέβαιος και σίγουρος πως ο πατήρ Νικόλαος ψηλά από τον ουρανό ήταν σήμερα εδώ παρών μαζί μας.

Να έχουμε, λοιπόν, τον πατέρα Νικόλαο στην μνήμη μας και στην καρδιά μας, όπως τον έχουμε διαρκώς, και να παρακαλέσουμε τον Θεό να μην διαψεύσουμε τις προσδοκίες που και εκείνος έχει από όλους.

Χαίρω πάρα πολύ, διότι βλέπω πολλές φορές στο ιστολόγιο Κατάνυξη τους συνεργάτες του πατρός Νικολάου και όσους αρθρογραφούν στην Κατάνυξη να λένε ότι δεν πρέπει να διαψεύσουμε τις προσδοκίες του γέροντά μας. Εμείς θα πρέπει να συνεχίσουμε πάνω στην γραμμή την οποία εκείνος εχάραξε, διότι αυτό θα είναι και το καλύτερο μνημόσυνο για εκείνον, τον οποίον σήμερα ιδιαίτερα θυμηθήκαμε λόγω της συμπληρώσεως δύο ετών από της κοιμήσεώς του.

– Χριστός Ανέστη, λοιπόν!

– Αληθώς Ανέστη!

– Ας το πω θριαμβευτικά! 

“Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας
και τοις εν τοις μνήμασι
ζωήν χαρισάμενος”.

– Αληθώς Ανέστη ο Κύριος!

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI