Της Ελένης Καμπούρη

…Αυτά τα παιδιά θα μας βάλουν στον Παράδεισο όπως έλεγε κι ο Όσιος Παΐσιος, αρκεί να είμαστε εκεί δίπλα τους όπως μας θέλει ο Θεός

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Λάβαμε προς δημοσίευση στην ηλεκτρονική μας διεύθυνση infokatanixis@gmail.com το ακόλουθο άρθρο της Ελένης Καμπούρη σχετικά με την διαπαιδαγώγηση παιδιών ειδικής φροντίδας και την αντιμετώπιση των προβλημάτων από τους γονείς με τη στήριξη έμπειρου και ορθόδοξου Πνευματικού και κέντρο αναφοράς τον Χριστό.

Παιδιά ειδικής φροντίδας…

Ελένη Καμπούρη

Διαβάσαμε πριν λίγες ημέρες στο διαδίκτυο ένα τραγικό περιστατικό, κατά το οποίο μία νεαρή μητέρα αυτοκτόνησε, αφού προηγουμένως έσπρωξε το μικρό παιδί της από την ταράτσα του σπιτιού της στο κενό, βρίσκοντας φυσικά φρικτό θάνατο. Όλα δείχνουν ότι η τραγική μητέρα δεν άντεξε το τεράστιο ψυχικό φορτίο του να μεγαλώνει κανείς ένα παιδί στο φάσμα του αυτισμού.

Πώς να αντέξει κάποιος ένα τέτοιο φορτίο, έναν τέτοιο Σταυρό; Είναι κάτι που σε ξεπερνά… είναι κάτι που σε λυγίζει, σε τρομοκρατεί και σε απελπίζει. Αφενός το αρχικό σοκ έρχεται μόλις γνωστοποιηθεί η διάγνωση, αν και βαθιά μέσα σου υποψιαζόσουν ότι κάτι δεν πάει καλά όταν το παιδί ήταν βρέφος. Αφετέρου, γιατί μετά την ανάγνωση της διάγνωσης συνειδητοποιείς ότι η ζωή σου αλλάζει άρδην. Αντιλαμβάνεσαι λοιπόν, ότι αυτό που σε περιμένει μεγαλώνοντας ένα τέτοιο παιδί είναι κάτι πέρα από οποιαδήποτε φαντασία ή λογική και φυσικά πέραν των φυσιολογικών σου ανθρωπίνων δυνάμεων.  

Το ακούς και το βλέπεις καθημερινά πως ούτε η κοινωνία είναι έτοιμη και πρόθυμη να σε αγκαλιάσει, αλλά ούτε και το ίδιο το κράτος  να σου εξασφαλίσει όλες εκείνες τις παροχές, οι οποίες θα βοηθήσουν το παιδί σου να γίνει όσο το δυνατόν πιο λειτουργικό (ανάλογα την περίπτωση φυσικά). Οι ειδικές κρατικές δομές παρουσιάζονται σχεδόν ανύπαρκτες. Πιο συγκεκριμένα, ιατροδιαγνωστικά κέντρα, νευρολόγοι, παιδοαναπτυξιολόγοι, ψυχίατροι, ψυχολόγοι, λογοθεραπευτές, εργοθεραπευτές και γενικώς φροντιστές ψυχικής υγείας, είναι παροχές που ή υπολειτουργούν ή δεν λειτουργούν καθόλου. Βέβαια, η άνεση αυτή παρέχεται στο ελάχιστο στις μεγάλες πόλεις. Αν εξετάσουμε φυσικά το σχολικό γίγνεσθαι των ειδικών σχολείων και την κατάρτιση των ειδικών εκπαιδευτικών τότε η δίνη στην οποία βουλιάζει κανείς, είναι τεράστια και χωρίς πάτο. Ό,τι λειτουργεί φυσικά από τα προαναφερθέντα, λειτουργεί λόγω του φιλότιμου και της καλής προαίρεσης του κάθε ειδικού φροντιστή ψυχικής υγείας.

Συνεπώς, παίρνοντας βαθιά ανάσα, συνειδητοποιείς ότι είσαι μόνος σου μπροστά στο θηρίο που λέγεται διαταραχή (όποιο όνομα κι αν φέρει, λόγου χάρη αυτισμός , σύνδρομο Down, ΔΕΠΥ, μαθησιακές δυσκολίες, παραπληγίες, ορατές και αόρατες αναπηρίες κτλ). Αναμφίβολα, το οικονομικό πλήγμα που δέχεσαι για να καλύψεις όλες εκείνες τις δαπανηρές συνεδρίες που θα βοηθήσουν έστω και στο ελάχιστο το παιδί σου, είναι ισχυρό. Παρ’ όλα αυτά οπλίζεσαι με υπομονή, επιμονή και κουράγιο, ελπίζοντας για οτιδήποτε καλύτερο προκύψει.

 Δεν υπάρχει αμφιβολία πως για να μεγαλώσεις ένα τέτοιο παιδί χρειάζεσαι στήριξη ο ίδιος/α. Εύκολα θα αναγνωρίσουμε το μεγάλο έργο των ψυχολόγων. Αδυνατούν όμως, να “πιάσουν” την ουσία. Βέβαια σε βοηθούν στο να σε διαφωτίσουν τι είναι αυτή η διαταραχή, ποια είναι τα χαρακτηριστικά της, τι πρέπει να κάνεις ώστε να μπορείς να διαχειριστείς τις δυσκολίες του παιδιού στην καθημερινότητά του και διάφορες άλλες χρήσιμες πληροφορίες. Όμως, δεν μπορούν να στηρίξουν πλήρως τον γονιό και να ενδυναμώσουν την συναισθηματική του ισορροπία. Ο ρόλος των επιστημόνων περιορίζεται, όταν αποζητείς έναν “στυλοβάτη” ώστε να αντέξεις τον ψυχικό πόνο και την σωματική κούραση, να αδράξεις μία ελπίδα φωτός για το μέλλον και να συνεχίσεις τον υπερμαραθώνιο.

Μάλιστα, αυτού του είδους το φορτίο γίνεται ασύγκριτα ελαφρύτερο και καλύτερα διαχειρίσιμο με έναν σωστό Πνευματικό και με κέντρο αναφοράς τον Χριστό. Παραδίνεσαι στον Θεό κι Εκείνος σηκώνει το βάρος αυτό μαζί σου και σε στηρίζει μέσω του Πνευματικού… απλά τα πράγματα! Μόνο ένας έμπειρος Πνευματικός μπορεί να σε βοηθήσει! Δεν είναι μόνο οι αμαρτίες σου που θα τις ακουμπήσεις στο πετραχήλι του Πνευματικού, αλλά είναι και η στήριξη που θα σου παρέχει, έτσι ώστε να πατήσεις γερά στα πόδια σου, και να μην απελπιστείς σε σημείο που να θέλεις να γίνεις αυτόχειρας ή να τερματίσεις την ζωή του παιδιού σου. Γιατί όπως και να το κάνουμε, όταν έρχεται η κούραση και η απελπισία πολλά μπορεί να κάνει ο άνθρωπος, ακόμα και να σκεφτεί τον θάνατο. Εκεί πάνω λοιπόν την ώρα του πειρασμού και της θολούρας του μυαλού, έχεις την εκπαίδευση του Πνευματικού και την Θεία Πρόνοια να οριοθετήσεις τον εαυτό σου και να βάλεις όλα τα δεδομένα στην πραγματική τους διάσταση.

Επίσης, η προσευχή βοηθάει τα μέγιστα. Σε ηρεμεί, σε φωτίζει και σε ενώνει με τον Θεό κυριολεκτικά. Τον ικετεύεις να μην σε εγκαταλείψει και να σου δώσει δύναμη και κουράγιο να σηκώσεις αυτόν τον Σταυρό. Πράγματι, αυτό γίνεται απλά και φυσικά, χωρίς να το καταλάβεις. Πώς θα σε αφήσει ο Θεός να χαθείς όταν κρέμεσαι από τον χιτώνα Του; Όταν ζητάς το έλεός Του, την φροντίδα Του και την αγάπη Του; Κανείς δεν μπορεί να σε φροντίσει όπως Εκείνος, κανείς δεν μπορεί να σε αγαπήσει όπως Εκείνος. Αφού Εκείνος σου στέλνει τον Σταυρό αυτό, Εκείνος θα σε βοηθήσει να τον σηκώσεις και να τον διαχειριστείς. Το κέντρο αναφοράς είναι ο Χριστός, επικεντρώνεσαι μόνο σε Αυτόν ζητώντας Του την σωτηρία σου, ζητώντας Του να γίνει συνοδοιπόρος σου σ’ αυτό το μακρύ ταξίδι. 

Για να μην ξαναπέσουν λοιπόν γονείς από τα μπαλκόνια, για να μπορούν να σταθούν όρθιοι με αξιοπρέπεια, εσύ το δύσκαμπτο και ανάλγητο κράτος βοήθησέ τους και στήριξέ τους. Για να μην απελπιστεί λοιπόν κανένας γονιός, εσύ η κοινωνία αποδέξου αυτά τα παιδιά, γιατί θα μπορούσαν να είναι τα δικά σου παιδιά και δεν θα ήθελες να σου φερθούν το ίδιο. Καλέστε τα στα σπίτια σας να παίξουν με τα παιδιά σας και προσπαθήστε να τα συναναστρέφεστε και να τα αγαπάτε… μην ανησυχείτε… δεν θα σας μολύνουν. Το μόνο που μολύνει και δηλητηριάζει είναι η ανθρώπινη κακία και αλαζονεία. Ας βρούμε έναν σωστό, έμπειρο, ορθόδοξο και παραδοσιακό Πνευματικό και ας αφεθούμε στο Πετραχήλι του, για να μπορέσει ο Θεός να μας στηρίξει και να μας κατευθύνει σε ασφαλείς δρόμους. Μόνο ο Κύριός μας μπορεί να μας σώσει από τα επικίνδυνα μονοπάτια της απώλειας, της απόγνωσης και της απελπισίας. 

Ας ευχηθούμε, όλοι οι γονείς που έχουμε παιδιά είτε ειδικής φροντίδας είτε τυπικής ανάπτυξης, να μπορέσουμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να τα αναθρέψουμε έτσι ώστε να γίνουν ώριμα παιδιά, τα οποία θα αγαπούν όχι μόνο το φυσιολογικό αλλά και οτιδήποτε δείχνει διαφορετικό από τον δικό τους μικρόκοσμο. Αυτά τα παιδιά έχουν την ίδια και ίσως μεγαλύτερη την ανάγκη αποδοχής και κοινωνικοποίησης συγκριτικά με τα παιδιά τυπικής ανάπτυξης. Όποιος αγαπάει ειλικρινά τον Χριστό αγαπάει και τον συνάνθρωπό του, όπως κι αν έχει γεννηθεί. Εξάλλου, αυτά τα παιδιά θα μας βάλουν στον Παράδεισο όπως έλεγε κι ο Όσιος Παΐσιος, αρκεί να είμαστε εκεί δίπλα τους όπως μας θέλει ο Θεός, υπομονετικούς, αγωνιστές και ώριμους. Δώστε αγάπη σ’ αυτά τα παιδιά, δώστε αγάπη και χαρά στους γονείς τους.