της Ε.Ζ.

Ο Άγιος κινούμενος από θείο ζήλο, κλώτσησε με όλη του τη δύναμη τον βασιλιά στην κοιλιά και φώναξε «Και εγώ τον Χριστό αγαπάω!»...

Η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη των δύο αυτών μαρτύρων στις 15 Ιουλίου.

Κατά τα πρώτα χριστιανικά χρόνια, πολλοί πιστοί μαρτύρησαν για τον Χριστό στη διάρκεια των διωγμών. Μάλιστα, ανάμεσά τους μαρτύρησαν και πολλά παιδιά και ονομάστηκαν παιδομάρτυρες. Ένας από αυτούς ήταν και ο μικρός Κήρυκος, που μαρτύρησε με τη μητέρα του Ιουλίττα.

Οι δύο αυτοί μάρτυρες λοιπόν, ζούσαν στα τέλη του 3^ου μ.Χ. αιώνα στο Ικόνιο της Μικράς Ασίας. Η θεοσεβούμενη Ιουλίττα προσεύχονταν συνεχώς για τον μικρό της γιo. Όμως φρόντισε να μάθει και στον ίδιο τη δύναμη της προσευχής και της πίστης στον μόνο αληθινό Θεό. Έχοντας ως παράδειγμα την Αγία μητέρα του, ο μικρός Κήρυκος αγάπησε πολύ τον Χριστό.

Την εποχή εκείνη, βασίλευε ο μεγάλος διώκτης των Χριστιανών, αυτοκράτορας Διοκλητιανός. Η Αγία Ιουλίττα, γνωρίζοντας τι πάθαιναν όσοι έπεφταν στα χέρια του, πήρε το μικρό της αγοράκι και πήγε στην Ταρσό της Κιλικίας για να γλιτώσει από τον αθεόφοβο τύραννο. Πού να γνώριζε όμως ότι και σε εκείνο τον τόπο βασιλιάς ήταν ένας άλλος διώκτης των Χριστιανών που τον έλεγαν Αλέξανδρο.

Μια μέρα οι στρατιώτες του Αλέξανδρου έπιασαν μερικούς χριστιανούς και τους μετέφεραν σε αυτόν. Ανάμεσά τους βρίσκονταν και η Αγία Ιουλίττα με τον Άγιο Κήρυκο. Όταν είδε ο Αλέξανδρος τη νεαρή γυναίκα με το παιδί στην αγκαλιά της, πρόσταξε να τη φέρουν μπροστά του.

Αυτός άρχισε να της μιλάει φιλικά προσπαθώντας να την πείσει να αρνηθεί την πίστη της και να προσκυνήσει τα είδωλα. Μετά την τρομοκράτησε λέγοντάς της πως αν δεν το έκανε θα τη σκότωνε και έτσι το παιδί της θα έμενε ορφανό. Η Αγία όμως, με παρρησία και πίστη στον Θεό, αρνήθηκε να κάνει κάτι τέτοιο, λέγοντάς του πως για την αγάπη του Θεού αξίζει να δώσουμε και τη ζωή μας. Εξάλλου θα φρόντιζε ο Κύριος για το παιδί της εάν τη σκότωνε.

Τότε ο Αλέξανδρος θύμωσε και σκέφτηκε να πάρει το παιδί στην αγκαλιά του για να το ξεγελάσει με χάδια και γλυκόλογα. Περνώντας η ώρα όμως είδε πως δεν κατάφερνε τίποτα αφού ο μικρός Κήρυκος δεν του έδινε σημασία, αλλά κοιτούσε προς τη μητέρα του και ψιθύριζε «Κύριε, Ιησού, Χριστέ ελέησον με, Κύριε , Ιησού, Χριστέ ελέησον με».

Η ευσεβής μητέρα του, του είχε μάθει να λέει την ευχή από πολύ νωρίς. Τον συμβούλευε να τη λέει συχνά και ιδιαίτερα σε δύσκολες στιγμές. Η ευχή του Ιησού είναι από τα ισχυρότερα όπλα των χριστιανών και διώχνει μακριά τον διάβολο.

Ο διώκτης βασιλιάς Αλέξανδρος δεν μπορούσε να διανοηθεί αυτό που συνέβαινε. Ο μικρός Κήρυκος τον αγνοούσε εντελώς! Τότε γεμάτος οργή ρώτησε τον μάρτυρα αν πιστεύει κι αυτός στον Χριστό, όπως και η μητέρα του. Ο Άγιος τότε, κινούμενος από θείο ζήλο, κλώτσησε με όλη του τη δύναμη τον βασιλιά στην κοιλιά και φώναξε «Και εγώ τον Χριστό αγαπάω!»

Ο βασιλιάς φυσικά δεν άντεξε να δεχθεί τέτοια ατίμωση από ένα τρίχρονο παιδάκι, και όπως είχε τον Άγιο στην αγκαλιά του τον πέταξε με οργή στα μαρμάρινα σκαλοπάτια του βασιλικού θρόνου του. Ο Άγιος πέφτοντας εκεί χτύπησε δυνατά το κεφάλι του και ξεψύχησε. Άγγελοι Κυρίου τότε ήρθαν και μετέφεραν την Αγία ψυχή του κοντά στον Κύριο που τόσο αγαπούσε.

Η μητέρα του αντί να θρηνήσει για το συμβάν αυτό, ευχαρίστησε θερμά τον Κύριο, που αξίωσε το μονάκριβο παιδί της να στεφανωθεί ως μάρτυρας. Ο κακιασμένος βασιλιάς, θύμωσε πολύ με την πραότητα και το θάρρος της Αγίας μπροστά στο θάνατο του γιου της, και την ξαναπρόσταξε θυμωμένος να θυσιάσει στους θεούς για να μην έχει την ίδια τύχη με το παιδί της.

Η Αγία αρνήθηκε εντονότερα λέγοντας του πως όφειλε να δείξει μεγαλύτερο θάρρος από το τρίχρονο παιδάκι της, ώστε να φανεί αντάξιά του και να ανταμώσουν στον Παράδεισο.

Η γενναιότητα της Αγίας εξόργισε ακόμη περισσότερο τον τύραννο και έτσι διέταξε να τη βασανίσουν σκληρά. Η Αγία Ιουλίττα όμως υπέμεινε όλα τα μαρτύρια με πίστη στο Θεό. Αφού λοιπόν είδε πως δεν κατάφερνε τίποτα, διέταξε στο τέλος να την αποκεφαλίσουν. Έτσι, η ψυχή της Αγίας μεταφέρθηκε από τους Αγγέλους στον Παράδεισο, κοντά στο πολυαγαπημένο της παιδάκι, λαμβάνοντας και αυτή το στεφάνι του μαρτυρίου.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ἡ καλλιμάρτυς τοῦ Χρίστου Ἰουλίττα, σὺν τριετεῖ ἀμνῶ αὐτῆς τῷ Κηρύκῳ, δικαστοὺ πρὸ βήματος παρέστησαν φαιδρῶς, εὔτολμοι κηρύττοντες. τὴν χριστώνυμον κλῆσιν, ἄμφω μὴ πτοούμενοι, ἀπειλᾶς τῶν τυρράνων καὶ στεφηφόροι νῦν ἐν οὐρανοίς, ἀγαλλιώνται. Χριστῷ παριστάμενοι.

Ε.Ζ.  

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI