Άρθρο της Σοφίας Μακεδονοπούλου
αρθρογραφεί για katanixi.gr

Η Ελλάδα μας δε μοσχοβολάει πια όπως παλιά…

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Περίτρανα αποδείχτηκε στα προηγούμενα άρθρα μας (1) η βλασφημία που συντελείται στους ιερούς Ναούς και μάλιστα στο πρόσωπο της Κυρίας Θεοτόκου, όπως παρουσιάστηκε σε αντιδιαστολή με την ευσέβεια των παλαιών. Είναι γεγονός ότι τόσο πολύ έχουν βλαφθεί οι πνευματικοί οφθαλμοί των σημερινών πνευματικών μας ταγών που δεν βλέπουν ότι παπικοί, προτεστάντες και κάθε λογής αιρετικοί, με τους οποίους συναγελάζονται, αγκαλιάζονται και συνουσιάζονται πνευματικά, είναι βασικά βλάσφημοι κατά της Κυρίας Θεοτόκου και ότι διά της βλασφημίας εκείνων και αυτοί οι ίδιοι βλασφημούν την Κυρία Θεοτόκο.

Ο παπισμός και ο Πάπας με τη λεγόμενη αίρεση της ασπίλου συλλήψεως και της μαριολατρείας βλασφημεί το πρόσωπο της Κυρίας Θεοτόκου・οι προτεστάντες με τον αντιμαριανισμό από την άλλη υποβιβάζουν την Κυρία Θεοτόκο και την βλασφημούν. Είναι ντροπή να θεωρεί κανείς αυτούς τους ανθρώπους αδελφούς στην πίστη. Είναι αιρετικοί της κακιάς ώρας, με πλήθος αιρετικά πιστεύματα καταδικασμένα από Συνόδους Οικουμενικές και τοπικές της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Οι ευλαβείς ορθόδοξοι χριστιανοί των ημερών μας, οι παλαιάς κοπής, οι τελευταίοι των μοϊκανών, που ξέρουν να βιώνουν την πίστη στην Κυρία Θεοτόκο και Την τιμούν με τη ζωή τους, που πέφτουν γονατιστοί στα χαριτόβρυτα ποδαράκια Της και τα ασπάζονται με ευλάβεια και απόλυτη αφοσίωση, γνωρίζουν την απόσταση που υπάρχει από όλο αυτό τον κόσμο της αίρεσης, της βλασφημίας, της πλάνης και πονάει η καρδιά τους. Χάνονται ψυχές από το καράβι της Εκκλησίας, το καράβι πηγαίνει σε απόκρημνες περιοχές και κοντεύει να καταποντιστεί από τους ανθρώπινους χειρισμούς.

Η Κυρία μας Θεοτόκος, το Άνθος μας το Αμάραντον, η Δέσποινα των Ουρανών, η φιλτάτη μας Μητέρα, μας έχει υποδείξει με την πράξη Της, σε ορισμένες περιπτώσεις, πώς πρέπει να κοινωνούμε εμείς οι πιστοί. Ας δούμε μια ακόμη υπέροχη διήγηση από το βιβλίο Αμαρτωλών Σωτηρία:

Οπτασία Μοναχού που είδε την Θεοτόκο

«Τον καιρό του Αγίου Σάββα, ήσαν στη Λαύρα του πολλοί και ενάρετοι μοναχοί. Πήγε δε κι ένας πλούσιος ευγενής και άρχοντας για να μονάσει και τον υποδέχθηκε με χαρά ο άγιος. Και επειδή δεν ήταν συνηθισμένος στον κόπο, δεν τον άφηνε να πηγαίνει μαζί με τους άλλους στις βαριές εργασίες της γης, και να επιστρέφει στην Λαύρα την ενάτη ώρα για την ανάγνωση της Ακολουθίας, του Εσπερινού και την τράπεζα (έτρωγαν μόνο μια φορά τη μέρα).

Τον πρόσταξε όμως να αγωνίζεται στο Μοναστήρι κατά δύναμη, και να νηστεύει ώσπου να έλθουν οι άλλοι αδελφοί και να τρώνε όλοι μαζί κατά την τάξη. Αυτός όμως, ούτε καν αυτή την εντολή τηρούσε. Έτρωγε κρυφά στο κελλί του τρόφιμα που του έφερναν οι συγγενείς του. Ο άγιος το γνώριζε, όμως επειδή ήταν αρχάριος, δεν του είπε τίποτα παρά μόνο προσεύχονταν στον Θεό να τον διορθώσει. Ήλθε η εορτή της Παναγίας την 15η Αυγούστου, και το πρωί της παραμονής, όταν οι αδελφοί πήγαιναν να δουλέψουν, ο άγιος τους είπε να έλθουν νωρίς να ψάλλουν.

Στον δε αρχάριο είπε να πάει στον ναό την ώρα του Εσπερινού και μόλις συναχθούν οι αδελφοί να τον ειδοποιήσει. Και αφού ήλθαν οι αδελφοί, είδε ο αρχάριος μια θαυμαστή οπτασία, όχι κοιμώμενος, αλλά ξύπνιος. Είδε μια ωραιοτάτη γυναίκα εν μέσω δύο Αγγέλων, η οποία φωτοβολούσε περισσότερο από τον ήλιο.

Ο μεν ένας Άγγελος κρατούσε ένα ποτήριο γεμάτο Άρτο ουράνιο, και ο έτερος ένα λεπτό μανδύλιο. Η δε ωραία εκείνη γυνή, η οποία ήταν η Δέσποινά μας, εβάσταζε μια χρυσή λαβίδα, και ερχόταν προς αυτήν ένας-ένας οι μοναχοί, καθάριζε το πρόσωπό τους ο Άγγελος με το μανδύλιο, έπειτα προσκυνούσε την Παναγία και αυτή λάμβανε τη λαβίδα και του μετέδιδε τον ουράνιο Άρτο. Βλέποντας αυτά ο αρχάριος θαύμαζε και πλησιάζοντας να δεχθεί κι αυτός την δωρεά, δεν πέτυχε το ποθούμενο. Ούτε ο Άγγελος τον καθάρισε, ούτε η Παναγία τον κοινώνησε. Η Θεοτόκος του είπε : «Αυτή η βρώσις είναι το Σώμα του Υιού μου, και το λαμβάνουν όσοι νηστεύουν έως την ώρα αυτή, και καθαρίζονται, όμως εσύ δεν νηστεύεις, και πώς να κοινωνήσεις τούτου του Άρτου;».

Ο αρχάριος απάντησε : «Ας με καθαρίσει ο Άγγελος με το ιερό αυτό μανδύλιο». Η δε Παναγία του αποκρίθηκε : «Αν θέλεις να καθαρίζεσαι με αυτό, πρέπει να κοπιάζεις και συ με τους άλλους, διότι αυτοί ήσαν ιδρωμένοι από τον κόπο και γι΄ αυτό καθαρίζονται. Σε σένα ποιον ιδρώτα να καθαρίσει ο Άγγελος ;». Μόλις άκουσε αυτά ο αρχάριος, κι τρόμαξε, έτρεξε στον Ηγούμενο και του είπε: «Είδατε την οπτασία που είδα εγώ ο ανάξιος ;». Ο δε Άγιος Σάββας του απάντησε ότι αυτή ήταν για να διορθωθεί και ότι οι αδελφοί πληροφορούνται ότι η Παναγία τους αγιάζει να είναι άξιοι σε κάθε πανήγυρη να κοινωνούν τα Θεία Μυστήρια. Από τότε κι αυτός (ο αρχάριος), κοπίαζε περισσότερο και έτρωγε λιγότερο και έτσι τελειούμενος στην μακαρία υπακοή, αξιώθηκε της ουρανίου μακαριότητος.» (2)

Σε όλους, λοιπόν, αυτούς τους ευσεβείς θεοτοκόφιλους, τους λίγους, τους θλιβόμενους και διωκόμενους και λοιδορούμενους και στενοχωρούμενους, που τιμούν, όμως, όπως πρέπει το πρόσωπο της Κυρίας Θεοτόκου και όπως η Ίδια θέλει, και απολαμβάνουν τις δωρεές Της, αφιερώνουμε τον παρακάτω ύμνο του Φώτη Κόντογλου προς την Παναγία.

«Η Παναγία είναι το πνευματικό στόλισμα της Ορθοδοξίας. Για μας τους Έλληνες είναι η πονεμένη μητέρα, η Παρηγορήτρια και η Προστάτρια, που μας παραστέκεται σε κάθε περίσταση. Σε κάθε μέρος της Ελλάδας είναι χτισμένες αμέτρητες εκκλησιές και μοναστήρια, παλάτια αυτηνής της ταπεινής βασίλισσας κι ένα σωρό ρημοκκλήσια μέσα στα βουνά, στους κάμπους και στα νησιά, μοσχοβολημένα απ’ την Παρθενική και πνευματική ευωδία της. Μέσα στο καθένα από αυτά βρίσκεται το παλιό και σεβάσμιο εικόνισμά της με το μελαχρινό και χρυσοκέρινο πρόσωπό της, που το βρέχουνε ολοένα τα δάκρυα του βασανισμένου λαού μας, γιατί δεν έχουμε άλλη να μας βοηθήσει, παρεκτός απ’ την Παναγία ….

« ἄλλην γὰρ οὐκ ἔχομεν ἁμαρτωλοὶ πρὸς Θεόν,

ἐν κινδύνοις καὶ θλίψεσιν, ἀεὶ μεσιτείαν,

οἱ κατακαμπτόμενοι ὑπὸ πταισμάτων πολλῶν ».

Το κάλλος της Παναγίας δεν είναι κάλλος σαρκικό αλλά πνευματικό, γιατί εκεί που υπάρχει ο πόνος και η αγιότητα, υπάρχει μονάχα κάλλος πνευματικό. Το σαρκικό κάλλος φέρνει τη σαρκική έξαρση ενώ το πνευματικό κάλλος φέρνει κατάνυξη, σεβασμό και αγνή αγάπη. Αυτό το κάλλος έχει η Παναγία. Και αυτό το κάλλος είναι αποτυπωμένο στα ελληνικά εικονίσματά της, που τα κάνανε άνθρωποι ευσεβείς, όπου νηστεύανε και ψέλνανε και βρισκόντανε σε συντριβή καρδίας και σε πνευματική καθαρότητα. Στην όψη της Παναγίας έχει τυπωθεί αυτό το μυστικό κάλλος, που τραβά σα μαγνήτης τις ευσεβείς ψυχές και τις ησυχάζει και τις παρηγορεί. Και αυτή η πνευματική ευωδία είναι το λεγόμενο “χαροποιόν πένθος”, που μας χαρίζει η θρησκεία του Χριστού, ένα βότανο άγνωστο στους ανθρώπους που δεν πήγανε κοντά σε αυτόν τον καλό Ποιμένα. Τούτη τη χαροποιά λύπη την έχουνε όλα όσα έκανε η ορθόδοξη τέχνη και τα ευωδιάζει σαν σμύρνα και σαν αλόη, καν εικόνισμα είναι, καν υμνωδία, καν ψαλμωδία, καν χειρόγραφο, καν άμφια, καν λόγος, καν κίνημα, καν ευλογία, καν χαιρετισμός, καν μοναστήρι, καν κελί, καν σκαλιστό ξύλο, καν κέντημα, καν καντήλι, καν αναλόγιο, καν μανουάλι, ό,τι και να ‘ναι, αγιωτικό. Απ΄τη Χάρη της Παναγίας. Μα ολάκερη η Ελλάδα, δεν υμνολογάει την Παναγία μονάχα με τους ψαλτάδες, αλλά υμνολογά και με το καθετί της, με τα χωριά, με τα βουνά, με τα νησιά, που ΄χουνε τ’ αγιασμένο τ’ όνομά της. Τα καράβια βολτατζάρουνε στη δροσερή θάλασσα,ανοιχτά απ’ τους κάβους που ‘ναι χτισμένα τα μοναστήρια της, έχοντας στη πρύμνη σκαλισμένο τ’ αγαπημένο και προσκυνητό όνομά της. Όποιος ταξιδεύει στα ελληνικά νερά, σ’ όποιο μέρος κι αν βρεθεί τη μέρα της Παναγίας, θα ακούσει απ’ τα ανοιχτά τις καμπάνες επάνω απ’ το πέλαγο. Άλλες έρχονται απ’ τ’ ΄Αγιον Όρος που το λένε “Περιβόλι της Παναγίας”, άλλες απ’ την Τήνο που ‘χει το ξακουστό παλάτι της, άλλες απ’ τη Σαλαμίνα που γιορτάζει η Φανερωμένη, άλλες απ’ τη Μυτιλήνη απ’ την Παναγία της Αγιάσας και της Πέτρας, άλλες απ’ το μοναστήρι της Σίφνου, άλλες απ’ τη Σκιάθο, άλλες απ’ τη Νάξο, από κάθε νησί, από κάθε κάβο, από κάθε στεριά.»

Αχ, ιδεατός κόσμος παλαιός! Τώρα έχουν αλλάξει τα πράγματα, κυρ Φώτη μας. Έχουν αλλάξει τα πράγματα. Η Ελλάδα μας άλλαξε, δε μοσχοβολάει πια όπως παλιά. Οι άνθρωποι αγκιστρωθήκανε με νύχια και με δόντια στη γη, στον ψεύτη ντουνιά. Οι “ ευσεβείς” έγιναν οι ασεβέστεροι όλων. Χτίζουν παλάτια στη γη. Κάποιοι μόνο, γαλουχημένοι στα ιερά νάματα ευσεβών, μοσχοβολημένων, παραδοσιακών, ομολογητών αγίων Πατέρων επιμένουν να χτίζουν θρόνους και εκκλησίες άγιες στον ουρανό. Κάποιοι άλλοι πιο ταπεινά επιμένουν να ατενίζουν στα παλάτια που έχτισαν οι ευσεβείς πατέρες τους στον ουρανό και αγωνίζονται να τα κληρονομήσουν υπηρετώντας την ευσέβεια.

• Η Υπεραγία Θεοτόκος να μη μας στερήσει την χάρη Της. Αμήν!
  
  (1) Κάποιος Βαρθολομαίος και κάποιος Βαρνάβας πολεμούν το «Άξιον Εστί»
• (2) ΑΓΑΠΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ, ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ, ΕΝ ΒΕΝΕΤΙΑ 1851, σ. 307 κ.ε.

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra

Δείτε σχετικά:
– Η βλασφημία της Υπεραγίας Θεοτόκου επισύρει την οργή του Κυρίου (Μέρος Α΄)
– Η βλασφημία της Υπεραγίας Θεοτόκου επισύρει την οργή του Κυρίου (Β΄ Μέρος)
– Η βλασφημία της Υπεραγίας Θεοτόκου επισύρει την οργή του Κυρίου (Γ΄ Μέρος)
– Η βλασφημία της Υπεραγίας Θεοτόκου επισύρει την οργή του Κυρίου (Δ΄ Μέρος)