του Αριστείδη Δασκαλάκη
αρθρογραφεί για katanixi.gr

Bαδίζουμε με συστολή και δέος προς την εβδομάδα των Αγίων Παθών, τη Μεγάλη Εβδομάδα, όπου μεγάλα, απόρρητα και σωτήρια γεγονότα συνέβησαν κατά τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο.

Τα Άγια Πάθη, η Σταύρωση και η εκ νεκρών Ανάσταση του Κυρίου μας.

Οδεύουμε στις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας με αναφορές σε γεγονότα πριν, κατά και μετά τα Πάθη του Κυρίου ή στην διδασκαλία Του.

Η ερμηνεία και ο συμβολισμός τους είναι διαχρονικά. Αγγίζουν το σήμερα.

Κυριακή των Βαΐων, και ο Κύριος εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα μετά βαΐων και κλάδων κάτω απ’ τα ωσαννά των Ιουδαίων.

Τα ίδια στόματα που έψαλλαν τότε στον Χριστό, ωσαννά στα Ιεροσόλυμα, τα ίδια δε φώναξαν με μοχθηρία “σταύρωσον – σταύρωσον Αυτόν”; Οι υμνητές Του θα γίνουν αρνητές και διώκτες Του.

Μα μήπως σήμερα δεν γινόμαστε αρνητές Του όταν δεν μετανοούμε για τις αμαρτίες μας ως έθνος;

Και σήμερα η Εκκλησία μας η Ορθόδοξη ανά τον κόσμο, δε γίνεται αρνητής της αληθείας, αποστρεφόμενη τον Κύριο; Δεν Τον σταυρώνει όταν εναγκαλίζεται με τους αιρετικούς;

Στον όρθρο της Μεγάλης Δευτέρας (Κυριακή των Βαΐων απόγευμα) κυριαρχεί η προεικόνιση του Χριστού, ο Πάγκαλος Ιωσήφ, ο ενδέκατος υιός του Ιακώβ. Το υπόδειγμα ηθικής, ο υπάκουος μαθητής του Θεού, που δεν αιχμαλωτίστηκε στα δίχτυα της γυναίκας του Πετεφρή και δεν υπέκυψε στα θέλγητρά της.

Όμως ένας Πατριάρχης του παρελθόντος, υπέκυψε στα θέλγητρα μιας “πιο φανταχτερής και μοντέρνας γυναίκας απ΄ την σεμνή Ορθοδοξία”, την Παπική «εκκλησία», όπως με θλίψη τονίζει, σε σχετική επιστολή του στον Πατριάρχη, ο Άγιος Παϊσιος.

Κι αυτή τη βέβηλη παράδοση, ακολούθησαν οι μετέπειτα προκαθήμενοι της Ορθοδοξίας. Τώρα βέβαια οι γυναίκες πλήθυναν. Προστέθηκαν κι άλλες «εκκλησίες» πέρα της παπικής.

Αλλά και η περικοπή της ξηρανθείσης συκής μας διδάσκει. Αυτό το όμορφο δέντρο που δεν διέθετε καθόλου καρπούς για να θρέψουν τον Κύριο. Συμβόλιζε τον λαό του Ισραήλ που δεν τίμησε την κλίση του Θεού και αποδείχτηκε ανάξιος της εκλογής Του.

Συμβολίζει τον αμετανόητο αμαρτωλό που διάγει βίο άκαρπο.

Σήμερα ο λαός του Θεού είναι οι απανταχού ορθόδοξοι. Πόσοι είναι αυτοί; Πόσοι αγωνιούν για την εφαρμογή του Θείου Λόγου; Πόσοι ελεούν, πόσοι προσεύχονται, πόσοι αγωνίζονται τον καλόν αγώνα των αρετών;

Πόσοι από εμάς διακηρύσσουμε την πίστη όχι μόνο με λόγια αλλά και με έργα;

Πόσοι Έλληνες βάζουμε ως προτεραιότητα το Χριστό και την πατρίδα και όχι το συμφέρον, τις δημόσιες σχέσεις, τη φιλοδοξία μας; Ειδικά όταν πλησιάζουμε στις κάλπες;

Πόσοι ορθόδοξοι ιεράρχες ανά τον κόσμο ορθοπρακτούν και ομολογούν την αλήθεια, τιμώντας την παράδοση των Πατέρων της Εκκλησίας;

Πόσοι ορθόδοξοι επίσκοποι αγωνιούν για τη μετάνοια των αιρετικών;

Ακούμε στον όρθρο της Μεγάλης Τρίτης (Μεγάλη Δευτέρα απόγευμα) για τις παραβολές των ταλάντων και των δέκα παρθένων.

Μας έδωσε ο Θεός χαρίσματα. Όχι για να αποτελέσουν μέσα καυχήσεως και υπερηφανείας, αλλά διακονίας και υπηρεσίας στον πλησίον. Έχουμε χρέος να πολλαπλασιάσουμε τα τάλαντα.

Μας έδωσε και την αλήθεια, το μεγαλύτερο χάρισμα και μας παραγγέλνει να πολλαπλασιάσουμε τους ακολούθους της. Κι εμείς τουναντίον, τη λασπώνουμε και συντελούμε όχι μόνο στη συντήρηση, αλλά στη μείωση των υπηκόων της αληθείας, παρασέρνοντας η διοικούσα εκκλησία το λαό στο ψέμα και στην αίρεση.

Το αποκορύφωμα της δόξας του Κυρίου φαίνεται στον Όρθρο της Μεγάλης Παρασκευής (Μεγάλη Πέμπτη βράδυ).

Σήμερα προδίδεται ο Κύριος. Σήμερα η ανθρωπότητα εκτιμά τον Χριστό για τριάντα αργύρια. Και η διοικούσα εκκλησία -στο μεγαλύτερο μέρος της – για μια βέβηλη ησυχία και ειρήνη, για διαφύλαξη των υλικών κεκτημένων, μισθών, θέσεων, οφιτσίων, μετοχής σε δόξα και εξουσία. Μιας θέσης στον ήλιο. Όχι το Νοητό, αλλά τον υλικό.

Σήμερα δένονται τα χέρια του Κυρίου με δεσμά. Ποια χέρια; Αυτά που έλυσαν τα δεσμά του θανάτου στον τετραήμερο Λάζαρο.

Μπήγονται στα χέρια του Κυρίου καρφιά. Σε ποια χέρια; Σ’ αυτά που θεράπευσαν λεπρούς, τυφλούς, δαιμονισμένους. Σ’ αυτά που ανάστησαν νεκρούς.

Τα δικά μας χέρια θα έπρεπε να καρφωθούν. Τα χέρια αυτά που ατιμάζουν, που κλέβουν, που φονεύουν. Που συνεύχονται, αγκαλιάζουν και κοινωνούν αιρετικούς. Που δωρίζουν το κοράνι ως ιερό βιβλίο. Που βαπτίζουν δια του ραντισμού.

Μπήγονται στα πόδια του Κυρίου καρφιά. Σε ποια πόδια; Σ ’αυτά που περπάτησαν πάνω στο νερό. Που όδευσαν στο νεκρό Λάζαρο και στο δαιμονισμένο των Γαδαρηνών.

Τα δικά μας πόδια θα έπρεπε να καρφωθούν, που τρέχουν δεξιά κι αριστερά στο δρόμο της αμαρτίας. Σε συναγωγές Εβραίων και σε Μουσουλμανικές προσευχές. Σε συνάξεις του παγκοσμίου συμβουλίου “εκκλησιών”.

Η γλώσσα του Κυρίου γεύεται το όξος. Ποια γλώσσα; Αυτή που συγχώρησε, που είπε την αλήθεια. Που έδωσε παρηγοριά.

Η δική μας γλώσσα έπρεπε να γευτεί το όξος, που κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει.

Που ψεύδεται, που υβρίζει, που κρίνει και κατακρίνει. Που προσβάλλει τους Αγίους του Θεού, που αγωνίστηκαν για την αλήθεια, λέγοντας ότι είχαν μίσος έναντι των αιρετικών. Που διαδίδει ότι δεν διαθέτουμε μόνο οι ορθόδοξοι την αλήθεια. Που υποστηρίζει ότι η αλήθεια βρίσκεται και στους αιρετικούς ονομάζοντάς τους εκκλησίες.

Το κεφάλι του Χριστού δέχεται το αγκάθινο στεφάνι. Αυτό το κεφάλι που έλαμπε σαν τον ήλιο. Το δικό μας έπρεπε να το δεχτεί, που σκέφτεται τα πονηρά, πώς να εξυπηρετήσει τη νέα τάξη πραγμάτων, αναγνωρίζοντας αιρετικούς, σχισματικούς, προδίδοντας Χριστό (και Πατρίδα), διώκοντας με ποικίλους τρόπους τους όντως ορθοδόξους.

Και πάνω στο σταυρό ο Κύριος φωνάζει :

“Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γάρ οίδασι τί ποιούσι”.

Δίνει συγχώρεση στους διώκτες του. Έχει έλεος. Βροντοφωνάζει για να καταλάβουν οι διώκτες του (οι αμετανόητοι αμαρτωλοί, οι αιρετικοί, και οι εναγκαλίζοντες αυτούς ) και τότε και σήμερα, ότι δεν γνωρίζουν τι κάνουν. Παρ’ ότι και τότε και σήμερα, παραμένουν μοχθηροί και ασυγκίνητοι μπροστά στο μαρτύριο του Κυρίου.

“Αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ’ εμού έσῃ εν τῳ Παραδείσῳ”

Ο Κύριος σώζει τον μετανοημένο ληστή. Αυτόν που αποτελεί την ελπίδα του κόσμου. Όταν όλοι Τον εγκατέλειψαν αυτός πίστεψε στον Μεσσία. Και σήμερα τα παιδιά του Θεού, πολλοί ορθόδοξοι ταγοί, εγκατέλειψαν τον Κύριο. Τον πρόδωσαν εναγκαλίζοντας την αίρεση. Ας ακολουθήσουν το παράδειγμα του κακούργου ληστή αναγνωρίζοντας την αλήθεια. Αυτή που εκπροσωπείται μόνο απ’την Ορθοδοξία. Την παρακαταθήκη των Αγίων Αποστόλων.

“Γύναι, ίδε ο υιός σου”

Ο Κύριος την ύστατη στιγμή εκπληρώνει την εντολή Του, “Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου”. Πιστός στις εντολές και τον Λόγο Του δίνει το παράδειγμα σε όλους εμάς. Ότι δεν πρέπει να αποκλίνουμε ποτέ απ’ τις εντολές Του, ανάλογα με τις συνθήκες, όπως για παράδειγμα, ασκώντας διπλωματία ή πολιτική με το Βατικανό ή τις Ιέρειες–Θεολόγους, ορμώμενες εξ Ελβετίας, που έρχονται να διδάξουν δικούς μας ιερείς και ιερομονάχους.

“Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλειπες”. Ως άνθρωπος δείχνει αδυναμία. Ο Θεός Πατήρ σίγουρα δεν εγκαταλείπει τον Υιό Του. Ο αμαρτωλός κι αμετανόητος άνθρωπος είναι που το κάνει αυτό.

“Διψώ”

Ο Κύριος πάνω στο σταυρό διψά ως άνθρωπος. Διψά διότι το αίμα ρέει. Διψά γιατί ο ήλιος δύει και τον “χτυπά” στο πρόσωπο.

Διψά και ως Θεός. Διψά για αγάπη. Διψά για μετάνοια των αμαρτωλών. Διψά για ορθοπραξία και επιστροφή της διοικούσας εκκλησίας στο πατερικό δρόμο. Στην αλήθεια.

“Πάτερ, εις χείρας σου παρατίθεµαι το πνεύµα µου”

Ο Κύριος παραδίδει το πνεύμα Του στο Θεό Πατέρα. Η ψυχή επιστρέφει στο Δημιουργό. Δεν μετοικεί ούτε σε άλλο άνθρωπο, ούτε σε ζώο, ούτε σε φυτό, όπως πιστεύουν θρησκείες που αποτελούν ισότιμα μέλη των ορθοδόξων, στο παγκόσμιο συμβούλιο των εκκλησιών.

“Τετέλεσται”

Η ζωή δεν τελειώνει. Το βασανιστήριο τελειώνει, αλλά αρχίζει η αιώνια ζωή. Η επίγεια δράση του Κυρίου μας λαμβάνει τέλος με επισφράγιση το Τίμιο Αίμα Του και τον Σταυρικό Του θάνατο. Ο Κύριος νικά το θάνατο.

Ο Κύριος σταυρώνεται. Η κόλαση μετοίκισε στη γη. Η ημέρα της κρίσεως δεν θα είναι πιο φοβερή. Γιατί τότε θα κρίνει ο Θεός τον άνθρωπο. Τώρα κρίνει ο άνθρωπος το Θεό.

Τον κρίνουμε κάθε τόσο που κάνουμε “κοπτοραπτική στο Ευαγγέλιο” – κάνοντας κριτική έτσι στο Θείο Λόγο – που υπερτονίζουμε εδάφια που μας συμφέρουν και μας βολεύουν, υποβαθμίζοντας άλλα που δεν εξυπηρετούν το στόχο μας.

Κι αυτό λέγεται αίρεση. Η επιλογή-προτίμηση μέρους της αλήθειας, εις βάρος όλης της αλήθειας.

Για παράδειγμα η εντολή “ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου. αὕτη πρώτη ἐντολή” είναι προϊστάμενη της εντολής “ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. μείζων τούτων ἄλλη ἐντολὴ οὐκ ἔστι”.

Δεν μπορεί η δεύτερη εντολή να παραβιάζει τη πρώτη. Το φίλτρο για σωστή χρήση της δεύτερης εντολής είναι η πρώτη.

Πως μπορούμε λοιπόν, χάριν μιας επίπλαστης ουμανιστικής αγάπης – που τοποθετεί στο κέντρο τον άνθρωπο εξοβελίζοντας το Χριστό – να εναγκαλιζόμαστε με αιρετικούς, να τους αναγνωρίζουμε αλήθεια, να δεχόμαστε τις βέβηλες θεωρίες τους; Kαι μάλιστα χρησιμοποιούμε το λόγο του Θεού για να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα.

Είναι αγάπη προς τον πλησίον αυτό που προσβάλει τον Θεό; Είναι αγάπη να χαθούμε μαζί του εφαρμόζοντας το λόγο του Κυρίου – “τυφλὸς δὲ τυφλὸν ἐὰν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται” – ή να τον σώσουμε επαναφέροντάς τον στην Αλήθεια;

Αδελφοί μου με τη σταύρωση του Κυρίου επιτελέστηκε η μεγαλύτερη αμαρτία στην ιστορία ουρανού – γης. Ο Αθώος έγινε κατηγορούμενος. Ο παράφρων άνθρωπος, κριτής. Ντροπιάζεται απ’ τον άνθρωπο, Αυτός που ήρθε να τον δοξάσει. Παραδίδεται στον θάνατο Αυτός που έφερε την αιώνια ζωή.

Υπάρχει τέλος σε αυτή την παραφροσύνη; Υπάρχει πυθμένας στην πτώση μας;

Τι δώσαμε ως αντάλλαγμα για όλες τις ευεργεσίες Tου; Το σταυρό.

Η μέρα αυτή είναι η ντροπή μας. Η ήττα μας.

Αυτή είναι η τελευταία λέξη μας περί Χριστού; O Ιούδας;

Κάθε αμαρτία μας είναι μία σταύρωση. Κάθε λογισμός ένα καρφί στο Πανάχραντο Σώμα του Χριστού. Κάθε πάθος ένα αγκάθι στο Άγιο κεφάλι Του.

Η αίρεση αποτελεί από μόνη της συνειδητή κρίση, δίκη, καταδίκη, ονειδισμός, μαστίγωμα,σταυρός και σταύρωση του Κυρίου.

Η αποδοχή της αποτελεί προδοσία του Ιούδα. Και όσο ο καιρός περνά και η προδοσία αυτή που κάποτε ξεκίνησε ως σκέψη, έγινε θέληση, τώρα πια πράξη, κινδυνεύει να γίνει έξις. Δεύτερη φύση της διοικούσας εκκλησίας. Η διοικούσα εκκλησία με την μακροημέρευση της προδοσίας αυτής, αναγνωρίζοντας αλήθεια στους αιρετικούς και σχισματικούς, θα οδηγήσει σε “εξασθένηση της Χάρης λόγω μακράς υπομονής” κατά τον Ιερό Χρυσόστομο και σε εξασθένηση της διοικούσας εκκλησίας λόγω μακράς συνηθείας. Έτσι η ιεραρχία κινδυνεύει να οδηγηθεί σε αμετανοησία και στην εγκατάλειψη του Θεού. Μη γένοιτο!

Ο Κύριος ανεβαίνει στο Γολγοθά να σταυρωθεί. Μαζί του και η εκκλησία Του, το σώμα, του οποίου κεφαλή είναι ο Χριστός. Η Ορθοδοξία. Κι αυτή σταυρώνεται. Αλλά όπως και ο Θεάνθρωπος, θα αναστηθεί και θα ενωθεί με τη θριαμβεύουσα Εκκλησία.

Δύο χιλιετίες σχεδόν πέρασαν και ο άνθρωπος δεν ταυτίστηκε με τον Θεό.

Το ερώτημα παραμένει μετέωρο. Είμαστε μαθητές Εκείνου που θυσίασε τον εαυτό Του στον βωμό της αγάπης για τον άνθρωπο;

• Βιβλιογραφία
• Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς: Oι επτά φράσεις του Χριστού στο Σταυρό
• Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς: Ομιλία στη Μεγάλη Παρασκευή
• Αυγουστίνου Καντιώτη: Γιατί σταυρώθηκε ο Χριστός;