Ποίημα του πρωτοπρ. Νικολάου Μανώλη

Αφιερωμένο σ’ όσους ο χρόνος τους βιώνεται ήδη στον τόπο του άυλου…

Ἐπιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Αναδημοσιεύουμε από το Ιστολόγιο Κατάνυξη.

Λεπτή κι αδύναμη η φωνή
σαν του πουλιού του νιόβγαλτου
στο πρωτοπέταγμά του
που σύρθηκε στο χώμα
όπως τ’ Οκτώβρη τα χρυσάνθεμα
είχε το ίδιο χρώμα
το δέρμα και τα μάτια του
μα κι η ματιά του ακόμα

κι όπως μικρού χρονιάρικου
κάνει τα βήματά του
μα ’ναι σαρανταεπτά χρονώ
και πάλλει η καρδιά του
με το μυαλό του απ’ τη μιά
χαίρεται να πιστεύει
στα λόγια τα ’σιόδοξα
φίλων και συγγενών του
από την άλλη η ψυχή
π’ αδολεσχεί στην νοερά*
να την αρπάξει καρτερεί
του θάνατου το χέρι.

*Η πνευματική αδολεσχία στην Νοερά Προσευχή, η φιλόθεος επιμονή στην αδιαλείπτως επαναλαμβανόμενη Ευχή “Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με”

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra