Ποίημα της Ευφροσύνης Μ. Παπαδοπούλου

Ένα ποίημα – κάλεσμα μετάνοιας από το φρικτό αλλά και κρυφό έγκλημα των εκτρώσεων

ΨΥΧΗ ΑΓΕΝΝΗΤΗ

Πνοή Θεού μας έφτιαξε 
Απο την πρώτη ώρα
Το σώμα χτίστηκε σιγά
Μα η Ψυχή’ χε φόρα

Ακόμα κι αν δεν το βλέπε κανείς
Ούτε το αισθανόταν 
Το Θείο Δώρο έφτασε
Και η Ψυχή Γεννιόταν 

Κάποιοι το καλοδέχτηκαν 
Κάποιοι το σιχαινόταν
Και με ελαφριά συνείδηση
Να το ξεφορτωθούν βιαζόταν

Μια “Σιωπηλή Κραυγή” ακούστηκε
Να βγαίνει από τα σπλάχνα
Το κρύψανε το μυστικό
δεν βγάλαν ούτε άχνα

Μορφή του δεν γεννήθηκε 
Τον χρόνο πήγαν πίσω  
Δεν άκουσαν που φώναζε
Αφήστε με να Ζήσω!

Ψυχή αποχωρίστηκε 
να πάει στα Ουράνια
Το δρόμο έψαχνε να βρει
με κόπο και τυρράνια

Αχ μάνα Άσπλαχνη
Δεν έχεις το Θεό σου;
Δεν έψαξες Πνευματικό; 
Ούτε άνθρωπο στο πλευρό σου; 

Δεν έχεις το δικαίωμα
Εσύ να αποφασίζεις
Σε μια αγνή Ζωή
Τη σφαίρα να οπλίζεις !

Ο Γέροντας το φώναζε 
ΑΝΘΡΩΠΕ ΣΥΝΗΛΘΕ!
Δεν είναι ένα Τίποτα…
Το Θαύμα είναι που Ήλθε!

Στον Μακαριστό Αγωνιστή Πνευματικό μας 
π. Νικόλαο Μανώλη

Ευφροσύνη Μ. Παπαδοπούλου

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧΙ