Ποίημα της Κατερίνας Νίκα – Μάνου.
(Η κ. Νίκα, είναι νηπιαγωγός, ασχολείται επίσης με τη συγγραφή λογοτεχνικών βιβλίων για παιδιά.)

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Κατόπιν γραπτής άδειας της κ. Νίκας – Μάνου σε συνεργάτιδά μας, δημοσιεύουμε το παρόν ποίημα που λάβαμε από εδώ.

Σχολείο δίχως πρόσωπο!

Κατερίνα Νίκα – Μάνου

Σεπτέμβρης πάλι έφτασε
και τα σχολειά ανοίγουν
κι οι μαθητές κι οι δάσκαλοι
παρέα ξανασμίγουν.

-Μα, πού είναι φέτος ο Κωστής;
-Δεν βλέπω τη Δανάη…
-Μαρίνα εσύ στέκεις εκεί;
-Ο Παύλος πού κοιτάει;

-Κυρία, εγώ είμαι, ο Κωστής…
Δεν με αναγνωρίζεις;
-Δεν είμαι εγώ η κυρία σου…
για άλλη με νομίζεις…

-Ψάχνω το πρόσωπο να δω
να μου χαμογελάει…
Παντού ίδιο βλέμμα αισθάνομαι
γύρω να με κοιτάει…

Χριστίνα, εσύ μου μίλησες;
-Όχι, η Παναγιώτα!
-Βιβή, εσύ τραγούδησες;
-Τον Αριστείδη ρώτα…

-Κωστή μου, έλα, είμαι εδώ…
εδώ και περιμένω…
-Κυρία, πώς να σ΄αισθανθώ
με πρόσωπο πια ξένο;

Όλοι είναι ίδιοι γύρω μου
και θέλω τον καθένα
να μου μιλά, να μου γελά,
να χαίρεται μ΄εμένα…

Ν΄αγγίζω, να αισθάνομαι…
να τρέχω, να φωνάζω,
να χαίρομαι, να τραγουδώ,
να παίζω, ν΄αγκαλιάζω!

-Κωστή μου, μην ανησυχείς
και θέλεις εξηγήσεις…
Θα ΄σαι ασφαλής και δυνατός,
τι άλλο να ζητήσεις;

-Κυρία, πνίγομαι βαθιά…
Θέλω να αναπνεύσω
αέρα λεύτερο, γλυκό,
ψηλά να ταξιδέψω!

-Κωστή μου, μη ζητάς πολλά…
κι αν πάλλεται η καρδιά σου,
ποιος την ακούει να σκιρτά
μαζί με τα όνειρά σου;

Στο πλήθος ένας και εσύ
ντυμένος προσωπείο…
Παιδί με θείο Πρόσωπο
σε απρόσωπο σχολείο…

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2