Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

…Ο Κωνσταντινουπόλεως δεν ευρίσκει τίποτε καλύτερο από το να πορεύεται την δοκιμασμένη οδό όλων των εισβολέων…

Λάβαμε προς δημοσίευση στην ηλεκτρονική μας διεύθυνση infokatanixis@gmail.com το ακόλουθο αδημοσίευτο άρθρο (μεταφρασμένο από τα ρωσσικά) του Πρωθιερέως Ανδρέου Νόβικοφ, με τίτλο «Τα έργα του σκότους του Πάπα της Ανατολής», στο οποίο επιχειρείται μια εμπεριστατωμένη ανάλυση των αντικανονικών ενεργειών του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, στο ζήτημα της αναγνωρίσεως της σχισματικής δομής στην Ουκρανία.

————————————————————————–

ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ 

Πρωθιερέα Ανδρέα Νόβικοφ 

Στο χαιρετισμό του, κατά το Δ΄ Πανελλήνιο Συνέδριο επί θεμάτων Προσκυνηματικών Περιηγήσεων στις 8 Νοεμβρίου 2019 στη Ζάκυνθο, ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος δήλωσε ειδικότερα: «Όντως, δυσκολευόμεθα να ασκήσουμε κριτική εις την προϊούσα τουριστικοποίηση της ιεράς αποδημίας, όταν βλέπουμε μια Ορθόδοξον Αυτοκέφαλον Εκκλησία να χρησιμοποιεί την ευσέβεια και τον ιερόν πόθο των πιστών της, ως μέσον ασκήσεως οικονομικής πιέσεως προς την Εκκλησίαν της Ελλάδος και τον ελληνικόν λαόν, λόγω της επισήμου αναγνωρίσεως της Ορθόδοξου Εκκλησίας της Ουκρανίας, όπως εργαλειοιποιήθη βεβαίως, από την Εκκλησία της Ρωσίας και το ιερότατο μυστήριο των μυστηρίων, η Θεία Ευχαριστία, με το αυτό πνεύμα κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου».

Εδώ ο Βαρθολομαίος κάνει λόγο για την από 17ης Οκτωβρίου 2019 απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας, όπως διακόψει «την προσευχητική και ευχαριστιακή κοινωνία με τους αρχιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδος, οι οποίοι δέχθηκαν ή θα δεχθούν σε τέτοια κοινωνία τους εκπροσώπους των ουκρανικών μη κανονικών σχισματικών ομάδων», που συγκροτούν οι στερούμενοι της χάριτος και μη έχοντες αποστολική διαδοχή ψευδοεπίσκοποι και ψευδοκληρικοί. Επίσης, η Ιερά Σύνοδος δεν έδωσε ευλογία να πραγματοποιούνται προσκυνηματικές εξορμήσεις στις επαρχίες, των οποίων οι οικείοι ποιμενάρχες μόλυναν τα ωμοφόριά τους με συλλείτουργα με τους σχισματικούς.

Υπενθυμίζουμε ότι το 2018 ο πατριάρχης Βαρθολομαίος διέπραξε κανονικά εγκλήματα κατά της Ορθοδοξίας:

• αφού οικειοποιήθηκε την εξουσία να διατάσσει την εκκλησιαστική ιστορία και το χρόνο, μονομερώς και τυραννικώς ήρε ως μη γενομένη την πράξη παραχωρήσεως της Ιεράς Μητροπόλεως Κιέβου στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας, που εκδόθηκε από τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και τη περί αυτόν Σύνοδο πριν από 300 και πλέον χρόνια (το έτος 1686)˙ 
• εισεπήδησε στον αυστηρώς προστατευόμενο από τους ιερούς εκκλησιαστικούς κανόνες κανονικό χώρο μιας άλλης Τοπικής Εκκλησίας και στις επαρχίες της. Χωρίς να έχει επ’ αυτού κανένα δικαίωμα, με μια παράφρονα πράξη «αφαίρεσε» το θρόνο από τον τιμώμενο από ολόκληρη την Ορθοδοξία, ζηλωτή της Ορθοδοξίας και μοναχικής ευλάβειας, νόμιμο μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ουκρανίας Ονούφριο, τον οποίον πρότινος ο ίδιος είχε αναγνωρίσει ως τον μόνον κανονικό Προκαθήμενο της Ουκρανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας˙ 
• παρά τον αναγνωρισμένο επισήμως από τον ίδιο αναθεματισμό κατά του πρώην μητροπολίτη Κιέβου Φιλαρέτου Ντενισένκο, και το σχισματικό χαρακτήρα των λεγόμενων δομών, όπως το «πατριαρχείο Κιέβου» και η «ουκρανική αυτοκέφαλη εκκλησία», αναγνώρισε ως νόμιμους ιεράρχες και κληρικούς, τους αυτόκλητους, αυτούς που έχουν αντικανονική και στερουμένη χάριτος «χειροτονία» από τον αναθεματισμένο από όλες τις πλευρές, ακόμη και των άλλων σχισματικών, και από τον τελούντα υπό επιτίμιο αργίας από κάθε ιεροπραξία, πρώην διάκονο της Ρωσικής Εκκλησίας Τσεκάλιν, ο οποίος αυτή τη στιγμή εκτίει ποινή στην Αυστραλία για βαριά ηθικά παραπτώματα˙
• δέχθηκε σε πλήρη ευχαριστιακή, προσευχητική και εκκλησιαστική κοινωνία εκείνους τους σχισματικούς και αυτόκλητους, μολύνοντας κατ΄ αυτόν τον τρόπον όχι μόνο τα ιερά μυστήρια της Ευχαριστίας και της Ιεροσύνης, αλλά και παρέδωσε κατά τρόπο βλάσφημο το Άγιο Μύρο στο πρόσωπο, που δεν έχει νόμιμη χειροτονία και αναγνωρίζεται από τον ίδιο ως «μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ουκρανίας», παρόλο που ο νόμιμος προκαθήμενος της Ουκρανικής Εκκλησίας μητροπολίτης Ονούφριος, βρίσκεται εν ζωή και εκτελεί τα καθήκοντά του˙
• εξέδωσε «τόμο» αυτοκεφαλίας των ενωθέντων υπό την προστασία του ουκρανών σχισματικών (της λεγομένης «αγιωτάτης εκκλησίας της Ουκρανίας»), εγκαθιστώντας μια ψευδοϊεραρχία στο έδαφος της χώρας αυτής, παρά την ύπαρξη των νομίμων επισκόπων και της νόμιμης Εκκλησίας, η οποία αδιάκοπα υφίσταται στο χώρο αυτό επί εκατοντάδες χρόνια και η οποία περιλαμβάνει 12 και πλέον χιλιάδες ενορίες καθώς και εκατομμύρια πιστούς˙
• προέβη στην άσκηση, σε συνεργασία με τον κρατικό μηχανισμό των κοσμικών προτεσταντικών Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, ενός άνευ προηγουμένου εκβιασμού και πίεσης προς τους προκαθημένους των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, εξαναγκάζοντάς τους να συμμερισθούν την παρανομία του.

Ο πατριάρχης Βαρθολομαίος αγωνίζεται να προσδώσει νομιμότητα στις πράξεις τους, με την αυτοανακήρυξή του σε πάπα Ρώμης κατά το πρότυπο του καθολικισμού, σε ποιμένα όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών, ενώ οι εξυπηρετικοί και δουλοπρεπείς «θεολόγοι» του πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, οι οποίοι αμείβονται με πομπώδεις τίτλους και πανεπιστημιακές έδρες, έφθασαν μέχρι του σημείου να συνδέσουν κατά τρόπον βλάσφημο, κατόπιν εγκρίσεως του ιδίου του Βαρθολομαίου, το πρωτείον τιμής μεταξύ των πατριαρχών μέσα στην Εκκλησία, με το πρωτείον του Θεού Πατρός στην Αγία Τριάδα (ούτε οι δυτικοί παπιστές τα είχαν σκεφθεί αυτά!), φθάνοντας λοιπόν μέχρι αλλοιώσεως της διδασκαλίας περί Τριαδικού Θεού, γνωστής ως υιοθετισμό. 

Και σε αυτή την κατάσταση ο Κωνσταντινουπόλεως δεν ευρίσκει τίποτε καλύτερο από το να πορεύεται την δοκιμασμένη οδό όλων των εισβολέων, δηλαδή να αρχίζει να κατηγορεί το θύμα για το πώς τολμά και υπεραμύνεται. Μια τέτοια θέση προβλέπει μόνον μια δήθεν «ορθή» οδό για τη Ρωσική Εκκλησία, δηλαδή εκείνη της πνευματικής συνθηκολογήσεως ενώπιον της οφθαλμοφανούς καταπατήσεως των κανονικών αρχών της λειτουργίας της Εκκλησίας, η οποία, ακολουθώντας αυτόν, θα πρέπει να ενωθεί με τους σχισματικούς. Εν τούτοις ουδεμία «εκκλησιαστική» ενότητα μπορεί να υπάρχει με το σχίσμα. Ουδέποτε μπορεί το σχίσμα να αποτελέσει μέρος της Εκκλησίας, διότι η ένωση με αυτό αναποφεύκτως οδηγεί στην απόσχιση από την Εκκλησία και την Μόνη Κεφαλή της, τον Κύριο Ιησού Χριστό. Η αναγνώριση των στερουμένων της χάριτος σχισματικών οδηγεί στην απώλεια της χάριτος του Θεού από όσους τους αναγνωρίζουν. Το μοναδικό μέσον θεραπείας του σχίσματος δεν είναι η ψευδώς αντιλαμβανόμενη ανθρωπιστική «αγάπη», που συνίσταται στην ένωση και κοινωνία με την παρανομία και το ψεύδος, τα οποία αναγνωρίζονται ως εκκλησιαστικός κανόνας και αλήθεια, αλλά η απόρριψη από τους ίδιους τους σχισματικούς της ολέθριας οδού του σχίσματος και η διά μετανοίας επάνοδος σε εκείνη την Εκκλησία, από την οποία αποσχίσθηκαν. 

Τα διαπραχθέντα από τον πατριάρχη Βαρθολομαίο καθώς και τους ευπειθείς προς αυτόν αρχιερείς του πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, και όσους προκαθημένους και επισκόπους της Αλεξανδρείας και της Ελλάδος, ακολουθώντας αυτόν, δέχθηκαν τους αυθιερωμένους σε κοινωνία, υπάγονται στην κρίση αυστηρών, αλλά σωτηρίων κανόνων, οι οποίοι δεν αφήνουν τον αιρετικό και σχισματικό όγκο να μολύνει τα υγιή μέλη του Σώματος της Εκκλησίας. «Οι ιεροί κανόνες της Εκκλησίας – η Δήλωση της Ιεράς Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας μάς υπενθυμίζει την αναλλοίωτη εκκλησιαστική αλήθεια – καταδικάζουν όσους δέχονται σε προσευχητική κοινωνία και συλλείτουργο τους καθηρημένους και ακοινώνητους (Αποστολ. 10, 11, 12, Α΄ Οικουμ. 5, Αντιοχ. 2 κα)». Γι΄αυτό η Ρωσική Εκκλησία απέκοψε όσους μολύνθηκαν διά των συλλειτούργων και των συμπροσευχών με σχισματικούς επισκόπους και κληρικούς. Το ίδιο αφορά στους ναούς και τις μονές, οι οποίοι μολύνθηκαν διά της «προσευχής» και ψευδολειτουργίας των βλασφήμως προσερχομένων στην Αγία Τράπεζα και το Ιερό αυτοκλήτων, των ευρισκομένων εκτός της σωτήριας μάνδρας της Εκκλησίας του Χριστού σχισματικών ψευδοεπισκόπων και ψευδοϊερέων, οι οποίοι απομιμούμενοι τον Κορέα, τον Δαθάν και τον Αβειρών τολμούν να προσφέρουν θυσία ακάθαρτη, μη αρεστή στον Θεό (Αριθ. 16). Επιπλέον, η ακαθαρσία του στερουμένου χάριτος σχισματικού μιάσματος και της ψευδοδιαδοχής απειλεί να διεισδύσει και εντός της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως. Εννοούμε την εις «διάκονον» ψευδοχειροτονία, την οποία τέλεσε η κεφαλή του ουκρανικού σχίσματος, ο Ντουμένκο, για την επαρχία Αμερικής του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Δεν χωρά αμφιβολία ότι αυτή η «χειροτονία» θα ακολουθείται και από άλλες, συμπεριλαμβανομένων και κοινών «εις επίσκοπον χειροτονιών», διά των οποίων η ίδια η Κωνσταντινουπολίτιδα Εκκλησία θα συνδεθεί με τη στερημένη αποστολικής χάριτος αλυσίδα ψεδοδιαδοχής, που προέρχεται από αναθεματισμένους και αυθιερωμένους και εκδιωχθέντες από την Εκκλησία λαϊκούς.

Δεν είναι η Ρωσική Εκκλησία, αλλά οι καθιερωμένες από τους Αγίους Αποστόλους, τις Οικουμενικές Συνόδους και τους Αγίους Πατέρες κανόνες της Ορθοδοξίας, οι οποίοι προσδιορίζουν την αποχή από την προσευχή, τα μυστήρια και κάθε εκκλησιαστική κοινωνία με αιρετικούς και σχισματικούς, που καθίστανται όσοι κοινωνούν με αυτούς. Ο Βαρθολομαίος κατηγορεί την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας για «τα έργα του σκότους» και υποκριτικά στρέφει σε αυτή την ερώτηση του Κυρίου ημών: «Εἰ οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ σκότος ἐστί, τὸ σκότος πόσον;» (Ματθ. 6. 23). Βρήκε ένα ωραίο εδάφιο, αλλά το χρησιμοποίησε σε απόλυτη συμφωνία με τις μεθόδους του «υπουργείου της αλήθειας», που περιέγραψε ο Όργουελ, αντικαθιστώντας την αλήθεια και το ψεύδος, τα έργα του φωτός και τα έργα του σκότους. Τα παρατιθέμενα λόγια του Σωτήρα θα έπρεπε να αντιστραφούν στον Βαρθολομαίο. Μήπως ήταν η Ρωσική Εκκλησία, η οποία άλλαξε κάτι, συμπλήρωσε ή αφαίρεσε από τα δόγματα ή τους κανόνες της Ορθοδοξίας; Μήπως ήταν η Ρωσική Εκκλησία η οποία εισεπήδησε στο έδαφος της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, πηγνύοντας στις επαρχίες της αλλότριο θυσιαστήριο; μήπως ήταν εκείνη, η οποία αναγνώρισε τους σχισματικούς και τους δέχθηκε σε κοινωνία; η Αγία μας μαρτυρική Εκκλησία με την Ορθόδοξη πίστη της, η οποία δοκιμάσθηκε μέσα στο χωνευτήριο των διωγμών από τους άθεους άρχοντες και νεωτεριστές σχισματικούς, τους οποίους παρεμπιπτόντως να πούμε ότι υποστήριζε το Φανάρι, την πίστη η οποία διατηρείται από εκατομμύρια ακλόνητους ομολογητές της Ορθοδοξίας στη σύγχρονη Ουκρανία, ακολουθεί τα θεόπνευστα λόγια της Αγίας Γραφής: «Τίς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαλ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;…διὸ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος» (Β΄ Κορ. 6. 15, 17).

Εάν θεωρήσουμε τη διακοπή της ευχαριστιακής κοινωνίας με όσους ενώθηκαν με το σχίσμα «εργαλειοποίηση της Θείας Ευχαριστίας», ως «ως μέσον ασκήσεως πιέσεως» και «αντιστάσεως», τότε θα πρέπει να θεωρηθούν ένοχοι έναντι της Ευχαριστίας όλες οι γενιές καθηγητών της αγίας ημών πίστεως, οι οποίοι διέταζαν τη διακοπή κάθε εκκλησιαστικής κοινωνίας με αιρετικούς και σχισματικούς, αποτελώντας οι ίδιοι το σχετικό παράδειγμα, αρχίζοντας από τους πατέρες της Αρχαίας Εκκλησίας και των Οικουμενικών Συνόδων μέχρι τον Μάρκο Εφέσου και τους νεομάρτυρες της Ρωσίας. Το συλλείτουργο δε στο ιερότατο Μυστήριο των Μυστηρίων με αιρετικούς και σχισματικούς αποτελεί έγκλημα κατά της Θείας Ευχαριστίας. 

Εκπληκτική υποκρισία του πατριάρχη Βαρθολομαίου. Κατηγορώντας τη Ρωσική Εκκλησίας, «λησμόνησε» ότι ο ίδιος με την περί αυτόν Σύνοδο τον Απρίλιο του 2004 διέκοψε την ευχαριστιακή κοινωνία με τον προκαθήμενο της Εκκλησίας της Ελλάδος Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, μάλιστα όχι για να περιφρουρήσει την Ορθοδοξία ή να προφυλάξει τον εαυτό του από κοινωνία με σχισματικούς, αλλά για να εξασφαλίσει με την πίεση το θέλημά του σε ένα αρκετά περιθωριακό από ιστορικής απόψεως ζήτημα, αυτό της πληρώσεως των κενών θρόνων των επισκόπων της Βορείου Ελλάδος (κοινή δικαιοδοσία των Εκκλησιών Ελλάδος και Κωνσταντινουπόλεως). Βεβαίως, δεν θα κατηγορήσει τον εαυτό του ούτε για την πίεση, ούτε μάλιστα για την εργαλειοποίηση της Ευχαριστίας με σκοπό την αντίσταση. Ενώ επιπλήττει την Ρωσική Εκκλησία, η οποία περιφρουρεί τους ιερούς κανόνες και προστατεύει τον εαυτό της από ολέθριο σχίσμα, παθιασμένα, αλλά εντελώς άσχετα, απευθύνει προς αυτήν τα λόγια του Ευαγγελίου προς έλεγχό της. 

Ουδεμία πίεση προς τον Ελληνικό λαό συνιστά και η αποχή από προσκυνηματικές περιηγήσεις στις επαρχίες, των οποίων οι επίσκοποι προσευχήθηκαν με σχισματικούς ή κατά τρόπο βλάσφημο τους δέχθηκαν σε συλλείτουργο. Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας απλά δεν έχει καμία άλλη κανονικώς κατοχυρωμένη οδό, προκειμένου να διαφυλάξει αλώβητη την αγία Ορθοδοξία και να προφυλάξει τον εαυτό της από τη σχισματική κηλίδα. Υπάρχει όμως και μια επιπρόσθετη πτυχή. Τα μέτρα της Ρωσικής Εκκλησίας να σταματήσει το προσκύνημα στις επαρχίες της Εκκλησίας της Ελλάδος, που υποστήριξαν το σχίσμα, ο Βαρθολομαίος, όπως καταδείχθηκε ανωτέρω, δεν τα χαρακτηρίζει απλώς ως πίεση, αλλά ως «οικονομική πίεση». Δεν εξετάζει τις κατηγορίες ως δογματικές ή κανονικές, αλλά μεταθέτει το θεμελιώδες και αμιγώς εκκλησιαστικό ζήτημα στον οικονομικό χώρο. Σημειώστε ότι η Ιερά Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας δεν ανέφερε το παραμικρό σχετικά με κάποια οικονομική πτυχή έναντι της Εκκλησίας της Ελλάδος ή του Ελληνικού λαού. Για τις εκκλησιαστικές μας αρχές πρόκειται για το ζήτημα της κανονικής αρχής και της σωτηρίας. Ο Βαρθολομαίος δεν ανησυχεί σαφώς για την οικονομική συνιστώσα.

Επίσης, είναι θλιβερό ότι ο πατριάρχης Βαρθολομαίος δικαιολογεί απροκάλυπτα με τις ενέργειές του, αιτήματα και συμφέροντα των κοσμικών αρχόντων της Ουκρανίας, υπογράφοντας μαζί τους πολιτικές διακηρύξεις και συνθήκες, που αποβλέπουν στην υπονόμευση και εξαφάνιση της κανονικής Ουκρανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, ενώ αποδέχεται και διατυπώνει πολιτικές ιδέες, τις οποίες εκφράζουν οι ακραίοι ουκρανοί εθνικιστές, επιχειρώντας την επιβολή τους σε ολόκληρη την Ορθοδοξία. Κρίμα που οι ιστοσελίδες των Αμερικανών διπλωματών είναι γεμάτες με ανακοινώσεις για την υποστήριξη της φαναριώτικης σχισματικής πολιτικής, για το καλωσόρισμα των αντικανονικών αποφάσεων του Βαρθολομαίου, για την αναγνώριση από τις Ηνωμένες Πολιτείες της σχισματικής «ορθοδόξου εκκλησίας της Ουκρανίας», κάτι το οποίο στη συνέχεια με χαρά αναδημοσιεύεται από τα ΜΜΕ που συνδέονται με το Φανάρι, για τις συναντήσεις των ίδιων διπλωματών με προκαθημένους και ιεράρχες των κατά τόπους Εκκλησιών, κατά τις οποίες οι εκπρόσωποι των ΗΠΑ, απαιτούν από αυτούς να στηρίζουν το Φανάρι και να αναγνωρίσουν το ουκρανικό σχίσμα. Δεν υπήρξε ίσως ποτέ άλλος πατριάρχης στην ιστορία της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ο οποίος τόσο απροκάλυπτα και με τόση πληρότητα να εφαρμόζει την πολιτική βούληση ενός αλλοτρίου για τα συμφέροντα της Ορθοδοξίας ξένου κέντρου επιρροής.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο πατριάρχης Βαρθολομαίος αποσιωπά τα πολύ σπουδαία και με όλη την απαραίτητη έμφαση λόγια της ίδιας Δηλώσεως της Ιεράς Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας, όπου ανακοινώνεται η διακοπή κοινωνίας με όσους Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος αναγνώρισαν το σχίσμα. Αυτά τα λόγια εκφράζουν την πραγματική στάση τόσο των εκκλησιαστικών αρχών, όσο και του πληρώματος της Ρωσικής Εκκλησίας έναντι του ευλαβούς Ελληνικού λαού, ο οποίος διατηρεί αλώβητη την κανονική Ορθοδοξία:

«Εκτιμούμε την προσευχητική κοινωνία με τους αδελφούς μας της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος και θα κρατήσουμε με αυτήν ζωντανή, την κανονική και την ευχαριστιακή σχέση μέσω όλων των ιεραρχών και ποιμένων, οι οποίοι ήδη τάχθηκαν και θα ταχθούν στο εξής κατά της αναγνωρίσεως του ουκρανικού σχίσματος, μέσω όσων δεν θα μολυνθούν με συλλείτουργα με σχισματικούς ψευδο-ιεράρχες, αλλά θα αποτελέσουν παραδείγματα χριστιανικής ανδρείας και σταθερής εμμονής στην αλήθεια του Χριστού. Είθε ο Κύριος να τους ενδυναμώνει στον ομολογιακό τους αγώνα διά των πρεσβειών των Αγίων Μάρκου της Εφέσου και Γρηγορίου του Παλαμά, του Οσίου Μαξίμου του Ομολογητού και όλων των Ελλήνων Αγίων, τους οποίους ευλαβούμασταν και ευλαβούμαστε στην Αγία Ρωσσία».

Γνήσιοι δε κακοθελήτες των Ελλήνων, σύμφωνα με πικρή, αλλά δίκαιη παρατήρηση της Ιεράς Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας, είναι εκείνοι οι οποίοι ανταλλάσσουν «την ιστορική προσφορά του Ελληνικού λαού για τη διάδοση της Ορθοδοξίας…με πρόσκαιρα πολιτικά κέρδη και την υποστήριξη των ξένων για την Εκκλησία γεωπολιτικών συμφερόντων».