«Μέ αὐτό τόν τρόπο ἡ ψυχή ἀποκτᾷ φόβο, μῖσος καί ἀποστροφή τοῦ ἑαυτοῦ της καί ἐκείνην τήν ταπείνωσι πού μᾶς ζητᾷ ὁ Θεός» (Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης)

Ἐπιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Μέρος 55ον

«Ἐν σαρκί γάρ περιπατοῦντες οὐ κατά σάρκα στρατευόμεθα· τά γάρ ὅπλα τῆς στρατείας ἡμῶν οὐ σαρκικά, ἀλλά δυνατά τῷ Θεῷ πρός καθαίρεσιν ὀχυρωμάτων· λογισμούς καθαιροῦντες καί πᾶν ὕψωμα ἐπαιρόμενον κατά τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ, καί αἰχμαλωτίζοντες πᾶν νόημα εἰς τήν ὑπακοήν τοῦ Χριστοῦ, καί ἐν ἑτοίμῳ ἔχοντες ἐκδικῆσαι πᾶσαν παρακοήν, ὅταν πληρωθῇ ὑμῶν ἡ ὑπακοή» (Πρός Β΄ Κορ. 10, 3-6).

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἐμψυχώνουν τούς ἀγωνιστές στόν ἀγῶνα κατά τοῦ διαβόλου καί συνιστοῦν, μάλιστα, σφοδρό πόλεμο ἐναντίον του, γιά τήν καταδίωξη καί τήν ὁλοσχερῆ ἧττα του: «Ἀγωνισώμεθα, μή μόνον παλαίειν ἀλλά καί πολεμεῖν τούς δαίμονας· ὁ μέν γάρ ποτέ μέν βάλλει, ποτέ δέ βάλλεται· οἱ δέ πάντοτε διώκουσι τόν ἐχθρόν».

Σέ αὐτή τήν κορυφή τῆς οὐρανοδρόμου Κλίμακος τῶν ἀρετῶν περιμένει τούς ἀγωνιστές ὁ στέφανος καί τό βραβεῖο τῶν ἀσκητικῶν τους ἀγώνων, «ἡ τέλεια θεοποιός ἀγάπη τῆς προφητείας χορηγός καί ἀγάπη ἐλλάμψεως ἄβυσσος», ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός.

Ἡ προτροπή τῶν Ἁγίων «ἀναβαίνετε, ἀναβαίνετε, ἀδελφοί», ἀπευθύνεται σέ ὅλους μας. Ἡ σύντομη γήινη ζωή εἶναι γιά τούς ἀγωνιστές ἕνα πνευματικό στάδιο μέ πολλά καί δύσκολα ἀγωνίσματα, ἀλλά μέ ἄφθαρτους καί αἰώνιους στεφάνους γιά τούς νικητές. 

Ὁ Ὅσιος Νικόδημος, στό ἔργο του ὁ «Ἀόρατος Πόλεμος», γιά αὐτόν τόν «Ἀόρατον» Πόλεμο τοῦ Κυρίου ἐναντίον τοῦ διαβόλου, γράφει τά ἑξῆς:

Κεφάλαιον ΚΔ´

Ἡ ψυχή δέν πρέπει νά συγχίζεται γιά τούς ἐσωτερικούς πειρασμούς καί λογισμούς

“Ἄν καί εἴπαμε προηγουμένως, στό ζ´ κεφάλαιο, γιά τήν πικρότητα καί τήν ἐσωτερική ξηρασία τῆς εὐλαβείας, ἀλλά καί τώρα θά ποῦμε ὅσα παραλείψαμε ἐκεῖ. (171)

Δηλαδή ὅτι εἶναι πολλά τά καλά πού προξενεῖ στήν ψυχή ἡ πικρότητα καί αὐτή ἡ πνευματική ξηρασία, δηλαδή ἡ στέρησις τῆς πνευματικῆς χαρᾶς καί γλυκύτητος, ἄν τά δεχθοῦμε μέ ταπείνωσι καί ὑπομονή πράγματα πού ἄν τά καταλάβαινε ὁ ἄνθρωπος, χωρίς ἀμφιβολία δέν θά τόν ἐνοχλοῦσε αὐτό τόσο πολύ. 

Καί δέν θά λυπόταν τόσο ὅταν τοῦ συνέβαιναν γιατί θά δεχόταν τήν πικρότητα καί τήν στέρησι αὐτή, ὄχι ὡς σημεῖο μίσους πού τοῦ δείχνει ὁ Θεός, ἀλλά ὡς σημεῖο μεγάλης καί ἐξαιρετικῆς ἀγάπης, καί θά τήν δεχόταν ὡς ἐξαίρετη χάρι πού τοῦ κάνει ὁ Θεός. 

Διότι οἱ παρόμοιες καταστάσεις δέ συμβαίνουν σέ ὅλους, παρά σέ ἐκείνους πού θέλουν νά δοθοῦν ὁλοκληρωτικά στήν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ καί νά ἀπομακρυνθοῦν ἀπό ἐκεῖνα πού μποροῦν νά τούς ζημιώσουν. 

Καί γενικά δέ συμβαίνουν στήν ἀρχή τῆς ἐπιστροφῆς τους, ἀλλά ἀφοῦ ὑπηρετήσουν τόν Θεό γιά κάποιο χρονικό διάστημα.

Καί ἀφοῦ καθαρίσουν μέτρια τήν καρδιά τους μέ τήν ἱερή προσευχή καί κατάνυξι καί αἰσθανθοῦν ἐν μέρει στήν καρδιά τους κάποια γλυκύτητα πνευματική, θέρμη καί χαρά, καί ἀποφασίσουν νά ἀφιερωθοῦν ὁλοκληρωτικά στόν Θεό.

Καί νά τόν ὑπηρετήσουν μέ περισσότερη τελειότητα καί ὅταν ἤδη ἔχουν ἀρχίσει τό ἔργο. 

Γιατί ποτέ δέν βλέπουμε τούς ἁμαρτωλούς καί ἐκείνους, πού εἶναι δοσμένοι στά πράγματα τοῦ κόσμου, νά παραπονοῦνται γιά παρόμοιους πειρασμούς. 

Ἔτσι φαίνεται καθαρά ὅτι ἡ πικρότητα αὐτή εἶναι ἕνα τίμιο καί ἀκριβό φαγητό, μέ τό ὁποῖο ὁ Θεός προσκαλεῖ ἐκείνους πού ἀγαπᾷ νά τούς φιλοξενήσῃ. 

Καί ἄν στή γεῦσι μας δέν εἶναι νόστιμο, παρά ταῦτα μᾶς ὠφελεῖ χωρίς νά τό γνωρίζουμε τότε πού τό γευόμαστε. 

Γιατί ἡ ψυχή πού βρίσκεται σέ τέτοια ξηρασία καί πικρὴ γεῦσι καί ἔχει τέτοιους πειρασμούς καί λογισμούς, πού μόνο νά τούς σκεφθοῦμε μᾶς ταράσσουν, ἄς φαρμακώνουν τήν καρδιά καί σχεδόν παραλύουν ὅλον τόν ἐσωτερικό ἄνθρωπο.

Μέ αὐτό τόν τρόπο ἀποκτᾷ φόβο, μῖσος καί ἀποστροφή τοῦ ἑαυτοῦ της καί ἐκείνην τήν ταπείνωσι πού μᾶς ζητᾷ ὁ Θεός.

Καί ἐπί πλέον ἀποκτᾷ θερμότερη ἀγάπη πρός τόν Θεό, ἀκριβέστερη προσοχή στούς λογισμούς, δυνατώτερο στομάχι γιά νά μπορῇ νά χωνεύῃ τούς πειρασμούς χωρίς βλάβη καί γυμνασμένα αἰσθητήρια, γιά νά μπορῇ νά διακρίνῃ μέ εὐκολία τό καλό καί τό κακό, ὅπως εἶπε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «τελείων δέ ἐστιν ἡ στερεά τροφή, τῶν διά τήν ἕξιν τά αἰσθητήρια γεγυμνασμένα ἐχόντων πρός διάκρισιν καλοῦ τε καί κακοῦ» (Ἑβρ. 5, 14). 

Ἡ ψυχή ὅμως πού τότε δέν καταλαβαίνει τά μυστικά αὐτά αἴτια, σιχαίνεται καί ἀποφεύγει τήν πικρότητα πού λέχθηκε, σάν νά μή θέλῃ ποτέ νά μείνη χωρίς πνευματική γεῦσι καί ἡδονή καί χωρίς αὐτήν κάθε ἄλλη ἄσκησι τήν θεωρεῖ χαμένο καιρό καί κόπο χωρίς προκοπή.

Κεφάλαιον ΚΕ´

Οἱ πειρασμοί δόθηκαν ἀπό τόν Θεό γιά ὠφέλειά μας

Καί γενικά, γιά νά καταλάβουμε ὅτι ὅλοι οἱ πειρασμοί μᾶς δόθηκαν ἀπό τόν Θεό γιά τό συμφέρον μας (172).

Πρέπει νά σκεφθοῦμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ἐξ αἰτίας τῆς κακῆς κλίσεως τῆς διεφθαρμένης του φύσεως, εἶναι ὑπερήφανος, φιλόδοξος, στό ἔπακρο δοκησίσοφος καί ὑπερασπιστής τῆς ἰδικῆς του γνώμης, καί θέλει πάντοτε νά τόν ὑπολογίζουν ὅλοι, περισσότερο ἀπό ἐκεῖνο πού εἶναι στήν πραγματικότητα. 

Αὐτή ὅμως ἡ ὑπόληψις εἶναι τόσο ἐπικίνδυνη γιά τήν πνευματική του πρόοδο, ὥστε καί αὐτή μόνον ἡ ὀσμή της νά εἶναι ἀρκετή νά ἐμποδίσῃ τόν ἄνθρωπο ὥστε νά φθάσῃ στήν ἀληθινή τελειότητα. 

Γι᾿ αὐτό καί ὁ Θεός, ὡς φιλόστοργος Πατέρας, πού ἔχει ἕνα ἀγαπητικό ἐνδιαφέρον γιά τόν καθένα καί μάλιστα γιά ἐκείνους πού δόθηκαν στήν ὑπηρεσία Του, φροντίζει πάντοτε μέ τούς πειρασμούς πού ἐπιτρέπει νά μᾶς συμβαίνουν, ὥστε νά μᾶς βάλῃ σέ μία τέτοια θέσι, πού νά μποροῦμε νά βγοῦμε ἀπό τόν φοβερό αὐτόν κίνδυνο τῆς παρόμοιας ὑπολήψεως.

Καί σχεδόν μέ τήν βία νά ἐρχόμαστε στήν ἀληθινή ταπεινή γνῶσι τοῦ ἑαυτοῦ μας, ὅπως ἔκανε μέ τόν Ἀπόστολο Πέτρο, στόν ὁποῖον ἐπέτρεψε νά τόν ἀρνηθῇ τρεῖς φορές, γιά νά μπορέσῃ νά γνωρίσῃ τήν ἀδυναμία του καί νά μήν ἔχῃ θάρρος καί ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό του: 

– Ὅπως ἔκανε καί μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο, τόν ὁποῖο ἀφοῦ τόν ἀνέβασε μέχρι τόν τρίτο οὐρανό καί τοῦ ἀπεκάλυψε τά Θεϊκά καί ἀπόκρυφα Μυστήρια, τοῦ ἔδωσε ἕναν φυσικό πειρασμό γιά νά γνωρίσῃ τήν φυσική χαυνότητα καί ἀσθένειά του, νά ταπεινώνεται καυχώμενος στίς ἀσθένειές του. 

Καί ἔτσι τό μέγεθος τῶν ἀποκαλύψεων πού δέχθηκε ἀπό τόν Θεό νά μή τόν κάνῃ νά ὑπερηφανεύεται, ὅπως λέγει καί ὁ ἴδιος, “μοῦ δόθηκε σκόλοπας στή σάρκα, Ἄγγελος τοῦ Σατανᾶ, νά χτυπάῃ, γιά νά μήν ὑπερηφανεύωμαι”, «καί τῇ ὑπερβολῇ τῶν ἀποκαλύψεων ἵνα μή ὑπεραίρωμαι, ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί, ἄγγελος σατᾶν, ἵνα με κολαφίζῃ ἵνα μή ὑπεραίρωμαι» (Β´ Κορ. 12, 7).

Ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἐδῶ στό δεύτερο μέρος τοῦ ἐν λόγῳ βιβλίου «Ἀόρατος Πόλεμος», μᾶς συμβουλεύει μέσα ἀπό τήν ἐνάρετη ζωή του καί τήν θεολογική του κατάρτιση, μέσα ἀπό τήν διδασκαλία καί τήν ὀρθή ποιμαντική τῶν Ἁγίων Πατέρων σύμφωνα μέ τά δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως καί μέ τήν ἀσκητική ζωή τήν ὁποία μᾶς παρέδωσαν ἀκεραία καί ἀνόθευτη, ὡς ἑξῆς: 

– «Τά τέσσερα ὅπλα πού εἴπαμε –δηλαδή, τό νά μήν ἔχῃς θάρρος στόν ἑαυτό σου, τό νά ἐλπίζῃς στόν Θεό, τό νά ἀγωνίζεσαι πάντοτε καί τό νά προσεύχεσαι– παίρνουν τήν δύναμι ἀπό τίς ἀξιομισθίες καί τήν χάρι πού μᾶς ἀξίωσε τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. 

Μέ ἐκεῖνα γίνεται ἡ μάχη κατά τῶν ἐχθρῶν μέ τήν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά αὐτό τό ὅπλο εἶναι αὐτό τό ἴδιο Αἷμα καί αὐτό τό ἴδιο τό Σῶμα μέ τήν ψυχή καί μέ τήν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ.  

Μέ αὐτό τό ὅπλο ὅμως πολεμοῦμε ἐκείνους μαζί μέ τόν Χριστό καί ὁ Χριστός τούς πολεμεῖ μαζί μέ ἐμᾶς, διότι, «Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἐν ἐμοί μένει, κἀγώ ἐν αὐτῷ» (Ἰωάν. 6, 56).

Ἀδελφοί μου, ἐμεῖς ἄς ζητήσουμε νά ἐνδυναμωθοῦμε ἀπό τόν Ἴδιο τόν Κύριο, ἄς ἐργαστοῦμε μέσα ἀπό τήν ἰσχυρή δύναμη τοῦ Θεοῦ, γιά τήν κατάκτηση τῶν ἐπουρανίων, αἰωνίων καί ἀφθάρτων ἀγαθῶν καί τῆς δικαιοσύνης Αὐτοῦ.

Ὥστε νά δυνηθοῦμε κατά τήν ἡμέρα ἐκείνη τῆς πονηρίας, νά ἀναδειχθοῦμε νικητές μέ τήν δύναμιν τοῦ Αἵματος Aὐτοῦ, ὅπως ἀκριβῶς ἀναφέρεται στήν Ἀποκάλυψη: «Καί αὐτοί ἐνίκησαν αὐτόν διά τό αἷμα τοῦ ἀρνίου καί διά τόν λόγον τῆς μαρτυρίας αὐτῶν, καί οὐκ ἠγάπησαν τήν ψυχήν αὐτῶν ἄχρι θανάτου» (Ἀποκ. 12, 11).

Ἀμήν, γένοιτο!

Συνεχίζεται…

• 171. Ὁ «Ἀόρατος Πόλεμος» Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου. Ἀπόδοση στή νέα Ἑλληνική: Ἱερομόναχος Βενέδικτος. Ἔκδοση Συνοδείας Σπυρίδωνος Ἱερομονάχου, Νέα Σκήτη, Ἅγιον Ὄρος. http://users.uoa.gr https://www.imaik.gr
• 172. Πολλές καί διάφορες εἶναι οἱ αἰτίες γιά τίς ὁποῖες ἐπιτρέπει ὁ Θεός σύμφωνα μέ τήν ἄβυσσο τῶν ἀκατάληπτων κριμάτων του, νά συμβαίνουν οἱ πειρασμοί τόσο στούς ἁμαρτωλούς, ὅσο καί στούς Ἁγίους καί ἐναρέτους. Ὁ θεῖος Χρυσόστομος, στήν ὁμιλία πού κάνει στό ἀποστολικό ρητό «Οἴνῳ ὀλίγῳ χρῶ διά τόν στόμαχόν σου καί τάς πυκνάς σου ἀσθενείας», ἀπαριθμεῖ ἕνδεκα αἰτίες γιά τίς ὁποῖες ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά πειράζωνται οἱ Ἅγιοι. Καί ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος ἀναφέρει πολλές ἄλλες αἰτίες, γιά τίς ὁποῖες πειράζονται οἱ ἄνθρωποι τόσο στόν ε´ του λόγο, ὅσο καί στόν μη´ λόγο του. Ἀναφέρει ὅμως ὁ ἴδιος στό μη´ λόγο γενικά, ὅτι «ὁ πειρασμός ὠφελεῖ κάθε ἄνθρωπο…οἱ ἀγωνιστές πειράζονται γιά νά προσθέσουν πλοῦτο στόν πλοῦτο. Οἱ χαῦνοι γιά νά προφυλαχθοῦν ἀπό αὐτά πού τούς βλάπτουν, αὐτοί πού κοιμοῦνται γιά νά ξυπνήσουν καί αὐτοί πού εἶναι μακριά γιά νά πλησιάσουν τόν Θεό· οἱ δέ φίλοι Του γιά νά ἔχουν μεγαλύτερη παρρησία». Γι᾿ αὐτό καί ὁἍγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός στό με´ κεφάλαιο τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ἀφοῦ εἶπε ὅτι οἱ πειρασμοί ἔρχονται στούς δικαίους καί τούς ἁμαρτωλούς κατά συγχώρεσι ἤ παραχώρησι ἤ ἀπό ἐγκατάλειψι οἰκονομική καί πνευματική, στό τέλος συμπληρώνει: «Πρέπει νά γνωρίζουμε ὅτι ὅλα τά δυσάρεστα σέ ὅσους τά δέχονται μέ εὐχαρίστησι, ὁπωσδήποτε προξενοῦν ὠφέλεια».

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra