«Ἀλλά μέ πίστι καί ἀνάπαυσι προχώρα μπροστά, ἀκολουθώντας πάντοτε τά συνηθισμένα σου γυμνάσματα, σάν νά μήν ἔπεσες σέ κανένα σφάλμα» (Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης)

Ἐπιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Μέρος 57ον

«Ἐν σαρκί γάρ περιπατοῦντες οὐ κατά σάρκα στρατευόμεθα· τά γάρ ὅπλα τῆς στρατείας ἡμῶν οὐ σαρκικά, ἀλλά δυνατά τῷ Θεῷ πρός καθαίρεσιν ὀχυρωμάτων· λογισμούς καθαιροῦντες καί πᾶν ὕψωμα ἐπαιρόμενον κατά τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ, καί αἰχμαλωτίζοντες πᾶν νόημα εἰς τήν ὑπακοήν τοῦ Χριστοῦ, καί ἐν ἑτοίμῳ ἔχοντες ἐκδικῆσαι πᾶσαν παρακοήν, ὅταν πληρωθῇ ὑμῶν ἡ ὑπακοή» (Πρός Β΄ Κορ. 10, 3-6).

Ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, γράφει: «Αὐτή δέ ἡ στράτα καί μέθοδος εἶναι ἡ παντοτινή προσευχή καί ἡ πρός τόν Θεόν εὐχαριστία διότι ὅποιος συνηθίσει νά συνομιλεῖ μέ τόν Θεό μέ τήν προσευχή καί νά εὐχαριστεῖ Αὐτόν πάντοτε, αὐτός εἶναι φανερόν ὅτι θέλει ἔχει παντοτινή καί διαρκῆ χαρά στήν καρδιά του». 

“Ἄν λοιπόν ἐσύ, ἀδελφέ μου, θέλεις νά ἀκουσθεῖς εὐκολότερα ἀπό τόν Θεό καί νά λάβεις ἐκεῖνο πού τοῦ ζητᾶς, ἀγωνίζου ὅσο μπορεῖς μέ τήν νοερά αὐτή προσευχή παρακαλώντας τόν Θεό μέ ὅλο τό νοῦ σου καί τήν καρδιά σου νά σέ ἐλεήσει καί νά σοῦ δώσει ἐκεῖνα, πού εἶναι συμφέροντα γιά τήν σωτηρία σου. (174)

Μάθε καί τοῦτο, ὅτι ἡ νοερά προσευχή ἀπαιτεῖ περισσότερους κόπους ἀπό τήν μέ τό στόμα λαλούμενη προσευχή. Γι᾿ αὐτό καί φτάνει στά αὐτιά τοῦ Κυρίου γρηγορότερα καί ἀποτελεσματικότερα ἀπό τίς φωνές τοῦ στόματος!.. Γιά τοῦτο καί ὁ Κύριος ἔλεγε στό Μωϋσῆ, πού νοερά μόνο καί μέ τήν καρδιά του Τόν παρακαλοῦσε γιά τούς Ἰουδαίους: “Τί βοᾶς πρός με;”. 

– «Εἶπε δέ Κύριος πρός Μωυσῆν· τί βοᾷς πρός με;» (Ἔξοδος 14, 15)

Ἡ προσευχή εἶναι τόσο ἀναγκαία, ὅσο ἀναγκαία εἶναι καί ἡ Θεία Χάρις! 

Καί ἄν δέν προηγηθεῖ ἡ πρώτη, δέν καταφθάνει ἡ δεύτερη. 

Δέν ὑπάρχει ἁμαρτωλός πού νά προστρέχει στόν Θεό μέ ταπείνωση, θάρρος καί καρτερία καί νά μήν ἀκουσθεῖ καί βαλθεῖ σέ καλή κατάσταση, διότι ὁ Θεός νομοθέτησε νά εἶναι ἡ προσευχή ἕνα καθολικό μέσο καί ὄργανο, γιά νά θεραπεύει ὅλες μας τίς ἀσθένειες καί ὅλα μας τά πάθη καί νά ἀξιωθοῦμε τελικά τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν”.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Καρπάθιος στήν Φιλοκαλία λέει: «Ὅταν κατά τήν προσευχή τοῦ Ἰησοῦ ἐπικαλούμαστε τό Ἅγιον Ὄνομά Του καί λέμε «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν», τότε σέ κάθε ἐπίκληση ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ ἀπαντάει μυστικά: 

– «Υἱέ μου, ἀφίενταί σοι οἱ ἁμαρτίες σου»! 

Καί συνεχίζει λέγοντας πώς «Ὅταν λέμε τήν προσευχή αὐτή, τή στιγμή ἐκείνη δέν διαφέρουμε καθόλου ἀπό τούς Ἁγίους, τούς Ὁμολογητές καί τούς Μάρτυρες»! 

Καί ἀλλοῦ λέγει: «Πολλούς ἀγῶνες καί κόπους πρέπει νά καταβάλλουμε στήν προσευχή, γιά νά βροῦμε τήν ἀθόρυβη καί γαληνιαία τῆς διανοίας κατάσταση, πού εἶναι ἕνας ἄλλος Οὐρανός στήν καρδιά μας, μέσα στόν ὁποῖον κατοικεῖ ὁ Δεσπότης Χριστός»!

Ὁ Ὅσιος Νικόδημος, στό ἔργο του ὁ «Ἀόρατος Πόλεμος», γιά αὐτόν τόν «Ἀόρατον» Πόλεμο τοῦ Κυρίου ἐναντίον τοῦ διαβόλου, γράφει τά ἑξῆς:

Κεφάλαιον ΚΣΤ´

Ποιά ἰατρεία πρέπει νά μεταχειριζώμαστε γιά νά μήν ἐνοχλούμαστε στά σφάλματα καί τίς ἀδυναμίες μας

“Ἄν κάποτε πέσῃς σέ κάποιο σφάλμα συγγνωστό ἤ στά λόγια ἤ στά ἔργα, δηλαδή νά συγχυσθῇς μέ κάποιο γεγονός πού θά σοῦ συμβῇ, ἤ κατακρίνῃς ἤ ἀκούσῃς νά κατακρίνουν ἄλλοι, ἤ φιλονικήσῃς μέ κάποιον ἤ δείξῃς ἀνυπομονησία ἤ περιέργεια ἤ ὑποψία ἄλλων ἤ πέσῃς σέ ἀμέλεια, δέν πρέπει πλέον νά συγχύζεσαι οὔτε νά ἀπελπίζεσαι καί νά λυπᾶσαι συλλογιζόμενος ἐκεῖνο πού ἔκανες. (175)

Ἄλλοτε νομίζοντας ὅτι δέν πρόκειται νά γλυτώσῃς ἀπό τέτοιες ἀδυναμίες, ἄλλοτε ὅτι οἱ ἀτέλειές σου εἶναι αἰτία αὐτῶν καί ἡ ἀδύνατη προαίρεσίς σου, καί ἄλλοτε βάζοντας στό νοῦ σου ὅτι δέν βαδίζεις πραγματικά στήν ὁδό τοῦ Πνεύματος καί στήν ὁδό τοῦ Κυρίου, καί φορτώνεις μέ χίλιους φόβους τήν ψυχή σου σέ κάθε τι πού συμβαίνει ἀπό λύπη καί μικροψυχία σου.

– Ἔτσι τί ἀκολουθεῖ; 

Τό νά ντρέπεσαι νά σταθῇς μπροστά στόν Θεό, τό νά μήν ἔχῃς θάρρος σ᾿ αὐτόν, σάν νά μήν τοῦ φύλαξες τήν πίστι πού ἔπρεπε καί τό νά πέφτῃς καί νά χάνῃς τόν καιρό σκεπτόμενος τά πράγματα αὐτά, ψάχνοντας πόσο παρέμεινες στό κάθε πταῖσμα καί ἄν συγκατατέθηκες, ἄν θέλησες αὐτά ἤ ὄχι, ἄν ἀπέβαλες τόν λογισμό ἐκεῖνον καί τά παρόμοια. 

Καί ὅσο περισσότερο λυπᾶσαι τόσο περισσότερο αὐξάνει ἡ ἀνορεξία καί ἐνόχλησις καί ἀνησυχία γιά νά ἐξομολογηθῇς. 

Ἀλλά καί ὅταν πηγαίνῃς στήν ἐξομολόγησι, ἐξομολογεῖσαι μέ ἕναν φόβο ἐνοχλητικό, καί ἀφοῦ πάλι πολύ ξοδέψης καιρό στήν ἐξομολόγησι, πάλι δέν μπορεῖς νά ἔχῃς ἀναπαυμένο τό πνεῦμα σου, γιατί νομίζεις ὅτι δέν τά εἶπες ὅλα. 

Καί ἔτσι περνᾷς μιά ζωή πικρή καί ἀνήσυχη μέ μικρό καρπό χάνοντας τόν καιρό σου. 

Καί αὐτό ὅλο γίνεται γιά νά σκεπτώμαστε καλύτερα τήν φυσική μας χαυνότητα καί γιά νά μήν ξέρουμε τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖον ἡ ψυχή μας πρέπει νά ἀσχολῆται –πραγματεύομαι– μέ τόν Θεό: 

– Δηλαδή καλύτερα νά μεταχειρίζεται ταπεινή μετάνοια καί ἐπιστροφή πρός τόν Θεό, ὅταν πέσῃ σέ κάποιο ἀπό τά συγγνωστά καί μή θανάσιμα ἁμαρτήματα, παρά νά λυπᾶται γι᾿ αὐτά καί νά στενοχωρῆται τόσο πολύ καί νά ταράσσεται.

Εἶπα συγγνωστά ἁμαρτήματα γιατί μόνο σ᾿αὐτά εἶναι συνηθισμένη νά πέφτῃ ἡ ψυχή ἐκείνη πού ζεῖ σύμφωνα μέ τόν τρόπο πού ἐδῶ ὑποθέσαμε, μιλώντας μόνο γιά ἐκείνους πού ζοῦν Πνευματική ζωή καί ζητοῦν νά προοδεύσουν πνευματικά καί βρίσκονται χωρίς θανάσιμα ἁμαρτήματα. 

Γιατί γιά ἐκείνους πού ζοῦν ἁπλῶς καί ὡς ἔτυχε καί μέ θανάσια ἁμαρτήματα λυπώντας κάθε τόσο τόν Θεό, χρειάζεται ἄλλου εἴδους συμβουλή καί παραγγελία καί δέν εἶναι γι᾿ αὐτούς τό φάρμακο αὐτό πού εἴπαμε.

Οἱ παρόμοιοι πρέπει νά ἐνοχλοῦνται καί νά κλαῖνε μέ πόνο καί νά ἔχουν μεγάλο συλλογισμό ἐξετάζοντας πάντοτε τήν συνείδησί τους καί νά ἐξομολογοῦνται γιά νά μή λείψουν ἐξ αἰτίας τῆς ἀδιαφορίας τους ἀπό τήν ἀναγκαία ἰατρεία καί σωτηρία τους.

Λοιπόν θέλοντας νά ποῦμε γιά τήν εἰρήνη καί τήν ἡσυχία πού πρέπει νά ἔχῃ ἐκεῖνος πού δουλεύει καί ὑπηρετεῖ τόν Θεό, λέμε ὅτι αὐτή ἡ ἐπιστροφή καί μετάνοια γιά νά εἶναι ὅλη ἀποθεμένη στήν ἐλπίδα πρός τόν Θεό, πρέπει νά ἐννοῆται ὄχι μόνο γιά τά ἐλαφριά καί καθημερινά πταίσματα.

Ἀλλά ἀκόμη καί γιά τά μεγαλύτερα καί βαρύτερα καί συνηθισμένα, στά ὁποῖα καμμιά φορά πέφτει ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ ὄχι μόνο ἀπό ἀδυναμία καί χαυνότητα, ἀλλά μερικές φορές καί ἀπό κακία καί προαίρεσι (176). 

Διότι ἡ συντριβή πού κάνει τήν διάνοια τοῦ πνευματικοῦ ἀνθρώπου νά ταράσσεται καί νά ἀπορῇ, δέν θά ὁδηγήσῃ ποτέ τήν ψυχή σέ τέλεια στασιμότητα, ἄν δέν ἑνωθῇ μέ τήν ἐμπιστοσύνη καί τήν ἀγαπητή ἐλπίδα τῆς εὐσπλαγχνίας καί ἀγαθότητος τοῦ Θεοῦ. 

Καί αὐτό κατά πρῶτον εἶναι ἀπαραίτητο καί ἀναγκαῖο γιά ἐκείνους πού ἐπιθυμοῦν ὄχι μόνον νά βγοῦν ἀπό τίς ταλαιπωρίες τους, ἀλλά καί νά ἀποκτήσουν μεγάλο βαθμό ἀρετῶν καί μεγάλη ἀγάπη καί ἕνωσι μέ τόν Θεό.

Πρᾶγμα τό ὁποῖο μή θέλοντας νά ἐννοήσουν πολλοί πνευματικοί ἄνδρες, παραμένουν πάντοτε μέ μία καρδιά καί μέ ἕνα νοῦ σχεδόν ἀπελπισμένοι, πού τούς κρατεῖ καί δέν τούς ἀφήνει νά προχωρήσουν ἐμπρός ἤ νά γίνουν δεκτικοί τῶν μεγαλυτέρων χαρισμάτων.

Τά ὁποῖα ἔχει ἑτοιμάσει γι᾿ αὐτούς ὁ Θεός καί μέρα μέ τήν μέρα ζοῦν πολλές φορές μία ζωή ἄθλια καί ἀνώφελη καί ἄξια γιά νά τούς κλαίῃ κανείς. 

Διότι δέν θέλουν παρά νά ἀκολουθοῦν τήν δική τους φαντασία, μή δεχόμενοι τήν ἀληθινή καί σωτήρια διδασκαλία πού τούς κατευθύνει διά μέσου τῆς βασιλικῆς ὁδοῦ στίς ὑψηλές καί σταθερές χριστιανικές ἀρετές καί στήν εἰρήνη ἐκείνη πού ἄφησε ὁ Χριστός στή γῆ λέγοντας:

– “Σᾶς ἀφήνω εἰρήνη· τήν δική μου εἰρήνη σᾶς ἀφήνω”, «Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν· οὐ καθώς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγώ δίδωμι ὑμῖν. Μή ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία μηδέ δειλιάτω.» (Ἰωάν. 14, 27).

Ἀκόμη ὀφείλουν οἱ παρόμοιοι κάθε φορά πού θά βρεθοῦν σέ κάποια ἐνόχλησι γιά κάποια ἀμφιβολία, νά δέχωνται τή συμβουλή τοῦ Πνευματικοῦ τους Πατρός ἤ ἀπό κάποιον ἄλλον πού τόν θεωροῦν ἱκανό νά τούς δίνη παρόμοιες συμβουλές καί νά ἀφιερώνωνται σέ αὐτό καί νά ἀναπαύωνται πλήρως. 

Καί ἐν συντομίᾳ, γιά νά τελειώσουμε τόν λόγο, ὅσο γιά τήν ἐνόχλησι πού προέρχεται ἀπό τίς ἐλλείψεις, ἀκολουθεῖ τό ἑπόμενο κεφάλαιο.

Κεφάλαιον ΚΖ´

Ἡ ψυχή πρέπει νά εἰρηνεύῃ καί νά προοδεύῃ χωρίς νά χάνῃ καιρό

Κάνε ἐκεῖνα πού σοῦ εἶπα στό κστ´ κεφάλαιο τοῦ πρώτου Α΄ Μέρους:

– Δηλαδή ὅλες τίς φορές πού θά δῇς τόν ἑαυτό σου νά πέφτῃ σέ κάποιο ἐλάττωμα ἀπό τά συγγνωστά, μικρότερο ἤ μεγαλύτερο καί χίλιες φορές τήν ἡμέρα νά τό κάνῃς αὐτό καί πάντοτε μέ τήν θέλησί σου καί ἐν γνώσει σου, μή συγχυσθῇς μέ ἐνοχλητική λύπη καί μή ταραχθῇς.

Οὔτε νά χάνῃς πολύ καιρό ἐξετάζοντάς το, ἀλλά ἀμέσως γνωρίζοντας ἐκεῖνο πού ἔκανες, τ α π ε ι ν ώ σ ο υ, καί βλέποντας τήν ἀδυναμία σου, νά στραφῆς μέ ἀγάπη στόν Θεό σου καί μέ τό στόμα ἤ καί μέ τόν νοῦ, νά πῇς πρός Αὐτόν: 

– «Κύριέ μου, ἐγώ ἔκανα σάν αὐτός πού εἶμαι. 

Καί ἀπό ἐμένα δέν μποροῦσε κανείς νά περιμένῃ τίποτε ἄλλο, παρά αὐτά τά ἐλαττώματα καί ἄλλα ἀκόμη. 

Καί δέν θά παρέμενα μόνο σ᾿ αὐτά, ἄν δέν ἦταν ἡ ἀγαθότητά σου νά μέ βοηθῇ καί νά μή μέ ἐγκαταλείπῃ. 

Σ᾿ εὐχαριστῶ γι᾿ αὐτό, γιατί μέ ἐλευθέρωσες, καί πονῶ γιά ἐκεῖνο πού ἔκανα, μή ἀνταποκρινόμενος στήν χάρι Σου. 

Συγχώρεσέ με καί δός μου τήν χάρι ὥστε νά μή σέ λυπήσω πλέον, καί νά μή μέ χωρίσῃ κανένα πρᾶγμα ἀπό σένα, τόν ὁποῖον πάντοτε θέλω νά ὑπηρετῶ καί νά ὑπακούω». 

Καί ἀφοῦ κάνῃς αὐτό, μή χάνῃς τόν καιρό νά σκέπτεσαι ἤ νά νομίζῃς ὅτι ὁ Θεός δέν σέ συγχώρεσε. 

Ἀλλά μέ πίστι καί ἀνάπαυσι προχώρα μπροστά, ἀκολουθώντας πάντοτε τά συνηθισμένα σου γυμνάσματα, σάν νά μήν ἔπεσες σέ κανένα σφάλμα.

Αὐτό πρέπει νά τό κάνῃς ὄχι μία φορά, ἀλλά ἄν εἶναι ἀνάγκη καί ἑκατό φορές, καί σέ κάθε στιγμή καί μέ τόσο θάρρος καί ἀνάπαυσι τήν τελευταία φορά, ὅπως καί τήν πρώτη. 

Γιατί μέ τόν τρόπο αὐτόν τιμᾷς πολύ τήν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, τόν ὁποῖο πάντοτε ὀφείλεις νά ἐννοῇς ὅτι εἶναι ὅλος ἀγαθός καί ἀπείρως σπλαγχνικός καί περισσότερο ἀπό ἐκεῖνο πού μπορεῖς ἐσύ νά σκεφθῇς. 

Καί ἔτσι δέν θά ἐμποδισθῇ ποτέ ἡ πρόοδός σου καί ἡ ὑπομονή σου καί ἡ πορεία σου πρός τά ἐμπρός. 

Γι᾿ αὐτό μή χάνῃς τόν καιρό σου ἄδικα καί τόν καρπό.

Μπορεῖς ἀκόμη νά μένῃς εἰρηνικός, ὅταν πέφτῃς σέ κάποιο ἀπό τά ἀνωτέρω ἐλαττώματα, ἐνεργώντας μέ τόν ἑξῆς τρόπο: 

– Μέ τὸ νά παρακινῆσαι μέ κάποια ἐσωτερική σου ἐνέργεια στό νά ἀναγνωρίζῃς τήν ἀθλιότητά σου καί νά ταπεινώνεσαι μπροστά στόν Θεό. 

Καί μέ μία ἄλλη ἐνέργεια· μέ τό νά ἀναγνωρίζῃς τήν ἐλεημοσύνη τοῦ Θεοῦ πού ἔκανε σέ σένα καί νά τόν ἀγαπᾷς καί νά τόν ἐξυψώνῃς περισσότερο, μέ τήν βοήθεια πού θά σοῦ δώσῃ ὁ Θεός. 

Σέ αὐτό πού εἴπαμε πρέπει νά προσέχουν ἐκεῖνοι πού ἐνοχλοῦνται καί ἀποροῦν καί διστάζουν, ὅταν τύχη νά σφάλλουν, νά ἰδοῦν πόσο μεγάλη εἶναι ἡ τύφλωσί τους, ἐπειδή προχωρώντας μέ τόση ζημιά τους, χάνουν τόν καιρό. 

Γι᾿ αὐτό, καί ἀναφέρουμε σέ αὐτούς αὐτή τήν εἴδησι, πού εἶναι ἕνα κλειδί, μέ τό ὁποῖο μπορεῖ ἡ ψυχή νά ἀνοίγῃ μεγάλους θησαυρούς πνευματικούς καί σέ λίγο καιρό νά πλουτήσῃ μέ τήν χάρι τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, στόν Ὁποῖον πρέπει κάθε δόξα, τιμή καί προσκύνησις μαζί μέ τόν Ἄναρχο Πατέρα Του καί τό Πανάγιο Αὐτοῦ Πνεῦμα τώρα καί πάντοτε καί στούς ἀτέλειωτους αἰῶνες. Ἀμήν”.

Ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἐδῶ στό δεύτερο μέρος τοῦ ἐν λόγῳ βιβλίου «Ἀόρατος Πόλεμος», μᾶς συμβουλεύει μέσα ἀπό τήν ἐνάρετη ζωή του καί τήν θεολογική του κατάρτιση, μέσα ἀπό τήν διδασκαλία καί τήν ὀρθή ποιμαντική τῶν Ἁγίων Πατέρων σύμφωνα μέ τά δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως καί μέ τήν ἀσκητική ζωή τήν ὁποία μᾶς παρέδωσαν ἀκεραία καί ἀνόθευτη, ὡς ἑξῆς: 

– «Τά τέσσερα ὅπλα πού εἴπαμε –δηλαδή, τό νά μήν ἔχῃς θάρρος στόν ἑαυτό σου, τό νά ἐλπίζῃς στόν Θεό, τό νά ἀγωνίζεσαι πάντοτε καί τό νά προσεύχεσαι– παίρνουν τήν δύναμι ἀπό τίς ἀξιομισθίες καί τήν χάρι πού μᾶς ἀξίωσε τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. 

Μέ ἐκεῖνα γίνεται ἡ μάχη κατά τῶν ἐχθρῶν μέ τήν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά αὐτό τό ὅπλο εἶναι αὐτό τό ἴδιο Αἷμα καί αὐτό τό ἴδιο τό Σῶμα μέ τήν ψυχή καί μέ τήν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ.  

Μέ αὐτό τό ὅπλο ὅμως πολεμοῦμε ἐκείνους μαζί μέ τόν Χριστό καί ὁ Χριστός τούς πολεμεῖ μαζί μέ ἐμᾶς, διότι, «Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἐν ἐμοί μένει, κἀγώ ἐν αὐτῷ» (Ἰωάν. 6, 56).

Ἀδελφοί μου, ἐμεῖς ἄς ζητήσουμε νά ἐνδυναμωθοῦμε ἀπό τόν Ἴδιο τόν Κύριο, ἄς ἐργαστοῦμε μέσα ἀπό τήν ἰσχυρή δύναμη τοῦ Θεοῦ, γιά τήν κατάκτηση τῶν ἐπουρανίων, αἰωνίων καί ἀφθάρτων ἀγαθῶν καί τῆς δικαιοσύνης Αὐτοῦ.

Ὥστε νά δυνηθοῦμε κατά τήν ἡμέρα ἐκείνη τῆς πονηρίας, νά ἀναδειχθοῦμε νικητές μέ τήν δύναμιν τοῦ Αἵματος Aὐτοῦ, ὅπως ἀκριβῶς ἀναφέρεται στήν Ἀποκάλυψη: «Καί αὐτοί ἐνίκησαν αὐτόν διά τό αἷμα τοῦ ἀρνίου καί διά τόν λόγον τῆς μαρτυρίας αὐτῶν, καί οὐκ ἠγάπησαν τήν ψυχήν αὐτῶν ἄχρι θανάτου» (Ἀποκ. 12, 11).

Ἀμήν, γένοιτο!

«Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἔνεκεν»!

• 174. Πνευματικά Μελετήματα, Ἀδιαλείπτως Προσεύχεσθε. Μελέτημα 20ον http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/explanatory/koutloumous_spiritual_essay.htm
• 175. Ὁ «Ἀόρατος Πόλεμος» Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου. Ἀπόδοση στή νέα Ἑλληνική: Ἱερομόναχος Βενέδικτος. Ἔκδοση Συνοδείας Σπυρίδωνος Ἱερομονάχου, Νέα Σκήτη, Ἅγιον Ὄρος. http://users.uoa.gr https://www.imaik.gr
  176. Πολύ καλά διδάσκεται αὐτό ἐδῶ. Ὅτι, δηλαδή, ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ μερικές φορές πέφτει στά ἐλαφριά καί συνηθισμένα ἤ στά πιό βαρειά σφάλματα ἀπό αὐτά, τά ὁποῖα κοινῶς ὀνομάζονται συγγνωστά καί μή θανάσιμα. Γιατί ἄλλο εἶναι τό συγγνωστό ἁμάρτημα καί ἄλλο εἶναι τό νά ἔχῃ κανείς κάποια κλίσι καί θέλησι γενικά σέ αὐτό καί νά τό ἐπαναλαμβάνῃ πολλές φορές· γιατί ἀπό τά συγγνωστά αὐτά ἁμαρτήματα καί αὐτοί οἱ ἅγιοι δέν εἶναι ἐντελῶς ἐλεύθεροι σύμφωνα μέ τόν ρκε´, ρκστ´ καί ρκζ´ Κανόνα τῆς ἐν Καρθαγένῃ Ἁγίας Συνόδου, ἀλλά πολλές φορές πέφτουν ἤ ἀπό ἄγνοια ἤ καί ἐν γνώσει τους ἤ καί μέ τήν προαίρεσί τους σ᾿ αὐτά λόγῳ τῆς ἀνθρωπίνης ἀσθένειας. Οἱ παρόμοιοι ὅμως δέν πρέπει νά ἔχουν γενικά κλίσι σ᾿ αὐτά, οὔτε πολύ συχνά, καί μέ ἐπιμονή νά τά κόβουν, ἀλλά νά πολεμοῦν πάντοτε γιά νά καθαρίσουν τήν ψυχή τους ἀπό τήν κακή αὐτή κλίσι, γιά νά μή χάσουν τήν εὐαρέσκεια πρός τόν Θεό. Γιατί ἄν καί τά συγγνωστά ἁμαρτήματα ὁ Θεός δέν τά τιμωρεῖ μέ αἰώνια Κόλασι, ὅμως πάντοτε τοῦ φαίνονται δυσάρεστα καί μισητά, ὅπως καί ὅλοι ἐκεῖνοι πού τά διαπράττουν. Καί ἐπί πλέον ἀπό αὐτά τά συγνωστά ἁμαρτήματα ἀδυνατίζουν τίς δυνάμεις τῆς ψυχῆς, καταστρέφουν τήν εὐλάβεια, ἐμποδίζουν τήν Χάρι πού προέρχεται ἀπό τόν Θεό, ἀνοίγουν θύρα στούς πειρασμούς, καί ἄν δέν θανατώνουν τήν ψυχή, ὅμως τήν κάνουν νά ἀσθενῇ καί ἰδιαιτέρως ὅταν κανείς παραμένῃ σ᾿ αὐτά γιά μεγάλο χρονικό διάστημα μέ τήν κλίσι πού ἔχει καί μέ τήν θέλησί του. Γιατί ἄλλο εἶναι τό νά πῇς μία ἤ δυό φορές ἕνα ἐλαφρύ ψέμα καί ἄλλο τό νά λέγῃς ψέμα γιά κάθε ὑπόθεσι καί νά ἔχῃς κάποια κλίσι καί χαρά σέ τέτοιο ἐλάττωμα. Οἱ μῦγες ὅταν περνοῦν γρήγορα ἀπό κανένα ἀρωματικό, δέν τό καταστρέφουν ὅλο, ἀλλά ὅταν σταματήσουν καί ψοφήσουν μέσα σ᾿ αὐτό, τό καταστρέφουν ὁλόκληρο καί τό βρωμίζουν, ὅπως λέγει ὁ Σολομώντας: «Οἱ μῦγες ὅταν ψοφοῦν βρωμίζουν τήν συσκευασία ἀρωματικοῦ ἐλαίου» (Ἐκκλ. 10, 1). Ἔτσι συμβαίνει καί μέ τά συγγνωστά ἁμαρτήματα, ὅταν παραμένουν γιά πολύ καιρό στήν ψυχή, καταστρέφουν ὅλη της τήν εὐλάβεια καί τήν καλή της κατάστασι.

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra