π. Νικόλαος Μανώλης: «Πρέπει να ετοιμαζόμαστε για τον πόλεμο, ο οποίος πόλεμος δεν έχει να κάνει με τους ανθρώπους αλλά έχει να κάνει με τα αόρατα πνεύματα»...

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Ημέρες πόνου ζούμε όλοι μας αδελφοί μου, είναι άλλωστε φυσικό ο Διάβολος να αλυχτά αυτές τις άγιες ημέρες. Όσο και αν πονάμε όμως αδελφοί μου, ο πόλεμος στην ουσία του είναι γλυκός. Γνωρίζει ο πιστός που πολεμείται, ότι ο Διάβολος τον πληγώνει γιατί πονάει εκείνος πρώτα.

Στην εποχή που έχει συνηθίσει ο πονηρός να ρίχνει τους ανθρώπους στην αμαρτία, όπως το αεράκι ρίχνει τα φύλλα από τα δέντρα -τόσο απλά, τόσο φυσικά- υπάρχει μία χούφτα που κρατά, που εμμένει και δεν του χαρίζεται. Εύκολο; Καθόλου! Aν κοιτάξεις τα μάτια του πιστού-πολεμιστή είναι βουρκωμένα, αν κοιτάξει τα χέρια είναι ματωμένα, σώμα και ψυχή αμφότερες πληγωμένες. Η γλύκα στ’ αλήθεια πού είναι; Η γλύκα ρέει άφθονη γιατί ο πιστός δεν γίνεται πολεμιστής για τα επίγεια, για τα φθαρτά, για τα ευτελή, αλλά για τον άναρχο Κύριο. Αφού ο Κύριος της Δόξης είναι άναρχος, άναρχη είναι και η γλύκα που προσφέρει. Αφού είναι παντοδύναμος, πανίσχυρη είναι η προστασία που προσφέρει. Άνθρωπο ουκ έχω, έχω όμως τον Κύριό μου και Θεό μου. Τι αξίζει περισσότερο από αυτή τη μικρή θυσία; Πόσες ξυλιές και πόσες βεργιές; Πόσες συκοφαντίες;

Μία αγιασμένη ψυχή είπε «Με όλους θα τα βάλω, αρκεί να φτάσω κοντά του». Αυτό που έχουμε μέσα στην καρδιά μας ποιος μπορεί να το πάρει αδελφοί μου; Ποιος μπορεί να το συντρίψει; Ο Κύριος που φροντίζει ακόμη και τα πετεινά του ουρανού, δεν θα φροντίσει τους μικρούς και ασήμαντους που τα έβαλαν με όλους για Χάρη Του;

Όλη αυτή η πάλη του χριστιανού και η λαχτάρα του να κερδίσει και να δει πρόσωπο Κυρίου περιγράφεται στο κήρυγμα του μακαριστού π. Νικολάου Μανώλη με τίτλο «Με νηφαλιότητα θα κερδίσουμε».

Αφού παρέθεσε το αποστολικό ανάγνωσμα (Εφ. στ’ 10-17), είπε τα εξής: «Αυτό είναι το αποστολικό ανάγνωσμα που έχει έναν πολεμικό χαρακτήρα, όπως θα καταλάβατε. Πρέπει να ετοιμαζόμαστε για τον πόλεμο, ο οποίος πόλεμος δεν έχει να κάνει με τους ανθρώπους αλλά έχει να κάνει με τα αόρατα πνεύματα. Είναι αυτό που λέμε αόρατος πόλεμος. Αυτός ο αόρατος πόλεμος που κάθε χριστιανός καλείται να δώσει, να διεξάγει, ώστε να ανταπεξέλθει σε αυτόν και νικητής να εισέλθει στη Βασιλεία των Ουρανών. Έχουμε λοιπόν μια καθημερινότητα. Ο Διάβολος ξέρετε, δεν κάνει ρεπό και επειδή δεν παίρνει αυτός ρεπό, δεν μπορούμε να πάρουμε και εμείς. Και επειδή αυτός πολεμάει να μας ρίξει, εμείς πρέπει να πολεμούμε να τον συντρίψουμε με τη βοήθεια της Χάριτος του Θεού.

Θα σας πω αυτό το παράδειγμα, το οποίο για μένα είναι καταλυτικό στην πνευματική μου πορεία που μου το διηγήθηκε ο πνευματικός μου πατέρας, ο πατήρ Αγάθων, ο ηγούμενος της Κωνσταμονίτου. Όταν ήταν νέος και ασχολιόταν συνεχώς με την ευχή, σαν αρχάριος, «Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν Με» και προσπαθούσε να το λέει αδιαλείπτως αυτό, κάποια στιγμή ήταν ξαπλωμένος στον καναπέ, στο κελλάκι του και είχε το κομποσχοίνι στο χέρι και έλεγε την ευχή. Εκεί που έλεγε την ευχή, ξαφνικά ο Θεός του έδωσε να καταλάβει ότι γύρω του ήτανε δαιμόνια και συγκεκριμένα στις τρεις γωνίες του κελιού του ήταν από ένα δαιμόνιο που τον σημάδευε με μία σαΐτα. Όσο έλεγε την ευχή δεν τον ακουμπούσε ο Διάβολος, όσο σταματούσε να λέει την ευχή, τακ η σαΐτα πεταγόταν αμέσως και τον κάρφωνε. Αλαφιασμένος τρέχει στον πνευματικό του, στον γέροντα της Μονής. Στη Φιλοθέου ήταν ο Γέροντας Εφραίμ που είναι τώρα στην Αριζόνα. Του λέει γέροντα “Tι είναι αυτό;” και του λέει “Αγάθωνα, αυτό θα είναι ο μόνιμός σου πόλεμος”. Αυτός ο Διάβολος παραμονεύει συνεχώς να καρφώσει τη σαΐτα πάνω σου να σε πληγώσει, να σου δημιουργήσει κακό, να σε ρίξει στην αμαρτία. Ακόμα και ένα άγχος και ένα ξεφύσημα αγανάκτησης και κούρασης να ακούσει από σένα, χαίρεται ο Διάβολος.

Έχουμε λοιπόν σκοπό εμείς, με την επανάληψη της ευχής και γενικότερα με όλα τα μέσα που δίνει ο Χριστός στους ανθρώπους να ντυθούμε με αυτή την πανοπλία που μας δίνει ο Θεός και την Αλήθεια και με τη δικαιοσύνη και με την αρετή να πορευτούμε στον κόσμο αυτόν. Δίκαιοι να είμαστε με τους ανθρώπους. Δίκαιοι να είμαστε! Και με τον λόγο της Αληθείας να πορευόμαστε».

Από αυτό το κήρυγμα του μακαριστού πνευματικού μας πατέρα, καταλαβαίνουμε ότι στον πόλεμο φορούμε την πανοπλία του Χριστού, στις ύβρεις απαντάμε με την επανάληψη της ευχής του Ιησού. Με όπλα την Αλήθεια, τη δικαιοσύνη και την αρετή και τον άγιο γέροντα καθοδηγητή… Ζει Κύριος ο Θεός! Άλλωστε, ολόκληρη η υμνολογία της Εκκλησίας μας το φανερώνει: Μία είναι η λύση, Μία είναι η παρηγοριά, Ένας ο Προστάτης, Ένας ο Πατέρας.

«Κύριε, τι επληθύνθησαν οι θλίβοντές με; πολλοί επανίστανται επ’ εμέ. Πολλοί λέγουσι τη ψυχή μου· ουκ έστι σωτηρία αυτώ εν τω Θεώ αυτού. Συ δε, Κύριε, αντιλήπτωρ μου ει, δόξα μου και υψών την κεφαλήν μου. Φωνή μου προς Κύριον εκέκραξα, και επήκουσέ μου εξ όρους αγίου αυτού. Εγώ δε εκοιμήθην και ύπνωσα· εξηγέρθην, ότι Κύριος αντιλήψεταί μου. Ου φοβηθήσομαι από μυριάδων λαού των κύκλω συνεπιτιθεμένων μοι. Ανάστα, Κύριε, σώσον με, ο Θεός μου· ότι συ επάταξας πάντας τους εχθραίνοντάς μοι ματαίως, οδόντας αμαρτωλών συνέτριψας. Του Κυρίου η σωτηρία, και επί τον λαόν σου η ευλογία σου.

Κύριε, μη τω θυμώ σου ελέγξης με, μηδέ τη οργή σου παιδεύσης με. Ότι τα βέλη σου ενεπάγησάν μοι, και επεστήριξας επ’ εμέ την χείρα σου. Ουκ έστιν ίασις εν τη σαρκί μου από προσώπου της οργής σου· ουκ έστιν ειρήνη εν τοις οστέοις μου από προσώπου των αμαρτιών μου. Ότι αι ανομίαι μου υπερήραν την κεφαλήν μου, ωσεί φορτίον βαρύ εβαρύνθησαν επ’ εμέ. Προσώζεσαν και εσάπησαν οι μώλωπές μου από προσώπου της αφροσύνης μου. Εταλαιπώρησα και κατεκάμφθην έως τέλους. Όλην την ημέραν σκυθρωπάζων επορευόμην. Ότι αι ψόαι μου επλήσθησαν εμπαιγμάτων, και ουκ έστιν ίασις εν τη σαρκί μου. Εκακώθην και εταπεινώθην έως σφόδρα, ωρυόμην από στεναγμού της καρδίας μου. Κύριε, εναντίον σου πάσα η επιθυμία μου, και ο στεναγμός μου από σου ουκ απεκρύβη. Η καρδία μου εταράχθη, εγκατέλιπέ με η ισχύς μου, και το φως των οφθαλμών μου, και αυτό ουκ έστι μετ’ εμού. Οι φίλοι μου και οι πλησίον μου εξ εναντίας μου ήγγισαν και έστησαν, και οι έγγιστά μου από μακρόθεν έστησαν. Και εξεβιάζοντο οι ζητούντες την ψυχήν μου, και οι ζητούντες τα κακά μοι ελάλησαν ματαιότητας, και δολιότητας όλην την ημέραν εμελέτησαν. Εγώ δε ωσεί κωφός ουκ ήκουον, και ωσεί άλαλος ουκ ανοίγων το στόμα αυτού. Και εγενόμην ωσεί άνθρωπος ουκ ακούων και ουκ έχων εν τω στόματι αυτού ελεγμούς. Ότι επί σοι, Κύριε, ήλπισα· συ εισακούση, Κύριε ο Θεός μου. Ότι είπον μήποτε επιχαρώσι μοι οι εχθροί μου, εν τω σαλευθήναι πόδας μου, επ’ εμέ εμεγαλορρημόνησαν. Ότι εγώ εις μάστιγας έτοιμος, και η αλγηδών μου ενώπιόν μου εστί δια παντός. Ότι την ανομίαν μου εγώ αναγγελώ, και μεριμνήσω υπέρ της αμαρτίας μου. Οι δε εχθροί μου ζώσι και κεκραταίωνται υπέρ εμέ και επληθύνθησαν οι μισούντες με αδίκως. Οι ανταποδιδόντες μοι κακά αντί αγαθών ενδιέβαλλόν με, επεί κατεδίωκον αγαθωσύνην. Μη εγκαταλίπης με, Κύριε ο Θεός μου, μη αποστής απ’ εμού. Πρόσχες εις την βοήθειάν μου, Κύριε της σωτηρίας μου». (Ψαλμός λζ’)

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra