της Βασιλικής Οικονόμου

“…ό,τι επιτρέπει ο Κύριος, για λόγους που Αυτός γνωρίζει, είναι πάντα για το καλό μας, ακόμα και αν είναι θλιβερό και επώδυνο”…

Πολλά ακούστηκαν για τους πρόσφατους φονικούς σεισμούς στις γειτονικές μας χώρες Τουρκία και Συρία.

Ο σεβαστός μας π. Θεόδωρος Ζήσης, σε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και επίκαιρη ομιλία του σχετικά με τη διδασκαλία του Ιερού Χρυσοστόμου για τους σεισμούς (https://youtu.be), αναφέρθηκε στην πνευματική πλευρά των φυσικών καταστροφών, αποδεικνύοντας με αγιοπατερικές θέσεις πως ό,τι επιτρέπει ο Κύριος, για λόγους που Αυτός γνωρίζει, είναι πάντα για το καλό μας, ακόμα και αν είναι θλιβερό και επώδυνο. Διότι, σε αντίθεση με εμάς, που επηρεασμένοι από την υλοφροσύνη μας έχουμε ως προτεραιότητα τα φθαρτά και πρόσκαιρα υλικά αγαθά, όπως είναι η υγεία, η ευημερία, ο υλικός πλούτος και γενικώς οι ευχάριστες επί γης καταστάσεις, για τον Κύριό μας προτεραιότητα είναι η σωτηρία μας. Ψυχή και σώματι θα σωθούμε ή θα καταδικαστούμε, ψυχή και σώματι θα κερδίσουμε τη Βασιλεία των Ουρανών ή την αιώνια Κόλαση. 

Με μεγάλη μας λύπη ακούσαμε αδελφούς Ορθόδοξους να μιλούνε με χαιρεκακία για τις φρικτές και οδυνηρές συνέπειες των σεισμών αυτών. Τα θύματα, έλεγαν, ήταν εχθροί της Πίστης και γι’ αυτό ό,τι έπαθαν τούς άξιζε. Έφεραν μάλιστα κάποτε ως τεκμήριο για τις θέσεις τους… τους τζιχαντιστές…! Σαν να μπορούσε οποιοσδήποτε από εμάς να είναι βέβαιος για το ποιόν όλων εκείνων των ανθρώπων που βρέθηκαν πλακωμένοι από τα χαλάσματα, σαν να γνωρίζαμε τα φρονήματά τους, τη ζωή τους και, κριτές στη θέση του Κριτή, αποφανθήκαμε πως ήταν μια τιμωρία που την έχουνε κερδίσει και χαιρόμαστε γι’ αυτήν. Με αυτή τη στάση, οι εν λόγω αδελφοί μας σίγουρα θα είχαν καταδικάσει ήδη εν ζωή τον Φαρισαίο διώκτη των Χριστιανών Σαούλ, που με τη Χάρη του Θεού μεταστράφηκε και έγινε ο Πρωτοκορυφαίος Απόστολος Παύλος, ο πρώτος μετά τον Ένα· θα είχαν καταδικάσει εν ζωή τον ειδωλολάτρη Εκατόνταρχο που φρουρούσε τον αναμάρτητο και αδίκως Εσταυρωμένο Θεάνθρωπο Κύριο Ιησού Χριστό μας, ο οποίος όμως Εκατόνταρχος επίσης μεταστράφηκε με τη Χάρη του Θεού και έγινε ο Χριστιανός Μάρτυρας Λογγίνος, από τους πρώτους Μάρτυρες, ο οποίος μάλιστα προσέφερε εν γνώσει του φιλοξενία στους ίδιους τους διώκτες του πριν τον εκτελέσουν· θα είχαν καταδικάσει εν ζωή και τον δικαίως σταυρωμένο Ληστή, που ομοίως μεταστράφηκε με τη Χάρη του Θεού και έγινε ο πρώτος κάτοικος του Παραδείσου… και πάρα πολλούς άλλους.

Προσπαθήσαμε να δείξουμε στους αδελφούς ότι η στάση αυτή ουσιαστικά συνιστά δυσφήμιση της Ορθοδοξίας, δείχνει σκληρότητα και ασπλαχνία πόρρω του φιλάνθρωπου πνεύματος του Χριστιανισμού και όχι μόνο δεν εμπνέει κάποιον αλλόθρησκο να προσεγγίσει την αγία Πίστη μας, αλλά τουναντίον τον απωθεί, αν όχι και τον φανατίζει εναντίον της. Πέραν τούτων, ενέχει κενοδοξία αλλά και εθελοτυφλία, αν όχι και φαρισαϊσμό, γιατί είναι σαν να λέμε ότι όλοι εμείς είμαστε άψογοι ενώπιον του Κυρίου, γι’ αυτό και είμαστε ακόμα ζωντανοί και αλώβητοι. Σαν να μη ραπιζόταν η αποστατημένη πατρίδα μας επανειλημμένως εδώ και χρόνια από τη δίκαιη οργή του Κυρίου, σαν να γνωρίζαμε τι περιμένει τον καθένα από εμάς τους «σωσμένους» αύριο ή «ταύτῃ τῇ νυκτὶ». Παρά ταύτα, το μόνο που καταφέραμε συζητώντας ήταν να εισπράξουμε ακόμα δριμύτερη επιθετικότητα από τους εν λόγω αδελφούς μας. Σαν να ήμασταν και εμείς οι ίδιοι εχθροί της Πίστης στα μάτια τους. Αναρωτιόμαστε, λοιπόν, πώς θα αντιδρούσαν, αν άκουγαν όσα ακούσαμε.

Κάποτε έρχονται νέα από την Τουρκία μέσω των τουρκόφωνων κατοίκων της Αλεξανδρούπολης, οι οποίοι, φυσικά, έχουν επαφές με τη γείτονα χώρα. Προσφάτως, λοιπόν, ακούσαμε από μωαμεθανό του μαχαλά ότι διαδόθηκε από τις τουρκικές ειδήσεις ένα θαυμαστό περιστατικό που συνέβη κατά τις προσπάθειες διάσωσης των εκεί σεισμόπληκτων.

Οι διασώστες κατάφεραν κάποια στιγμή να ανασύρουν ένα παιδί που ήταν για μέρες θαμμένο κάτω από τα συντρίμμια. Μόλις το έβγαλαν, του πρόσφεραν νερό και τροφή. Το παιδί είπε πως ούτε διψούσε ούτε πεινούσε. Στην απορία τους, πώς γίνεται να μη διψάει και να μην πεινάει μετά από τόσες μέρες, το παιδί απάντησε ότι, όσο ήταν θαμμένο ζωντανό, ερχόταν μία Γυναίκα και του έδινε να φάει και να πιει.

Δακρύσαμε και δοξάσαμε τον ελεήμονα και φιλάνθρωπο Θεό μας όταν ακούσαμε αυτήν την είδηση. Ο μωαμεθανός που το μετέφερε είπε ότι και ο ίδιος έκλαψε όταν το άκουσε. Στην ερώτησή μας, πώς το εξηγούσαν αυτό τα ειδησεογραφικά δελτία, απάντησε, μετά από σύντομη και αμήχανη σιωπή, ότι «ήταν από τον Θεό». Αναζητήσαμε (με τη βοήθεια του Yandex Translate https://translate.yandex.com) σχετικές πληροφορίες από την τουρκική ειδησεογραφία και διαπιστώσαμε ότι έγινε λόγος για πολλά θαύματα («Οι προσπάθειες διάσωσης βρίσκονται σε εξέλιξη κάτω από τα ερείπια! Θαύματα συμβαίνουν»  https://www.haberturk.com ), αφού σε πολλές περιπτώσεις ανασύρθηκαν ζωντανοί άνθρωποι ακόμα και μετά από μέρες ολόκληρες που ήταν θαμμένοι στα συντρίμμια, σε συνθήκες ψύχους. Ο Κύριος τούς φύλαξε για τους λόγους που Αυτός γνωρίζει. Και ποιος ξέρει άραγε σε πόσες περιπτώσεις υπήρξε αισθητή θαυματουργή παρέμβαση, όπως στην περίπτωση του παιδιού που αναφέραμε, ασχέτως αν έφτασε στ’ αυτιά μας ή όχι; 

Για εμάς τους Ορθόδοξους είναι παραπάνω από οικείο το άκουσμα της θαυματουργής παρέμβασης του Χριστού μας, της Παναγίας μας ή των Αγίων μας, όταν πρόκειται περί θαυμαστής διάσωσης ανθρώπου. Γνωρίζουμε ότι κάποτε αυτός ο άνθρωπος μπορεί κάλλιστα να είναι και άπιστος και αυτή ακριβώς η διάσωσή του να είναι μέρος του θεϊκού σχεδίου της έλξης του προς την αγία Πίστη μας, τη μόνη σωτηριώδη αλήθεια. Και μόλο που δεν μπορούμε να ξέρουμε, αφού δεν έχουμε περισσότερες πληροφορίες, ποιο ήταν αυτό το παιδί που βίωσε το θαύμα, ποια ήταν η πίστη και τα φρονήματά του και ποια ακριβώς ήταν αυτή η Γυναίκα που το κράτησε θαυματουργικά στη ζωή, το βέβαιο είναι ότι αυτό το περιστατικό επαληθεύει όσα είπαμε πριν. Ότι δηλαδή δεν μπορούμε να κρίνουμε το «γιατί» των περιστάσεων, αφού είναι άγνωστες σε μας οι βουλές του Αγίου Τριαδικού Θεού μας, άγνωστα είναι σε μας και τα εσώψυχα του κάθε ανθρώπου, για του οποίου τη σωτηρία ο Κύριός μας θα ήταν έτοιμος πάλι να πεθάνει, όπως χαρακτηριστικά διαβάζουμε στο Συναξάρι του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου από τον Άγιο Νικόδημο Αγιορείτη.

Αφηγείται ο Άγιος Διονύσιος σχετικά με τον Άγιο Κάρπο, έναν από τους Εβδομήκοντα Αποστόλους, ότι κάποτε λυπήθηκε πολύ για έναν Χριστιανό που μεταστράφηκε στην ειδωλολατρία και για τον ειδωλολάτρη που τον πλάνησε και τον μετέστρεψε. Και αντί να εύχεται ο Άγιος Κάρπος για την επιστροφή αυτών των δύο, γέμισε η ψυχή του με έχθρα και πικρία εναντίον τους. Κατά τη διάρκεια της νυκτερινής του προσευχής «ελυπείτο ου καλώς και έλεγε, ότι δεν είναι δίκαιον να ζουν άνθρωποι άθεοι και Έλληνες, και να διαστρέφουν τας οδούς Kυρίου τας ευθείας. Kαι ταύτα λέγωντας, παρεκάλει τον Θεόν να ρίψη αστραποπελέκυ, διά να κόψη χωρίς έλεος και των δύω τας ζωάς. Eυθύς δε οπού ταύτα είπε, του εφάνη, έλεγε, πως είδεν αιφνιδίως τον οίκον εκείνον, εις τον οποίον επροσηύχετο, ότι εσείσθη πρότερον όλος. Kαι έπειτα εσχίσθη εις δύω μέρη, από την στέγην έως κάτω. Tου εφάνη δε και ότι ο Oυρανός άνοιξεν. Eπάνω δε εις τα νώτα του Oυρανού είδε τον Iησούν Xριστόν με απείρους Aγγέλους, οι οποίοι επαραστέκοντο εις αυτόν εν είδει ανθρώπων. Tαύτα δε άνωθεν βλέπων ο Kάρπος, εθαύμαζεν. Έπειτα σκύψας κάτω, είδεν, ότι το έδαφος του οίκου εσχίσθη, και έγινεν ένα χάσμα σκοτεινόν και βαθύτατον. Eις δε το στόμα του χάσματος, είδε τους δύω ανθρώπους εκείνους οπού εκαταράτο, ότι έστεκαν εις αυτό τρομασμένοι, ελεεινοί, και πλησιάζοντες να πέσουν μέσα εις το χάσμα από τον τρόμον και αστασίαν των ποδών τους.

Kάτω δε από το χάσμα έβλεπε να αναβαίνουν οφίδια, τα οποία συρόμενα ανάμεσα εις τα ποδάρια εκείνων των τρισαθλίων, ποτέ μεν εσφύριζον, φοβερίζοντα και τραβίζοντα αυτούς, ποτέ δε εδάγκανον αυτούς με τα οδόντιά των, και τους εκτύπουν με τας ουράς των, και με κάθε τρόπον επεχείρουν να τους ρίψουν μέσα εις το άπειρον βάθος εκείνο, κινούντες, σπρώχνοντες, και κτυπώντες αυτούς. Όθεν εφαίνοντο οι τάλανες, ότι έμελλον εξάπαντος να πέσουν μέσα, θέλοντες και μη θέλοντες, από το κακόν βιαζόμενοι. Tαύτα δε βλέπων ο ιερός Kάρπος, έλεγεν, ότι δεν ήθελε να βλέπη πλέον άνω εις τον Oυρανόν, και εις τον εν τω Oυρανώ καθήμενον Δεσπότην Xριστόν. Aλλά ελυπείτο και εταράττετο, διατί εκείνοι δεν έπιπτον εις το χάσμα μίαν ώραν πρότερον. Όθεν και πολλάκις επεχείρησε και αυτός να τους ρίψη. Aλλά μη δυνηθείς, ελυπείτο και τους εκαταράτο.

Ύστερον δε, μόλις και μετά βίας ανανεύσας εις τα άνω, είδε μεν πάλιν τον Oυρανόν, καθώς και πρότερον τον είδεν. Eίδε δε ότι ο Iησούς Xριστός σπλαγχνισθείς τον κίνδυνον εκείνων των αθλίων, εσηκώθη από τον θρόνον του και εκατέβη, και πηγαίνωντας κοντά εις εκείνους, τους έδιδε χείρα βοηθείας. Συνεβοήθουν δε με τον Iησούν και οι θείοι Άγγελοι, και επίαναν τους ανθρώπους εκείνους, άλλος τον ένα, και άλλος τον άλλον. Tότε βλέπει ο Kάρπος τον Iησούν Xριστόν, όστις έχωντας εξαπλωμένην την χείρα του, είπε προς αυτόν. Kτύπα λοιπόν κατ’ εμού. Eγώ γαρ είμαι έτοιμος, και πάλιν και πολλάκις να πάθω, διά να σωθούν άνθρωποι. Kαι αγαπητόν τούτο είναι εις εμένα, ανίσως άλλοι άνθρωποι δεν αμαρτάνουν: ήτοι ανίσως δεν ήθελαν με σταυρόνουν άνθρωποι, και εκ τούτου να αμαρτάνουν και να κολάζωνται βαρυτέρως, εγώ είμαι έτοιμος να πάθω πάλιν και να αποθάνω δι’ αυτούς, ως ερμηνεύει ο Παχυμέρης. Πλην στοχάσου, ανίσως και είναι συμφέρον εις εσένα να αλλάξης την μετά του Θεού και των αγαθών Aγγέλων συντροφίαν, με την παντοτινήν συντροφίαν των όφεων και δαιμόνων».

Όπως σημείωσε ο π. Θεόδωρος στην προαναφερθείσα ομιλία του, προτροπή του μεταστραφέντος Αποστόλου Παύλου προς τον μαθητή του Τιμόθεο, σε μια εποχή όπου κυριαρχούσε η ειδωλολατρία και βασίλευε ένας Νέρων, είναι και η εξής:

«Παρακαλῶ οὖν πρῶτον πάντων ποιεῖσθαι δεήσεις, προσευχάς, ἐντεύξεις, εὐχαριστίας, ὑπὲρ πάντων ἀνθρώπων, ὑπὲρ βασιλέων καὶ πάντων τῶν ἐν ὑπεροχῇ ὄντων, ἵνα ἤρεμον καὶ ἡσύχιον βίον διάγωμεν ἐν πάσῃ εὐσεβείᾳ καὶ σεμνότητι. τοῦτο γὰρ καλὸν καὶ ἀπόδεκτον ἐνώπιον τοῦ σωτῆρος ἡμῶν Θεοῦ, ὃς πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α’ Τιμ. β’ 1-6). 

Το θέλημα του Κυρίου θέλημά μας.

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧΙ