Γράφει ο Αθανάσιος Μπόλλας

Ανακοινώθηκε κοινή Οικουμενική “Σύνοδος” Ορθοδόξων – Παπικών με στόχο την ευχαριστιακή κοινωνία;

---

«Εἴ τις Κληρικός, ἤ Λαϊκός εἰσέλθοι
εἰς συναγωγήν αἱρετικῶν προσεύξασθαι,
καί καθαιρείσθω, καί ἀφοριζέσθω»
[65ος Αποστολικός Κανόνας]

Η είδηση

Το απόγευμα του Σαββάτου 21 Ιανουαρίου διοργανώθηκε «Οικουμενική Βραδιά Συμπροσευχής» με την συμμετοχή Ορθοδόξων, Μονοφυσιτών, Παπικών, Αγγλικανών και Ευαγγελικών, σε παπικό “Ναό” της Θεσσαλονίκης, στα πλαίσια της «Παγκόσμιας Εβδομάδας Προσευχής για την Ενότητα των Χριστιανών» [1].

Μάλιστα, πληροφορούμαστε από σχετική δημοσίευση [2] ενός εκ των ομιλητών, ότι το 2024, η επόμενη “βραδιά συμπροσευχής” στην Θεσσαλονίκη, θα λάβει χώρα για πρώτη φορά σε Ορθόδοξο Ναό και συγκεκριμένα στην Ιερά Μονή Βλατάδων.

Αντίστοιχες “προσευχές” για την “ενότητα” διοργανώθηκαν και φέτος σε διάφορες περιοχές ανά τον κόσμο, όπως για παράδειγμα στην Αθήνα [3], στην Κέρκυρα [4], στο Μανχάταν [5], στο Κίεβο [6], στις Βρυξέλλες [7], στο Σαν Φρανσίσκο [8], στην Χαλκηδόνα [9] και σε πολλές άλλες…

Παγκόσμια Εβδομάδα Προσευχής για την Ενότητα των Χριστιανών

Η λεγόμενη «Παγκόσμια Εβδομάδα Προσευχής για την ενότητα των Χριστιανών» (WPCU) είναι μία οικουμενιστική εκδήλωση διάρκειας (όχι 7, αλλά) 8 ημερών, η οποία, σύμφωνα με τους διοργανωτές της, έχει στόχο την “αναζήτηση για την ορατή ενότητα της εκκλησίας” και σε αυτήν “οι καρδιές αγγίζονται και οι Χριστιανοί συγκεντρώνονται για να προσευχηθούν για την ενότητά τους. Εκκλησίες και ενορίες σε όλο τον κόσμο ανταλλάσσουν ιεροκήρυκες ή οργανώνουν ειδικούς οικουμενικούς εορτασμούς και προσευχές” [10].

Η διοργάνωση αυτή ξεκίνησε από παπικούς το 1908, στην συνέχεια υιοθετήθηκε και από προτεστάντες, ενώ μετά την ίδρυση του Παγκοσμίου Συμβουλίου “Εκκλησιών” (ΠΣΕ) ενισχύθηκε σαν θεσμός και απέκτησε ευρύτερη αναγνώριση και αποδοχή από πολλές αιρέσεις και δυστυχώς και από “Ορθoδόξους”. Το όνομα της εκδήλωσης που χρησιμοποιείται σήμερα καθιερώθηκε από τους παπικούς το 1966. Σήμερα συνδιοργανώνεται από την παπική «Επιτροπή για την Προώθηση της Χριστιανικής Ενότητας» και την «Επιτροπή Πίστης και Τάξης» του ΠΣΕ, οι οποίες εκδίδουν από κοινού το προτεινόμενο πρόγραμμα.

Λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο από τις 18 έως τις 25 Ιανουαρίου για τις χώρες που ανήκουν στο βόρειο ημισφαίριο. Οι ημερομηνίες επιλέχθηκαν έτσι, ώστε να έχουν συμβολικό χαρακτήρα σχετικά με την επιχειρούμενη “ενότητα” (βλ. ψευδοένωση) [11], καθώς σχετίζονται με “εορτές” παπικών και άλλων αιρετικών για τους Αποστόλους Πέτρο [12] και Παύλο [13], οι οποίοι είναι υπόδειγμα αδελφικής αγάπης και ενότητας. Για τις χώρες στο νότιο ημισφαίριο, η αντίστοιχη εκδήλωση ξεκινάει από την εορτή της Αναλήψεως και τελειώνει στην Πεντηκοστή, μία ακόμα συμβολική μέρα, αφού είναι η γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας.

Αυτές λοιπόν τις ημέρες διοργανώνονται οικουμενιστικά δρώμενα και διαβάζονται κείμενα από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, ψάλλονται ύμνοι και γίνονται ομιλίες, με την συμμετοχή αιρετικών “ιερέων” και πιστών, ενώ εσχάτως συμπροσεύχονται και “Ορθόδοξοι” ιερείς.

Η συμπροσευχή της Θεσσαλονίκης

Στα πλαίσια λοιπόν ενός τέτοιου ανίερου θεσμού, με παπικές ρίζες και οικουμενιστική στόχευση, έλαβε χώρα και φέτος στην Θεσσαλονίκη μας, συμπροσευχή Ορθοδόξων με διάφορους αιρετικούς. Σε αυτόν τον «οικουμενιστικό αχταρμά» συμμετείχαν ένας Ορθόδοξος ιερέας, Ορθόδοξοι λαϊκοί, θεολόγοι καθηγητές και ο πρόεδρος της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ.

Όπως φαίνεται από τις φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν [14], στο επίκεντρο βρίσκονται τρεις αιρετικοί: (αριστερά προς δεξιά) ένας ρασοφόρος, πιθανότατα ουνίτης, ένας Παπικός “ιερέας” και ένας Μονοφυσίτης “ιερέας”.

Κάπου στην άκρη, σε μία ομάδα τύπου ψαλτών, βρίσκεται ένας Ορθόδοξος ιερέας (δεν γνωρίζουμε από ποιά Μητρόπολη), δίπλα σε καθηγητές της Θεολογίας του Α.Π.Θ.

Και όλα αυτά κάτω από παπικές απεικονίσεις της Παναγίας και μάλιστα μέσα σε παπικό “ναό” και μάλιστα σε “ναό” που είναι αφιερωμένος στο βλάσφημο αιρετικό παπικό δόγμα της «αμιάντου (ή ασπίλου) συλλήψεως της Παναγίας», το οποίο απορρίπτεται από την Ορθοδοξία, όπως θα δούμε παρακάτω.

Στην ίδια εικόνα παρατηρούμε και το χριστουγεννιάτικο δένδρο, κάτι που δεν θα πρέπει να περάσει απαρατήρητο. Επιβεβαιώνονται εδώ τα λόγια του π. Θεοδώρου Ζήση, ο οποίος ήδη από το 2000 στο βιβλίο του με τίτλο «Τὸ Χριστουγεννιάτικο δένδρο. Ξενόφερτο καὶ ἀντιχριστιανικό» τονίζει την σύνδεση του χριστουγεννιάτικου δένδρου με την οικουμενιστική «θεωρία των κλάδων», σύμφωνα με την οποία “ὅλες οἱ χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀποτελοῦν κλάδους τοῦ ἰδίου χριστιανικοῦ δένδρου, καὶ καμμία ἀπ’ αὐτὲς δὲν πρέπει νὰ διεκδικεῖ ὅτι μόνη της εἶναι τὸ δένδρο”.

Εκεί, ο π. Θεόδωρος, αναφέρει χαρακτηριστικά: “Ἀσφαλῶς θὰ τρίβουν τὰ χέρια τους οἱ σκαπανεῖς καὶ οἱ ἀρχιτέκτονες τῆς Οἰκουμενιστικῆς κινήσεως τοῦ προτεσταντικοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν λεγομένων Ἐκκλησιῶν, ὅταν βλέπουν ὅτι τό, προτεσταντικῆς κατὰ πολλοὺς προελεύσεως, δένδρο γίνεται σύμβολο μίας πανχριστιανικῆς ἑνότητας, παρὰ τὶς διαφορὲς τῶν Χριστιανῶν, καὶ πραγματοποιεῖ τὴ θεωρία τῶν κλάδων. Τὸ Χριστουγεννιάτικο δένδρο, σύμβολο τοῦ χριστιανικοῦ δένδρου, μὲ τοὺς διάφορους κλάδους του. Ἡ σύμπτωση εἶναι πολὺ χαρακτηριστική” [15].

Είναι, επίσης, χαρακτηριστικό της προσπάθειας για εξαπάτηση του ακατήχητου λαού, το γεγονός ότι στα πλαίσια της ίδιας εβδομάδας γίνονται από τους παπικούς αυτού του “ναού”, και “λειτουργίες” σύμφωνα με το βυζαντινό τυπικό, ενώ χρησιμοποιούνται και Ορθόδοξα άμφια (βλ. Ουνία). Σε φωτογραφίες [16] από μία τέτοια “λειτουργία” που έγινε το 2019 φαίνονται Ορθόδοξοι και Παπικοί λαϊκοί να πηγαίνουν να “κοινωνήσουν”.

Αντίστοιχες οικουμενιστικές εκδηλώσεις για την “ενότητα” στον ίδιο “ναό” στην Θεσσαλονίκη γίνονται πολλές τα τελευταία χρόνια [17]. Δυστυχώς όμως, η συμμετοχή ορθοδόξων (κληρικών και λαϊκών) γίνεται όλο και πιο ενεργή και απροκάλυπτη. Και βέβαια κάτι τέτοιο θεωρείται επιτυχία για τους Οικουμενιστές και οιωνός ακόμα μεγαλύτερων οικουμενιστικών επιτευγμάτων (βλ. βλασφημιών), όπως είναι το να διοργανωθεί αυτή η εκδήλωση της Θεσσαλονίκης για πρώτη φορά σε Ορθόδοξο Ναό.

Ο πρόεδρος του οικουμενιστικού κέντρου CEMES και ομότιμος καθηγητής της Θεολογίας του Α.Π.Θ. Πέτρος Βασιλειάδης, που έλαβε μέρος και μίλησε στην «βραδιά συμπροσευχής», γνωστός για τον απροκάλυπτο ζήλο που επιδεικνύει στην προώθηση του Οικουμενισμού, αποκαλύπτει σχετικά σε δήλωσή του: “Με μεγάλη συμμετοχή από όλες τις χριστιανικές παραδόσεις της ευρύτερης περιφέρειας της Θεσσαλονίκης, ιδιαίτερα της Ορθόδοξης, κάτι που προοιωνίζει την επιτυχία και της επόμενης οικουμενικής προσευχής για την ενότητα της Μιάς Εκκλησίας του Χριστού, που για πρώτη φορά θα φιλοξενηθεί από Ορθοδόξους στην Ιερά Πατριαρχική Μονή Βλατάδων, με την ευγενή προσφορά του ηγουμένου της, Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Αμορίου κ. Νικηφόρου (Ψυχλούδη)” [2].

Με θλίψη παρακολουθούμε την παναίρεση του Οικουμενισμού και την “μόδα” των συμπροσευχών να κερδίζει έδαφος και να εξαπλώνεται επικίνδυνα, πλέον και στην χώρα μας. Όλα αυτά είναι πρακτικές εξοικείωσης του λαού με την αίρεση, ώστε σταδιακά να φαντάζουν όλο και μικρότερες οι διαφορές μας με τους αιρετικούς και εν τέλει να επιτευχθεί ο «λαϊκός Οικουμενισμός», δηλαδή να πλανηθούν και οι λαϊκοί και να εξαλειφθεί έτσι, κάθε πιθανή αντίδραση στα ολέθρια σχέδιά τους.

Η Μητρόπολη Θεσσαλονίκης τότε και τώρα

Για να φανεί καλύτερα η σταδιακή διάβρωση της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης από τον Οικουμενισμό, ας δούμε κάποια ενδεικτικά στοιχεία. Το 2003, όταν Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης ήταν ο μακαριστός Παντελεήμων Β’ (Χρυσοφάκης), απέτρεψε διαθρησκειακή συνάντηση που είχε ήδη προγραμματιστεί να γίνει στην Ιερά Μονή Βλατάδων, με πρόεδρο τον Βαρθολομαίο. Ενήργησε έτσι, ο Παντελεήμων Β’, ώστε “νὰ ἀποτρέψει τὸν μολυσμὸ τοῦ ποιμνίου του ἀπὸ τὸ μικρόβιο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ” [18], αφού, παρ’ όλο που το μοναστήρι ανήκει στην δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, γεωγραφικά βρίσκεται εντός της Θεσσαλονίκης. Άρα, οι πιστοί της είναι που κινδυνεύουν!

Δυστυχώς, ο σημερινός διάδοχός του, κ. Άνθιμος, δεν ακολούθησε το παράδειγμά του, καθώς, όχι μόνο δεν απέτρεψε τέτοιου είδους συναντήσεις, αλλά συμμετείχε και ο ίδιος σε οικουμενιστικά συνέδρια και τώρα επιτρέπει την επερχόμενη συμπροσευχή στην Ι.Μ. Βλατάδων. Ο π. Θεόδωρος Ζήσης, σε επιστολή του (το 2017) προς τον κ. Άνθιμο, αναφερόμενος στην διαφοροποίησή του από τον προκάτοχό του Παντελεήμων Β’, αναφέρει τα εξής σχετικά: “Ἀντίθετα, σεῖς ἀνοίξατε μετὰ χαρᾶς τὶς πύλες τῆς ἁγιοτόκου Θεσσαλονίκης στὶς ἐπιβουλὲς τῶν Παπικῶν, Προτεσταντῶν καὶ τῶν ἡμετέρων Οἰκουμενιστῶν, διότι ἐσφαλμένως θεωρεῖτε ὅτι ἡ μόνη ἐπικίνδυνη αἵρεση εἶναι οἱ ψευδομάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, ἐνῶ οἱ ἑτερόδοξες Χριστιανικὲς κοινότητες δὲν εἶναι αἱρέσεις ἀλλὰ ἐκκλησίες, ὅπως ἐδογμάτισε ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης.

Ἐδῶ καὶ δώδεκα ἔτη δὲν ἀκούγεται στὴν Θεσσαλονίκη ἀντιπαπικὸ καὶ ἀντιοικουμενιστικὸ κήρυγμα [..] Τὸν ἐνοχλητικὸ π. Θεόδωρο τὸν περιορίσατε στὸν Ἅγιο Ἀντώνιο· οὐδέποτε τὸν καλέσατε ὁμιλητὴ σὲ συνέδρια τῆς Μητροπόλεως ἢ σὲ πανηγύρεις καὶ μνῆμες ἁγίων. Συνεργάζεσθε ὅμως ἁρμονικὰ μὲ οἰκουμενιστὰς καθηγητὰς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, μετέχετε καὶ εὐλογεῖτε τὰ οἰκουμενιστικὰ συνέδριά τους καὶ τὰ ἀνάλογα τῆς Ἱ. Μονῆς Βλατάδων.” [18].

Μάλιστα, είναι χαρακτηριστικό ότι ο κ. Άνθιμος είναι επίτιμος πρόεδρος του προαναφερθέντος οικουμενιστικού κέντρου CEMES [19] που προωθεί και συμμετέχει ενεργά σε τέτοιου είδους συμπροσευχές, οικουμενιστικούς διαλόγους και το οποίο συνέβαλε και στην διάδοση των αποφάσεων της ψευδοσυνόδου του Κολυμπαρίου.

Το 2012, στην εκδήλωση των παπικών της Θεσσαλονίκης για την «εβδομάδα προσευχής για την ενότητα», ήταν αισθητή η απουσία Ορθοδόξων ιερέων. Όταν ρωτήθηκε σχετικά ο κ. Άνθιμος, όπως πληροφορούμαστε από ρεπορτάζ του καναλιού TV100, είχε δηλώσει: “Δέν είναι μέσα στην τάξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας, να συμμετέχει σε θρησκευτικές τελετές ή συμπροσευχές με ετεροδόξους και πολύ περισσότερο με εκπροσώπους άλλων θρησκειών” [20].

Λοιπόν, τι μεσολάβησε από τότε κ. Άνθιμε; Άλλαξε μήπως η «τάξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας»; Πώς εξηγείτε το γεγονός ότι, υπήρξαν, από τότε, φορές που σε αυτές τις συμπροσευχές της Θεσσαλονίκης συμμετείχαν “ἱερεῖς τῆς μητροπόλεως Θεσσαλονίκης καὶ τῶν ὅμορων μητροπόλεων” [21]; Το 2017, ο αγωνιστής και ομολογητής μακαριστός π. Νικόλαος Μανώλης, σε επιστολή που σας είχε στείλει, στηλίτευε μεταξύ άλλων οικουμενιστικών κατορθωμάτων σας και την στάση σας στις συγκεκριμένες συμπροσευχές, λέγοντας: “Εἶναι ἢ δὲν εἶναι ἀλήθεια ότι εἶστε πολὺ ἀνεκτικὸς μὲ κάποιους ἐκ τῶν ἱερέων σας ποὺ συμμετέχουν στὴν ἑβδομάδα συμπροσευχῶν στὸν αἱρετικὸ ναὸ τῆς ἀσπίλου συλλήψεως στὴν ὁδὸ Φράγκων;” [22].

Μήπως, όμως, κ. Άνθιμε, είναι «στην τάξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας» το να οδηγείτε τον αιρετικό Μονοφυσίτη “Πατριάρχη” των Αρμενίων να προσκυνήσει στο ιερό του Μητροπολιτικού Ναού του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά [23]; Ή το να αποδέχεστε την ψευδοσύνοδο του Κολυμπαρίου, που αναγνώρισε εκκλησιαστικότητα στις αιρέσεις; Ή το να διώκετε Ορθοδόξους ιερείς της Μητροπόλεώς σας, επειδή προσπαθούν να ενημερώσουν και να προφυλάξουν τους πιστούς από την παναίρεση του Οικουμενισμού εφαρμόζοντας έτσι, αυτά που ορίζει η «τάξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας»;

Όπως γράφει και ο μακαριστός π. Νικόλαος Μανώλης στην προαναφερθείσα επιστολή του: “Ὅλα αὐτὰ καὶ ἄλλα περισσότερα, τί ἀποδεικνύουν; Κατὰ τὴν ἄποψή μου, τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Θεσσαλονίκης στὸν ἀντίθεο καὶ μασονικὸ Οἰκουμενισμὸ” [22]. Μάλιστα, σε ομιλία του το 2019, αναφερόμενος σε συζήτηση που είχε με τον Θεσσαλονίκης Άνθιμο, αποκαλύπτει τα εξής: “Μου λέει ο κ. Άνθιμος: «Τι είναι αυτά που κάνεις; Δεν ντρέπεσαι; Καλά, εσύ ποιός είσαι, που βγήκες να μιλήσεις για τον Πατριάρχη; [..] Εσύ βρέθηκες να μιλήσεις για τον Πατριάρχη και τον Οικουμενισμό;». Λέω: «Ποιός να μιλήσει»; [..] Μου λέει: «Κάτσε να τα πούμε. Να ξέρεις, δεν μπορεί να βγει αυτός ο αγώνας που κάνεις πουθενά».

Λέω: «Τι; Θα δεχτούμε την ένωση απροϋπόθετη;». Μου λέει: «Άκουσε να δείς. Δεν θα γίνει η ένωση όπως την νομίζει το μυαλουδάκι σου. Η ένωση θα είναι πάρα πολύ χαλαρή. Πάνω πάνω θα είναι μια “αγία” τράπεζα και ένα “άγιο” ποτήριο που θα κοινωνούν οι πάντες, δηλαδή Προτεστάντες, Παπικοί κ.λπ.». Λέω: «Και ο κόσμος;». Μου λέει: «Ο κόσμος; Αχταρμάς, θα είναι από κάτω αχταρμάς». Λέω: «Και δεν θα αντιδράσουμε;». Μου λέει: «Δεν θα αντιδράσουμε παπα-Νικόλα γιατί θα το πάνε λάου-λάου». Μας το πάνε λάου-λάου! Έχουν φτάσει στο τέρμα! [..]

Ε, φυσικά, του είχα πει τότε: «Όχι! Θα αντιδράσουμε και το αίμα μας θα χύσουμε για να μην περάσει αυτό το λάου-λάου». Φυσικά, γι’ αυτό κάναμε την Αποτείχιση. Η Αποτείχιση ήταν φυσική εξέλιξη της αντίδρασής μας. Αυτά πρεσβεύει η Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, που δέχεται ότι ο Πάπας έχει ιερωσύνη. Δέχεται ότι τα μυστήρια του Πάπα είναι κανονικά και νόμιμα” [24].

Η αιρετική διδασκαλία περί «ασπίλου συλλήψεως της Παναγίας» και το “αλάθητο” του Πάπα

Σχετικά με το παπικό δόγμα στο οποίο είναι αφιερωμένος ο παπικός “ναός” στον οποίο έγινε η συμπροσευχή, ο Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. π. Θεόδωρος Ζήσης διευκρινίζει τα εξής: “Μεταξύ των καινοφανών και αιρετικών δογμάτων του Παπισμού συγκαταλέγεται και η διδασκαλία περί της “ασπίλου συλλήψεως” (immaculata conceptio) της Θεοτόκου. Σύμφωνα με αυτήν η Θεοτόκος ήτο απηλλαγμένη όχι μόνον των προσωπικών αμαρτιών, αλλά και αυτού του προπατορικού αμαρτήματος, του μεταδιδομένου δια της φυσικής γεννήσεως εις πάντας τους ανθρώπους. Συνελήφθη δηλαδή από τους γονείς της Ιωακείμ και Άννα “ασπίλως”, χωρίς να της μεταδοθεί το προπατορικό αμάρτημα.

Η αιρετική αυτή διδασκαλία [..] δεν έχει κανένα έρεισμα στην Αγία Γραφή και στην Πατερική Παράδοση, προσβάλλει την μοναδικότητα της υπερφυούς Γεννήσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Μόνον ο Χριστός εγεννήθη ασπίλως, διέκοψε την δια της φυσικής γεννήσεως διαδοχική μετάδοση του προπατορικού αμαρτήματος, διότι η ιδική του σύλληψη δεν ήταν φυσική, αλλά υπερφυσική, δεν συνελήφθη εκ θελήματος και εκ της συναφείας ανδρός και γυναικός, αλλά ασπόρως “εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου”. [..]

Δεν συνέβη το ίδιο και με την σύλληψη και γέννηση της ῾Υπεραγίας Θεοτόκου. Εγεννήθη βέβαια με θαύμα από στείρους και ηλικιωμένους γονείς, τον Ιωακείμ και την Άννα, κατά τα άλλα όμως ήσαν όλα φυσικά· υπήρξε συνάφεια ανδρός και γυναικός, συζυγία και σπορά· η θεοπρομήτωρ Άννα δεν ήταν απείρανδρος και απειρόγαμος και άνανδρος, ούτε παρθένος· είχε σύζυγο τον Ιωακείμ· η σύλληψη της Υπεραγίας Θεοτόκου δεν ήταν άσπορος, αλλά εκ σπέρματος του πατρός της Ιωακείμ, όπως όλων των ανθρώπων. Γι αυτό και μεταδόθηκε και εις Αυτήν το προπατορικό αμάρτημα. Η μόνη άσπιλος και υπερφυής σύλληψη είναι η εκ Πνεύματος Αγίου και άνευ σποράς σύλληψη και γέννηση του Θεανθρώπου Χριστού εκ της Παρθένου Μαρίας. Είναι ο μόνος αναμάρτητος καθ όλα, ο τελείως και απολύτως αναμάρτητος. ῾Η ῾Υπεραγία Θεοτόκος είναι σχετικώς αναμάρτητη, ως μετέχουσα του προπατορικού αμαρτήματος.

Παρά ταύτα, ενώπιον τόσον σαφούς εκκλησιαστικής διδασκαλίας, υποστηριζομένης και υπό πολλών παπικών θεολόγων, ο πάπας Πίος ο Θ´ δεν εδειλίασε, αλλά αυθαιρέτως και εγωϊστικώς καινοτομών ύψωσεν εις δόγμα το έτος 1854 την περί “ασπίλου συλλήψεως” διδασκαλία, προσθέσας και άλλην αίρεση στις πολλές άλλες αιρέσεις του Παπισμού. Από πολλούς ειδικούς ερευνητάς υποστηρίζεται ότι η ενέργεια αυτή προετοίμαζε την άλλη φοβερή αίρεση και πλάνη του Παπισμού, το “αλάθητο” του πάπα, το οποίο εδογμάτισε μετά από λίγο η Α´ Βατικάνειος σύνοδος του 1870. Ηθελε, δηλαδή, το Βατικανό να δείξει ότι ο πάπας δεν δεσμεύεται ούτε από την Αγία Γραφή ούτε από την Πατερική Παράδοση· μπορεί να δογματίσει και εναντίον αυτών, γιατί είναι “αλάθητος””. [25]

Επίσης, ο μακαριστός ηγούμενος της Ι.Μ. Γρηγορίου του Αγίου Όρους, π. Γεώργιος Καψάνης, αναφέρει σχετικά τα εξής: “οι Παπικοί διακηρύσσοντας ως δόγμα τήν άσπιλο σύλληψη της Παναγίας, δέν κατανοούν ότι μέ αυτό τήν ξεχωρίζουν από τό ανθρώπινο γένος, γεγονός πού έχει σωτηριολογικές συνέπειες γιά τήν ανθρωπότητα. Εάν η Παρθένος έφερε άλλη φύση, τότε ο Κύριος, προσλαμβάνοντας τήν ανθρώπινη φύση απ’αυτή, θέωσε άλλη φύση και όχι τήν κοινή όλων των ανθρώπων φύση” [26].

Καινοφανείς τελετουργίες και Αγία Γραφή στις “προσευχές” για την “ενότητα”

Κάθε χρόνο για την «εβδομάδα προσευχής για την ενότητα» επιλέγεται μία διαφορετική χώρα / περιοχή, η οποία αναλαμβάνει να ετοιμάσει ένα βασικό λειτουργικό κείμενο βασισμένο σε ένα βιβλικό θέμα. Αυτό στην συνέχεια περνάει από τους διοργανωτές για διορθώσεις και δημοσιοποιούνται προς προαιρετική χρήση όσων συμμετέχουν στην «εβδομάδα προσευχής».

Για το 2023, η επιλογή του υλικού έγινε από το «Συμβούλιο των “Εκκλησιών” της Μινεσότα» (MCC) στην Αμερική. Το κεντρικό χωρίο που επιλέχθηκε ήταν από το βιβλίο του Προφήτη Ησαΐα της Παλαιάς Διαθήκης: “μάθετε καλὸν ποιεῖν, ἐκζητήσατε κρίσιν” (Ησ. 1, 17). Ας υπενθυμίσουμε στους διοργανωτές και στους συμμετέχοντες, οι οποίοι τολμούν να χρησιμοποιούν την Αγία Γραφή και ειδικότερα τον Προφήτη Ησαΐα στις οικουμενιστικές “βραδιές” τους, ότι λίγα κεφάλαια μετά από αυτό που (υποκριτικά) επέλεξαν ως το φετινό κεντρικό χωρίο, γράφονται τα εξής:

“Οὐαὶ οἱ λέγοντες τὸ πονηρὸν καλὸν καὶ τὸ καλὸν πονηρόν, οἱ τιθέντες τὸ σκότος φῶς καὶ τὸ φῶς σκότος, οἱ τιθέντες τὸ πικρὸν γλυκὺ καὶ τὸ γλυκὺ πικρόν. Οὐαὶ οἱ συνετοὶ ἐν ἑαυτοῖς καὶ ἐνώπιον αὐτῶν ἐπιστήμονες.” (Ησ. 5, 20-21). Δεν είναι φανερό, ότι τα «οὐαὶ» αυτά, αναφέρονται και στους Οικουμενιστές; Αφού τον Οικουμενισμό, ο οποίος “ἔχει πνεῦμα πονηρίας καί κυριαρχεῖται ἀπό ἀκάθαρτα πνεύματα” (σύμφωνα και με άνωθεν πληροφορία που είχε ο Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης) [27], αυτοί τον ονομάζουν καλό και ενάρετο. Ονομάζουν θεάρεστη ενότητα την βδελυρή ψευδοένωση και θεωρούν τους εαυτούς τους σοφούς και συνετούς…

Όπως κάθε χρόνο, επιλέχθηκαν κάποια αντικείμενα που θα χρησιμοποιούνταν κατά την “λειτουργία” και για φέτος ήταν το νερό και η πέτρα. Για το πώς χρησιμοποιούνται, διαβάζουμε χαρακτηριστικά στο φετινό εγχειρίδιο και συγκεκριμένα στην ενότητα «Οδηγίες για αυτούς που ετοιμάζουν την “λειτουργία”»: “Δύο σύμβολα θα χρησιμοποιηθούν στη “λειτουργία” [worship service]: το νερό, που αντιπροσωπεύει το βάπτισμά μας στη νέα ζωή και η πέτρα που αντιπροσωπεύει την ιστορία την προσωπική μας και των προγόνων μας. Κατά τη διάρκεια της τελετουργικής δράσης, ως μέρος της πράξης μετανοίας, ο προεδρεύων ρίχνει μια στάμνα με νερό στην κολυμβήθρα (ή μια λεκάνη) κατά την ανάγνωση των στίχων 16 και 17 [από το 1ο κεφάλαιο του Ησαΐα].

Είναι σημαντικό αυτό να γίνεται αργά και ακούγοντας έτσι το εκκλησίασμα μπορεί να αναλογιστεί το νόημα αυτού που λέγεται και αυτού που ανακαλείται συμβολικά. [..] Σε όλους τους παρευρισκόμενους θα πρέπει να δοθεί μια πέτρα κατά την άφιξή τους. Οι κοινότητες που σχεδιάζουν τη λατρεία μαζί, θα μπορούσαν να βρουν και να προσκαλέσουν δύο ή τρία άτομα να πουν ιστορίες για τη φυλετική αδικία και για το πώς η χριστιανική ενότητα μπορεί να εξυπηρετήσει την υπέρβαση της αδικίας. Μετά από κάθε ιστορία, ο ομιλητής τοποθετεί την πέτρα του γύρω από έναν σταυρό ή ένα αναμμένο κερί, το σύμβολο του Χριστού, ο ακρογωνιαίος λίθος” [28].

Το κομμάτι του τελετουργικού με το νερό, τηρήθηκε και στην συμπροσευχή της Θεσσαλονίκης, όπως φαίνεται και στην εικόνα.

Βλέπουμε λοιπόν καινοφανείς “ακολουθίες” – τελετουργίες, με αντικείμενα και συμβολισμούς που επινοούν οι Οικουμενιστές, κάθε χρόνο και κάτι καινούριο, σαν να θέλουν να διατρανώσουν το πόσο δεν τους ενδιαφέρει καθόλου η Ιερά Παράδοση και το πόσο καίγονται να διαστρεβλώσουν τα Ιερά Μυστήρια. 

Τα αντίστοιχα προτεινόμενα υλικά προηγούμενων ετών, ενδεικτικά περιελάμβαναν:

• 2020: Ένα μεγάλο καράβι ως σύμβολο για το “κάποιες φορές θυελλώδες ταξίδι που κάνουν οι Χριστιανοί προς την ενότητα” [29].
• 2018: Τρεις σιδερένιες αλυσίδες, οι οποίες κατά την “τελετή” αντικαθίστανται από μία ανθρώπινη “αλυσίδα”, συμβολίζοντας έτσι τους “δεσμούς κοινωνίας και την ενωμένη δράση ενάντια στη σύγχρονη σκλαβιά” [30].
• 2015: Μια μεγάλη λεκάνη στην οποία αντιπρόσωποι των διαφόρων “εκκλησιών” ρίχνουν αργά νερό από διαφορετικές (σύμβολο της ποικιλομορφίας) στάμνες, “σύμβολο της ενότητάς μας, παρούσα αν και ημιτελής και κρυμμένη από τα μάτια μας” [31].

Βλέπουμε λοιπόν, ότι οι διοργανωτές στην ουσία ετοιμάζουν μια παράσταση μέσα σε “ναούς” την οποία αποκαλούν “προσευχή”, γεμάτη με συμβολισμούς υπέρ την ψευδοένωσης. Όλα αυτά είναι πέρα ως πέρα αντορθόδοξα και θεωρούμε αδιανόητο να γίνονται με την ενεργό συμμετοχή Ορθοδόξων, είτε κληρικών είτε λαϊκών. Οι αιρετικοί, έχοντας χάσει την Θεία Χάρη [32], δηλαδή την ουσία, το «είναι», αναλώνονται στο «φαίνεσθαι», δηλαδή στις εικόνες και τους συμβολισμούς, μήπως και βρουν κάποιο ενδιαφέρον σε αυτά.

Κατανοούμε καλύτερα, όμως, την σοβαρότητα της κατάστασης, αν αναλογιστούμε ότι όλα αυτά είναι τα προαπαιτούμενα για την προετοιμαζόμενη θρησκεία της λεγόμενης «Νέας Εποχής», την πανθρησκεία. Όπως, δηλαδή, έχουμε οι Ορθόδοξοι ένα καθιερωμένο τυπικό στα μυστήρια, θέλουν και οι Οικουμενιστές να έχουν δικά τους τυπικά που δεν θα είναι ούτε Ορθόδοξα, ούτε αιρετικά, ούτε κάποιας άλλης θρησκείας, αλλά παίρνοντας κάποια στοιχεία από τα ήδη υπάρχοντα, να δημιουργήσουν καινούρια τυπικά για την καινούρια τους θρησκεία.

Κλείνοντας αυτή την ενότητα, μιας και συνδιοργανωτές της «εβδομάδας προσευχής για την ενότητα» είναι το Παγκόσμιο Συμβούλιο “Εκκλησιών” (ΠΣΕ), ας θυμηθούμε τι έλεγε ήδη από το 1974, ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, μεγάλος σύγχρονος δογματολόγος, σχετικά με την συμμετοχή Ορθοδόξων σε αυτό: “Εντροπή καταλαμβάνει πάντα ειλικρινή Ορθόδοξον, ανατραφέντα υπό την καθοδήγησιν των Αγίων Πατέρων [..] Αυτή η απόφασις είναι κατά την ανορθοδοξίαν και αντιορθοδοξίαν της αποκαλυπτικώς φρικαλέα. Ήτο άραγε απαραίτητον η Ορθόδοξος Εκκλησία, [..] να ταπεινωθεί τόσον τερατωδώς, ώστε οι αντιπρόσωποί  της θεολόγοι, ακόμα δε και Ιεράρχαι [..] να επιζητούν την «οργανικήν» μετοχήν και συμπερίληψιν εις το Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών; Αλοίμονον, ανήκουστος προδοσία ! 

Απορρίπτομεν την ορθόδοξον θεανθρωπίνην πίστιν [..] και θέλομεν να γίνωμεν «οργανικά μέλη» του αιρετικού, ουμανιστικού, ανθρωποπαγούς και ανθρωπολατρικού συλλόγου, ο οποίος αποτελείται από 263 αιρέσεις, η δε κάθε μία από αυτάς πνευματικός θάνατος ! [..] Το οποίον [το ΠΣΕ] ουδέν άλλο είναι ειμή αναβίωσις της αθέου ανθρωπολατρείας – ειδωλολατρείας. Είναι πλέον έσχατος καιρός, [..] όπως η Ορθόδοξος Αγιοπατερική [..] Εκκλησία μας, η Εκκλησία των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων, των αγίων Ομολογητών, Μαρτύρων και Νεομαρτύρων, παύση να αναμιγνύεται εκκλησιαστικώς, ιεραρχικώς και λατρευτικώς μετά του ούτω καλουμένου Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών και όπως αρνηθεί δια παντός την οιανδήποτε συμμετοχήν εις τας κοινάς προσευχάς και την λατρείαν.” [33]

Η ψευτοαγάπη των Οικουμενιστών

Και ενώ οι Οικουμενιστές προσπαθούν απεγνωσμένα να προβάλλουν ένα προφίλ αγάπης, ενότητας, διαλόγου και δικαιοσύνης, κάποιες φορές δεν τα καταφέρνουν και τόσο καλά. Στην “βραδιά συμπροσευχής” του 2012, που διοργανώθηκε στον ίδιο παπικό “ναό”, όπως βλέπουμε σε σχετικό βίντεο [34] που δημοσίευσε τότε το κανάλι Katanixis Blogspot στο Youtube, ένας Οικουμενιστής (και αγιομάχος [35]) καθηγητής Θεολογίας του Α.Π.Θ. και άλλοι συμμετέχοντες βιαιοπραγούν απέναντι σε ομάδα αντιδρώντων.

Δεν χάνουν ευκαιρία οι Οικουμενιστές, όταν απειλούνται τα σχέδιά τους, να αποκαλύπτουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Άλλωστε, έχει γίνει συχνό φαινόμενο, Ορθόδοξοι ιερείς και μοναχοί που αντιδρούν στην παναίρεση του Οικουμενισμού, να διώκονται, να συκοφαντούνται και να περιθωριοποιούνται από τους Επισκόπους τους και από τα μοναστήρια τους.

Κάτι ήξερε, λοιπόν, ο Άγιος Παΐσιος όταν έγραφε σε επιστολή του: “Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν, όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει” [36].

Σε άλλη περίπτωση, είχαν ρωτήσει τον Άγιο Παΐσιο, αν μπορεί κάποιος να έχει αγάπη χωρίς να έχει ορθή πίστη. Ο Άγιος απάντησε απερίφραστα: “Μπορεῖ νὰ νομίζη ὅτι ἔχει ἀγάπη καὶ στὴν πραγματικότητα νὰ μὴν ἔχη. Μέσα στὸ δόγμα τὸ ὀρθό, τὸ Ὀρθόδοξο, βρίσκει κανεὶς τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη. [..] Πολλοὶ ποὺ μιλοῦν γιὰ ἀγάπη καὶ ἑνότητα, οἱ ἴδιοι δὲν εἶναι ἑνωμένοι μὲ τὸν Θεό, γιατὶ δὲν Τὸν ἔχουν ἀγαπήσει οὔτε ἔχουν ἀγάπη ἀληθινή. Ἀγάπη ἀληθινὴ ἔχει ἐκεῖνος ποὺ ἔχει ὀρθὴ πίστη, ζῆ κοντὰ στὸν Θεό, καὶ τότε ὁ Θεὸς ζωγραφίζεται στὸ πρόσωπό του, καὶ οἱ ἄλλοι βλέπουν στὸ πρόσωπό του τὸν Θεό” [37].

Σε επιστολή που συνυπογράφει ο Άγιος Παΐσιος μαζί με τον τότε ηγούμενο της Ι. Μ. Σταυρονικήτα π. Βασίλειο Γοντικάκη και τον π. Γρηγόριο Χατζηεμμανουήλ, διαβάζουμε: “Οι Πατέρες της Εκκλησίας, που φάνηκαν «σκληροί» στη διατήρηση του Δόγματος, είναι εκείνοι που αγάπησαν περισσότερο από κάθε άλλον τον άνθρωπο. Γιατί γνώρισαν τα απύθμενα βάθη του και δεν θέλησαν ποτέ να τον κοροϊδέψουν με τις συνθηματολογίες εφήμερης και ανύπαρκτης αγάπης, αλλά τον σεβάστηκαν προσφέροντάς του το Ευαγγέλιο της Αληθείας, που χαρίζει τη μακαρία εν Αγίω Πνεύματι ζωή. Δεν είναι λοιπόν η πιστότης στο Δόγμα στενοκεφαλιά ούτε ο αγώνας για την Ορθοδοξία μισαλλοδοξία, αλλά ο μοναδικός τρόπος αληθινής αγάπης.” [38]

Αντίστοιχα και ο γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας κατά τον ενθρονιστήριο λόγο του, διασαφηνίζει: “Ὅλοι ὅσοι πιστεύουν ἀληθινά, ἀγαποῦν ἐν ἀληθεία ὅσοι δὲν πιστεύουν ἀληθινὰ ἀγαποῦν ἐν ὑποκρίσει. Ε­μείς ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ἀγαποῦμε ὅλους καὶ ἐπιθυμοῦμε νὰ ἔρθουν σὲ ἐπίγνωση τῆς ἀληθείας [..]. Ὁ Θεὸς διοχετεύει τὴ δύναμη τῆς ἀγάπης Του, ὅταν προσκυνῆται «ἐν Πνεύματι καὶ ἀληθεία».

Ἐκεῖνοι ποὺ ὁμιλοῦν πληθωρικὰ περὶ ἀγάπης, νο­θεύουν τὸ περιεχόμενό της γιὰ νὰ περιπτυχθοῦν ὅλους τους αἱρετικοὺς ὅλων τῶν ἀποχρώσεων [..]. Λέγουν νὰ ἑνωθοῦμε οἱ Ὀρθόδοξοι μὲ τοὺς Ρωμαιο­καθολικοὺς καὶ ἐν συνέχεια μὲ τοὺς Προτεστάντας καὶ μὲ ὅλες τὶς γνωστὲς καὶ ἄγνωστες αἱρέσεις ποὺ ἐπενόησε ὁ Διάβολος ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστιανισμοῦ. [..] Αυτή η παναιρετική αλχημεία επιχειρείται διά του λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών. [..] Φρονοῦμεν ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία δὲν ἔχει καμμία θέση ἀνάμεσα σ’ αὐτὸ τὸ συνονθύλευμα τῶν πλανῶν καὶ τῶν αἱρέσεων” [39].

Ο Όσιος γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος σε σχετική επιστολή του, γράφει τα εξής περί αγάπης: “Γιατί ο Πατριάρχης [σσ. Αθηναγόρας] έχει εκπέσει σε τέτοιο ολί­σθημα, ώστε με τη θέλησή του να αγωνίζεται να πα­ραδώσει το ποίμνιό του στους λύκους να το κατασπαράξουν; Η αιτία είναι η υπερηφάνεια [..] Ωστόσο, δικαιολογεί τον εαυτό του και λέει ότι έ­χει αγάπη και θέλει να ενωθούμε όλοι, διότι τούτο εδίδαξε ο Θεός. [..] Ο Θεός όμως μας δίδαξε την αγάπη την αληθινή, όχι την ψεύτικη. Την αγάπη όχι με τα χείλη και το στόμα, αλλά την αγάπη με όλη μας την ψυχή και την καρδιά΄ όχι την αγάπη την επιφανειακή, αλλά την ε­σωτερική.

Ο Κύριος μας δίδαξε την αληθινή αγάπη, αλλά συγχρόνως μας δίδαξε και μας παρήγγειλε, για να μας προφυλάξει, να προσέχουμε από τους ψευδοπροφήτες, τους ψευδόχριστους, τους ψευδοδιδασκάλους, τους λυκοποιμένες, τους λύκους, τους σκύλους, τους υποκριτές, αρχιερείς, ιερείς, γραμματείς και φαρισαίους. [..] Από τέτοιους ανθρώπους μας παρήγγειλε ο Κύριος να προσέχουμε, να μην τους πλησιάζουμε, να μην έχουμε καμιά επικοινωνία, μόνο να ευχόμαστε να τους φωτίσει ο Κύριος να μετανοήσουν” [40].

Η πορεία προς την επίσημη ψευδοένωση

Οι διοργανωτές αναφερόμενοι στο προαναφερθέν έντυπο με τις οδηγίες για την «εβδομάδα προσευχής», μας προτρέπουν ως εξής: “Σας προσκαλούμε να χρησιμοποιήσετε αυτό το υλικό καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους για να εκφράσετε τον βαθμό κοινωνίας που έχουν ήδη φτάσει οι εκκλησίες και να προσευχηθείτε μαζί για αυτή την πλήρη ενότητα που είναι το θέλημα του Χριστού.” [41]. Σύμφωνα λοιπόν με τους Οικουμενιστές έχει ήδη επιτευχθεί ένας βαθμός κοινωνίας, μία μερική ενότητα / ένωση και μένει τώρα να προσευχόμαστε και για την πλήρη ένωση.

Αντίστοιχη εκδήλωση για την φετινή «εβδομάδα προσευχής για την ενότητα», έλαβε χώρα, εκτός των άλλων και στις Βρυξέλλες, σε Ορθόδοξο Ναό, όπως ανέδειξε η ιστοσελίδα Κατάνυξη [7]. Χαρακτηριστικό για τον τρόπο σκέψης των Οικουμενιστών, είναι ότι στην επίσημη ιστοσελίδα της Μητρόπολης Βελγίου, αναφέρεται αδιάντροπα, ότι η εκδήλωση αυτή “συνεκέντρωσεν ἕνα μέγα πλῆθος πιστῶν διαφόρων χριστιανικῶν πεποιθήσεων οἱ ὁποῖοι ἤλθον διὰ νὰ δώσουν μαρτυρίαν τῆς ἐπιθυμίας των διὰ τὴν χριστιανικὴν ἑνότητα ἑντὸς τῆς διαφερορικότητος τοῦ καθενός” [42]. Η «διαφορετικότητα», λοιπόν, των αιρετικών ως προς τα δόγματα, τις «πεποιθήσεις», δεν αποτελεί για τους Οικουμενιστές εμπόδιο για την ενότητα με τους Ορθοδόξους.

Επίσης, στην προαναφερθείσα δημοσίευση του Οικουμενιστή θεολόγου κ. Πέτρου Βασιλειάδη, διαβάζουμε τα εξής αποκαλυπτικά: “Τέλος, μετά την εκφρασθείσα επιθυμία Πάπα και Πατριάρχη να συνεορτάσουν από κοινού το Πάσχα το 2025, [..] στόχος τους προσευχητικά, ανακοινώθηκε μια “κοινή” οικουμενική Σύνοδος, που θα οδηγούσε κατ’ ευχήν και στην ευχαριστιακή κοινωνία. Πολλοί φορείς στην Ελλάδα εργάζονται από κοινού προς τον κοινό εορτασμό, όχι μόνον του Πάσχα, αλλά και των ακινήτων εορτών, με κοινή απόφαση καθιέρωσης ενός κοινού ημερολογίου” [2].

Ανακοινώθηκε κοινή Οικουμενική “Σύνοδος” Ορθοδόξων – Παπικών, με στόχο την «ευχαριστιακή κοινωνία»; Πότε “ανακοινώθηκε κοινή οικουμενική Σύνοδος” και δεν το γνωρίζαμε; Που βρίσκεται η επίσημη ανακοίνωση; Είτε ο κ. Βασιλειάδης παρερμηνεύει κάτι (λόγω ενθουσιασμού;), είτε γνωρίζει κάτι παραπάνω από εμάς. Πάντως το τελευταίο δεν αποκλείεται, αφού ο ίδιος, ως «πρόεδρος επί τιμή» [19] του οικουμενιστικού κέντρου CEMES, έχει επαφές με τον Πάπα και με τον Βαρθολομαίο και μάλιστα, όπως λέει ο ίδιος έχει και την “συγκινητική προτροπή αμφοτέρων να συνεχίσουμε το θεάρεστο αυτό έργο [του CEMES]” [2].

Επίσης, αναρωτιόμαστε ποιοί είναι οι πολλοί φορείς στην Ελλάδα που εργάζονται για τον κοινό εορτασμό του Πάσχα και των ακίνητων εορτών (πέρα από το CEMES); Ποιοί και πότε πήραν “απόφαση καθιέρωσης ενός κοινού ημερολογίου”; Είναι εμφανές, πάντως, ότι έχουν ήδη δρομολογηθεί προδοτικές για την Ορθοδοξία αποφάσεις, χωρίς την έγκριση του πιστού λαού, στους οποίους απλά ανακοινώνονται, πρώτα ανεπισήμως και έπειτα επισήμως, με στόχο ενδεχομένως να προετοιμάσουν το έδαφος και να ζυγίσουν τυχόν αντιδράσεις.

Ένας άλλος Οικουμενιστής θεολόγος, ο κ Ιωάννης Π. Μπουγάς, σε άρθρο του για την φετινή εβδομάδα συμπροσευχής, αναφέρει: “Ο διάλογος, οι διάφορες συναντήσεις, οι από κοινού προσευχές συναντούν ενθουσιώδεις πιστούς και εργάτες της χριστιανικής συμφωνίας και ενώσεως και η σημερινή πραγματικότητα είναι συγκινητική και ιδιαιτέρως ελπιδοφόρα έτσι ώστε σύντομα να επέλθει και η εκ της Θείας Ευχαριστίας και των Μυστηρίων συμφωνία. Η Εκκλησία της Οικουμενικότητας, της ενώσεως όλων γνωρίζει πρωτίστως πολύ καλά και ουσιαστικά ότι διαιρεμένες Εκκλησίες σημαίνει διαιρεμένη ανθρωπότητα. [..] Η εντολή του Χριστού: «ίνα πάντες εν ώσιν» είναι επιτακτικά υποχρεωτική σήμερα που η Εκκλησία Του είναι διασπασμένη [..] Οι αυξημένες ανάγκες και τα συσσωρευμένα προβλήματα του συγχρόνου ανθρώπου καλούν επειγόντως τις Εκκλησίες να ξεπεράσουν τις αμελητέες διαφορετικές αντιλήψεις [..] Μετά την οικουμενική προσευχή των Χριστιανών η Χάρις του Αγίου Πνεύματος θα οδηγήσει και στο κοινό Ποτήριο κατά το ευλογημένο Συλλείτουργο όλων των χριστιανικών ομολογιών.” [43]

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι απροκάλυπτα και ανεξέλεγκτα πλέον μιλούν οι Οικουμενιστές για «διαιρεμένες εκκλησίες», για «κοινό ποτήριο», για «κοινούς εορτασμούς», για «κοινές οικουμενικές συνόδους», εύχονται, προσεύχονται και ανυπομονούν για όλα αυτά. Οι αιρετικοί για αυτούς, δεν χρήζουν μετάνοιας, αφού αυτά που χωρίζουν την Ορθοδοξία από την αίρεση είναι απλά «αμελητέες διαφορετικές αντιλήψεις» και μένει τώρα η ήδη υπάρχουσα «μερική ενότητα», η «παρούσα αν και ημιτελής» ενότητα, να γίνει «πλήρης ενότητα». Μία απροϋπόθετη ενότητα, όχι με την επιστροφή των αιρετικών στην ορθοδοξία, αλλά μία «ενότητα εντός της διαφορετικότητος». Και νομίζουν και διδάσκουν, ότι αυτό είναι «το θέλημα του Χριστού», είναι «εντολή του Χριστού» και μάλιστα στις μέρες μας «επιτακτικά υποχρεωτική»…

O μακαριστός ομολογητής Επίσκοπος Φλωρίνης, Αυγουστίνος Καντιώτης, τον οποίο ο Άγιος Παΐσιος αποκαλούσε «Νέον Χρυσόστομον» [44], ήδη από το 1980 προειδοποιούσε για την σταδιακή και ύπουλη μεθόδευση του Οικουμενισμού, καθώς και για τον ρόλο που διαδραματίζουν οι συμπροσευχές στην πορεία προς την επίσημη ψευδοένωση. Στο βιβλίο του «Αντιπαπικά», διαβάζουμε χαρακτηριστικά: “Ἂς μὴ ἀπατώμεθα ὡς ἀνόητα ὀρνίθια πρὸ τῆς μεταμφιεσμένης ἀλώπεκος τῆς Ρώμης. Ἡ ἕνωσις, ἢ ψευδοένωσις, ἔχει ἀποφασισθῆ.

Ἔχει ἀποφασισθῆ εἰς μυστικὰ διαβούλια Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως, διαβούλια πολιτικῆς, οἰκονομικῆς καὶ θρησκευτικῆς φύσεως, ὧν ἐγκέφαλος ὁ Πάπας. Τὸ δὲ σχέδιον πρὸς πραγματοποίησιν τοῦ σκοποῦ ἐξελίσσεται κατὰ φάσεις καὶ στάδια ἐν ἀγνοία τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ, ὁ ὁποῖος ἔκπληκτος μίαν πρωΐαν θὰ ἀκούση ὅτι ἡ ἕνωσις ἐπετεύχθη! Προοίμιον δὲ αὐτῆς εἶναι αἳ κoιναι προσευχαὶ ὀρθοδόξων μετὰ δυτικῶν, τὰς ὁποίας κατὰ περίεργον τρόπον θέλουν τινὲς νὰ δικαιολογήσουν. [..] Δὲν εἶναι ὑπερβολή, ἐὰν εἴπωμεν, ὅτι εὔρισκομεθα εἰς τὸ κύκλωμα φοβερῶν ἥμερων διὰ τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν. Συντελεῖται εἰς βάθος καὶ ἔκτασιν προδοσία, τὴν ὁποίαν δὲν δυνάμεθα νὰ φαντασθῶμεν!” [45].

Οι συμπροσευχές απαγορεύονται

Ας ξεκινήσουμε αυτή την ενότητα, ξεκαθαρίζοντας ότι η “προσευχή” των αιρετικών, σύμφωνα με τους Αγίους, είναι αποκρουστική και μισητή ενώπιον του Θεού (βδέλυγμα Κυρίῳ). Δεν είναι προσευχή, αλλά βλασφημία. Άρα, η συμμετοχή Ορθοδόξων σε συμπροσευχές με αιρετικούς, δεν είναι συμμετοχή στην βλασφημία τους; Ο Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης εξηγεί, ότι ο διάβολος ωθεί τους αιρετικούς “εἰς τάς μιαράς τους προσευχάς, δια νά βλασφημήσωσι αὐτοί μέ αὐτάς [..] ἐπειδή αὐτοί δέν εὔχονται, ἀλλά θεομαχούσι”, ενώ εμάς τους Ορθοδόξους, ο διάβολος μας κάνει “ραθύμους καί ἀμελεῖς εἰς τάς προσευχάς”, έτσι ώστε “μή εὐχόμενοι εἰς τόν ἀληθινόν Θεόν νά στερηθοῦμεν τήν Θείαν Αὐτοῦ Χάριν” [46].

Αντίστοιχα και ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, αναφερόμενος στις “προσευχές” των αιρετικών, «τάς τῶν δυσσεβούντων εὐχάς», αναφέρει κατηγορηματικά: “ὁ Θεός δέν εὐδοκεῖ  εἰς τοιαύτας δεήσεις, οὔτε προσέχει, οὔτε ἐνωτίζεται, οὔτε τάς εἰσακούει. Ἁμαρτωλῶν ὁ Θεός οὐκ ἀκούει· πολλῷ μᾶλλον τῶν ἀσεβούντων καί κακοφρόνων καί βλασφήμων. Δέν εἶναι τοῦτο, ὄχι, ἕνα θυμίαμα κατευθυνόμενον ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ἄπαγε! ἀλλ’ εἶναι μία βρωμερά καί δυσώδης ἀποφορά, ἡ ἀπό στομάτων ἀνόμων, καί σπλάγχνων μιαρῶν καί ἀνοσίων ἐξερευγνομένη· βδέλυγμα Κυρίῳ. (Παρ. 11, 20)” [47].

Όσο κι αν προσπαθούν οι Οικουμενιστές (θεολόγοι, Ιεράρχες κ.λπ.) να αμβλύνουν το Ορθόδοξο αισθητήριο και να παρουσιάσουν τις συμπροσευχές με αιρετικούς, όχι μόνο ως κάτι επιτρεπτό, αλλά και ως κάτι θεάρεστο, εμείς έχοντας ως οδηγό την Αγία Γραφή, τους Αγίους και Θεοφόρους Πατέρες και τις Ιερές Συνόδους, μαθαίνουμε από εκεί το πραγματικό θέλημα του Θεού.

Την απομάκρυνσή μας από τους αιρετικούς και τις συμπροσευχές με αυτούς, την διδάσκει, αρχικά, η ίδια η Αγία Γραφή. Ας δούμε μερικά μόνο παραδείγματα:

• “εἴ τις ἑτεροδιδασκαλεῖ καὶ μὴ προσέρχεται ὑγιαίνουσιν λόγοις, τοῖς τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ [..] Ἀφίστασο ἀπὸ τοιούτων!” (Α’ Τιμόθ. 6, 3-5)
• “Στέλλεσθε άπό παντός ἀτάκτως περιπατοῦντος καί μή κατά τήν παράδοσιν ἥν παρελάβατε παρ΄ἡμῶν” (Β’ Θεσ. 3 , 6)
• “Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις· τίς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ; τίς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; τίς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαλ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου; [..] διὸ ἐξέλθατε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς” (Β’ Κορ. 6, 14-17)
• “μὴ συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους, μᾶλλον δὲ καὶ ἐλέγχετε·” (Εφεσ. ε, 11)

Επίσης, όπως αναπτύσσεται διεξοδικά στο εξαιρετικά επίκαιρο και εμπεριστατωμένο βιβλίο του π. Αναστασίου Γκοτσόπουλου, με τίτλο «Ἡ Συμπροσευχή μέ αἱρετικούς», υπάρχουν, όχι ένας ή δύο, αλλά 16 Ιεροί Κανόνες που απαγορεύουν τις συμπροσευχές [48]. Ας αναφέρουμε ενδεικτικά 4 σχετικούς:

• “Εἴ τις Κληρικός, ἤ Λαϊκός εἰσέλθοι εἰς συναγωγήν Ἰουδαίων, ἤ αἱρετικῶν προσεύξασθαι, καί καθαιρείσθω, καί ἀφοριζέσθω” (65ος-ΞΕ’, αλλού 64ος-ΞΔ’ Αποστολικός Κανόνας)
• Εἴ τις ἀκοινωνήτω, κὰν ἐν οἴκω συνεύξηται, οὗτος ἀφοριζέσθω (10ος-Ι’ Αποστολικός Κανόνας)
• “ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικοῖς ἤ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι” (33ος-ΛΓ’ Κανόνας της εν Λαοδικεία Συνόδου)
• “ὅτι οὐ δεῖ αἵρετικῶν εὐλογίας λαμβάνειν, αἵτινες εἰσίν ἀλογίαι μᾶλλον, ἤ εὐλογίαι” (32ος-ΛΒ’ Κανόνας της εν Λαοδικεία Συνόδου)

Από το πλήθος των σχετικών κανόνων, είναι εμφανές το πόσο κρίσιμο ζήτημα είναι για την Εκκλησία μας η μη συμπροσευχή με τους ακοινώνητους, αιρετικούς και σχισματικούς. Από τους παραπάνω κανόνες γίνεται εμφανές ότι η απαγόρευση και οι ποινές (καθαίρεση, αφορισμός) αφορούν όλους, κληρικούς και λαϊκούς. Μάλιστα, ο συμπροσευχόμενος με αιρετικούς, καθίσταται και αυτός εχθρός του Θεού και “σὺν τοῖς ἐχθροῖς ἀπολεῖται” [49], κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Όπως τονίζει ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης: “Ἐχθροὺς γὰρ Θεοῦ ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ τοὺς τοῖς τοιούτοις κοινωνοῦντας μεγάλη καὶ πολλῇ τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο” [50].

Είναι συγκλονιστικό, ότι για αυτόν ακριβώς τον θεσμό της «εβδομάδας προσευχής για την ενότητα», έχουμε γνωμοδότηση από έναν σύγχρονο Άγιο της Εκκλησίας μας, τον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς. Συγκεκριμένα, το 1974, όταν διοργάνωναν οι παπικοί της Γιουγκοσλαβίας «οικουμενικές ακολουθίες» στα πλαίσια της «εβδομάδος εν τη ενότητι», η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Σερβίας ζήτησε γνωμοδότηση από τον Άγιο Ιουστίνο, για το αν μπορεί να συμμετάσχει η Ορθόδοξη Εκκλησία σε αυτές τις “ακολουθίες”. Προφανώς, η απάντηση του Αγίου ήταν αρνητική.

Στην απάντηση αυτή ο Άγιος Ιουστίνος μεταξύ άλλων αναφέρει τα εξής: “εις τους Ορθοδόξους είναι απηγορευμένη κάθε συμπροσευχή και κάθε λατρευτική επικοινωνία μετά αιρετικών. Ο 45ος κανών των Αγίων Αποστόλων  [..] δεν προσ­δι­ο­ρί­ζει ποί­α α­κρι­βώς προ­σευ­χή η α­κο­λου­θί­α α­πα­γο­ρεύ­ε­ται, αλ­λά α­πα­γο­ρεύ­ει κά­θε κοι­νήν με­θ’ αι­ρε­τι­κών προ­σευ­χήν, έ­στω και την κα­τ’ ι­δί­αν (“συ­νευ­ξά­με­νος”­). Εις δε τας οι­κου­με­νι­στι­κάς κοι­νάς προ­σευ­χάς μή­πως δεν γί­νων­ται και α­δρό­τε­ρα και ευ­ρύ­τε­ρα τού­των;

Ο 32ος κα­νών της εν Λα­ο­δι­κεί­α Συ­νό­δου ο­ρί­ζει· «Ό­τι ου δεί αι­ρε­τι­κών ευ­λο­γί­ας λαμ­βά­νειν, αί­τι­νές ει­σιν α­λο­γί­αι μάλ­λον η ευ­λο­γί­αι». Μή­πως ό­μως δεν συμ­βαί­νει εις τας κοι­νάς οι­κου­με­νι­στι­κάς συ­ναν­τή­σεις και συμ­προ­σευ­χάς να ευ­λο­γούν αι­ρε­τι­κοί ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κοί ε­πί­σκο­ποι και ι­ε­ρείς, προ­τε­στάν­ται πά­στο­ρες, α­κό­μη δε και γυ­ναίκ­ες; Αυ­τοί και ό­λοι οι άλ­λοι σχε­τι­κοί κα­νό­νες των α­γί­ων Α­πο­στό­λων και των α­γί­ων Πα­τέ­ρων ί­σχυ­ον ό­χι μό­νον κα­τά την πα­λαι­άν ε­πο­χήν, αλ­λ’ ε­ξα­κο­λου­θούν να εί­ναι εν α­πο­λύ­τω ι­σχύ­ϊ και σή­με­ρον, δι’ ό­λους η­μάς τους συγ­χρό­νους ορ­θο­δό­ξους Χρι­στι­α­νούς” [33].

Μάλιστα, σε πλήρη αντίθεση με όσα σοφίζονται οι Οικουμενιστές, ότι αποτελεί δήθεν υποχρέωση (και μάλιστα επιτακτική) της Ορθόδοξης Εκκλησίας να συμμετέχει και να προωθεί την “ενότητα”, όπως αυτοί την ορίζουν, ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς διευκρινίζει: “Μη σμίγουσα εκκλησιαστικώς μετά των αιρετικών, είτε αν είναι αυτοί συγκεντρωμένοι πέριξ της Γενεύης, είτε πέριξ της Ρώμης, η Ορθόδοξος ημών Εκκλησία, κατά πάντα πιστή προς τους αγίους Αποστόλους και τους αγίους Πατέρας, δεν θα αρνηθή δια τούτο την Χριστιανικήν της αποστολήν και το ευαγγελικόν της χρέος: όπως ενώπιον του συγχρόνου κόσμου, όσον του μη ορθοδόξου, τόσον και του απίστου, ταπεινώς αλλά ευθαρσώς μαρτυρή περί της Αληθείας, της Παναληθείας, περί του ζώντος και αληθινού Θεανθρώπου και περί της πανσωστικής και παμμεταμορφωτικής δυνάμεως της Ορθοδοξίας” [33].

Ο π. Θεόδωρος Ζήσης, σε σχετικό άρθρο του με τίτλο «Απαγορεύονται αι συμπροσευχαί μετά των Παπικών βάσει Γνωματεύσεως του αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς», μας υπενθυμίζει τους επίκαιρους λόγους για τους οποίους “ζητοῦσε ὁ πατριάρχης Ἀλέξανδρος να ἐμποδισθεῖ ἡ συμπροσευχή, το συλλείτουργο μέ τόν αἱρετικό Ἄρειο”. Αναφέρει ο π. Θεόδωρος: “Ὁ λόγος εἶναι ἐν πρώτοις ὅτι ἡ ἀνίερη αὐτή συμπροσευχή ὁδηγεῖ σέ ἀπώλεια τούς συμπροσευχομένους “Ορθοδόξους” μετά τῶν οὕτως ἤ ἄλλως καταδικασμένων αἱρετικῶν· «καί μή συναπολέσης εὐσεβῆ μετά ἀσεβοῦς».

Ἐξ ἴσου ὅμως σημαντικό εἶναι καί το ὅτι οἱ συμπροσευχές καί τά συλλείτουργα δημιουργοῦν στό Ὀρθόδοξο πλήρωμα ἄμβλυνση τῶν ὀρθοδόξων κριτηρίων, σύγχυση ὡς πρός τήν αἵρεση, τήν ὁποία βλέπουν παραδόξως νά συνεισέρχεται μαζί μέ τήν Ὀρθοδοξία στούς ναούς, καί ἔτσι ἀθωώνεται καί θριαμβεύει ἡ ἀσέβεια: «Ἵνα μή, εἰσελθόντος αὐτοῦ (=τοῦ αἱρετικοῦ) εἰς τήν Ἐκκλησίαν, δόξῃ καί ἡ αἵρεσις συνεισέρχεσθαι αὐτῷ, καί λοιπόν ἡ ἀσέβεια ὡς εὐσέβεια νομισθῇ»” [51].

Αντίστοιχα και ο Άγιος Παΐσιος, διασαφηνίζει με τον χαρισματικό και απλοϊκό λόγο του, την Ορθόδοξη στάση έναντι των αιρέσεων: “Οἱ Ἅγιοι Πατέρες κάτι ἤξεραν καὶ ἀπαγόρευσαν τὶς σχέσεις μὲ αἱρετικό. Σήμερα λένε: «Ὄχι μόνο μὲ αἱρετικό ἀλλὰ καὶ μὲ Βουδιστή καὶ μὲ πυρολάτρη καὶ μὲ δαιμονολάτρη νὰ συμπροσευχηθοῦμε. Πρέπει νὰ βρίσκωνται στὶς συμπροσευχές τους καὶ στὰ συνέδρια καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι. Εἶναι μία παρουσία». Τί παρουσία; Τὰ λύνουν ὅλα μὲ τὴν λογική καὶ δικαιολογοῦν τὰ ἀδικαιολόγητα. [..] Αὐτὸ ποὺ ἐπιβάλλεται σὲ κάθε Ὀρθόδοξο εἶναι νὰ βάζη τὴν καλή ἀνησυχία καὶ στούς ἑτερόδοξους, νὰ καταλάβουν δηλαδή ὅτι βρίσκονται σὲ πλάνη, γιὰ νὰ μήν ἀναπαύουν ψεύτικα τὸν λογισμό τους, καὶ στερηθοῦν καὶ σ’ αὐτήν τὴν ζωή τὶς πλούσιες εὐλογίες τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ στὴν ἄλλη ζωή τὶς περισσότερες καὶ αἰώνιες εὐλογίες τοῦ Θεοῦ” [52].

Άρα, λοιπόν, όταν οι Ιεροί Κανόνες απαγορεύουν την συμμετοχή σε συμπροσευχές, αποβλέπουν αφ’ ενός στο να βοηθήσουν τους αιρετικούς να κατανοήσουν την πλάνη τους. Ο Άγιος Νικόδημος στο Πηδάλιο, ερμηνεύοντας τον 46ο Αποστολικό Κανόνα, λέει σχετικά: “Διότι εκείνοι όπου δέχονται τα παρά των αιρετικών, ή τα όμοια φρονήματα εκείνων έχουσι και αυτοί, ή το ολιγώτερον δεν έχουσι προθυμίαν να ελευθερώνουν αυτούς από την κακοδοξίαν των. Οι γαρ συνευδοκούντες εις τας εκείνων τελετάς, πώς δύνανται να ελέγξουσιν αυτούς δια να παραιτήσουν την κακόδοξον και πεπλανημένην των αίρεσιν;” [53]

Οι Ιεροί Κανόνες αποβλέπουν, επίσης, στο να προστατέψουν τον Ορθόδοξο κληρικό ή λαϊκό, να μην παρασυρθεί από την συναναστροφή και συμπροσευχή με τους αιρετικούς και έτσι πέσει στην πλάνη τους. Αυτό επισημαίνει και ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, λέγοντας: “ἡ ἐξωτερικὴ ἀκοινωνησία προστατεύει ἀπὸ τὴν ἐσωτερικὴ ἀλλοτριότητα“ [54]. Αλλά, και εκτός του ότι κινδυνεύει να παρασυρθεί ο ίδιος, σκανδαλίζει όσους τον βλέπουν να συμπροσεύχεται. Ο μακαριστός π. Γεώργιος Καψάνης, αναφέρει χαρακτηριστικά: “Ἡ αὐστηρὰ αὕτη στάσις λαμβάνεται διὰ λόγους ἐκκλησιολογικῆς συνεπείας (μία μόνον ἀλήθεια, εἷς Χριστὸς καὶ μία Ἐκκλησία ὑπάρχει) καὶ διὰ λόγους ποιμαντικοὺς – παιδαγωγικούς.

Ἐὰν οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας υἱοθετήσουν μίαν συγκρητιστικὴν στάσιν ἔναντι τῆς αἱρέσεως, τὸ μὲν ποίμνιον θὰ ἀπωλέση τὴν ὁμολογιακήν του εὐαισθησίαν καὶ εὐκόλως θὰ ὑποπέση εἰς τὴν αἵρεσιν, οἱ δὲ αἱρετικοὶ θὰ σχηματίζουν τὴν ἐντύπωσιν ὅτι δὲν ἀπέχουν τῆς Ἀληθείας καὶ συνεπῶς δὲν χρειάζεται νὰ μετανοήσουν. Ἐντεῦθεν ἡ λίαν αὐστηρὰ στάσις τὴν ὁποίαν ἐπιτάσσουν οἱ Ἱ. Κανόνες ἔναντι τῶν αἱρετικῶν εἶναι εἰς τὸ βάθος φιλάνθρωπος στάσις, τοῦτο μὲν διότι προφυλάσσει τὸ ποίμνιον ἀπὸ τὴν λύμην τῆς αἱρέσεως, τοῦτο δὲ διότι δίδει νύξεις εἰς τὰς συνειδήσεις τῶν αἱρετικῶν πρὸς ἐπιστροφὴν αὐτῶν” [55].

Άρα λοιπόν, το να συμμετέχει κάποιος σε συμπροσευχές με αιρετικούς, υποστηρίζοντας έτσι την πλάνη τους, δεν δείχνει αγάπη, αλλά μισανθρωπία, σύμφωνα και με τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή: “Θέλω καί εὔχομαι νά εἶστε παντελῶς σκλη­ροί καί ἀμείλικτοι, ὥστε νά μή βοηθήσετε σέ κάτι τούς αἱρετικούς στήν ὑποστήριξη τῆς φρενοβλαβοῦς δοξασίας τους. Διότι ἐγώ βεβαίως ὁ­ρίζω ὡς μισανθρωπία καί χωρισμό ἀπό τή θεία ἀγάπη τό νά δοκιμά­ζετε νά δώσετε ἰσχύ στήν πλάνη, πρός περισσότερη φθορά ἐκείνων πού ἔχουν καταληφθῆ ἀπό αὐτήν” [56].

Η Εκκλησία μας δεν είναι διηρημένη. Προς τι ο πόθος για ενότητα;

Είναι εμφανές, ότι οι Οικουμενιστές αντιστρέφουν την έννοια της ενότητας, θεωρώντας, ότι για να είναι ενωμένη η Εκκλησία πρέπει να ενωθεί (επιφανειακά) η Ορθοδοξία με τις αιρέσεις. Μέχρι τότε η Εκκλησία είναι, για αυτούς, διηρημένη σε διάφορες ομολογίες. Όμως, οι Άγιοι άλλα μας λένε. Συγκεκριμένα, ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, στο βιβλίο του με τίτλο «Ορθόδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός» διατυπώνει με σαφήνεια ότι: “Κατά την ενιαίαν στάσιν των Πατέρων και των Συνόδων η Εκκλησία είναι όχι μόνον μία, αλλά και μοναδική, διότι ο εις και μοναδικός Θεάνθρωπος, η Κεφαλή Της, δεν δύναται να έχη πολλά σώματα. [..] Είναι οντολογικώς αδύνατος ο χωρισμός της Εκκλησίας, δια τούτο ποτέ δεν υπήρχε διαίρεσις της Εκκλησίας, αλλά μόνον χωρισμός από την Εκκλησίαν. Κατά τον λόγον του Κυρίου δεν διαιρείται η Άμπελος, αλλά μόνον τα εκουσίως άκαρπα κλήματα εκπίπτουν και ξηραίνονται από την αείζωον Άμπελον (πρβλ. Ιωάν.15,1-6).

Εκ της μιας αδιαιρέτου Εκκλησίας του Χριστού εις διαφόρους καιρούς απεσχίσθησαν και απεκόπησαν οι αιρετικοί και οι σχισματικοί, οι οποίοι κατά συνέπειαν έπαυσαν να είναι μέλη της Εκκλησίας και σύσσωμοι του Θεανθρωπίνου Σώματός Της. Τοιούτοι ήσαν πρώτον οι Γνωστικοί, κατόπιν οι Αρειανοί και Πνευματομάχοι, έπειτα οι Μονοφυσίται και Εικονομάχοι και τέλος οι Ρωμαιοκαθολικοί και Προτεστάνται και Ουνίται και όλη η άλλη αιρετική και σχισματική λεγεών” [57]. Υπενθυμίζουμε ότι με «Μονοφυσίτες, Ρωμαιοκαθολικούς, Προτεστάντες και Ουνίτες», οι οποίοι «απεσχίσθησαν, απεκόπησαν και έπαυσαν να είναι μέλη της Εκκλησίας», συμπροσευχήθηκαν οι Ορθόδοξοι στην Οικουμενιστική εκδήλωση της Θεσσαλονίκης. 

Αντίστοιχα και ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, ξεκαθαρίζει: “Γνώριζε ὅτι δέν ὑπάρχει σχίσμα στήν ἐκκλησία, ἀλλά ἀπεναντίας ἐπικράτησις τῆς ἀληθείας καί ὑπερίσχυσις τῶν ἱερῶν κανόνων. [..] Διότι τό νά μήν ἔχη ἡ ἐκκλησία κανένα ρύπο καί ἀσχήμια, θά τό ποῦμε πάλι, ἔτσι πρέπει νά ἐννοηθῆ. Τό νά μή, δηλαδή, ἀνέχεται τά ἀσεβῆ καί αἱρετικά δόγματα καί, ἀκόμη, τά ἀντίθετα πρός τούς κανόνες διαβήματα. Ἐπιπλέον δέ δέν ἀνέχεται καί αὐτούς, οἱ ὁποῖοι συμφωνοῦν μέ αὐτά τά ἀντίθετα στούς κανόνες διαβήματα, ὅπως ἀκριβῶς κάπου λέγει ὁ μέγας Βασίλειος. [..]

Απὸ τοὺς Ἀποστόλους καὶ ἔ­πειτα, μὲ πολλοὺς τρόπους πολλὲς αἱρέσεις προσέκρουσαν πάνω της καὶ ἄθεσμοι ρύποι ἀντίθετοι στοὺς Κανόνες, ὅπως καὶ τώρα, ἀλλὰ ἡ ἴ­δια [ἡ Ἐκκλησία] μὲ τὸν τρόπο ποὺ εἴπαμε ἔχει παραμείνει ἄσχιστη καὶ ἀδιαίρετη, καὶ θὰ διαμένει ἔτσι στὸν αἰῶνα, καθὼς θὰ ἀφαιροῦνται ἀπὸ αὐτὴν καὶ θὰ ἀποδιώκονται αὐτοὶ ποὺ ἐφρόνησαν καὶ ἔπραξαν κακά. Ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει σέ ἕνα σταθερό βράχο στήν παραλία, στόν ὁποῖο κτυποῦν μέ ὁρμή τά κύματα” [58].

Άρα λοιπόν, η Εκκλησία μας δεν είναι, όπως λένε οι Οικουμενιστές, διηρημένη λόγω της μη ενότητας με τους αιρετικούς, αλλά, σύμφωνα με τους Αγίους, ήταν, είναι και θα είναι «ἄσχιστη καὶ ἀδιαίρετη», ακριβώς επειδή αποβάλλονται οι αιρετικοί. Όπως ορθά έχει γράψει ο π. Θεόδωρος Ζήσης: “Ἡ ἀποκοπή τῶν αἱρετικῶν καί σχισματικῶν ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας δέν παραβλάπτει τήν ἑνότητα, ἀλλά τήν ἐνισχύει, καί τήν προφυλάσσει, ὅπως στήν πράξη ἀποδεικνύεται ἀπό ὅλες τίς συνοδικές ἀποφάσεις ἐναντίον τῶν αἱρέσεων καί τῶν σχισμάτων” [59].

Για την διαστρέβλωση της πραγματικής έννοιας της ενότητας, οι Οικουμενιστές επιστρατεύουν μεταξύ άλλων και την φράση του Χριστού «ἵνα πάν­τες ἓν ὦ­σι» (Ἰ­ω. 17, 21), ερμηνεύοντας αυτήν, σαν να αναφέρεται στην δική τους παρανοημένη ενότητα. Αυτή η φράση αποτελεί, σύμφωνα με τον Οικουμενιστή θεολόγο κ. Βασιλειάδη, «το ζητούμενο» κατά την “ἐτήσια προσευχὴ γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν χριστιανῶν καὶ τῶν ἐκκλησιῶν τους” [2]. Επιστρατεύουν επίσης και την ευχή της Θείας Λειτουργίας «ὑπὲρ τῆς τῶν πάν­των ἑνώσεως», παρουσιάζοντάς την σαν η Εκκλησία μας να εύχεται για την ψευδοένωση των “εκκλησιών”.

Ο π. Θεόδωρος Ζήσης σε σχετικό άρθρο του με τίτλο «Τα όρια της Εκκλησίας και ο Οικουμενισμός» αναφέρει: “Κατὰ τὴν διάρκεια τῶν προσευχῶν μας οἱ πιστοὶ δὲν εὐχόμαστε ὑπὲρ τῆς ἑνώσεως τῶν ἐκκλησιῶν, δὲν ὑπάρχουν πολλὲς ἐκκλησίες, διηρημένες καὶ χωρισμένες. Ὑπάρχουν οἱ τοπικὲς ὀρθόδοξες ἐκκλησίες ποὺ ἀποτελοῦν μόνον αὐτὲς τὴν Unam Sanctam, τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Ὅλες οἱ ἄλλες ὁμάδες εἶναι αἱρέσεις καὶ σχίσματα” [60].

Αναλυτικότερα, στο διαφωτιστικό κείμενο της Σύναξης Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών με τίτλο «Οὐκ ἐσμὲν τῶν Πατέρων σοφώτεροι», που γράφτηκε ήδη από το 2011, διαβάζουμε τα εξής: “Σύμφωνα μὲ τὶς θεωρίες τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἡ Ἐκκλησία εἶναι διῃρη­μένη σὲ ἐπὶ μέρους «ἐκκλησίες» (ὄχι τοπικές, ἀλλ΄ ὁμολογιακές-δογμα­τικές, βλ. τὸ κείμενο τοῦ Porto Alegre) καὶ χρῄζει ἑνώσεως· τὸ ὁποῖον βεβαίως εἶναι ἰσχυρισμὸς πέραν πάσης σοβαρῆς, ἔστω βασι­κῆς, κατανοήσεως τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας.

Ἔχει ἐπισημανθῆ ὅτι τὸ λειτουργικὸ αἴτημα «ὑπὲρ τῆς τῶν πάν­των ἑνώσεως» ἀναφέρεται στὴν ἕνωση πάντων τῶν ἀνθρώπων ἐν­τὸς τῆς Ἐκκλησίας [61] καὶ ὄχι στὴν ἕνωση Ἐκκλησιῶν διαφορετικοῦ δό­γμα­τος· ἄλλωστε ἡ φράση θὰ ἦταν «ὑπὲρ τῆς τῶν πασῶν [καὶ ὄχι “πάν­των”] ἑνώσεως», ἂν ἀναφερόταν σὲ Ἐκκλησίες. Ἡ ὀρθόδοξη Πί­στη παραδέχεται «ἀδιαίρετη διαίρεση» τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες συναπαρτίζουν τὴν Μίαν Ἐκκλησίαν, τὸ Σῶμα Χριστοῦ, χάρη στὴν ἑ­νότητα Πίστεως, Λατρείας καὶ Διοικήσεως.

Λέγει χαρακτηριστι­κῶς ὁ Ἅγιος Θεόληπτος Φιλαδελφείας: «[Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ], ἀφοῦ ἐφύτευσε σὰν κάποιο Παράδεισο τὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες, μᾶς συγκέντρωσε ὅ­λους σὲ αὐτὲς καὶ ἔφτιαξε μία Ἐκκλησία στὴν Πίστη καὶ στὸ φρόνη­μα» [62]. Ὅσες χριστιανικὲς Κοινότητες ἔχουν διάφορη Πίστη δὲν εἶναι Ἐκκλησίες [63], διότι ἡ ἀλλοίωση στὴν Πίστη συνεπάγεται αἵρεση καὶ ἀποκόπτει ἐκ τῆς Ἐκκλησίας, χωρὶς νὰ παραβλάπτει τὴν ἑνότητά της, ὅπως ἀκριβῶς τὰ ξηρὰ ἀποχωριζόμενα κλήματα δὲν βλάπτουν τὴν Ἄμπελο, κατὰ τὰ ἴδια τὰ λόγια τοῦ Κυρίου (βλ. Ἰω. 15, 6) [..]

Ἡ τῆς ἀρχιερατικῆς προσευχῆς τοῦ Κυρίου αἴτηση πρὸς τὸν Θεὸν Πατέρα «ἵνα πάντες ἓν ὦσιν» ἐκπληρώνεται ἤδη ἐντὸς τῆς Μιᾶς Ἐκ­κλησίας, διότι τὸ αἴτημα τοῦτο τοῦ Χριστοῦ ἐκπληρώνεται διὰ τῆς ταυ­τότητος τῆς ὀρθοδόξου Πίστεως πάντων· δὲν ὑφίσταται λοιπὸν ἐκκρε­μότητα ὡς πρὸς τοῦτο, ἀλλ’ ἐκκρεμεῖ ἡ ὑπὸ τῶν ἑτεροδόξων ἀ­ποδοχὴ τῆς μόνης ἀληθοῦς Πίστεως·

ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστο­μος ἑρμηνεύοντας τὸ χωρίο τοῦτο παρατηρεῖ: «Ἵνα ὦσιν ἕν, καθὼς σύ, Πά­τερ, ἐν ἐμοί, καὶ ἐγὼ ἐν σοί» […] Τί εἶναι, λοιπόν, τὸ “ Ἐν ἡμῖν”; Στὴν πί­στη πρὸς ἐμᾶς. Ἐπειδὴ βέβαια τίποτε δὲν σκανδαλίζει ὅλους, ὅσο ἡ διά­σπαση, αὐτὸ κατασκευάζει, ὥστε νὰ γίνουν ἕνα. Τί, λοιπόν; Τὸ κα­τόρ­θωσε αὐτό, λέγουν; Καὶ πάρα πολύ τὸ κατόρθωσε. Διότι ὅλοι ὅσοι πί­στευσαν μέσῳ τῶν Ἀποστόλων εἶναι ἕνα, μολονότι κάποιοι ἀπὸ αὐ­τοὺς ἀποσπάστηκαν […] Εἴτε γιὰ τὰ σημεῖα, εἴτε γιὰ τὴν ὁμόνοια, εἴτε γιὰ τὴν εἰρήνη ὁμιλεῖ, φαίνεται ὅτι εἶναι ὁ Ἴδιος ποὺ τοὺς τὰ ἔχει δώσει. Ἔτσι, ἦταν φανερὸ ὅτι [μόνο] γιὰ παρηγοριὰ δική τους γίνεται ἡ προσ­ευχὴ αὐτή» [64].

Ἡ δογματικὴ Πίστη τῆς Ἐκκλησίας, χάρη στοὺς Ἁγίους, δὲν εἶναι κάτι τό ζητούμενον, ἀλλὰ κάτι τὸ δεδομένον. [..] Χάρη στὸ γεγονὸς αὐτό, [..], ἡ Ἐκκλη­σία δὲν εὔχεται ὑπὲρ τῆς θεραπείας μιᾶς ἀνυπάρκτου διαιρέσεως τῆς Ἐκ­κλη­σίας, ἀλλ’ εὔχεται ὑπὲρ ἐπιστροφῆς τῶν πεπλανημένων, ὅπως εἶναι μαρτυρημένο στὰ λειτουργικὰ κείμενά της [65]. Ἀντιθέτως ἡ πρα­κτικὴ τῶν Οἰκουμενιστῶν εἶναι προφάσει τῆς φράσεως αὐτῆς νὰ προβοῦν σὲ συγκόλληση ἑτεροπίστων ὁμολογιῶν” [66].

Ένωση μόνο δια της μετανοίας και επιστροφής των αιρετικών στην ορθή πίστη

Είναι εκκλησιολογικά αδιανόητο να γίνεται λόγος για «ἑνότητα ἑντὸς τῆς διαφορετικότητος», σαν να μην έχουν καμία σημασία τα δόγματα και η αληθινή πίστη. Η ενότητα και η πίστη είναι άρρηκτα συνδεδεμένες, όπως αποφθεγματικά τονίζει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: “Όταν πάντες ομοίως πιστεύωμεν, τότε ενότης εστί” [67]. Την σημασία του δόγματος ως προϋπόθεση για την ενότητα αναδεικνύουν επίσης ο Άγιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας λέγοντας: “Τότε ἡ ἀληθής ἑνότης τῆς πίστεως, [..] ὅταν καί ἐν τοῖς δόγμασιν ὀρθοδοξῶμεν καί τῆς ἀγάπης σύνδεσμον συντη­ρῶμεν” [68], αλλά και ο Άγιος Οικουμένιος ο Θαυματουργός, τονίζοντας ότι: “Ἑνότης πίστεως τό μή διαφωνεῖν περί τά δόγματα. Τοῦτο γάρ ἐπίγνωσις τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τό μή διαφωνεῖν περί αὐτοῦ” [69].

Δεν υπάρχει, σύμφωνα και με τον Άγιο Γρηγόριο Νύσσης, άλλη ενότητα, πέρα από την ενότητα του πνεύματος: “Oὐ γὰρ ἔστιν ἄλλως ἑνωθῆναι τοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων διεστηκότας μὴ τῇ ἑνότητι τοῦ πνεύματος συμφυομένους· Εἰ γάρ τις πνεῦμα Χριστοῦ οὐκ ἔχει, οὗτος οὐκ ἔστιν αὐτοῦ” [70], “Τὸ δὲ συνδετικὸν τῆς ἑνότητος ταύτης [..] τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον” [71]. Αλλά και ο Απόστολος των εθνών Παύλος, μιλώντας για αυτή την ενότητα, τονίζει: “σπουδάζοντες τηρεῖν τὴν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης. ἓν σῶµα καὶ ἓν Πνεῦµα, [..] εἷς Κύριος, µία πίστις, ἓν βάπτισµα· εἷς Θεός καὶ πατὴρ πάντων, ὁ ἐπὶ πάντων, καὶ διὰ πάντων, καὶ ἐν πᾶσιν ἡµῖν” (Εφ. 4, 3-6).

Άρα λοιπόν, η πραγματική ενότητα έχει ως βάση την «μία πίστη» στον «ένα Κύριο» και δεν νοείται καμία «ἑνότητα ἑντὸς τῆς διαφορετικότητος» των πίστεων. Αυτό εξηγεί με συμβολικό τρόπο και ο Άγιος Παΐσιος, λέγοντας: “Ἦρθαν καὶ σ’ ἐμένα μερικοί καὶ μοῦ εἶπαν: «Ὅσοι πιστεύουμε στὸν Χριστό, νὰ κάνουμε μία θρησκεία». «Τώρα εἶναι σάν νὰ μοῦ λέτε, τούς εἶπα, χρυσό καὶ μπακίρι, χρυσό τόσα καράτια καὶ τόσα ποὺ τὰ ξεχώρισαν, νὰ τὰ μαζέψουμε πάλι καὶ νὰ τὰ κάνουμε ἕνα. Εἶναι σωστό νὰ τὰ ἀνακατέψουμε πάλι; Ρωτῆστε ἕναν χρυσοχόο: «Κάνει νὰ ἀνακατέψουμε τὴν σαβούρα μὲ τὸν χρυσό;» Ἔγινε τόσος ἀγώνας, γιὰ νὰ λαμπικάρη τὸ δόγμα»” [52].

Η διδασκαλία της Εκκλησίας μας είναι, όπως είδαμε, διαχρονική και ξεκάθαρη: Ο μόνος τρόπος πραγματικής και θεάρεστης ένωσης είναι η επιστροφή των αιρετικών δια της μετανοίας. Αντίθετα, λοιπόν, με όσα προφασίζονται οι Οικουμενιστές, η Εκκλησία μας εύχεται για την επιστροφή των αιρετικών στην Ορθοδοξία και όχι για μια απροϋπόθετη ένωση. Αυτό φαίνεται και από την ευχή της Θείας Λειτουργίας του Μεγάλου Βασιλείου: “Τούς πεπλανημένους ἐπανάγαγε καί σύναψον τῇ ἁγίᾳ σου καθολικῇ καί ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ”.

Αντίστοιχα και ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς στο προαναφερθέν βιβλίο του, διευκρινίζει ότι: “Η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν παραδέχεται την ύπαρξιν άλλων μυστηρίων έξω απ᾽ αυτήν, ούτε θεωρεί αυτά ως μυστήρια, έως ότου προσέλθη τις δια της μετανοίας εκ της αιρετικής ‘εκκλησίας’, δηλαδή ψευδοεκκλησίας, εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν του Χριστού. Μέχρις ότου δε, μένει τις έξω από την Εκκλησίαν, μη ηνωμένος μετ᾽ αυτής δια της μετανοίας, μέχρι τότε είναι ούτος δια την Εκκλησίαν αιρετικός και αναποφεύκτως ευρίσκεται εκτός της σωτηριώδους Κοινωνίας. Διότι ‘τις μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος;’ (Β´Κορ.6,14)” [72].

Και παρακάτω: “Αφού ούτως έχουν τα πράγματα, τότε δια τον παπιστικόν-προτεσταντικόν Οικουμενισμόν με την ψευδοεκκλησίαν του και τον ψευδοχριστιανισμό του δεν υπάρχει διέξοδος από το αδιέξοδόν του, άνευ ολοψύχου μετανοίας ενώπιον του Θεανθρώπου Χριστού και της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας Του. [..] Ἄνευ τῆς μετανοίας καί εἰσδοχῆς εἰς τήν Ἀληθινήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀφύσικον καί ἀδιανόητον νά ὁμιλῇ τις περί τῆς ἑνώσεως “τῶν Ἐκκλησιῶν”, περί τοῦ διαλόγου τῆς ἀγάπης, περί τῆς intercommunio (δηλ. διακοινωνίας)” [73].

Ο π. Θεόδωρος Ζήσης στο προαναφερθέν άρθρο του, αναφέρει χαρακτηριστικά: “Ἡ ἑνότητα τῶν πιστῶν, τὸ «ἵνα πάντες ἕν ὦσι», ποὺ ἔγινε τὸ σύνθημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δὲν θὰ ἐπιτευχθεῖ μὲ τὴν τεχνητὴ καὶ ἐξωτερικὴ συγκόλληση τῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν παρὰ τὶς μεγάλες δογματικὲς καὶ ἄλλες διαφορές τους, ἀλλὰ μὲ τὴν ἐνσωμάτωσή τους στὸ ἕνα σῶμα του ζῶντος Χριστοῦ, μὲ τὴν ἐπιστροφὴ τους στὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία.” [60]

Η μετάνοια των αιρετικών, λοιπόν, είναι το ζητούμενο και το θεάρεστο, αφού “χαρὰ ἔσται ἐν τῷ οὐρανῷ ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι” (Λουκ. 15, 7). Αλλά και στην γη οι Ορθόδοξοι πιστοί χαίρονται με την επιστροφή των αιρετικών. Όπως γράφει και ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, ο έλεγχος των αιρετικών δεν γίνεται από χαιρεκακία, αλλά από προσμονή και χαρά για την επιστροφή τους: “Αὐτά δέν τά γράφω, θέ­λοντας νά θλίβονται οἱ αἱρετικοί, οὔτε μέ χαρά γιά τήν κάκωσή τους -μή γένοιτο- ἀλλά κυρίως ἐπειδή χαίρομαι μέ τήν ἐπιστροφή τους καί εὐφραίνομαι μαζί μέ αὐτούς” [56].

Στην προαναφερθείσα επιστολή που συνυπέγραψε ο Άγιος Παΐσιος μαζί με άλλους δύο μοναχούς το 1968, αναφορικά με δηλώσεις του τότε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρα, διαβάζουμε τα εξής: “Το νόμισμα της αγάπης που κυκλοφορεί μετά από το ‘κλείσιμο των δογμάτων’, η ‘επανίδρυσις της Μιάς… Εκκλησίας’ και τόσα άλλα είναι ακατανόητα και κυριολεκτικώς βλάσφημα διά την Ορθόδοξο Εκκλησία. [..]

Η άρνησις προς τον Πατριάρχη [Αθηναγόρα] δεν είναι άρνηση προς την αγάπη ούτε προς την ενότητα. Είναι «όχι» προς το ψευδές και «ναι» προς την Αλήθεια, που κρύβει μέσα της η Εκκλησία. Όταν οι πιστοί διακρίνουν διαφορές, που υπάρχουν μεταξύ Ορθοδόξων και Ετεροδόξων, δεν σημαίνει ότι επιθυμούν το σχίσμα και τη διαιώνισή του, αλλά ζητούν την αληθινή ενότητα, τη μόνη σωτήριο για όλους. Είναι άρα αυτό ένας σταυρός, που υποφέρουν από αγάπη για τους αδελφούς” [38].

Ο Όσιος γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος, στην προαναφερθείσα επιστολή του προς έναν παπικό, γράφει τα εξής, σχετικά με την αληθινή και την ψεύτικη ένωση: “Μας γράφετε να μην εμποδίζουμε την ένωση [..] διότι θα μετανιώσουμε αιωνίως. [..] Ουσιαστικά την εμποδίζε­τε σεις οι Παπικοί. Και αν δε μετανοήσετε εδώ, στην πρόσκαιρη ζωή, θα μετανοήσετε στον Αδη, όπου ό­μως «ουκ έστι μετάνοια»! Εμείς οι Ορθόδοξοι Έλληνες θέλουμε την ένω­ση όπως ορίζει ο Χριστός, ενώ εσείς, οι Λατίνοι, την θέλετε όπως ορίζει ο Πάπας” [40].

Ορθόδοξη στάση και αντίσταση – Επίλογος

Η «λίαν αὐστηρὰ» αλλά «εἰς τὸ βάθος φιλάνθρωπος» στάση που διδασκόμαστε να έχουμε ως Ορθόδοξοι απέναντι στους αιρετικούς (Παπικούς, Προτεστάντες κ.λπ.), αλλά και σε όσους Ορθοδόξους κοινωνούν με αιρετικούς, είναι να μην έχουμε καμία εκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους. Να πράξουμε δηλαδή, όπως μας παραγγέλει ο Μέγας Βασίλειος: “Να απέχετε από την εκκλησιαστική κοινωνία με τους αιρετικούς, αφού γνωρίζετε ότι η αδιαφορία σε αυτά τα ζητήματα μας στερεί την παρρησία ενώπιον του Χριστού” [75], και αλλού: “Όποιοι προσποιούνται ότι ομολογούν την υγιή πίστη, κοινωνούν όμως με τους ετερόφρονες, αυτούς, αν μετά από παραγγελία δεν απομακρυνθούν [από τους ετερόφρονες], όχι μόνο να τους έχετε ακοινώνητους, αλλά ούτε αδελφούς να τους ονομάζετε” [76].

Είναι φανερό, από όλα τα παραπάνω, ότι στις μέρες μας η Ορθοδοξία, εκτός αλλά και εντός Ελλάδος, διατρέχει σοβαρό κίνδυνο από την επέλαση του Οικουμενισμού. Δυστυχώς, αυτός ο κίνδυνος είναι και εκ των έσω. Αρχιερείς, ιερείς και θεολόγοι, όχι μόνο δεν προβάλλουν την διαχρονική διδασκαλία της Εκκλησίας μας, αλλά δίνουν οι ίδιοι το κακό παράδειγμα στον λαό, συμπροσευχόμενοι με αιρετικούς και προωθώντας τον Οικουμενισμό. Γνωρίζοντας, λοιπόν, την σοβαρότητα της κατάστασης και έχοντας ως σύμμαχο Τον Θεό και τους Αγίους Πατέρες, καλούμαστε να δείξουμε αγωνιστικό πνεύμα και σθεναρή αντίσταση μέχρι τέλους: “Έως τοῦ θανάτου ἀγώνισαι περὶ τῆς ἀληθείας, καὶ Κύριος ὁ Θεὸς πολεμήσει ὑπὲρ σοῦ” (Σοφ. Σειράχ 4, 28).

Τα θλιβερά για την Ορθοδοξία γεγονότα των ημερών μας δεν πρέπει να μας αφήνουν αδιάφορους, ούτε να μας ωθούν σε απελπισία και φόβο, αλλά σε αποφασιστικό αγώνα και ομολογία, όπως προτρέπει και ο Άγιος Παΐσιος: “Σʹ αυτά τα δύσκολα χρόνια ο καθένας μας πρέπει να κάνη ό,τι γίνεται ανθρωπίνως και ό,τι δεν γίνεται ανθρωπίνως να το αφήνη στον Θεό. Έτσι θα έχουμε ήσυχη την συνείδησή μας ότι κάναμε εκείνο που μπορούσαμε. [..] Η Ορθοδοξία [..] να πολεμήται [..] και εμείς να μη μιλάμε! Είναι φοβερό! [..] Αν οι Χριστιανοί δεν ομολογήσουν, δεν αντιδράσουν, αυτοί θα κάνουν χειρότερα. Ενώ, αν αντιδράσουν, θα το σκεφθούν. [..] Αν οι μητροπολίτες δεν μιλούν, για να τα έχουν καλά με όλους, [..] οι Αγιορείτες πάλι αν δεν μιλούν, για να μην τους κόψουν τα επιδόματα, τότε ποιός θα μιλήση;” [77].

---

Κλείνοντας, παραθέτουμε χαρακτηριστικό απόσπασμα από ομιλία του μακαριστού π. Αθανασίου Μυτιληναίου, ο οποίος ήδη από το 1990, βλέποντας τον κίνδυνο του Οικουμενισμού και της ψευδοενώσεως, προειδοποιούσε και καλούσε σε επαγρύπνηση, λέγοντας: “Αντιλαμβάνεσθε, ότι όλα αυτά αγαπητοί μου είναι πάρα, πάρα πολύ σοβαρά. Μιλάμε για την ενότητα της Εκκλησίας, ότι η Εκκλησία είναι Μία, αλλά δεν σημαίνει με αυτό πρέπει να γίνει εκμετάλλευσις του πράγματος, να φτάσουμε σε αυτό το φοβερό θέμα, σε αυτή τη φοβερή θεωρία να μιλάμε περί της “ενώσεως των Εκκλησιών” με αυτόν τον τρόπο. Εγώ δεν ξέρω, δεν ξέρω πως να σας το πω, αλλά θα σας το πω! Θα δείξετε αντίσταση, όσο υπάρχετε στη ζωή σας και εσείς να το πείτε στα παιδιά σας, Αντίσταση! [..]

Πρέπει ο λαός του Θεού, να είναι σε μία διαρκή επιφυλακή! Στα θέματα της Πίστεως του και στα θέματα εκείνων που είναι, φύλακες της Πίστεως του. Διότι, ο κάθε εφημέριος στο χωριό, δεν είναι ο φύλακας της Πίστεως στον κλήρο που του έβαλε ο Θεός; [..] Γι’ αυτό, προσέξατέ το, επειδή οι μεν ποιμένες μεταβάλλονται σε λύκους, όπως λέει ο Κύριος. [..] Ο Οικουμενισμός είναι μέγας, μέγας κίνδυνος. [..] Πρέπει να προσέξουμε πολύ, μη πείτε «καλά δεν είναι;». Ξέρετε τι επιχειρήματα θα χρησιμοποιηθούν, τι “λογικά” και “ωραία” επιχειρήματα υπέρ της “ενώσεως των Εκκλησιών”; Γιατί να μην θέλουμε ειρήνη, γιατί να μην είμαστε ενωμένοι; Γιατί, που όλα αυτά είναι τόσο ωραία, ο Θεός δεν θέλει να είμαστε ενωμένοι; Προσέξτε, είναι και η ειρήνη των ληστών! Είναι και η ειρήνη των δαιμόνων! Δεν είναι η Ειρήνη του Θεού και δεν είναι η ενότητα του Θεού. Πρέπει λοιπόν να σταθούμε, Όρθιοι και Ακέραιοι στην Πίστη μας, και πρέπει να καταλάβουμε, ότι η Εκκλησία είναι Μία, όπως ακριβώς την όρισαν οι Σύνοδοι και καταχωρήθηκε μέσα στο Σύμβολο της Πίστεως. «Πιστεύω, είς Μίαν Εκκλησίαν»” [78].

Για τις παραπομπές του άρθρου πατήστε εδώ

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧΙ

Δείτε σχετικά:
– Δείτε και φρίξτε για το τι συμβαίνει στη μιαρή «Εβδομάδα Προσευχής»
– Οι τρεις Ιεράρχες και η οικουμενιστική συμπροσευχή στην Αμερική
– Ο Οικουμενιστής, ο Σχισματικός και ο Παπικός
– Ακαδημαϊκός Οικουμενισμός