Άρθρο της Ελένης Καμπούρη
αρθρογραφεί για katanixi.gr

…Τώρα περισσότερο από ποτέ, έχουμε ανάγκη την παρουσία ενός ορθόδοξου, παραδοσιακού και απλανούς πνευματικού που δε φοβάται να ομολογήσει Χριστό.…

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Το γλυκόπικρο πετραχήλι

Είναι κάποιος εκεί έξω, τόσο κοντά σου και τόσο μακριά σου. Είναι και φίλος και πνευματικός και καθοδηγητής και μάνα και πατέρας και αδερφός. Σε εκνευρίζει όταν σου κόβει το θέλημα και σε ταπεινώνει, αλλά δεν μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς αυτόν. Σε παρακολουθεί διακριτικά αλλά ταυτόχρονα από μακριά και παρεμβαίνει με τρόπο που ούτε σου τραβάει το αυτί, αλλά ούτε και λέγοντάς σου πάντα λόγια που σε επαινούν. Σου μιλάει τρυφερά, όμως όταν πρέπει και σε “καταχεριάζει”. Λιώνει από αγάπη για σένα, αλλά λιώνει κι από στεναχώρια για σένα, όταν πονάς, όταν ξεφεύγεις, όταν πέφτεις, όταν απογοητεύεσαι και θέλεις να τα παρατήσεις. Σου φανερώνεται μυστικώ τω τρόπω όταν πραγματικά το χρειάζεσαι κι αυτό συμβαίνει επειδή πρέπει να μάθεις να κολυμπάς μόνος σου. Τη μία μέρα τον νιώθεις σαν σαρκικό σου πατέρα και δεν μπορείς να ζήσεις αν δεν τον δεις, αλλά την ίδια στιγμή ορθώνεται μπροστά σου ένα ψηλό τείχος το οποίο οριοθετεί αυτήν την σχέση και τη βάζει στις σωστές διαστάσεις.

Είναι αλήθεια πως η προσευχή του και το κομποσχοίνι του σε κάνουν ρωμαλέο και άτρωτο και νιώθεις τελικά, ότι μια χαρά τα καταφέρνεις όταν πορεύεσαι και μόνος σου χωρίς τη φυσική του παρουσία, γιατί η ευχή του και μόνο σε καλύπτει και σε προστατεύει. Είναι εκεί μέρα-νύχτα, με ήλιο με βροχή, στη χαρά, στη στεναχώρια και πολλές φορές επικοινωνείς μαζί του μόνο με τα μάτια. Ξέρεις τι θα πει και ξέρει από πριν σε τι πνευματική κατάσταση βρίσκεσαι. Ένα του ”οκ” μπορεί να σου αλλάξει όλη τη ζωή και τη διάθεση. Ένα του νεύμα σε απογειώνει και μία λέξη του σε ρίχνει σε λογισμούς, αλλά τελικά η Θεία Χάρη σε πληροφορεί ότι το κάνει για το καλό σου. Κι έρχεται στιγμή που εκνευρίζεσαι γιατί πιέζεσαι να τον υπακούς, ενώ δεν συμφωνείς με αυτά που σου λέει, αλλά τελικά όταν το κάνεις, ζεις από εδώ τον Παράδεισο.

Είναι μία σχέση που δεν μπορείς να τη συγκρίνεις με καμία, ούτε με τις γονεϊκές, ούτε με τις συζυγικές σχέσεις, γιατί είναι ασύγκριτα ανώτερη. Είναι μία σχέση ουσιαστική, ποιοτική, όχι πάντα ποσοτική, εθιστική και με βαθιές ρίζες. Σε αγαπάει όπως ο Θεός τα παιδιά Του και τον χρειάζεσαι περισσότερο κι από τους σαρκικούς σου γονείς ή το ίδιο σου το παιδί. Σε παίρνει από το χέρι και σε οδηγεί στον ασφαλή δρόμο της Ορθοδοξίας και σε εκπαιδεύει να ξεπερνάς εμπόδια και πειρασμούς. Σου δείχνει τον δρόμο για τον Παράδεισο, αλλά σου λέει ότι πρέπει να τον διασχίσεις μόνος σου, αλλά με τη βοήθειά του φυσικά, η οποία είναι καθοριστική. Χωρίς αυτήν, μάλιστα, μπλέκεις σε κακοτοπιές και ταλαιπωρείσαι. Ακόμη, κάνει τα ανεξήγητα να φαίνονται λογικά και τα λογικά να φαίνονται ουτοπικά και καταστροφικά. Μιλάμε πάντα για τον Πνευματικό μας, που για να αναπτύξεις μια τέτοια σχέση μαζί του υπάρχει μια βασική προϋπόθεση: Να ορθοτομεί τον Λόγο της Αλήθειας, να στηρίζονται οι διδαχές του στα λόγια του Χριστού, των Αγίων Πατέρων και στις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων και να μην αλλάζει ούτε ένα γιώτα από αυτά. Να μην αποδέχεται ξένες και αιρετικές πρακτικές και το μόνο που θα πρέπει να τον ενδιαφέρει είναι να αρέσει στον Χριστό και όχι στους ανθρώπους. Θησαυρός ανεκτίμητος το Πετραχήλι του και λιμάνι απάνεμο!

Χωρίς αμφιβολία αυτά που βιώνεις μαζί του, δεν περιγράφονται με ανθρώπινες λέξεις, αλλά τα αποθηκεύεις στο μυαλό και στην καρδιά σου και τότε γίνονται ένα με όλη σου την ύπαρξη. Δεν είναι λίγες οι φορές που σου έρχεται να σηκωθείς να φύγεις από κοντά του, γιατί σε φέρνει αντιμέτωπο με τις ευθύνες σου και πρέπει να κάνεις υπακοή χωρίς να καταλαβαίνεις το γιατί. Βέβαια, το αντιλαμβάνεσαι αργότερα, όταν ο Θεός επιτρέπει να πάρουν τέτοια τροπή οι καταστάσεις που στο τέλος δακρύζεις από συγκίνηση και ευγνωμοσύνη. Και μ’ ένα τρόπο παράξενο σε δένει με τον Χριστό και σε κάνει να Τον έχεις ηγούμενο στο σπίτι σου και στη ζωή σου. Κανένας ψυχολόγος και κανένας φροντιστής ψυχικής υγείας δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον Πνευματικό, γιατί αυτή η σχέση δεν στηρίζεται στις ανθρώπινες αξίες και προσπάθειες, αλλά βασίζεται στην αγάπη και την πρόνοια του Κυρίου μας. Πώς να το εξηγήσεις όλο αυτό στους ορθολογιστές, στους δύσπιστους ή στους άθεους; Εξάλλου αυτό δεν είναι η Ορθοδοξία; Ένα ατελείωτο βίωμα;

Τώρα περισσότερο από ποτέ, έχουμε ανάγκη την παρουσία ενός ορθόδοξου, παραδοσιακού και απλανούς πνευματικού που δε φοβάται να ομολογήσει Χριστό, όσο κι αν αυτό θα του στερήσει τα υλικά αγαθά που κάποιοι βάζουν σε προτεραιότητα. Όχι όμως ο δικός μου πνευματικός, που με αυταπάρνηση μας καθοδηγεί εκεί που θέλει ο Παντοδύναμος Θεός, δηλαδή στη στενή και τεθλιμμένη οδό που οδηγεί στην αιώνια ζωή του Παραδείσου μαζί με τον Άγιο Τριαδικό Θεό και τους Αγίους Του, με τις πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου.