της Ειρήνης Ιωαννίδου

Μένει πίσω στον επερχόμενο μαραθώνιο κατάληψης του Οικουμενικού Θρόνου;

Στις 11 Ιουνίου 2024, ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος προεξήρχε της Θείας Λειτουργίας για τον εορτασμό της μνήμης του Αγίου Βαρθολομαίου, προστάτη του Οικουμενικού Πατριάρχη, στον Ιερό Ναό του Αγίου Βαρθολομαίου στο κέντρο του Μανχάταν [1].

Ως το κύκνειο άσμα του Αρχιεπισκόπου Αμερικής προς τον μέντορά του Βαρθολομαίο χαρακτηρίστηκε ο λόγος του την ημέρα εκείνη. Η ρήξη στη σχέση των δύο ανδρών πιθανότητα να μεγαλώνει το χάσμα για επίτευξη του οράματος διαδοχής του Οικουμενικού Θρόνου από τον κ. Ελπιδοφόρο. Μάλιστα, πρόσφατα δημοσιεύματα κάνουν λόγο για την απομάκρυνσή του από την Αρχιεπισκοπή Αμερικής [2].

Συγκεκριμένα, ο κ. Ελπιδοφόρος μίλησε για το νόημα του εορτασμού αυτής της ημέρας σε αυτή την Eκκλησία. «Υπάρχει λόγος που ερχόμαστε στον Άγιο Βαρθολομαίο αυτή την ημέρα, την 11η Ιουνίου, την ημέρα της εορτής του Οικουμενικού Πατριάρχη. Ναι, συνδέεται σαφώς με τον ουράνιο προστάτη του και τον αφιερωτή Άγιο αυτής της εκκλησίας, αλλά υπάρχουν πολλά περισσότερα.

Όπως έχω πει πολλές φορές, ο Παναγιώτατος είναι ο ορισμός της οικουμενικής προβολής, ακόμη και της διαθρησκειακής προβολής, όπως είδα χθες το βράδυ στο Διαθρησκειακό Κέντρο της Νέας Υόρκης, το οποίο ίδρυσε μια άλλη μεγάλη προσωπικότητα της Επισκοπικής Εκκλησίας της Νέας Υόρκης, ο αείμνηστος πρύτανης James Parks Morton».

Πρόσφατα αναρτήθηκε σχετικό άρθρο στην Κατάνυξη, το οποίο εστιάζει στο συγκεκριμένο βραβείο. «Το Διαθρησκειακό Βραβείο James Parks Morton ονομάστηκε προς τιμήν του ιδρυτή του Διαθρησκευτικού Κέντρου της Νέας Υόρκης και αναγνωρίζει άτομα ή οργανισμούς που αποτελούν παράδειγμα εξαιρετικής δέσμευσης για την προώθηση της ανθρώπινης ανάπτυξης και της ειρήνης. Οι αποδέκτες τιμούνται για τα επιτεύγματά τους στη διάρκεια της ζωής τους και τη συνεισφορά τους στην αύξηση του σεβασμού και της αμοιβαίας κατανόησης μεταξύ ανθρώπων διαφορετικών θρησκειών, εθνοτήτων και πολιτιστικών παραδόσεων.

Το Βραβείο James Parks Morton έχουν παραλάβει, μεταξύ άλλων, ο Μπίλ Κλίντον και ο Δαλάι Λάμα. Εκτός από τον Σεβ. Αρχιεπίσκοπο κ. Ελπιδοφόρο το εφετινό Βραβείο απονεμήθηκε και στην τραγουδίστρια Τζούντι Κόλινς».

Οι ευχές και τα βραβεία που ζημιώνουν την διάδοση του ευαγγελικού και πατερικού λόγου και ενισχύουν τους αυλοκόλακες της πανθρησκείας δεν είναι τίποτα άλλο από τα παράσημα του Διαβόλου στους ιερωμένους, που παραμυθιάζονται από τις φιλοφρονήσεις και τους στεφάνους των επίγειων και κοσμικών.

Σε άλλο σημείο ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής τόνισε «Ο Οικουμενικός Πατριάρχης καλωσορίζει όλους στο Φανάρι, το Ιερό Κέντρο της παγκόσμιας Ορθοδοξίας. Κάθε άνθρωπος είναι εν δυνάμει γείτονάς του, ανεξάρτητα από την καταγωγή ή την εμπειρία του. Αγκαλιάζει τους πάντες ως ομοούσιους με τον ίδιο. Έτσι, προετοιμάζει τον χριστιανικό κόσμο να γιορτάσει την επέτειο των χιλίων επτακοσίων χρόνων από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια που κληροδότησε αυτόν τον καταπληκτικό θεολογικό ορισμό στην Εκκλησία και στον κόσμο.

Έτσι, φτάσαμε σήμερα στην εκκλησία του γείτονά μας. Προς τιμήν του Οικουμενικού μας Πατριάρχη κατά την εορτή του Ουράνιου Προστάτη του. Για να υπενθυμίσουμε στον κόσμο ότι το θάρρος να σταματήσεις στο μονοπάτι και να πλησιάσεις αυτούς που ο Θεός τοποθετεί μπροστά σου, είναι πράξη αγάπης. Αγάπης προς τον Θεό και αγάπης προς τον πλησίον. Δεν μπορούν να διαχωριστούν».

Από τις φωτογραφίες που αναρτήθηκαν φαίνεται ότι μέσα στον Ι. Ναό παρέστησαν ένας παπικός και ένας μονοφυσίτης.

Σκόπιμα λοιπόν οι σύγχρονοι Οικουμενιστές συγχέουν την Οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας με τον Οικουμενισμό, την δαιμονική αυτή τάση που επιχειρεί να εξισώσει την Ορθοδοξία με τις αιρέσεις ανά τον κόσμο.

Η Οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας

«Τον δεύτερο αιώνα ο όρος οικουμένη εκκλησιοποιήθηκε. Ο Χριστός ονομάζεται «ποιμήν της κατά την Οικουμένην Καθολικής Εκκλησίας». Οι έννοιες οικουμενικός (γεωγραφικά) και καθολικός (πνευματικά) ταυτίζονται νοηματικά, σχετιζόμενες με την πλη­ρότητα και παγκοσμιότητα της εν Χριστώ σωτηρίας. Η Εκκλησία απ’ αρχής έλαβε τον χαρακτήρα μιας Κοινοπολιτείας, όχι όμως ως παγκόσμιος-συμπαγής οργανισμός (όπως ο Παπισμός), αλλ’ ως γαλαξίας το­πικών εκκλησιών, ως αστερισμών. Σ’ αυτό το πλαίσιο λειτουργεί και η ιεραποστολή, ως διαρκής κλήση στην «ενότητα της πίστεως και την κοινωνίαν του α­γίου Πνεύματος». Η εθνικότητα, ως συνείδηση της καταγωγής, δεν λειτούργησε διασπαστικά, διότι ιε­ραρχείται στο αιώνιο, την Πίστη [3]».

Ο Χριστός ως κεφαλή της Εκκλησίας απευθύνει διαχρονικά το «δεῦτε πρός με πάντες», ενώ παράλληλα στέλνει τους μαθητές του να διδάξουν το Ευαγγέλιο «εἰς πάντα τά ἔθνη». Η οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας, η ενότητα των Χριστιανών θεμελιώνεται στην ενότητα της πίστεως, στο «Όταν πάντες ομοίως πιστεύωμεν, τότε ενότης εστί» και στο «εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα».

Τίθεται κέντρο ολόκληρης της χριστιανικής οικουμένης ο Κύριος Ιησούς Χριστός και καμία νόθα ομολογία, όπως δολίως διακήρυξαν στην ψευδοσύνοδο του του Κολυμπαρίου, κανένας «ελέω Θεού» ή «πρῶτος ἄνευ ἴσων» (primus sine paribus) Πάπας ή Πατριάρχης. Γι’ αυτό πρωθούν ως αντιπρόταση της μοναδικότητας της Ορθοδοξίας ως πίστης σωστικής τον Οικουμενισμό, την παγκόσμια Θρησκεία.

«Με την ενσάρκωση του Θεού-Λόγου «υπό μίαν βασιλείαν εγκόσμιον τα έθνη εγένοντο» (Κασσιανή υ­μνογράφος, Θ’ αι.). Αλλά και σήμερα τα «έθνη» γίνονται υπό μίαν «παγκόσμιον δεσποτείαν», εντασσό­μενα όμως σε ένα ειδικά προσαρμοσμένο παγκόσμιο πολιτικό και οικονομικό σύστημα, υπό τον μόνιμο και ολοκληρωτικό έλεγχο της κοσμοκράτειρας δύνα­μης. Έτσι, ο κόσμος όλος εντάσσεται μεν προοδευτι­κά σε «μία ποίμνη» (Ιω. 10, 16), «ποιμήν» όμως της ο­ποίας δεν είναι ο Χριστός».

Έτσι με την οικουμενικότητα της Αληθινής Πίστης σώζονται οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ενώ με τον Οικουμενισμό χάνονται στην αδηφάγα Κόλαση.

O Οικουμενισμός

Ο Οικουμενισμός, ο οποίος συγκεντρώνει στη θεωρία του όλες τις κακοδοξίες των επιμέρους αιρέσεων, έχει χαρακτηριστεί από πλειάδα ιερωμένων και θεολόγων ως έργο της Μασονίας [4].

Από τον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς μαθαίνουμε ότι: «Ἡ Ἐκκλησία ὅμως δὲν μπορεῖ νὰ διαιρεθεῖ. Ἀπὸ αὐτὴν μπορεῖ κανεὶς μονάχα νὰ ἐκπέσει καὶ ὄχι νὰ ἀποκοπεῖ. Στὴν οὐσία της ἡ Ἐκκλησία εἶναι θεανθρώπινος ὀργανισμός, θεανθρώπινο σῶμα, τὸ Πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου καὶ γιὰ αὐτὸ εἶναι πάντοτε μία, σὲ ὅλους τοὺς κόσμους μία.

Σὲ αὐτὸ ἔγκειται ἡ οἰκουμενικότητά της, ἡ καθολικότητα.

Ὁ σύγχρονος Οἰκουμενισμὸς δὲν εἶναι τίποτε περισσότερο ἀπὸ ψεύτικους χριστούς, ψεύτικους μεσσίες, ψεύτικους προφῆτες, γεμάτος ἀπὸ ποικιλότητα πίστεων, ὀλιγοπιστίας καὶ τέλος παντελοῦς ἀπουσίας πίστεως [5]».

Να μη ξεχνάμε και την συγκλονιστική ομολογία από τον μακαριστό θεολόγο και ομολογητή Νικόλαο Σωτηρόπουλο, ο οποίος κατονόμασε ποιός είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της πίστεως:

«Ποιός εἶνε ὁ μεγαλύτερος ἐχθρὸς τῆς Πίστεως; Δὲν θὰ ὑπερβάλω οὔτε στὸ ἐλάχιστο. Ὁ μεγαλύτερος ἐχθρὸς τῆς Πίστεως εἶνε ὁ Oἰκουμενισμὸς καὶ οἱ Oἰκουμενιστές, δημιουργήματα τοῦ Διαβόλου κατὰ τὴν ἐποχὴν τῆς προφητευμένης ἀποστασίας τῶν χαλεπῶν καιρῶν μας. Ἀρχιοικουμενιστὴς δὲ σήμερα εἶνε ἀξιωματοῦχος τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ λέγεται κορυφὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλ’ εἶνε οὐρά.

Διαβάζουμε τὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία. Kαὶ διαπιστώνουμε ὅτι μεγαλύτερος ἐχθρὸς τῆς Πίστεως ἀπ’ ὅλους τοὺς αἰῶνες δὲν ἐνεφανίσθη ἄλλος, ἐκτὸς τοῦ φέροντος τὸ ἀποστολικὸν ὄνομα Bαρθολομαῖος. Aὐτὸς ὁ ἐκκλησιαστικὸς ἡγέτης δὲν πιστεύει «εἰς τὴν μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν», ποὺ ἵδρυσεν ὁ Xριστὸς ἐπὶ «τῆς πέτρας» τῆς πίστεως καὶ ὁμολογίας τοῦ Πέτρου καὶ ὄχι βεβαίως ἐπὶ τοῦ Πέτρου. Ἄλλο πέτρα καὶ ἄλλο Πέτρος. Ἡ «μία Ἐκκλησία» ὀνομάζεται καὶ «μία ποίμνη» (Ἰωάν. 10:16). Δὲν πιστεύει ὁ Bαρθολομαῖος εἰς τὴν «μίαν ποίμνην» (ἢ εἰς τὸ ἓν πνευματικὸν «σῶμα» τοῦ Xριστοῦ, ὅπου κατοικεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο (Ἐφ. 4:4), ἀλλὰ πιστεύει στὶς Aἱρέσεις, ἀποκαλώντας αὐτὲς Ἐκκλησίες. Ἡ Ἐκκλησία κατ’ αὐτὸν δὲν εἶνε μία, ἀλλὰ πολλές. Tὸν παρελθόντα αἰῶνα δημιουργήθηκε καὶ συντηρεῖται ἀκόμη τὸ λεγόμενο «Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν». Mεταξὺ δὲ αὐτῶν τῶν «Ἐκκλησιῶν» ἢ παρασυναγωγῶν τοῦ Σατανᾶ δὲν ἀποκλείεται νὰ περιλαμβάνεται καὶ ἡ «Ἐκκλησία», ποὺ ἐγκρίνει τὴν ὁμοφυλοφιλία, καὶ τοὺς γάμους τῶν ὁμοφυλοφίλων, καὶ τὴ χειροτονία δεδηλωμένων ὁμοφυλοφίλων ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν [6]!».

Θα έπρεπε κάθε Ορθόδοξος Επίσκοπος να γνωρίζει ότι ούτε τα αποστολικά ονόματα, ούτε τα πατριαρχικά αξιώματα εξιλεώνουν τις εκκλησιολογικές παρεκτροπές, οι οποίες μπορούν να καταστήσουν ακόμα και επιφανείς εκκλησιαστικούς άνδρες άξιους συνοδικής καταδίκης.

• [1] https://www.orthodoxtimes.gr
• [2] https://www.vimaorthodoxias.gr
• [3] https://anavaseis.blogspot.com
• [4] https://katanixi.gr
• [5] https://katanixi.gr
• [6] https://katanixi.gr

Δείτε σχετικά:
– Το συγκρητιστικό όραμα του Αμερικής Ελπιδοφόρου
– Επικοινωνιακή κατρακύλα ή εμφύλιος δίχως επιστροφή στο Φανάρι;